Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

 

 
Η συναισθηματική νοημοσύνη-Daniel Goleman
 

 

αχχχ

 

Το φιλί

Το φιλί που μόλις ονειρεύτηκα
σε μια νύχτα προδοσιών,
όπου όλοι καταναλώνουν συνουσίες
που δεν έχουν οσμή,
το πυρετώδες σου φιλί,
η καθαρότητα των χειλιών σου,
μοιάζει με την πόρτα μου
που δεν καταφέρνω ν’ ανοίξω.
Το φιλί είναι σαν ένα πανί,
κάνει ν' αποδρούν μακριά οι εραστές,
μια αγάπη που δεν σε παγώνει,
που σου δίνει χίλιες, δυο χιλιάδες στιγμές.
Δοκίμασα να θυμηθώ
ότι μπορούσες να γυρίσεις πίσω,
μα, αλίμονο, το φιλί σου
έγινε όμοιο μ’ ένα γυαλί.
Εγώ σαν ένα ζώο,
βρίσκω καταφύγιο στο δάσος
για να μην εγκαταλείψω οπουδήποτε
τ' αθώο μου τρίχωμα.
Το τρίχωμα της ψυχής μου
είναι τόσο λευκό κι ευαίσθητο,
που ακόμα κι ένα κουνέλι το τρέμει.
Εσύ με ρωτάς πόσους εραστές είχα
και πώς μ' ανακάλυψαν.
Εγώ σου λέω πως ο καθένας ανακαλύπτει το φως,
και ο καθένας αισθάνεται το φόβο του,
αλλά το πιο αγνό μου κομμάτι ήταν το φιλί.
Εγώ θα επέστρεφα στα βουνά του Αμπρούτσο,
εκεί που δε βρέθηκα ποτέ.
Ωστόσο αν με ρωτήσουν από
πιο μέρος προέρχονται οι στίχοι μου,
θ’ απαντήσω:
μου αρκεί μια κατάδυση στην ψυχή
και βλέπω το σύμπαν.
Όλοι με κοιτάζουν με μάτια ανηλεή,
δεν γνωρίζουν τα ονόματα των σημειώσεων μου στους τοίχους
και δεν ξέρουν πως είναι υπογραφές αγγέλων,
για να γιορτάσουν τα δάκρυα που έχω χύσει για σένα.

( Alda Merini )

 

Δύσκολο να πεις: Σ’ αγαπώ,
κοίτα πόσο χρόνο, απόσταση και προσποίηση επένδυσα εμπρός στον τρόμο της λέξης ετούτης, ετούτης της λέξης σαν φίδι που πλησιάζει αθόρυβα, παραμονεύει και που αρνείσαι μια, δυο, τρεις, πολλές φορές, διώχνοντάς την σαν σκέψη κακή, αδυναμία και παράπτωμα, σαν κάτι που το λέμε ανεπίτρεπτο—αυτό το ρίγος το πρωταρχικό που στου κόσμου τις απαρχές μάς πλησιάζει, στο λεξιλόγιο το βασικό της ψαύσης και της επαφής, στο σκοτάδι της σπηλιάς, στον άντρα και τη γυναίκα που διώχνουν γλείφοντας τον φόβο του σαματά— Ν’ αναγνωρίζεις εμπρός στον καθρέφτη το ίχνος, την απουσία κορμιών που συνομιλούν πλεγμένα.
Να νιώθεις πως υπάρχει μια άγρια αγάπη έγκλειστη για λόγους λογικής, καταδικασμένη εις θάνατον από εξάντληση, δίχως να δοθεί σε άλλον κανέναν παρά κυριευμένη από ένα μόνο πρόσωπο αναπόφευκτο. Μέρες να διαβαίνεις σηκώνοντας το χέρι, σημαίνοντας την επόμενη συνάντηση, μόνο και μόνο για να το μετανιώσεις. Να μην αντέχεις το φόβο, τη δειλία, τον τρόμο στον ήχο της φωνής. Να δραπετεύεις σαν ελάφι, τρομαγμένο απ’ την ίδια του την καρδιά, κραυγάζοντας ένα και μόνο όνομα στη σιωπή
κι έτσι να κάνεις θόρυβο, να γεμίζεις με φωνές άλλες, μόνο και μόνο για να συνεχίσεις να διαλύεσαι και να αυξάνεις τον τρόμο
που προκαλεί ένας παντοτινά χαμένος ουρανός.

- Gioconda Belli

 

Είδα το λαμπρό αυγερινό αστέρι

Είδα το λαμπρό αυγερινό αστέρι
που φέγγει πριν ακόμα ασπρίσει η μέρα,
και πήρε μια ανθρώπινη μορφή,
που πάνω σ' όλα, τη λάμψη της απλώνει.

Πρόσωπο από χιόνι και κόκκινα βαμμένο,
μάτια λαμπερά, γλυκά και ερωτευμένα:
το κόσμο τούτο, άλλη κυρία δεν έχει
τόσο γεμάτη με ομορφιά και χάρη.

Άγρια απάνω μου ορμάει η χάρη ετούτη
με τέτοια μάχη στεναγμών γεμάτη
που δεν τολμώ μπροστά της να πω λέξη.

Μακάρι πια τον πόθο μου να μάθει!
Γιατί χωρίς μιλιά θα με ανταμείψει,
μόλις στα βάσανά μου απάνω σκύψει.

(Guido Guinizelli, ~1230–1276)

 

-Πόσες αγάπες έχεις;
-Δύο

- Πώς τις λένε;
- Η Πνιγμένη
και η Άνυδρη

-Ποια σε φροντίζει;
-Καμιά

- Ποια σ’ ονειρεύεται;
- Η Άνυδρη
-Ποια ονειρεύεσαι;
-Την Πνιγμένη

Ελένη Φωτάκη, Νούφαρο

 

Σε πλατινένιο δίσκο

Φιλοφροσύνες Θα 'χουμε ζωηρές σαν σάβανα λιωμένα,
λύπες να ευθυμούν ακούραστες σε πλατινένιο δίσκο.
Ακρωτηριασμένα θα 'ναι τα χάδια μας, έρωτας/φίδι κυνικό
στις γάμπες τυλιγμένο. Αναμονής μερίδες θα μας σερβίρουν
ατελείωτες σε πιάτα ματωμένα - ρόγχοι σαπισμένου κουφαριού
ύαινες που το ξεσκίζουν -. Κι όμως, την ράχη θα λυγίσω μπρος στο
αηδιαστικό θέαμα του στήθους σου που φθίνει, για να τιμήσω το θαύμα
που κάποτε ήσουν, - τώρα χαρούμενα ξεπλένει τα κόκκαλα σου η μούχλα -.
Ας ακονίσουμε ικανότητες, ο καθένας μας προς ίδιον όφελος μονάχα.
Στους εφιάλτες σου χάρισε νανούρισμα, πριν ακόμη
γεννηθούν, στραγγάλισε τουλίπες. Εγώ ανυπακοή δηλώνω στου
οργασμού τα υποκατάστατα, την άβυσσο που άσυλο ζήτησε
στο φως, στην πίσσα επαναφέρω.

( T_S )

 

Όνειρο μέσα σ' όνειρο

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
απ' το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;

Έντγκαρ Άλλαν Πόε
(μτφ. Κωνσταντίνος Ουράνης)

 

Και γαμώ τα ζευγάρια

Ήμασταν μονίμως άφραγκοι, μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής από τους
σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας (και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια από τ' αναψυκτικά).
Μονίμως μας έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι,
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή,
μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι, το ραδιόφωνο
να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα, ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι,
σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας, και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της
και τα σέξι φορέματα της, κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μου
έτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα στολισμένη με
τρύπες απ' τα τσιγάρα: ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ, αστράφταμε μες
στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο, σαν να μη
μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε, μας έπνιγε μες στον λαιμό κι εμείς
πεθαίναμε στα γέλια.
Λέγανε αργότερα, πως ποτέ δεν είχαν ακούσει να τραγουδάνε τόσο άγρια,
να τραγουδάνε τόσο χαρούμενα τα παλιά τραγούδια
και ποτέ να ουρλιάζουνε τόσο και να βλαστημάνε,
να σπάνε τα γυαλικά, τρέλα οχυρωμένοι για τη σπιτονοικοκυρά και την αστυνομία
(ήμασταν εξάλλου έμπειροι επαγγελματίες) να ξυπνάμε το πρωί με τον καναπέ, τις καρέκλες και την τουαλέτα
σπρωγμένα μπροστά στην πόρτα.
Μόλις ξυπνάγαμε έλεγα πάντοτε: προηγούνται οι κυρίες
κι η Τζέην θα έτρεχε στο μπάνιο για λίγα λεπτά κι ύστερα θα ήταν
η σειρά μου και ύστερα, πίσω στο κρεβάτι, ν' αναπνέουμε κι οι δύο ήρεμα,
ν' αναρωτιόμαστε ποια καταστροφή θα μας φέρει η νέα μέρα, να αισθανόμαστε παγιδευμένοι, πεθαμένοι,
ηλίθιοι, απελπισμένοι, να αισθανόμαστε ότι έχουμε ξοδέψει και την έσχατη τύχη μας,
βέβαιοι ότι τελικά δεν έχουμε ούτε την ελάχιστη τύχη με το μέρος μας.
Μπορεί να πιάσει βαθιές ρίζες η μελαγχολία όταν κάθε πρωί βρίσκεσαι αμέσως με την πλάτη στον τοίχο,
μα πάντα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο και να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά.
Συνήθως μετά από 10 ή 15 λεπτά η Τζέην θα έλεγε σκατά! Κι εγώ θα έλεγα ναι!
Κι ύστερα, άφραγκοι και χωρίς καμία ελπίδα θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να
συνεχίσουμε, κι ύστερα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρναμε.
Η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.

( Charles Bukowski )

 

Στην Valentina Serova


Περίμενέ με, θα γυρίσω
μόνο περίμενέ με
περίμενέ με σάν κίτρινες βροχές πού γεμίζουν τις νύχτες θλίψη
περίμενέ με στους αποπνικτικούς καύσωνες
και στις άγριες χιονοθύελλες
περίμενέ με κι όταν κανείς πια δεν περιμένει
κι όλοι έχουν ξεχάσει
περίμενέ με κι όταν τα γράμματα από μακριά πάψουν νά έρχονται
περίμενέ με ακόμη κι όταν κανείς άλλος δεν βαστά να περιμένει
Μην τους ακούσεις σαν σου πουν
πως ήρθε πιά η ώρα να ξεχάσεις
κι ότι οι ελπίδες σου δέν υπάρχουν
Ακόμη κι αν ο γιος κι η μάνα μου πουν πως χάθηκα
κι αν οι φίλοι μου κουραστούν να περιμένουν
άσε τους δίπλα στη φωτιά να πιουν πικρό κρασί
περίμενε
και μην καθίσεις μαζί τους
μην πιεις τίποτε...
Περίμενέ με, θα γυρίσω

Όλοι οι θάνατοι δεν θα με σκοτώσουν
κι ας πουν αυτοί που δεν περίμεναν:
"Τι τύχη!"
Αυτοί που δεν ξέρουν να περιμένουν
δεν θα καταλάβουν ποτέ
ούτε κανείς θα καταλάβει, αγαπημένη,πώς εσύ που με περίμενες,
μου έσωσες τη ζωή
Μόνο εσύ κι εγώ θα ξέρουμε
πώς έζησα μέσα στίς φωτιές.
απλά, γιατί εσύ περίμενες πιστεύοντας
όπως άλλος κανείς μέσ' στον κόσμο αυτόν...


Κonstantin Simonov (1915-1979)

 

ΕΡΩΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν
μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου
ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ
τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.
Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω.

ΚΟΛΙΑΣ

 

(Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁ Νίκος Καββαδίας ἐρωτεύτηκε τὴ Θεανὼ Σουνᾶ. Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐρωτικὰ γράμματα τὰ ὁποῖα τῆς ἔστειλε ὁ ποιητὴς)