Μετά το τέλος...

evelin · 4 Ιανουαρίου 2021

margarita_nikolayevna said: ↑

εγώ ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα καλά λόγια
Click to expand...

vussinada · 4 Ιανουαρίου 2021

margarita_nikolayevna said: ↑

"Οι αληθινές σχέσεις δεν τελειώνουν ποτέ"... Κάποιος μου είπε μετά από αρκετό καιρό. Για να συμφωνήσουμε μετά ότι "ναι, η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις τελειώνουν αλλά αυτά που άφησαν οι άνθρωποι μέσα μας, οι άνθρωποι με τους οποίους κάνουμε αληθινές σχέσεις, είναι α-ληθή, δηλαδή δεν ξεχνιούνται ποτέ". Και ναι, ως αληθή δεν είναι α-νόητα, έχουν νόημα και κρατούν τον κόσμο αυτό ενιαίο και συμπαγή. Και ο κόσμος δεν είναι πια ένα Διάστημα, είναι ένα Σύμπαν που όλα έχουν θέση. Και σημασία...
Click to expand...

.................
Συγνώμη που βάζω την δική μου την σαλάτα πάνω στην κατάθεση ψυχής σου αλλά είναι τόσο πολύ κοντά στο δικό μου σκεπτικό...Πόσο πολύ αυτής της άποψης είμαι...
Κάποιες φορές όμως αναρωτιέμαι αν είναι όντως έτσι ή αν απλώς υπάρχει η προσωπική εσωτερική ανάγκη διατήρησης του κομματιού του άλλου για κάποιον λόγο άγνωστο,και δεν είναι τίποτα παραπέρα.Με πιάνει αρκετές φορές μάλλον μια τάση να τα μηδενίζω και να τα αμφισβητώ όλα.
Συναίσθημα ή οτιδήποτε γίνεται και υπάρχει vs τετράγωνης λογικής...Story of my life.

margarita_nikolayevna · 4 Ιανουαρίου 2021

vussinada said: ↑

.................
Συγνώμη που βάζω την δική μου την σαλάτα πάνω στην κατάθεση ψυχής σου αλλά είναι τόσο πολύ κοντά στο δικό μου σκεπτικό...Πόσο πολύ αυτής της άποψης είμαι...
Κάποιες φορές όμως αναρωτιέμαι αν είναι όντως έτσι ή αν απλώς υπάρχει η προσωπική εσωτερική ανάγκη διατήρησης του κομματιού του άλλου για κάποιον λόγο άγνωστο,και δεν είναι τίποτα παραπέρα.Με πιάνει αρκετές φορές μάλλον μια τάση να τα μηδενίζω και να τα αμφισβητώ όλα.
Συναίσθημα ή οτιδήποτε γίνεται και υπάρχει vs τετράγωνης λογικής...Story of my life.
Click to expand...

Η πινελιά σου είναι πάντοτε παραπάνω από ευπρόσδεκτη
Ναι, κάποιες φορές είναι η ανάγκη διατήρησης του άλλου εντός μας.
Κάποιες φορές μπορεί να είναι και ψευδαίσθηση.
Κάποιες φορές να ακούγεται ωραίο σαν αφήγηση στα αυτάκια μας.
Κάποιες φορές ο μανδύας της αλαζονείας μας "εγώ;;; εγώ διάλεξα λάθος άνθρωπο; εγώ; ε όχι!".
Και κάποιες αυτό που θα ονόμαζα εγώ διαδικασία "ωρίμανσης": όσο μεγαλώνω, παλαιότερα κομμάτια του εαυτού μου, παλαιότεροι εαυτοί μου - εν τέλει- περικλείονται στον μεγαλύτερο, νέο και πιο ώριμο εαυτό μου.
Οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα παλαιότερα, δηλαδή με παλαιότερους εαυτούς μου, δεν χάνουν την αξία τους απλά αυτή κάπως σμικρύνεται και περικλείεται στο νέο, μεγαλύτερο εαυτό. Δεν μικραίνει η αξία. Μεγαλώνει απλά η αξία άλλων και Άλλων
Θα το έλεγα και ιεράρχηση.

dina · 4 Ιανουαρίου 2021

margarita_nikolayevna said: ↑

Last thing i remember, i was running for the door
i had to find the passage back to the place i was before
"Relax, " said the night man,
"We are programmed to receive.
You can check-out any time you like,
But you can never leave! "

Διάστημα... Διαστῆναι εκ του διίστημι... Space στα αγγλικά.

Ο χώρος ανάμεσα σε δύο πράγματα, εν ολίγοις, η σημασία της λέξης. Ο Κόσμος, σε μια από τις έννοιες της λέξης.

Ωραία! Ανάμεσα σε δυο πράγματα. Αλλά σε... ποια; Και άντε καλά! Το ένα (ας πούμε το προηγούμενο) το ήξερα. Το επόμενο όμως; Δεν είχα ιδέα. Άρα που ήξερα ότι είναι διάστημα;

Ε λοιπόν εκείνη η περίοδος (λίγο πριν τα τέλη της δεκαετίας του 2000), ήταν η Οδύσσεια του δικού μου διαστήματος.

