Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

...Βολικό, δε λέω,
μα θα προτιμήσω το μενού της ημέρας

 

για πες..τι καλό;

 

ΕΚΣΤΑΣΗ

Ω, γλυκό της σάρκας μεθύσι
αίμα που ρέεις σε μαύρο μετάξι
πόθε που απ’ τις φλέβες αναβλύζεις
χέρια που θανατώνουν τον έρωτα
άγριο σμίξιμο στης νύχτας τα ασήμια

Κορμιά στης έκστασης τον ίλιγγο
με ηδονών σημάδια χαραγμένα
στη χαύνωση παραδομένα
με όση σας απόμεινε ανάσα
εκλιπαρείτε της αυγής το λυτρωμό…

Peleas

 

Το γκρίζο στο στόμα που ρέει

Παράτησα τη νιότη, σε κείνους που γνωρίζουν
πως να την ξεκληρίσουν. Τον έρωτα σε υπόνομο
πέταξα, όσων λατρεύουν της διαφθοράς αποφάγια.
Άπειρα κάπνισα τσιγάρα, προσδοκώντας από ράθυμο
να κατέβεις τρένο και όλοι οι σταθμοί μου, κάηκαν στο φίλτρο.
Προσκάλεσα λαθραίους στεναγμούς, στη γυμνή μου να επιβιβαστούν
την φρίκη, χωρίς εισιτήριο. Τώρα πάνω σε ράγες οξειδωμένης
πλημμύρας, μακριά μου ζητάς να σβήσω μαζί σου
- δεν έχω άλλα δόντια, για να επικυρώσω -.
Σίγουρα φταίει το γκρίζο, στο στόμα που ρέει κι έγιναν πια
σαράντα ένα τα χρόνια, τη μαύρη ψυχή, μ' άσπρα
κορμιά που μουτζούρωσα...

( T_S ... 14/9/2015 )

 

Πτώση

Να πέφτεις
–αυτό είναι το μυστικό–
με το σκοινί για το αλεξίπτωτο
στο ένα χέρι
και την καρδιά σου στο άλλο.
Κι αν τίποτα από τα δύο δεν ανοίξει,
τα γόνατα στο στήθος
και το κεφάλι ανάμεσα.
Λένε το τέλος,
θυμίζει τον έρωτα.

( Άννα Νιαράκη )

 

Η Σιωπή

Η Σιωπή είναι μια άγνωστη,
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα,
χωρίς νʼ ακούγονται πατήματα,
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα,
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της,
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.

( Γιώργης Παυλόπουλος )

 

  ​

 

Δεν θα σ' εγκαταλείψω ποτέ αν εσύ μείνεις μαζί Μου.

Δεν θα Σ' εγκαταλείψω ούτε μια στιγμή, θρόισε εκείνη...

Μείνε στο φως Μου και θα βλέπεις τα βήματά σου. Άσε Με να σου πάρω το φόβο για όλα τα φοβισμένα πλάσματα που παριστάνουν τους δράκους και τα τέρατα.

Νατάσα Κεσμέτη, Μικρό Ωρολόγιο
    

 

Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω
Που είχα βολευτεί μέσα στον Τάφο
Που πέθανε για την Αλήθεια Κάποιος, έμπαινε
Σε διπλανό Δωμάτιο -
Με ρώτησε ψιθυριστά «Τι έφταιξε»;
«Η Ομορφιά», του απάντησα -
«Σ' εμένα - η Αλήθεια - Ομοια τα Δυό -
Είμαστε, Αδέρφια», είπε -
Κι έτσι, σαν Συγγενείς, μιας Νύχτας -
Τα λέγαμε απ' τα Δώματά μας -
Βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας -
Και σκέπασαν - τα ονόματά μας -
EMILY DICKINSON

 

Αγαμημένη
Αγάμησέ με σού είπα
Σ’ αγαμώ μού είπες
Μ’ αγαμάς σού έλεγα
Σ’ αγαμώ μού έλεγες
Κι αγαμηθήκαμε
Το γάμμα τής αγάπης έφαγε ολόκληρο το πι
και την έκανε ολόκληρη αγάμη
Ω αγάμη αγάμη
Ω αγάμη μου
αγάμη μου
Αγαμημένη μου
Αγαμημένε μου
Αγάπη και αγάμη ένα μαζί
Αυτό έγινε
*
Χάσαμε χρόνια και χρόνια
απορώντας για το τίποτε
αναλύοντας το τίποτε
ερμηνεύοντας το τίποτε
μιλώντας με το τίποτε
προσπαθώντας να καταλάβουμε το τίποτε
να κάνουμε το τίποτε να υπάρξει
Και το τίποτε μάς αντάμειψε με τίποτε
Μάταιη απορία μάταιη ανάλυση
μάταιη ερμηνεία μάταιη μιλιά
μάταιη προσπάθεια
Χάσαμε την ζωή μας για το τίποτε
Χαρείτε όμως γιατί τώρα βλέπετε
Το γυαλί τού κόσμου έγινε όλο σκόνη και πίσω του δεν είχε τίποτε
Πίσω του είδαμε το τίποτε
Μας έδειχνε αλλά δεν ήμασταν
Το τίποτε
αυτό ήμασταν
Ήμασταν τίποτε πιστεύοντας πως κάτι είμαστε
Το τίποτε να είμαστε
αυτό να είμαστε
το τίποτε
Αυτό ας είμαστε για να γίνουμε κάτι
Από εκεί ας ξεκινήσουμε
Δημήτρης Δημητριάδης / από το Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας