Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Η αλήθεια είναι ότι θέλω εσένα

Είναι τρομακτικό,
ότι δεν έχω
μια σου φωτογραφία.
Προσπάθησα να σκιτσάρω
πορτρέτα σου
από μνήμης,
αλλά δεν μου αρέσει
κανένα.

Η αλήθεια είναι
ότι δεν θέλω ένα σχέδιο
ή μια φωτογραφία.

Θέλω εσένα.

Έχω ανάγκη να νιώσω
τα χέρια σου
πάνω μου
και το
τροπικό σου στόμα.

( Barry Gifford )

 

Σε ρώτησα

Σε ρώτησα γιατί τα μάτια σου
καρφώνουν στα δικά μου
σαν αγνό αστέρι τ' ουρανού
μέσα σε σκούρο κύμα.

Ώρα με κοίταζες
σαν μωρό που ένα βλέμμα το χαϊδεύει,
και με στοργή μου είπες:
σ' αγαπώ, γιατί έχεις τόση θλίψη.

(Hermann Hesse)

 

Τα λιανοτράγουδα (Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο)
Φλέρη Νταντωνάκη,Δημήτρης Ψαριανός


Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Φλέρη Νταντωνάκη & Δημήτρης Ψαριανός


[Ψαριανός]:
Απ όλα τ άστρα τ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.

[Νταντωνάκη]:
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.

[μαζί]:
Να χα το σύννεφ' άλογο και τ' άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ' αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

[Ψαριανός]:
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.

[Νταντωνάκη]:
Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.

[μαζί]:
Να χα το σύννεφ' άλογο και τ' άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ' αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

[Ψαριανός]:
Εγώ είμ' εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.

[Νταντωνάκη]:
Σαν είν η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνει.

[μαζί]:
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι.
Αν μ' αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

(Ο Μεγάλος Ερωτικός - 197)

 

Ρούχο ζεστό

Φόρα μια ζεστή καρδιά
κι έλα έξω να με βρεις,
δε θα 'μαι στα μαγαζιά
ούτε στις πλατείες τις στολισμένες,
δε θα 'μαι σε κάποιο μπαρ
ούτε σε κάποια στάση του τραμ.
Φόρα μια ζεστή καρδιά κι έλα να με βρεις,
θα 'μαι εκεί που συναντιούνται όλοι οι δρόμοι σου.

( Arthur Rimbaud )

 

γιορτή-γιάννης αγγελάκας

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

 

Ἔρθης δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω
στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική.

Καὶ θὰ προσμένω καὶ θὰ πεθαίνω
καὶ θἀνασταίνομαι -μιλῶ, μένω-
μὲ τὴ μιλιά σου·
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ σ᾿ ἀγκαλιάζω
καὶ μὲ τὴ σκέψη μου θὰ ταιριάζω
τὴ ζωγραφιά σου.

Νύχτα. Στὸ χῶμα θὰ πάω νὰ ψάξω
τὸ πάτημά σου νὰ βρῶ, θὰ δράξω
γῆ μέσ᾿ στὴ φούχτα νὰ τὴ φιλήσω,
κι ἀπὸ κλωνάρια κι ἀπὸ χορτάρια
μέσα στὰ χέρια δροσιὰ θὰ κλείσω,
σὰν ἀπ᾿ τὴ σάρκα κι ἀπ᾿ τὴ δροσιά σου.
Πέρα τῆς χώρας ἀνάρια ἀνάρια,
παιζογελώντας με, τὰ λυχνάρια
θὰ μ᾿ ἀχνοστέλνουν τὸ φάντασμά σου.
Μ᾿ ὅλα της νύχτας τὰ λυχνιτάρια
θὰ ψάξω νἅβρω τὸ πέρασμά σου.

Καὶ μὲ τὸ σεῖσμα τἀχνοῦ τοῦ τρόμου
ἢ μὲ τὸ κάρφωμα ἐκστατικό,
στὴ γνωρισμένη πλαγιὰ τοῦ δρόμου,
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ καρτερῶ.

Τρελὸ καρτέρι, καὶ ὁλόγυρά μου
ἡ κρυφὴ νύχτα καὶ ἡ σιγανή·
μόνο γιομάτη θὰ εἶν᾿ ἡ καρδιά μου
ἀπὸ τὴν ψάλτρα σου τὴ φωνή.

Καὶ οἱ στρατολάτες ποὺ θὰ περνᾶνε,
καὶ ὅσα τριγύρω μου ριζωμένα,
κάτι ἀπὸ σένα θὰ μοῦ μηνᾶνε,
καὶ θὰ μοῦ παίρνουν κάτι ἀπὸ σένα.

Γιὰ σὲ ξανἅβρα καὶ ξαναπῆρα
τῶν εἴκοσί μου χρονῶν τὴ λύρα,
κ᾿ ἔρριξ᾿ ἀπάνου
στοὺς λυγισμένους μου ὤμους τοῦ πλάνου
πάθους ἀπότομα τὴν πορφύρα.

