Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Baby, I've been waiting,
I've been waiting night and day.
I didn't see the time,
I waited half my life away.
There were lots of invitations
and I know you sent me some,
but I was waiting
for the miracle, for the miracle to come.

I know you really loved me.
but, you see, my hands were tied.
I know it must have hurt you,
it must have hurt your pride
to have to stand beneath my window
with your bugle and your drum,
and me I'm up there waiting
for the miracle, for the miracle to come.

Ah I don't believe you'd like it,
You wouldn't like it here.
There ain't no entertainment
and the judgements are severe.

The Maestro says it's Mozart
but it sounds like bubble gum
when you're waiting
for the miracle, for the miracle to come.

Waiting for the miracle
There's nothing left to do.
I haven't been this happy
since the end of World War II.


Nothing left to do
when you know that you've been taken.
Nothing left to do
when you're begging for a crumb
Nothing left to do
when you've got to go on waiting
waiting for the miracle to come.

I dreamed about you, baby.
It was just the other night.
Most of you was naked
Ah but some of you was light.
The sands of time were falling
from your fingers and your thumb,
and you were waiting
for the miracle, for the miracle to come

Ah baby, let's get married,
we've been alone too long.
Let's be alone together.
Let's see if we're that strong.

Yeah let's do something crazy,
something absolutely wrong
while we're waiting
for the miracle, for the miracle to come.

Nothing left to do ...

When you've fallen on the highway
and you're lying in the rain,
and they ask you how you're doing
of course you'll say you can't complain --
If you're squeezed for information,
that's when you've got to play it dumb:
You just say you're out there waiting
for the miracle, for the miracle to come.

• 
  

 

Τόσο πολύ μελαγχόλισε το αδερφάκι μου....?

 

Θα φταίει, ότι σήμερα το πρωί κάποια μου διηγήθηκε ένα όνειρο για ένα πρόσωπο της αγαπημένο, που έχει πια "φύγει"...
Θα φταίει, που πήγα στην παραλιακή και περπάτησα...που είδα τα πλοιάρια ν' αρμενίζουν...
Θα φταίει, που όσο και να "ξεπλένομαι", έχει γίνει η "μουτζούρα" πρώτο δέρμα...

Έλα μου όμως που αναπάντεχα, έπιασες πάλι να μου λείπεις...Πες το μελαγχολία, πες το θλίψη...Αλλά να, θα ήθελα να σ' ακούω να μου μιλάς ξανά, έστω για δυο λεπτά...
Όπως μικρό με πήγαινες τις φθινοπωρινές Κυριακές για βόλτα και καφέ στη Βουλιαγμένη...Για σένα το κείμενο που ακολουθεί και συγχώρα με, αν δεν σου αφιερώνω δικά μου λόγια...
Θα επανέλθω σίγουρα κάποια άλλη φορά με κείνα...Τώρα μου έχουν γίνει τα μάτια πίσσα...αναπάντεχα...
Ξέρω ότι σε μνημονεύω συχνά...αλλά, κοίτα, μου έγινες παράπονο, που δε λέει να σταματήσει...
Το ξέρω, ότι δεν ήθελες να "φύγεις", δίχως να με χαιρετήσεις...
Όσο βαστούσες, να επιστρέψω με περίμενες, το ξέρω...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο φιλοξενούμενος της ερημιάς

Πέθανες πριν δεκατέσσερα χρόνια.
Σου παραχώρησε η μητέρα μια ρίζα βελανιδιά
και τον ορίζοντα προς τη θάλασσα,
να με δεις που θα επέστρεφα.
Με περίμενες πάντοτε, κ’ ήσουνα ήσυχος.
Είχες μια πίστη σ’ εμέ τόσο ακλόνητη-
όπως την πέτρα που κρατάς στο κεφάλι σου.

«Σας εύχομαι», μου 'γραφες «ο πατήρ σας
υγείαν, ειρήνην και αγάπην». Δικό σου
δε μου 'μεινε τίποτα. Κράτησα μόνον αυτό
το «ειρήνην και αγάπην». Το στήθος μου
είναι ένα άσπρο τετράγωνο φάκελλο.
Κι’ αυτό το κάνω τώρα. Πηγαίνω
και φέρνω το γράμμα σου.

Δεν ξέρω τι με ήθελε η πίστη σου.
Δεν ξέρω αν αυτό σε αναπαύει.
Δεν ξέρω αν σου είπανε. Έγινα
ο ταχυδρόμος της αιωνιότητας.

( Νικηφόρος Βρεττάκος )