Αν η αιτιότητα (κάποιοι -μαζί κι εγώ ενίοτε- το λένε και νόημα) είναι ο ερειστικός ιστός του Σύμπαντος (μας), τότε εγώ βίωνα ένα Σύμπαν που δεν ήταν τίποτε άλλο από ξέφτια.

"...Bλέπω τις τρομακτικές διαστάσεις του διαστήματος που με περιβάλλει και βρίσκομαι δεμένος σε μια γωνιά αυτής της απεραντοσύνης, χωρίς να γνωρίζω γιατί είμαι εδώ και όχι αλλού, ούτε γιατί ο λίγος χρόνος που μου δόθηκε να ζήσω ορίστηκε σ' ετούτο και όχι σε κάποιο άλλο χρονικό σημείο μέσα σε ολόκληρη την αιωνιότητα που προηγήθηκε από μένα και σε ολόκληρην εκείνη που θα με ακολουθήσει. Δε βλέπω ολούθε πάρεξ απεραντοσύνη, που με περικλείει σαν απειροελάχιστο άτομο και σα σκιά που διαρκεί μονάχα μια στιγμή χωρίς επιστροφή...".

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τις Σκέψεις του Μ. Πασκάλ. Ομολογώ πως με γοήτευε το παραπάνω χωρίο αλλά δεν με βοηθούσε. Ο κύριος Πασκάλ ήταν απλά ένας άνθρωπος που έβλεπε το σύμπαν του ξέφτια - όπως κι εγώ! Και κάποιοι άλλοι κύριοι από το πάνθεον της φιλοσοφίας και του ανθρώπινου στοχασμού...

Ήταν σαφές ότι αυτό που μου είχε χαρίσει ο Τ. ήταν κάτι μοναδικό! Και ήταν σαφές ότι δεν θα το ξεχνούσα ποτέ. Το πόσο είχε επιδράσει μέσα μου δεν το ήξερα. Ήξερα όμως ότι είχε επιδράσει πολύ. Η μαμά μου, με εκείνο το εκπληκτικό ένστικτο των μαμάδων, που μπορεί να έχουν ελάχιστα δεδομένα αλλά καταλήγουν στο σωστό συμπέρασμα είχε πει ότι ο Τ. (ήξερε για τη σχέση μας αλλά όχι για τη "φύση" της βέβαια - πώς να της πω οτιδήποτε;;; ) "έχει δημιουργήσει μια βάση στην ψυχή σου που πάνω σε αυτή θα φτιάξεις από δω και πέρα είτε το θες, είτε όχι... μη σε στενοχωρεί πάντως, δεν είναι κακό, δεν θα σου κάνει κακό...".

Δεν ήξερε βέβαια τίποτε για τις ατελείωτες νυκτερινές σπονδές στην Ηδονή, τα βράδια που κοιμόμουν αλυσοδεμένη (και σωματικά) δίπλα στον Τ., τους οργασμούς μόνο με τη φωνή του επειδή έλεγε "τώρα!", το πώς του έστρωνα το τραπέζι, του άναβα τα τσιγάρα, το πώς το σώμα μου γινόταν τραπεζάκι για το τασάκι ή το ποτήρι του... και πολλά άλλα... Δεν είχε όμως και πολλή σημασία που δεν τα ήξερε. Καταλάβαινε την ουσία πίσω από τα τελετουργικά η μαμά, είναι βέβαιο.

Όπως και καταλάβαινε την επίδραση της Ισχύος, της Ισχύος που για πρώτη φορά είχα αναγνωρίσει στη ζωή μου. Και μπροστά στην οποία δεν άντεξα και έφυγα πανικόβλητη με χίλιες δυο δικαιολογίες για "αντικειμενικά" εμπόδια.

Η αλήθεια ήταν ότι για πρώτη φορά είχα βρει ένα τρόπο επιβίωσης, ένα ερμηνευτικό πλαίσιο του κόσμου, μια θωριά της ύπαρξης πολύ πολύ καλύτερα από τα δικά μου.

Και η αλήθεια ήταν επίσης ότι πάγωνα, έντρομη στη σκέψη του τι θα γινόταν αν τα έχανα αυτά. Γιατί να τα έχανα; Υπήρχε ο θάνατος ή το να φύγει (τι και αν μου έλεγε ότι "Εγώ κουκλί μου είμαι πια σε μια ηλικία που μπορώ να ξέρω τι θέλω, άρα όταν λέω εδώ μαζί σου, εννοώ ότι θέλω εδώ μαζί σου, δεν έχω λόγο να φύγω, εσύ μπορεί, εγώ όχι"; - εγώ επέμενα ότι μπορεί να έφευγε, τόσα ήξερα τότε, τόσα έλεγα...).
Οπότε... μαύρος πανικός να φύγω μακρυά.

