Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Όπως η νύχτα δεν νυστάζει, έτσι σ’αγαπώ.




οι δύο κύκλοι ένωσαν το κέντρο τους*

*δεν το θυμόμουν

 

Γλυκόξινη Σάρκα Με Συναισθηματικά Πρόσθετα.

ΤΑ ΥΛΙΚΑ
1 κιλό κρέας. προτιμάται στήθος που περιβάλλει την καρδιά.
1 κιλό πατατούλες με φλούδα.
κομμένα από ερωτευμένα χέρια τρυφερών απολήξεων.
1 μεγάλο κρεμμύδι. μωβ από θλίψη φθινοπωρινού απογεύματος.
1 ποτήρι χυμό πορτοκαλιού. από βυζί αγαπημένης γυναίκας.
1 κουτάλι ροζ αλάτι. από δάκρυα θηλυκά κρυσταλλωμένα.
1 κουτάλι μπλε πιπέρι. από δέρμα αντρικό που ευωδιάζει λεβάντα.
1 κουτάλι κανέλλα. από παλαιά αγάπη και
το αρχαίο αλησμόνητο ξύλο της.
1 κουτάλι μαύρη ζάχαρη. από πράσινα μάτια
πεζοδρομιακής καταγωγής.
1 σφινάκι μηλόξιδο. από θυμό εραστών που αμέσως μετά
έως θανάτου φιλιούνται.
1 σφινάκι κονιάκ. από μαύρα χείλη γυναίκας παλαιάς. ξέχειλα πάθους.
2 κουτάλια μελάσσα. από στητό ζαχαροκάλαμο ανδρός που σείει ο πόθος.
1 κουτάλι ξύσμα λεμονιού. από κρεβάτι που κοιμάται
αμαρτωλός ο έρωτας. μέγας.
5-6 μοσχοκάρφια. από ήβη γυναικός μέσης ηλικίας.
να παραχθούν μεστά αρώματα.
αποξηραμένα φρούτα. από κήπο αναμνήσεων αλησμόνητων
που τυραννούν.
1 ποτήρι παρθένο ελαιόλαδο. από βασανισμούς.
ψυχής και σάρκας αγίασμα.
1 κουπίτσα σόγια σως. από αίμα έρωτος
καρικευμένου με λαγνεία και έξαψη.
6 κουταλιές ανθός ορύζης. από γάμους που δεν ριζώσανε.
κι όμως μαζί είναι το ζευγάρι.
1 κούπα κοπανισμένα φουντούκια. με άκρες αιχμηρές.
να ακκίζουνε φλέβες.
1 κούπα ροζ τριανταφυλλόφυλα τριμμένα με μαύρο πίπερι.
όπως το άπτεσθαιτων σαρκικών οργάνων μας εν ώρα οργασμού.
άφθονο μαυροκόκκινο κρασί. από πάθος βαθύ και αλύπητο.
με της μοίρα της ηδονής και του πένθους.

