Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων.

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών,
μορφές αγαπημένων.

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές.
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις.

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις.

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ,
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα.

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα.

( Ορέστης Αλεξάκης )

 

Ξέχνα με

Ξέχνα με. Θέλω να φτάσω
Στον πυρήνα του ενστίκτου μου ·
Μεγαλωμένος στην ατυχία
Ο έρωτας
Αφήνει σημάδι, αλλά περνά.
Μη λυπάσαι.
Αν και στο ζενίθ της συντριβής μου
Αδιαφορώ για τα λόγια σου :
Για να πεθάνω,
Οποιοδήποτε μέρος,
Οποιοδήποτε κορμί,
Κι οποιοδήποτε στόμα είναι αρκετό.

Antonio Botto

 

Όταν είναι παράνομος, μη νόμιμος, απεχθής, επονείδιστος, μη βιώσιμος, είναι ωραίος. Τον θέλουμε.

ΖΚ

 

Ballad of blind love
▼
An honest man, a good man
fell madly in love
of one who did not love him at all.

She told him “Bring me tomorrow”
said “Bring me tomorrow
the heart of your mother
for my dogs. ”

He went by his mother and killed her
tore the heart out
and to his love he returned.

It was not the heart it was not the heart
was not enough horror
she wanted another proof of his blind love.

She told him “Love, if you love me”
said, “Love if you love me
cut the four veins of your wrists. ”

The veins he cut of his wrists,
And as soon as the blood flowed
running wild to her again.

She told him with a loud laugh
she said laughing loudly
“The last test will be your death”

And while the blood slowly came out
and has now changed his color
vanity cold rejoiced
a man had killed himself because of his love.

Outside the wind blew sweet
but she was seized with terror
when she saw him die happy.

To die happy and in love
when she had nothing remained
not his love, not his good
but only the dried blood in his veins.

 

Eχω την εντύπωση πως είναι η αγγλική απόδοση μιας μπαλάντας του Fabrizio de Andre ...
La ballata dell'amore cieco (o della vanità)

Un uomo onesto, un uomo probo,
tralalalalla tralallaleru
s'innamorò perdutamente
d'una che non lo amava niente.

Gli disse portami domani,
tralalalalla tralallaleru
gli disse portami domani
il cuore di tua madre per i miei cani.

Lui dalla madre andò e l'uccise,
tralalalalla tralallaleru
dal petto il cuore le strappò
e dal suo amore ritornò.

Non era il cuore, non era il cuore,
tralalalalla tralallaleru
non le bastava quell'orrore,
voleva un'altra prova del suo cieco amore.

Gli disse amor se mi vuoi bene,
tralalalalla tralallaleru
gli disse amor se mi vuoi bene,
tagliati dei polsi le quattro vene.

Le vene ai polsi lui si tagliò,
tralalalalla tralallaleru
e come il sangue ne sgorgò,
correndo come un pazzo da lei tornò.

Gli disse lei ridendo forte,
tralalalalla tralallaleru
gli disse lei ridendo forte,
l'ultima tua prova sarà la morte.

E mentre il sangue lento usciva,
e ormai cambiava il suo colore,
la vanità fredda gioiva,
un uomo s'era ucciso per il suo amore.

Fuori soffiava dolce il vento
tralalalalla tralallaleru
ma lei fu presa da sgomento,
quando lo vide morir contento.
Morir contento e innamorato,
quando a lei niente era restato,
non il suo amore, non il suo bene,
ma solo il sangue secco delle sue vene.

 

Την πρώτη φορά που είδα την "Σ" ήταν στον σταθμό του ΟΣΕ στην Θεσσαλονίκη.
Όταν την είδα...
... όλα τα πράγματα που είχα εμμονή όλα αυτά τα χρόνια-εικόνες των σταρ του σινεμά...
... η Jenny Agutter στη λίμνη, η Anita Ekberg στο συντριβάνι...
... η Ali MacGraw με το μαύρο καλσόν της...
Εικόνες απ' την τηλεόραση όταν ήμουν παιδί.
Η Barbara Eden και η Elizabeth Montgomery και η Abigail...
Μις Κόσμος διαγωνισμούς, Μεριλιν Μονρόε και η Jennifer Jones και η Bo Derek...
... και η Angie Dickinson ως αστυνομικίνα.
Η Maria Falconetti και η Suzi Quatro, Μπολσόι μπαλαρίνες και ρωσίδες αθλήτριες...
Η Wonder Woman και η Barbarella και σούπερ μοντέλα και γυμνές στα περιοδικά...
... όλες οι ατελείωτες, απραγματοποίητες φαντασιώσεις.
Τα νεαρά κορίτσια στην πισίνα ξαπλωμένα στο καυτό τσιμέντο.
"Η ιστορία του Ματιού" του Ζωρζ Μπατάιγ, το σκουλαρίκι στη μύτη στη μύτη της Jean Simmons.
Όλα τα πράγματα που άκουσα και διάβασα.
Διαφήμιση και τηλεοπτικές διαφημίσεις...
Billboards και μόδα και playmate του μήνα.
Η Caroline Jones που πεθαίνει στην αγκαλιά του Έλβις.
Η Τζάκι-ο που θρηνεί. Η Τίνκερμπελ που παγιδεύεται στο συρτάρι.
Όλη η συνεχιζόμενη, ατελείωτη τροφοδοσία ερωτικών δεδομένων...
... ενώθηκαν μαζί εκείνη τη στιγμή σε μια μεγάλη έκρηξη...
... και χάθηκα σε αυτή...
... και αυτό ήταν.