Τῆς ὁρμῆς εἶμ᾿ ἐγὼ τὸ παιδί,
τανἄσασμα εἶσαι τῶν ἄγριων κρίνων,
τὸ λάτρεμα εἶσαι, τὸ φυλαχτὸ
τῶν ἐρωτόπαθων πελεγρίνων.

Στερνὴ κατάρα, μοῖρα κακὴ
τούτ᾿ ἡ λαχτάρα, κοντά, μακριά σου,
ἢ σπλαχνισμένου ἀγγέλου εὐκὴ
νὰ ξεψυχήσω μὲ τ᾿ ὄνομά σου;

Ἔρθης, δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
στὴν ἔρμη ἀπάνου πέτρα θὰ γείρω,
Ἴσκιε, στὰ πόδια σου τὸ κορμί...

Κωστής Παλαμάς

 

Άρπισμα

Ο τυφλός που κοιτάζει
με δόντια λυσσασμένα
τρυγώντας κατράμι
από ψυχές στο σωλήνα

Απεχθής εξόντωση
άρρωστων κρίνων που
ηλεκτρισμένα χαράζουν
τροχιές παραφροσύνης

Εμφραγματικά παιχνίδια
παρεκκλινόντων χειλιών
φοβικά που δαγκώνουν
την εξημερωμένη σάρκα

( Στο καθήκον πορνογραφική
καταντά η γαλήνη )

Υπεροπτική είναι η οργή
του μισητού γλουτού
ενώ συνοπτικά διηγείται
το τέλος του νεύρου

Άχρωμη μόλυνση
και λειψή αγωνία
διπλούς τους χειμώνες
στέρησες απ' το χιόνι

Όμοια διαστροφή
στη πρύμνη λοστρόμος
σ' αυτό το ταξίδι μας
στην καταιγίδα

( Παράδοξη σύριγγα
που κατατρώει το μυαλό )

Στο χέρι ο κάβος
το λαιμό σου δίχως
έλεος σφαλίζω
- Αγάπη μου στη κόλαση
μονάχα για σένα αρπίζω -
παντοτινή θα σου γίνω,
εξιλέωση και οδύνη.

( T_S )

 

XLIII

Πώς σ' αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ

Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ (1806-1861)

 

Κι ας τελειώνει η ζωή μου... Κι ας ξέρω πως δεν θα σε ξαναδω ποτέ... Μου φτάνει που θα αφήσω την τελευταία μου πνοή πάνω στα χείλη σου... Κι ας με καταραστείς μετά θάνατον... Εγώ θα πετάξω στους ουρανούς με την ψευδαίσθηση... Την ψευδαίσθηση ότι κάποτε μ'αγάπησες...

 

Απο λινκ που ειχε βαλει η @nýchta στο entwined we exist βρηκα αυτο:

Τις μέρες που δε με βλέπεις, είναι επειδή
βλέπεις μέσα από ‘μένα


Τις μέρες που δε με βλέπεις, είναι επειδή
με βλέπεις στα πάντα

http://doctoragolli.tumblr.com/

 

Το «αγαπώ» πρέπει να λέγεται μόνο με τη σιωπή και με τα μάτια. Αν πεις το σ’ αγαπώ, χωρίς τον ήχο χωρίς τη φωνή το μόνο που θα κάνεις είναι να ακουμπήσουν τα χείλη σου σαν ροδοπέταλα πάνω στο πι του αγαπώ.
Το λες χωρίς ανάσα ίσα ν’ ακουμπήσουν τα χείλη σου. Να το πεις μια φορά στο τόσο αν τόχεις.
Όταν δεν τόχεις το σ’ αγαπώ, θέλεις να το ακούσεις, θέλεις να το πεις με λόγια, αλλά η αγάπη δεν καταδέχεται να την περιγράφεις.
Η αγάπη δεν είναι περιγραφή.



Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Να `ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα `χει μοναξιά.

Να `χει τ' ουρανού το χρώμα
θα `ναι μακριά.
Να `ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα `ναι πονηρή.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Να `ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.

Να `ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Υ.Γ
Η μικρή ελιά για πρώτη φορά γέμισε καρπό. Ο γεωργός την αγαπούσε γιατί του θύμιζε την πρώτη του αγάπη, κοντούλα κ στρουμπουλή. Της είχε φτιάξει ένα περιδέραιο με ασπρισμένες πέτρες και συχνά καθόταν και κουβέντιαζε μαζί της τα όνειρα και τις αναμνήσεις του. Η ελιά κάθε μέρα και πιο όμορφη.
Ένα πρωί του Νοέμβρη ο γεωργός άπλωσε πανιά κι άρχισε να την ραβδίζει. Πάνε οι ελιές, πάνε τα φύλλα, πάει η ομορφιά. Η ελιά μέσα στα αναφιλητά της μονολογούσε:
-Μ αγαπούσε και με χάλασε; Πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη; Έλεγε και ξανάλεγε. Τότε ακούει μια μαργαρίτα να της λέει:
-ʼκουσε να σου πω! Ο άνθρωπος δεν ξέρει την αγάπη. Μην τον παρεξηγείς. Κοίταξε εμένα που μια ζωή με μαδάει για να μάθει.

Λουδοβίκος των Ανωγείων