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ
καίμε το κρεμμύδι. όπως ο έρωτας ζεματάει πληγές. το λούζομε με
κονιάκ σα να γλείφουμε τα τραύματα με σάλιο. σε αδοιόσχημο σκεύος
τοποθετούμε το κρέας. καιτα υπόλοιπα πλην του ανθού ορύζης.
σαν να είναι αρσενικό που με την άργητα φουντώνει.
αφήνουμε την σάρκα να «ψηθεί» με τα αρώματα για κάποιο χρόνο.
όπως εξάλλου πρέπει να κάνουν και οι εραστές με τα υλικά των
κορμιών τους. τηγανίζουμε τις πατάτες σε μισοφέγγαρα.
να γίνουν χρυσά. να εξομολογηθούν οι έρωτες στο σεληνόφως.
σε χύτρα μάγισσας τοποθετούμε το σκεύασμα. για να στέρξουν τα ξόρκια
κι οι ευχές που θα διαβάζουμε παράλληλ.α. η λευκή μαγεία οι
μαγγανείες και τα λοιπά ερωτικά εγκλήματα. αφήνουμε το φαγητό μας
να μελώσει αργά στην φωτιά. όπως γυναικείο κορμί σε ευτυχισμένα
ανδρός χέρια. μετά ρίχνουμε με μιας. όπως πρέπει να τα δίνουμε
στον έρωτα όλα. όλα τα ετοιμασμένα μας. Τότε φτιάχνουμε
μία πηχτή μπεσαμέλ από ζωμό. που εν τω μεταξύ κρατήσαμε.
με το άνθος ορύζης. να ριζώνουν χαρές κι ηδονές στα σπίτια μας.
Κατόπιν σταυρώνουμε τρεις φορές. Όπως έκαναν οι παλαιές γυναίκες.
που ήξεραν όλα τα μυστικά της κουζίνας και του κρεβατιού.
αν χυθούν δάκρυα κατά το μαγείρευμα καλύτερα. αρκεί να είναι χαράς.
αν ακουστεί πικραμένος μονόλογος γυναικός θλιμμένης.
θα χρειαστούμε περισσότερη ζάχαρη.
προτιμάται από ζαχαροκάλαμο ανδρός. αν πάνω απ την χύτρα το
ζευγάρι φιλιέται ακόμη καλύτερα. κι ακόμη πιο καλά αν το ζευγάρι
ενωθεί. δοκιμάζουμε βυθίζοντας το δάχτυλο και γλείφουμε.
όπως θα έκανε ένας-μία εραστής-εράστρια κατά την διάρκεια
βράσης σωμάτων. ύστερα αν θέλουμε μασάμε πιπιλάμε
πλαταγίζουμε μία κουταλιά στην γλώσσα μας. μμμ πολύ καλό.
όπως λέμε όταν γευόμαστε ρευστά αγαπημένου προσώπου.
υπάρχουν άπειρες συνταγές για το τραπέζι μας στην Ποίηση.
και για την κλίνη!.

Ισμήνη

 

[Κινήσεις] Της Λένας Πλάτωνος


Μια ελαφριά κίνησή της ξεκαρφώνει τον ήλιο
κι άλλα άστρα από τον ουρανό.

Μέγας μόδιστρος τα στερεώνει
στο νυφικό της.

Κορίτσι σ’αγαπώ.

Μια ελαφριά κίνησή της
αξίζει την κόκκινη πιάστρα
με όλες τις παπαρούνες της γης.

Κορίτσι σ’ αγαπώ.

Κίνηση μοιραίας υποταγής
τη μεταμορφώνει στα περιοδικά
που διάβαζε με νωχελικότητα.
Σε λίγο η αναπνοή της θα την τυλίγει γλυκά
καθώς εκεί στοv καναπέ
ο ύπνος έρχεται και παίρνει
τη νυφική της παιδικότητα.

Κορίτσι σ’ αγαπώ.

 

Στο παγκάκι

Να με ξεχάσεις!

Είμαι μια μωβ πεταλούδα στoν Aλιάκμονα
αψιμαχώ με το φως
είμαι η ξαφνική γραφή των οριζόντων
υγραίνομαι απ’ τη γαλαντομία του ήλιου
είμαι λάμψη που τρεκλίζει σε μια γρίλια στο Νυμφαίο
είμαι της ακακίας το νύχι Ρόδο βουλγάρικο στους λόφους της Βάρνα
Φτερό κορμοράνων είμαι στις Πρέσπες σε κείνο το νησί που αναπαύονται εγκάρσια οι Χειμώνες.

Να με ξεχάσεις!

Είμαι το θρόισμα της γκέισας όταν σερβίρει το τσάι από νούφαρο
Είμαι το τσάι από νούφαρο
είμαι η αρχή και το τέλος μιας φράσης φυματικής γεμάτης σπήλαια
Σκουριά που άνθισε είμαι σε πλοίο που το καταπίνει η αρμύρα στην Ίσλα Νεπόντα εκεί που η Κόρα-Λαού αφηγείται κλαίγοντας την οστρακόδερμη ζωή της.

Να με ξεχάσεις!