 

«Είναι μέγα προνόμιο να έχεις κάποιον που να του σερβίρεις το φαγητό που μαγείρεψες απλώς και μόνο επειδή είχες όρεξη να μαγειρέψεις. Ειδικά αν μαγειρεύεις καλά και αν πεινάει αρκούντως», σκέφτηκε εισπνέοντας τη φρεσκάδα της νύχτας.

«Le Maître est servi», μονολόγησε, και χώθηκε στον πέτρινο διάδρομο με τις δάδες λαδιού αφήνοντας το σαλόνι άδειο, με το τζάκι αναμμένο και το φαγητό να αχνίζει μαλακά μέχρι να έρθει η ώρα.

της Μαρίας Πετρίτση

Πηγή: http://www.bibliotheque.gr/article/50539

 

Δεν χρειάζεται να είσαι καλός.
Δεν χρειάζεται να περπατήσεις στα γόνατα
για εκατό μίλια μέσα από την έρημο, μετανοώντας.
Μονάχα πρέπει να αφήσεις το μαλακό ζώο του σώματός σου
να αγαπά αυτό που αγαπά.
Μίλησέ μου για την απελπισία, τη δική σου, κι εγώ θα σου μιλήσω για τη δική μου.
Παράλληλα, ο κόσμος συνεχίζει.
Παράλληλα, ο ήλιος και τα καθαρά βότσαλα της βροχής
κινούνται κατά μήκος των τοπίων,
πάνω από τα λιβάδια και τα βαθιά δέντρα,
τα βουνά και τα ποτάμια.
Παράλληλα, οι αγριόχηνες, ψηλά στον καθαρό μπλε αέρα,
οδεύουν προς το σπίτι και πάλι.
Όποιος κι αν είσαι, όση μοναξιά κι αν νιώθεις,
ο κόσμος ο ίδιος προσφέρεται στη φαντασία σου,
σε καλεί, όπως οι αγριόχηνες, σκληρά και συναρπαστικά
ξανά και ξανά ανακοινώνοντάς σου τη θέση σου
στην οικογένεια των πραγμάτων.
Μερι Ολιβερ

 

Το ψωμί είναι στο τραπέζι

Με ρώτησες γιατί τάχα γράφω.
Και πάντα στης κουζίνας το τραπέζι.
Δεν ξέρω.
Είναι που τίποτα δεν έμαθα να κάνω.
Αν ήξερα από Μουσική
θα σε ξαναγεννούσανε τα δάχτυλά μου.
Στα ακόρντα σου να σκαλώνω. Άπνοη.
Στα κρεσέντο σου να ιδρώνω. Φορτίσσιμη.

Αν μάθαινα ν' ανακατεύω τα Χρώματα σωστά
θά' φτιαχνα το καινούργιο μαύρο που κουβαλάς.
Το κόκκινο ρόδο του πόθου μου. Το αγκάθι μου.
Το κίτρινο της ζήλιας που με σκάβει.
Κι εκείνα τα λεπτά, αέρινα νήματα
που μ' έχουνε δεμένη
ζεμένη στο κορμί σου. Άρρηκτη.

Μα Τέχνες δε διδάχτηκα.
Κι έτσι ψελλίζω πάνω από χαρτιά.
Ζυμώνω του Αύριο το ψωμί,
κι ως να φουσκώσει, γράφω.
Κι η άσπρη σκόνη πάνω μου είναι αλεύρι.
Όχι όνειρα για μεγαλεία της Τέχνης.
Εγώ ψωμί θα φτιάχνω στο τραπέζι.
Να χορτάσει, έστω, ένα στόμα. Όχι το δικό μου.
Γιατί εγώ έτσι θέλω. Μες στ' αλεύρι, πεινασμένη και να γράφω

Αμαρυλλίς