Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

~...Sometimes I get overcharged
That's when you see sparks
You ask me where the hell I'm going
At a thousand feet per second

Hey man slow down, slow down
Idiot slow down, slow down..~

 

#2

 

Γλυκόπικρο τραγούδι..

 

Θα επανέλθω με μουσικές...σίγουρα άλλων.
Και κάποια λόγια...ίσως και δικά μου.
Στο εν τω μεταξύ...μαχαίρι στη φλέβα και στις κόρες αυτό το κείμενο της Νιαράκη.

Quantum

Εσύ κάπου αλλού.
Σε ένα δωμάτιο άλλης ηπείρου.
Στολισμένο με κορνίζες από τα σκουπίδια.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματά μου.
Εγώ κάπου εδώ.
Σε άλλο δωμάτιο.
Στολισμένο με παιδικές φωτογραφίες.
Και κάπου στο βάθος τα γράμματά σου.
Δεν θα ανταμώσουμε ποτέ, είπες.
Καθένας κάτοχος της μοναξιάς του.
Κόψαμε και τα γράμματα.
Δεν σήκωναν άλλο στολισμό οι τοίχοι
και τα ράφια.

( Άννα Νιαράκη )

 

Το πιο μελαγχολικό ποίημα


Μπορώ να γράψω το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...
Να γράψω, για παράδειγμα : "Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια και τα αστέρια, μπλε, τρεμοσβήνουν στο διάστημα...."
Ο νυχτερινός άνεμος στροβιλίζεται και τραγουδά.
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Την αγάπησα, και κάποιές φορές με αγάπησε κι αυτή.
Νύχτες σαν κι αυτή, την κράτησα στα χέρια μου. Τη φίλησα τόσες πολλές φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Με αγάπησε, κάποιες φορές την αγάπησα. Πως θα μπορούσα να μην είχα αγαπήσει τα μεγάλα, γαλήνια μάτια της;
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να νιώσω πως την έχω χάσει...
Να ακούσω την ατέλειωτη νύχτα, πιο ατέλειωτη χωρις αυτή... Και το ποίημα πέφτει στην ψυχή ενώ δροσίζει το γρασίδι.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει. Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια κι αυτή δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακρυά, κάποιος τραγουδάει. Μακρυά... Η ψυχή μου είναι χαμένη χωρις αυτή...
Όπως όταν την έγερνα κοντά μου, τα μάτια μου την ψάχνουν. Η καρδιά μου την ψάχνει κι αυτή δεν είναι μαζί μου...
Η ίδια νύχτα που χλωμιάζει τα ίδια δέντρα. Εμείς, αυτοί που ήμασταν, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, ειλικρινά, μα πόσο πολύ την αγάπησα... Η φωνή μου έψαξε τον άνεμο να ακουμπήσει το αφτί της.
Κάποιου άλλου... Θα είναι κάποιου άλλου. Όπως τότε που ανήκε στα φιλία μου. Η φωνή της, το ανάλαφρο κορμί της. Τα απέραντα μάτια της...
Δεν την αγαπώ πια , ειλικρινά, μα ίσως την αγάπησα. Η αγάπη είναι τόσο μικρή μα και η λήθη τόσο μεγάλη...
Γιατί νύχτες σαν κι αυτή την κρατούσα στα χέρια μου, η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς αυτή...
Ωστόσο αυτός μπορεί να είναι ο τελευταίος πόνος που μου προκαλεί και αυτό να είναι το τελευταίο ποίημα που γράφω γι' αυτή...
Pablo NeroudaΤο πιο μελαγχολικό ποίημα
Μπορώ να γράψω το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...
Να γράψω, για παράδειγμα : "Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια και τα αστέρια, μπλε, τρεμοσβήνουν στο διάστημα...."
Ο νυχτερινός άνεμος στροβιλίζεται και τραγουδά.
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Την αγάπησα, και κάποιές φορές με αγάπησε κι αυτή.
Νύχτες σαν κι αυτή, την κράτησα στα χέρια μου. Τη φίλησα τόσες πολλές φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Με αγάπησε, κάποιες φορές την αγάπησα. Πως θα μπορούσα να μην είχα αγαπήσει τα μεγάλα, γαλήνια μάτια της;
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να νιώσω πως την έχω χάσει...
Να ακούσω την ατέλειωτη νύχτα, πιο ατέλειωτη χωρις αυτή...
Και το ποίημα πέφτει στην ψυχή ενώ δροσίζει το γρασίδι.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια κι αυτή δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακρυά, κάποιος τραγουδάει. Μακρυά...
Η ψυχή μου είναι χαμένη χωρις αυτή...
Όπως όταν την έγερνα κοντά μου, τα μάτια μου την ψάχνουν.
Η καρδιά μου την ψάχνει κι αυτή δεν είναι μαζί μου...
Η ίδια νύχτα που χλωμιάζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, αυτοί που ήμασταν, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, ειλικρινά, μα πόσο πολύ την αγάπησα... Η φωνή μου έψαξε τον άνεμο να ακουμπήσει το αφτί της.
Κάποιου άλλου... Θα είναι κάποιου άλλου. Όπως τότε που ανήκε στα φιλία μου.
Η φωνή της, το ανάλαφρο κορμί της. Τα απέραντα μάτια της...
Δεν την αγαπώ πια , ειλικρινά, μα ίσως την αγάπησα. Η αγάπη είναι τόσο μικρή μα και η λήθη τόσο μεγάλη...
Γιατί νύχτες σαν κι αυτή την κρατούσα στα χέρια μου, η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς αυτή...
Ωστόσο αυτός μπορεί να είναι ο τελευταίος πόνος που μου προκαλεί και αυτό να είναι το τελευταίο ποίημα που γράφω γι' αυτή...

Pablo Nerouda

 

Μέσα σε 3 λεπτά, που όλο λιγοστεύουν...Έτσι, με τα βλέφαρα ανοιχτά, κλειστά, μετέωρα, του βλέμματος ξυράφι.
Αναδεύοντας στην πλάτη χρώματα - εγώ λατρεύω το βαθύ γαλάζιο με πιτσιλιές θανάτου -, νόστος για ένα πρωινό που δεν καταδέχτηκε να 'ρθει.
Μιας νύχτας που δεν λέει ν' αποχωρήσει...Τίποτε το συγκεκριμένο και ο ρυθμός, να προετοιμάζεται για κάποιον άλλο καρπό.
Αριστερό, δεξί, μπορεί και δίχως καταφύγιο από χέρια, ορφανός να κείτεται στο χώμα - μετά από βροχόπτωση, αυστηρά -, να ευωδιάζει.