Χαμένο ελάφι στον Βόρα είμαι
γκάιντα που ματώνει στα Highlands
το κριθάρι που χορεύει είμαι
όλοι οι παράλληλοι και οι Ισημερινοί είμαι
ένας πίνακας που ρεύεται τοπία στο Ερμιτάζ
Το τραγούδι των Ναβάχο είμαι όταν τεντώνουν το τόξο και βρίσκουν στην καρδιά τον άνεμο.

Να με ξεχάσεις!

Είμαι η μισή νότα που ψάχνουν οι μύστες των blues στην Ορλεάνη
Κρεολή είμαι με κρεμασμένα νομίσματα από παλιές ασημένιες φυλλωσιές που φτιάχνανε οι παρθένες του Μοντεβιδέο
Λευκή φωνή γιασεμιού είμαι εραλδικό σύμβολο σε ταπισερί που λιώνει στη Φιρέντζε

Αυτό που περίσσεψε είμαι από το αδειανό κορμί που παράτησες σε ένα κουτσό παγκάκι στην Καμάρα και είπες: «Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ! Τα λέμε…»

Να με ξεχάσεις!
Χίλιες φορές…

Στέλλα Δούμου

 

  ​

 

  ​

 

Tengo hambre de tu boca, de tu voz, de tu pelo
y por las calles voy sin nutrirme, callado,
no me sostiene el pan, el alba me desquicia,
busco el sonido líquido de tus pies en el día.
Estoy hambriento de tu risa resbalada,
de tus manos color de furioso granero,
tengo hambre de la pálida piedra de tus uñas,
quiero comer tu piel como una intacta almendra.
 
Quiero comer el rayo quemado en tu hermosura,
la nariz soberana del arrogante rostro,
quiero comer la sombra fugaz de tus pestañas
y hambriento vengo y voy olfateando el crepúsculo
buscándote, buscando tu corazón caliente
como un puma en la soledad de Quitratúe.
 
Πεινάω για το στόμα, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου,
παίρνω τους δρόμους νηστικός κι αμίλητος,
πια δεν με θρέφει το ψωμί, η αυγή με συνταράζει,
ψάχνω όλη μέρα τον υγρό τον ήχο των ποδιών σου.
Διψώ για τ’ απαλό το γέλιο σου, τα χέρια σου
των άγριων σπαρτών που έχουν το χρώμα,
πεινάω για τις πέτρες των νυχιών σου τις χλωμές,
θέλω να φάω το δέρμα σου σα μύγδαλο αξεφλούδιστο.
 
Θέλω να φάω τη φλεγόμενη αχτίδα του κορμιού σου,
τη μύτη την αγέρωχη στο πρόσωπό σου τ’ αλαζονικό,
θέλω να φάω τον φευγαλέο των βλεφάρων σου τον ίσκιο
και πεινασμένος πάω κι έρχομαι, οσμίζομαι το σούρουπο
ζητώντας σε, ζητώντας τη θερμή σου την καρδιά
σαν ένα πούμα στις ερημιές του Κιτρατούε.
 
Πάμπλο Νερούδα, Σονέτο XI

 

Nelle tue palme dischiuse

Nelle tue palme dischiuse
lascia ch’io posi stasera
questo mio sonno di lacrime.
Né sei più tu chi diceva,
"andremo..sempre..." Tu vai
incontro ad altre parole,
per strade che non conosco
ed io rimango a pensare,
se tutto fu gioco.

Mες τις ανοιχτές σου παλάμες

Mες τις ανοιχτές σου παλάμες
άσε μ' απόψε να ξεκουράσω
αυτό τον ύπνο μου των δακρύων.
Δεν είσαι πια εσύ κείνη που λεγε,
"θα πηγαίνουμε...πάντα..." Εσύ πας
να συναντήσεις άλλα λόγια,
σε δρόμους που δεν γνωρίζω
κι εγώ μένω να σκέφτομαι,
αν όλα ήταν παιχνίδι.