Και μετά;;;;;;

Δεν ήταν το σεξ που μου έλειπε, αυτό γινόταν και μάλιστα εύκολα. Ήταν ότι τα βράδια ήθελα να γυρνάω πάντα στο δικό μου, μονό κρεβάτι, με εκείνο το αίσθημα του ανικανοποίητου, του κενού. Ήταν ότι ένιωθα πολύ πιο στριμωγμένη από όλα εκείνα τα βράδια που με κοίμιζε δίπλα του δεμένη από χέρια και πόδια με μεταλλικές αλυσίδες. Ήταν που είχα τις άπειρες (φαινομενικά τουλάχιστον) επιλογές, να κάνω ό,τι θέλω. Αλλά όχι εκείνη τη μια, τη γαμημένη που μου πρότεινε ο Τ. και που πάντα μα πάντα - μα πώς το κατάφερνε;;;;; - ήταν η καλύτερη από ΟΛΕΣ!

Και καθόμουν σε αυτή την απεραντοσύνη του δι-αστήματος. Ήταν το μόνον που μπορούσα να κάνω. Ούτε πίσω, ούτε και μπρος όμως, δεν έβλεπα το μπρος...

Μόνον ένα πράγμα με κρατούσε τότε: η βεβαιότητα (α, ναι, ο Τ. με είχε μάθει να είμαι βέβαιη για κάποια πράγματα έστω) ότι όλα αυτά κάποτε θα μπορούσαν να συντεθούν σε ένα από αυτά τα τόσο απλά σχήματα - πλαίσια ερμηνείας που ήξερε εκείνος να φτιάχνει. Θα είχαν λοιπόν νόημα κάποτε ξανά.

"Οι αληθινές σχέσεις δεν τελειώνουν ποτέ"... Κάποιος μου είπε μετά από αρκετό καιρό. Για να συμφωνήσουμε μετά ότι "ναι, η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις τελειώνουν αλλά αυτά που άφησαν οι άνθρωποι μέσα μας, οι άνθρωποι με τους οποίους κάνουμε αληθινές σχέσεις, είναι α-ληθή, δηλαδή δεν ξεχνιούνται ποτέ". Και ναι, ως αληθή δεν είναι α-νόητα, έχουν νόημα και κρατούν τον κόσμο αυτό ενιαίο και συμπαγή. Και ο κόσμος δεν είναι πια ένα Διάστημα, είναι ένα Σύμπαν που όλα έχουν θέση. Και σημασία...

ΥΓ @Mauve μπορεί να άργησα αλλά ελπίζω να αποζημιώνει έστω και λίγο
Click to expand...

Τι υπέροχο νήμα...

vussinada · 4 Ιανουαρίου 2021

margarita_nikolayevna said: ↑

Η πινελιά σου είναι πάντοτε παραπάνω από ευπρόσδεκτη
Ναι, κάποιες φορές είναι η ανάγκη διατήρησης του άλλου εντός μας.
Κάποιες φορές μπορεί να είναι και ψευδαίσθηση.
Κάποιες φορές να ακούγεται ωραίο σαν αφήγηση στα αυτάκια μας.
Κάποιες φορές ο μανδύας της αλαζονείας μας "εγώ;;; εγώ διάλεξα λάθος άνθρωπο; εγώ; ε όχι!".
Και κάποιες αυτό που θα ονόμαζα εγώ διαδικασία "ωρίμανσης": όσο μεγαλώνω, παλαιότερα κομμάτια του εαυτού μου, παλαιότεροι εαυτοί μου - εν τέλει- περικλείονται στον μεγαλύτερο, νέο και πιο ώριμο εαυτό μου.
Οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίστηκα παλαιότερα, δηλαδή με παλαιότερους εαυτούς μου, δεν χάνουν την αξία τους απλά αυτή κάπως σμικρύνεται και περικλείεται στο νέο, μεγαλύτερο εαυτό. Δεν μικραίνει η αξία. Μεγαλώνει απλά η αξία άλλων και Άλλων
Θα το έλεγα και ιεράρχηση.
Click to expand...

Πόσο ωραία σωστά κι ολοκληρωμένα τα λες πάντα

Arioch · 27 Φεβρουαρίου 2022

Επαναφορά γιατί αξίζει να διαβαστεί ξανά και ξανά και ξανά.

Εγγραφή ή σύνδεση

Μετά το τέλος...

evelin Property of Master DeSade

vussinada ελεγχόμενη Contributor

margarita_nikolayevna owned Contributor

dina Σκλαβα της Brt Contributor

vussinada ελεγχόμενη Contributor

Arioch Μαϊμουτζαχεντίν Premium Member Contributor

Εγγραφή ή σύνδεση

Μετά το τέλος...

evelin Property of Master DeSade

vussinada ελεγχόμενη Contributor

margarita_nikolayevna owned Contributor

dina Σκλαβα της Brt Contributor

vussinada ελεγχόμενη Contributor

Arioch Μαϊμουτζαχεντίν Premium Member Contributor

Έτοιμες Αναζητήσεις