Μαζοχισμός Vol2: Drama Queens

DRD, αν ο κυρίαρχος μετασχηματίζει την τιμωρία του υποτακτικού, σε ηδονή, έστω και εκ των υστέρων, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ο υποτακτικός δεν διδάσκεται δια του παραδείγματος να κάνει το ίδιο;

Πριν χρησιμοποιήσεις ως επιχείρημα το ετεροχρονισμένο του μετασχηματισμού, να αποσαφηνίσω ότι κάνω λόγο για επαναλαμβανόμενη χρήση της τεχνικής που περιέγραψες.

 

Στο παράδειγμα που παρέθεσα (επέλεξα επίτηδες ένα λίγο απλοϊκό) ο Κυρίαρχος δεν μετασχηματίζει την τιμωρία του υποτακτικού σε ηδονή, η τυχόν μετατροπή της τιμωρίας σε ηδονή έχει ήδη συντελεσθεί, αν έχει συντελεσθεί, από το ίδιο το υ, ιδίως αν ο Κυρίαρχος είχε επιλέξει τιμωρία που μπορεί να μετατραπεί από το συγκεκριμένο υ σε ηδονή. Όμως, με την τεχνική της υποτίμησης της "θυσίας", του "πόνου", του "άθλου" του υ, καταπολεμάται επιτυχώς το drama queening. Πράγμα το οποίο είναι το ερώτημα του νήματός σου, και αυτό και μόνο επιχείρησα να απαντήσω.

Νομίζωπως δεν υπάρχει ετεροχρονισμός στον μετασχηματισμό της τιμωρίας σε ηδονή, γίνεται άμεσα, με σύνηθες αποτέλεσμα την μετάβαση σε sub mode. Το drama queening, από την άλλη, μπορεί να προκύψει είτε κατά την διάρκεια της τιμωρίας είτε και μετά την λήξη της, δηλαδή ετεροχρονισμένα, αφού το υ μπορεί να αναλογισθεί και να "αξιολογήσει" την δική του "performance", προσπαθώντας ενδεχομένως να μετριάσει τα αποτελέσματα του πόνου ή του εξευτελισμού, έτσι ώστε να προστατέψει το Εγώ του, έστω και εκ των υστέρων. Ή απλά να το διογκώσει. Υ μεν, άνθρωπος δε.

Νομίζω πως μία τεχνική αντιμετώπισης του drama queening ή μία οποιαδήποτε τεχνική που αποσκοπεί σε κάποια ρύθμιση συμπεριφοράς ή σκέψης του υ δεν μπορεί να χρησιμοποιείται αυτούσια και απαράλλαχτη ξανά και ξανά. Ο Κυρίαρχος λειτουργεί σχεδόν αυτόματα με παραλλαγές τεχνικών, βελτιώσεις τους, τροποποιήσεις τους, κάνοντας χρήση των συγκυριών, των δεδομένων και της ήδη νέας συμπεριφοράς και σκέψης του υ, που έχει προκύψει μέσα από την εκπαίδευση. Δεν πας να μάθεις την προπαίδεια σε παιδιά του Γυμνασίου, θα καγχάσουν στα μούτρα σου. Θα σου πουν "αυτό το ξέρουμε, τίποτε άλλο δεν έχεις στον τορβά σου Μπάρμπα;" 

Με άλλα λόγια, κατά την άποψή μου, η mentalite πίσω από την αντιμετώπιση λανθασμένων συμπεριφορών είναι αυτή που περιέγραψα στο προηγούμενο ποστ, δηλαδή η διατήρηση των ισορροπιών, ή μάλλον η διατήρηση της ασυμμετρίας. Οι τεχνικές δεν μπορούν να δοθούν σε manual, γιατί πρέπει να εφευρίσκονται συνεχώς, και αυτό οι Κυρίαρχοι το γνωρίζουν. Υπόψιν ότι όσο πιο αναλυτική η σκέψη του υ τόσο πιο μεγάλη θα πρέπει να είναι η ευρηματικότητα του Κυρίαρχου. Η διάδραση είναι ωραίο πράγμα. Αυτό βέβαια σε περίπτωση που το υ συνεχίζει ακάθεκτο τις μικρές του "αμαρτίες". Από ένα σημείο και μετά, νομίζω πως αυτό παύει να υφίσταται. Για παράδειγμα, όταν πλέον η προπαίδεια γίνει κτήμα μας δεν ξεμαθαίνεται. Πάντα όμως θα υπάρχουν νέοι στόχοι και επομένως θα απαιτούνται νέες τεχνικές.

Πολύ ωραίο πράγμα το BDSM. 

 

Το μόνο που αναγνωρίζω ως ελαφρυντικό στο συντάκτη είναι η αποστασιοποίηση μέσω της αμφιβολίας. Διότι οι ρεβιζιονιστικές ανοησίες της δημοσίευσης συγκρίνονται μονάχα με την πρόσφατη παράθεση του παραληρηματικού ορισμού του νέου ανδρισμού υπό μιας αγγλοκάτι μετακατίνας.

[Μην ματαιοπονείτε αξιώνοντας διάλογο/ανάπτυξη της άποψής μου/επιχειρηματολογία- η αποδόμηση παρόμοιων ιδεολογημάτων είναι πνευματική πρόκληση για μπιντιεσεμικά ανησυχούντα άτομα προεφηβικής ηλικίας.]

 

Να βάλουμε τα πράγματα λίγο στη σειρά τους.
Ας ξεκινήσουμε με την ορολογία:

Μαζοχιστής:
Μαζοχισμός είναι κατάσταση, κατά την οποία η σεξουαλική απόλαυση προέρχεται από την αίσθηση φυσικού πόνου. Ο όρος προέρχεται από το όνομα του Αυστριακού ιππότη Λέοπολντ φον Ζάχερ-Μάζοχ (Leopold von Sacher-Masoch), ο οποίος έγραψε στα έργα του για την ικανοποίηση την οποία μπορεί να δοκιμάσει κανείς, όταν τον χτυπούν και τον υποτάσσουν. Ο πόνος μπορεί να επιβάλλεται είτε από το ίδιο το άτομο, είτε από άλλους, και μπορεί να περιλαμβάνει δραστηριότητες, όπως μαστίγωμα, τρύπημα με βελόνες, δέσιμο, ξυλοδαρμό ή ημι-στραγγαλισμό. Γενικά, ο μαζοχιστής διατηρεί τον έλεγχο της κατάστασης και δίνει τέλος στην αυτο-μειωτική του συμπεριφορά, πριν τραυματιστεί σοβαρά. Ενώ ο πόνος μπορεί να προκαλέσει έναν βαθμό σεξουαλικής διέγερσης σε πολλούς ανθρώπους, για τον μαζοχιστή αποτελεί τον κύριο σκοπό της σεξουαλικής δραστηριότητας.
Οι ερμηνείες του μαζοχισμού είναι συχνά παράλληλες με τις ερμηνείες του σαδισμού. Πολλοί μελετητές θεωρούν τον μαζοχισμό ως είδωλο του σαδισμού, αφού και οι δύο τάσεις απαντούν σε διάφορο βαθμό στο ίδιο άτομο. Ο Φρόυντ συσχέτισε τον μαζοχισμό τόσο με το «ένστικτο του θανάτου» όσο και με σαδισμό, που στρέφεται προς το ίδιο το άτομο. Άλλοι έχουν εισηγηθεί ότι ο μαζοχισμός αποτελεί μέσο συγκράτησης σαδιστικών παρορμήσεων.
Πηγή: Papyrus Larousse Britannica

Ως εκ τούτου είναι αυταπόδεικτο πως Η είσπραξη πόνου για έναν μαζοχιστή δεν είναι ούτε αποδοχή τιμωρίας, ούτε παροχή υπηρεσίας, παρά μόνο ευχαρίστηση. εφόσον αποτελεί γι αυτόν τον αυτοσκοπό της σεξουαλικής πράξης.


Προφανώς ανάλογα με το κίνητρο της επιβολής σωματικής τιμωρίας ένας μαζοχιστής ενδέχεται να εκλάβει τον πόνο ως ευχάριστο ή δυσάρεστο,

Στην προκειμένη περίπτωση και όταν αναφερόμαστε σε μαζοχιστή δεν ενδέχεται τίποτα άλλο παρά μόνο η κορύφωση της σεξουαλικής διέγερσης μέσω του άλγους.


ωστόσο τι συμβαίνει όταν ένας μαζοχιστής έχει αναπτύξει τους κατάλληλους μηχανισμούς ώστε να καταφέρνει να μετασχηματίσει κάθε τιμωρία σε απόλαυση;]

Αναφορικά με τον όρο «κάθε τιμωρία» αντιλαμβάνομαι πως αυτό το ανθρώπινο είδος δεν έχει καταγραφεί ακόμα πουθενά. Εδώ το κάθε, το οποίο σημαίνει οποιαδήποτε τιμωρία, με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο συγκροτεί ένα πλάσμα της φαντασίας εκτός των ορίων της ανθρώπινης υπόστασης, διότι αποτελεί καθολικό ποσοδείκτη και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε εξαίρεση.


Μία τιμωρία που δίνει τη δυνατότητα στο σκλάβο να γίνει ο ήρωας της τραγωδίας του, δεν είναι τιμωρία.

Η τιμωρία είναι προφανές πως μπορεί να έχει δύο σημασιοδοτήσεις. Μία είναι η τιμωρία ως κάκωση ή καταναγκασμός που επιβάλλεται για αξιόμεμπτη πράξη, με σκοπό το σωφρονισμό ή την εκδίκηση, αλλιώς και ποινή, ενώ η δεύτερη εντάσσεται στα πλαίσια του bdsm και τότε αναφερόμαστε σε ένα πλαίσιο το οποίο είναι εκ των προτέρων συναινετικό (γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα μιλούσαμε για ποινικά κολάσιμη κακοποίηση) και ως εκ τούτου αποτελεί μέρος (αναπόσπαστο) ενός ευρύτερου ερωτικού διαλόγου, του οποίου οι όροι είναι από κοινού συμπεφωνημένοι και αμοιβαία αποδεκτοί. Σε αυτήν την περίπτωση πως είναι δυνατόν να παρασχεθεί το οποιοδήποτε περιθώριο ο μαζοχιστής να παρουσιαστεί ως άλλος Βασιλάκης Καΐλας και ο ερωτικός διάλογος να μετατραπεί σε «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας» ?
Συνεπώς όταν αναφερόμαστε στο πρώτο ενδεχόμενο, αυτό δηλαδή της αξιόποινης παραβατικής συμπεριφοράς, είναι προφανές ότι θα πρέπει να αποτανθούμε στο ισχύον νομικό σύστημα ή όταν πρόκειται για απλούστερη μορφή και δη αναμέσα σε δύο ενήλικες οι οποίοι βρίσκονται σε μία σχέση πρόκειται για τιμωρία εκτός των ορίων του bdsm οπότε ενδείκνυται η συζήτηση προς επίλυση των όποιων διαφορών μεταξύ των ενδιαφερομένων. Στη δε δεύτερη περίπτωση είναι ηλίου φαεινότερον ότι αναφερόμαστε στην ηδονιστική πλευρά της τιμωρίας. Ως εκ τούτου «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα» και θα συνταχθώ με τον φίλτατο cornillio ο οποίος πολύ εύστοχα παρατήρησε τα ακόλουθα:

"Αν έχετε πραγματικό λόγο για τιμωρία, μήπως, λέω μήπως, αντί να καταφεύγετε σε τιμωρίες πρέπει να το συζητήσετε σαν ενήλικες? Αν πάλι δεν έχετε πραγματικό λόγο για τιμωρία, μήπως, λέω πάλι μήπως, θα πρέπει να αρέσει και στον άλλο για να μην είναι η κατάσταση ξενέρα?"


Μία αξίωση για ανοχή πόνου που δίνει αυτή τη δυνατότητα στο μαζοχιστή δεν τον μετατρέπει σε σκλάβο και υπηρέτη, αντιθέτως τον τοποθετεί στη θέση του πρωταγωνιστή (βλ. Τα πάθη του Χριστού) και τον κυρίαρχο στη θέση του κομπάρσου.

Εδώ επιβάλλεται ο διαχωρισμός μεταξύ μαζοχιστή και σκλάβου / υπηρέτη. Κατά τούτο: η ανοχή του πόνου είναι σύμφυτο της ιδιότητας του μαζοχιστή, όπως και η ηδονή μέσα από αυτόν και δεν τον καθιστά σε καμία περίπτωση σκλάβο/υπηρέτη, εφόσον η μαζοχιστική σεξουαλική έκφραση δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και την υποτακτική.

Και εντέλει για να απαντήσω στο ερώτημα του νήματος: Βάσει των ως άνω αναφερομένων, όταν συναναστρεφόμαστε drama queens - κοινώς και όπως ανέφερε o αγαπητός Χάινριχ φον Κλάϊστ - κλαψομούνες, δεν είναι καθόλου βέβαιο, για να μην πω απίθανο, ότι αν σκάψουμε θα βρούμε από κάτω το μαζοχιστή, πολλώ δε μάλλον το σκλάβο εν υπνώσει. Οπότε προσανατολιζόμενη είτε προς γνήσιους μαζοχιστές με τους οποίους μπορώ να λειτουργήσω συμπληρωματικά, είτε προς σοβαρούς και κατασταλαγμένους υποτακτικούς, με τους οποίους μπορώ να έχω ένα power exchange σε ικανό επίπεδο, προσδοκώ ότι έχω ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες να συναντήσω το φαινόμενο της drama queen.

 

Απάντηση: Μαζοχισμός Vol2: Drama Queens

Η απόλυτη διάκριση μεταξύ μαζοχιστή και σκλάβου/υπηρέτη μου φαίνεται υπερβολική. Σπανιότατα ο μαζοχισμός, είτε θεωρηθεί δευτερογενής είτε εκληφθεί ως πρωτογενής ενόρμηση (Freud, B΄ τοπική), παρουσιάζεται ως απλή αλγολαγνεία. Η ταπείνωση και η υποταγή είναι ουσιώδη στοιχεία για την κατανόηση και την κλινική περιγραφή του μαζοχισμού. Ο ανδρικός μαζοχισμός περιλαμβάνει ταυτοχρόνως και αναγκαστικά: θηλυπρέπεια, παθητικότητα, ταπείνωση, σωματικό πόνο και σύμφωνα με τις επικρατέστερες ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις είναι άρρηκτα συνυφασμένος με το φόβο του ευνουχισμού, ο οποίος τροφοδοτεί τον λεγόμενο 'ηθικό μαζοχισμό', δηλαδή την ανάγκη για τιμωρία - και δευτερευόντως μόνον τραυματισμού, ακρωτηριασμού. Ο ηθικός μαζοχισμός είναι ο μόνιμος πανικός ενώπιον της αποτυχίας και η αποποίηση της ευθύνης για την απόλαυση. Παράλληλα, σύμφωνα με μια διαυγή διατύπωση "ο μαζοχιστής καθοδηγείται από την έπαρση και την προκλητικότητα του Προμηθέα, έστω και αν θέλει να παρουσιάζεται ως Γανυμήδης" (T. Reik, Le masochisme, Paris 1971).
Ο μαζοχιστής αρέσκεται να υφίσταται πόνο και να υποβάλλεται σε βασανιστήρια όχι τόσο επειδή κατακυριαρχείται από μιαν αυτοτελή και παντοδύναμη ενόρμηση Θανάτου. Αντιθέτως, αποζητά τους πάσης φύσεως εξευτελισμούς στο μέτρο που αισθάνεται το Εγώ του ως δοχείο περιττωμάτων - έναν κουβά από σκατά.
Παράλληλα, όμως, παγιδεύει στο παιχνίδι αυτό τον σαδιστή και επιδιώκει να κυριαρχήσει επί του Κυριάρχου (ακριβώς όπως και κάθε υποτακτική ύπαρξη). Πρόκειται για την κλασική εγελιανή διαλεκτική αφέντη/δούλου την οποία έχω πάντα υπενθυμίσει, εδώ, σε όλα μου τα σχετικά δημοσιεύματα.
Θα αρκεσθώ επί του παρόντος να σημειώσω ότι, από ψυχοπαθολογική άποψη, μια μείζων διαφορά ανάμεσα στο σαδιστή και το μαζοχιστή, πρόδηλη και στα έργα του Sade και του Masoch , είναι η άρνηση (ή εν πάση περιπτώσει, η δυσχέρεια) του πρώτου να συμμορφωθεί
με την ιδέα του 'συμβολαίου', ενώ ο δεύτερος από αυτό εκκινεί για να βιώσει απρόσκοπτα την υποδούλωση του. Η διαφοροποίηση δεν απορρέει μόνο από την αυτοσυντηρητική αναγκαιότητα μιας τυπικά συναινετικής ρύθμισης. Πηγάζει εξίσου από την ενδιάθετη ροπή του σαδιστή προς την πολυγαμία και την αντίστοιχη μονογαμική προσήλωση του άρρενα μαζοχιστή στη γυναίκα-αντικείμενο λατρείας που έχει επιλέξει. Ο σαδιστής είναι δεσποτικός ή αναρχικός (δεν υπάρχει κανένα παράδοξο, κάθε κυριαρχική μορφή είναι ο νόμος του εαυτού της), ο μαζοχιστής 'φιλελεύθερος', με την έννοια του συμβολαιοκράτη.
Τώρα, οι drama queens, ανεξαρτήτως φύλου, είναι απλές, απλούστατες για τον κλινικό περιπτώσεις νευρωτικών-υστερικών προσώπων, δίχως καμιά εμμενή συνάφεια με τη δομή του διαστροφικού Εγώ. Πρόκειται για ήπιες περιπτώσεις ψυχικά ασθενών, ικανών να σου συνθλίψουν το νευρικό σύστημα. Όποιος αισθάνεται επιρρεπής προς ιδιόρρυθμες ερωτικές σχέσεις, καλά θα κάνει να τις λησμονήσει και να στραφεί στις drag queens.

 

Πολύ κατατοπιστικό όλο το σχόλιο, θέλω να σταθώ μόνο σε αυτό το σημείο που είναι για εμένα κάπως θολό. Η προκείμενη περίπτωση, στην οποία αναφέρθηκες, είναι η επιβολή σωματικής τιμωρίας από τον κυρίαρχο, η επιβολή σωματικής τιμωρίας με χρήση πόνου από τον κυρίαρχο, ή η λήψη πόνου εν γένει;

 

Μια και ειναι κατατοπιστικο ΟΛΟ το σχολιο να σου θυμισω οτι περιεχει
μεσα και το ποστ που διεγραψες. Τελικα το σχολιο ειναι κατατοπιστικο
η ειναι ασχετο με το θεμα? Μηπως ειναι το μισο κατατοπιστικο και τ' αλλο μισο ασχετο?
Μπορει να διαγραφει μερος του σχολιου μετα απο αιτημα του νηματοθετη?  

 

Αγαπητέ cornilios στο βαθμό που Avalonia καταπιάστηκε με τα ερωτήματα του νήματος, εγώ προσωπικά αξιολογώ το σχόλιό της ως κατατοπιστικό. Αν κάποιος άλλος έχει διαφορετική άποψη μπορεί να της κάνει quote ζητώντας περαιτέρω διευκρινίσεις. Την τελευταία ερώτησή σου, διατύπωσέ την αν θέλεις στο παρακάτω link γιατί δεν αφορά στο θέμα του παρόντος νήματος: https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/forumdisplay.php?f=138

 

Μα εσένα θέλω να ρωτήσω. Επειδή είπες ότι ΟΛΟ το ποστ είναι κατατοπιστικό
Άρα και το δικό μου ποστ που εμπεριέχετε μέσα στο ποστ της Lady Avalonia???
Απλή είναι η ερώτηση. Γιατί μπερδεύεσαι?
Αλλά ας πάμε παρακάτω. Οι ερωτήσεις που έκανα στο συγκεκριμένο ποστ που
εσβησες ήταν απολύτως σχετικές και θα σου εξηγήσω γιατί.
Η αρχική σου τοποθέτηση και τα ερωτήματα στη συνέχεια έχουν την μορφή
εκθεσης ιδεών απ’ αυτές που βάζουν στους ταλαίπωρους μαθητές στα σχολεία.
Παράδειγμα. Στη σημερινή κοινωνία……η σήμερα περισσότερα παρά ποτέ…..
….μπλα μπλα….και στην συνέχεια αρχίζουν τις ερωτήσεις ….1ον πως πιστεύετε
οτι θα……Ζήτημα 2ον Ποιος κατά την γνώμη σας είναι ο λόγος………κλπ…κλπ
Ακριβώς το ίδιο κάνεις κι εσύ. Ξεκινάς με υποκειμενικές θέσεις και απόψεις
παρουσιάζοντας τις όμως σαν καθολικές και κοινός αποδεχτές αλήθειες. Στην
συνέχεια θέτεις τα ερωτήματα. Με την μορφή αυτή όμως ο καθένας μπορεί
πολύ εύκολα να βρεθεί «εκτός θέματος» και να μην «πιάσει τη βάση» ειδικά άμα
το μυαλό του «πεταρίζει». Τι γίνετε όταν ένας μαθητής αμφισβητήσει την ίδια την
αρχική τοποθέτηση του θέματος? Τι γίνετε όταν αντί να απαντήσει στις ερωτήσεις οι
οποίες απορρέουν από την αρχική τοποθέτηση πάει και βάλει ερωτήματα που
αφορούν το ίδιο το θέμα? Στην περίπτωση αυτή είναι εκτός η εντός θέματος?
Μήπως ο μαθητής αυτός θέλει να τραβήξει την προσοχή του καθηγητή και δεν
εχει άλλο τρόπο να το κάνει?
Τα ερωτήματα που θέτω πάνω στην αρχική σου τοποθέτηση είναι…Γιατί κάποιος
πρέπει να τιμωρηθεί πραγματικά? Γιατί να μην καβλωνει? Αναφέρεσαι σε
Σεξουαλικού περιεχομένου σχέσεις κυριαρχίας-υποταγής? Στις σεξουαλικές
σχέσεις μεταξύ δυο η περισσοτέρων υπάρχει πρωταγωνιστής και κομπάρσος?
Εγώ αγαπητή μου Συραχ θα μπορούσα να μου απαντήσω χωρίς να καταφύγω
σε «απεχθή» μέσα. Δες μερικές πρόχειρες απαντήσεις
«Αγαπητέ» cornilios η οπτική μου είναι διαφορετική. Θα ήθελα να ζω στην αρχαία
Ρώμη και να έχω σκλάβους εκεί.
«Φίλε» cornilios εμένα δε αρέσουν οι καβλες και πολύ περισσότερο δε μ’ αρέσουν
οι καβλες του άλλου. Νευριάζω ρε παιδάκι μου…. να τιμωρώ τον άλλο και να
βλέπω ότι του γίνετε «ντούρος»
«Καλέ μου» cornilios , εγώ έτσι τα βλέπω και «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα»
Ορίστε μια χαρά απαντήσεις και είμαι σίγουρος ότι εσύ μπορείς να βρεις πολύ
καλύτερες. Ούτε «λογοκρισία» ούτε «οιμωγές» ούτε τίποτα
Αγαπητή Syrah. Το γεγονός ότι καμιά φορά κάποιος μπορεί να κάνει ερωτήσεις
επί των τοποθετήσεων σου δεν σημαίνει ότι είχε δύσκολα παιδικά χρόνια (μπορεί
να είχε αλλά μπορεί και όχι, δηλαδή αυτό είναι άσχετο)
Οι αρχική σου τοποθέτηση επί του θέματος είναι κατά την γνώμη μου ανεδαφική
και το λιγότερο εκτός θέματος του ίδιου του φόρουμ. (βλ. τα εντονα γραμματα παραθεσης)
κι αυτό γιατί πραγματική τιμωρία δεν μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας με την
μορφή που την αναφέρεις για τον απλούστατο λογο ότι ο «υποτακτικός» σε επιλέγει
και μένει μαζί σου με την θέληση του και επίσης φεύγει ότι ώρα του καπνίσει.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να
μιλάμε για τιμωρίες αλλά παρά μόνο για «τιμωρίες» Επίσης δεν μπορεί να
Υπάρχει πρωταγωνιστής και κομπάρσος παρά μόνο με την θεατρική έννοια των όρων.
Δηλαδή ρόλοι πρωταγωνιστή και κομπάρσου. Επομένως κατά την γνώμη μου
τα ερωτήματα που βάζεις είναι βασισμένα σε λάθος βάση επειδη οπως κατατοπιστικα
μας ανελυσε η Lady Avalonia

 

Πολύ ωραίο ποστ Κορνήλιε. Ωραία χοροπηδάει το μυαλουδάκι σου αγριοκάτσικο.

Με έβαλε σε σκέψεις και μάλλον με βοήθησε να αναιρέσω κάποια πράγματα που πίστευα σχετικά με αυτό το ακανθώδες θέμα της τιμωρίας, τόσο ακανθώδες όσο και η συναίνεση.

Θεωρώντας ότι το ποστ σου είναι γενικού "ακαδημαϊκού" περιεχομένου θα πάρω το θάρρος να απαντήσω σε κάποια επί μέρους ερωτήματα.

Μα νομίζω τότε το συζητούμε. Αν προκύψει ότι οι βάσεις επί των οποίων θέσαμε τα αρχικά ερωτήματα ήταν λανθασμένες, τις επανατοποθετούμε με κάποιες παραλλαγές, ει δυνατόν.

Στην αναζήτηση της αλήθειας αυτό είναι αδιάφορο. Έτσι κι αλλιώς δεν παίρνεις ποτέ πτυχίο στην αέναη ενασχόληση με την γκαύλα.

Η ερώτησή σου είναι μάλλον λάθος, εφόσον αν δεν γκαύλωνε δεν θα παρέμενε στη σχέση αν είχε λίγο νιονιό. Η ερώτηση είναι γιατί γκαυλώνει; Θα εξηγήσω παρακάτω τί εννοώ και πώς το συνδέω με το θέμα.

Από ότι έχω διαβάσει σε πολλά κείμενα εδώ, οι BDSM σχέσεις είναι ισότιμες σχέσεις ασυμμετρίας. Δεν μπορώ να κάνω τραμπάλα μόνη μου, αλλά αν είμαστε δύο μετέχοντες ο ένας θα ανέβει τόσο ψηλά όσο χαμηλά θα κατέβει ο άλλος. Αν φύγει ξαφνικά ο ένας ο άλλος θα γκρεμοτσακιστεί.

Δεν νομίζω ότι ένας Κ νευριάζει με την απόλαυση του υ. Νευριάζει όταν η απόλαυση είναι στρεβλή, δηλαδή προκαλείται για τους λάθος λόγους. Αν η απόλαυση επέλθει με το κατάλληλο πλαίσιο σκέψης και συναισθήματος θα είναι πιο έντονη και για τους δύο. Για παράδειγμα, αν αυνανιστώ με την εντολή να σκέφτομαι σκουλίκια, κάποτε από το τρίψιμο θα χύσω. Πόσο ηδονικό όμως είναι αυτό;

Πολύ σωστά. Νομίζω πως και η Avalonia το έθεσε στη σωστή βάση του το θέμα.

Και πάμε τώρα στο ζουμί. Γιατί γκαυλώνει ο υποτακτικός; Πού βρίσκεται το δικό του επίκεντρο απόλαυσης; Είναι ένας μικρός Κυρίαρχος που όπως ο De Sade προτρέπει κάποιον να τον σοδομήσει, να τον μαστιγώσει, να τον τιμωρήσει; Και γκαυλώνει επειδή το δικό του σώμα είναι το επίκεντρο του πόνου και μετουσιώνει αυτόν τον πόνο σε ηδονή; Εκείνη τη στιγμή ποιος είναι το κέντρο του σύμπαντος, ο τιμωρούμενος ή ο τιμωρών; Αυτός που δέχεται τον πόνο ή αυτός που τον προσφέρει;

Πιστεύω πως το drama queening προέρχεται από λανθασμένο πλαίσιο σκέψης. Πρόκειται για άτομα που δεν έχουν μετατοπίσει το κέντρο της απόλαυσης, ενώ ενδεχομένως ήδη μετατόπισαν με επιτυχία το κέντρο βούλησης στον Κυρίαρχο.

Αν όμως ο υποτακτικός φτάσει στο στάδιο όπου θεωρεί ότι αυτό που γίνεται κατά τη διάρκεια της σχέσης, της σεξουαλικής πράξης, της "τιμωρίας" κλπ. γίνεται για την απόλαυση του Κυρίαρχου, έχει ήδη παρακάμψει τους δικούς του προσωπικούς φραγμούς όσον αφορά την απόλαυσή του. Δεν έχει σημασία πλέον αν θα εισπράξει τρυφερότητα ή σκληρότητα. Θα εισπράξει ότι του δοθεί γιατί αυτό θέλει και απολαμβάνει ο Κυρίαρχος. Η απόλαυση του υποτακτικού μαζοχιστή απελευθερώνεται. Μπορεί πλέον να απολαύσει όχι στρεβλά, μέσα από τα "σκουλίκια" της σκέψης του που αφορούν τον τρόμο (δεν λέω άγχος, τρόμος είναι) της αυτοαναφορικής απόλαυσης. Αλλά απολαμβάνει ελεύθερος ότι μπορεί και όσο μπορεί, εφόσον το κέντρο βρίσκεται έξω από αυτόν. Γι αυτό πιστεύω ότι γκαυλώνει τελικά ένας υποτακτικός και γι αυτό απελευθερώνεται από το βάρος του Εγώ του, ώστε να απολαύσει ανεμπόδιστος πλέον.

Οι drama queens δεν έχουν επιτύχει αυτή την απελευθέρωση από την αυτοαναφορική απόλαυση. Επιμένουν να επιστρέφουν στο δικό τους Εγώ, πράγμα που δεν τους επιτρέπει να απολαύσουν έντονα και ακραία όσο θα μπορούσαν. Για μένα αυτή είναι η οδός προς την υπέρτατη γκαύλα, δεν έχει σχέση με υπηρεσία και δουλικότητες προς τον Κυρίαρχο, αλλά με την απελευθέρωση από ένα Εγώ όπου κάπου, κάποτε, κάτι στράβωσε, σκουλίκιασε. Ο Κυρίαρχος είναι το μέσον απελευθέρωσης από το Εγώ, η τραμπάλα λειτουργεί ρολόι όταν γίνει αυτό.

Και επομένως, αν ισχύουν όλα αυτά, το φαινόμενο του drama queening αποφεύγεται μόνο αν ο υποτακτικός κάνει με την καθοδήγηση του Κυρίαρχου τις απαραίτητες τομές στη ρίζα του προβλήματος, η οποία είναι η επιτυχής μετατόπιση του κέντρου βούλησης και απόλαυσης από τον υποτακτικό που δεν μπορεί, στον Κυρίαρχο που μπορεί και θέλει (για τους δικούς του προφανείς λόγους) να γίνει το επίκεντρο. Το drama queening είναι σύμπτωμα του προβλήματος, όχι το ίδιο το πρόβλημα.

 

Ναι cornilios, κάθε ερώτηση/πρόβλημα έχει ένα δεδομένο. Το νήμα δέχεται ως δεδομένα ότι α) υπάρχει ένα M/s ζευγάρι, β) στο σκλάβο επιβάλλεται εκτός role play μια τιμωρία και γ) ο σκλάβος δεν τη λαμβάνει υπόψη ως τιμωρία αλλά τη σαρώνει ως δραστηριότητα role play. Στη συνέχεια ζητά από τους συνομιλητές να προτείνουν λύσεις/τεχνικές για αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα. Αυτό είναι το θέμα του νήματος, και ορίζεται από εμένα γιατί εγώ είμαι η νηματοθέτρια στο προκείμενο forum.

Στην προκείμενη περίπτωση, αναρτά ένα νέο νήμα, και γράφει αν θέλει ότι με αφορμή τα τάδε ερωτήματα, προέκυψε ο κάτωθι συλλογισμός - και θέτει τον προβληματισμό του (π.χ. πρέπει να υπάρχει τελικά τιμωρία; έχει νόημα να μιλάμε για αφέντες και σκλάβους εν έτει 2008  έτσι ώστε να δώσει και σε άλλους την ευκαιρία να γράψουν επ αυτού χωρίς να επιβαρύνει το νήμα από το οποίο δανείστηκε την αρχική ιδέα.

Δεν με αφορούν τα παιδικά σου χρόνια cornilios ούτε προχώρησα σε ψυχογράφημα έχοντας ως αφετηρία την αδυναμία σου να εστιάσεις σε ένα θέμα. Αρκέστηκα στο να εξηγήσω ότι οι σκέψεις σου δεν αφορούν σε τεχνικές αντιμετώπισης του προβλήματος που εξέθεσα ως δεδομένο στο αρχικό μου post.

Δεν παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον για εμένα το πώς αξιολογείς το θεματικό πυρήνα του νήματός μου. Σου υπέδειξα το σύνδεσμο στον οποίο μπορείς να αναφέρεις θέματα που κρίνεις ότι δεν αρμόζουν στο παρόν forum. Παρακαλώ πολύ κάνε τα σχόλιά σου εκεί, και επέτρεψε εδώ να παραθέσει όποιος επιθυμεί κάποιες προτεινόμενες τεχνικές αντιμετώπισης του drama queening.

Χωρίς διάθεση προσβολής, είναι ελαφρώς κουραστικό το να επιδιώκεις να γίνεσαι ο θεματικός πυρήνας κάθε νήματος. Παρακαλώ για τελευταία φορά, να αφήσεις λίγο χώρο στο θέμα του drama queening να αναπτυχθεί, και ευελπιστώ ότι θα κλείσει με το παρόν σχόλιο η παρένθετη συζήτηση. Για διευκρινίσεις θα είμαι στη διάθεσή σου μόνο κατ ιδίαν.

 

AMAAANNNNN!!!!!!!!!!!