( Elio Pecora )


* Απόδοση στα ελληνικά T_S

 

"Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο
καθόσουνα στο διπλανό θρανίο
κι όταν μου έδινες το βιβλίο
μου ‘λεγες σ’ αγαπώ
Στης γειτονιάς το κοντινό παρκάκι
έπαιζες πάντα σαν μικρό παιδάκι
κι όταν φιλιόμασταν στο παγκάκι
μου `λεγες σ’ αγαπώ..."

 

{Amor} Θ. Αλευράς

«Διαλύομαι/ Διανέμομαι/ Εξουδετερώνομαι/ Απαγχωνίζομαι/ Αποσύρομαι/ Ανακυκλώνομαι/ Credit me/ Επισκευάζομαι/ Συσκευάζομαι/ Αντικαθίσταμαι/ Ανταλλάσσομαι/ Αποταμιεύομαι/ Δειγματίζομαι/ Ταριχεύομαι/ Sell me/ Πουλιέμαι/ Ξεπουλιέμαι/ Stock me/ Produce me/ Deliver me/ Την καρδιά μου πουλώ/ Τα μάτια πουλώ/ Το στόμα πουλώ/ Τα χείλη πουλώ/ Stock me/ Τη γλώσσα πουλώ/ Τα στήθη πουλώ/ Τα χέρια πουλώ/ Τα πόδια πουλώ/ Sell me/ Τα νεφρά μου πουλώ/ Το συκώτι πουλώ/ Το στομάχι πουλώ/ Τους πνεύμονες πουλώ/ Buy me/ Τις μνήμες μου πουλώ/ Τα όνειρά μου πουλώ/ Τους ρόλους μου πουλώ/ Τα πουλώ όλα/ Πουλώ/ Ξεπουλώ/ Στη σκηνή του θεάτρου/ Στης Ευρώπης τον πάτο/ Τα πουλώ όλα/ Ολα/ Ολα/ Εδώ/ Στη σκηνή του θεάτρου/ Στης Ευρώπης τον πάτο/ "Amor"».

 

Μητέρα πες της

Το συρματόπλεγμα πως βγάζω
απ' την καρδιά, μητέρα πες μου και
τα σπουργίτια πως αποδημούν με τα
φτερά κομμάτια. Εξαθλιωμένες οι τροχιές
των δελφινιών να εκλιπαρούν για
θάλασσες ρηχές - με τα πτερύγια μεθυσμένα -.
Οι στίχοι πια με κούρασαν μητέρα, βαρέθηκαν
τον ρόλο των δαχτύλων να υποδύονται.
Αν την συναντήσεις, μην ξεχάσεις να της
πεις, ότι πολύ την είχα λαχταρήσει.
Και ο ύστατος που φύλαγα για κείνην
ο σφυγμός, το γάλα με τ' οποίο η φλέβα
θήλασε, σαν βρέφος το ξυράφι...

( Τ_ S ... 12/9/2015 ... για την Ε. )

 

For us, eating and being eaten belong to the terrible secret of love. We love only the person we can eat. The person we hate we ‘can’t swallow.’ That one makes us vomit. Even our friends are inedible. If we were asked to dig into our friend’s flesh we would be disgusted. The person we love we dream only of eating. That is, we slide down that razor’s edge of ambivalence. The story of torment itself is a very beautiful one. Because loving is wanting and being able to eat up and yet to stop at the boundary. And there, at the tiniest beat between springing and stopping, in rushes fear. The spring is already in mid-air. The heart stops. The heart takes off again. Everything in love is oriented towards this absorption. At the same time real love is a don’t-touch, yet still an almost-touching. Tact itself: a phantom touching. Eat me up, my love, or else I’m going to eat you up. Fear of eating, fear of the edible, fear on the part of the one of them who feels loved, desired, who wants to be loved, desired, who desires to be desired, who knows there is no greater proof of love than the other’s appetite, who is dying to be eaten up, who says or doesn’t say, but who signifies: I beg you, eat me up. Want me down to the marrow. And yet manage it so as to keep me alive. But I often turn about or compromise, because I know that you won’t eat me up, in the end, and I urge you: bite me. Sign my death with your teeth.
— Helene Cixous, “The Love of the Wolf"