Με ανακαλύπτω...

Το να αποτάσσεσαι την αξιολογική κρίση επί των παραθέσεων σου διότι αφορούν "τα γουστάρω" και "τα θέλω σου" όπως λες θα μπορούσα και να το δεχτώ (αν και είναι πρακτικά αδύνατο να συμβεί σε δημόσια έκθεση). Ωστόσο, δεν είδα καμία διαμαρτυρία από το μέρος σου για τα θετικά σχόλια... Τα "μπράβο" και τα "μας αρέσει" μία χαρά τα δέχτηκες. Αυτά δεν αποτελούν αποτέλεσμα αξιολογικής κρίσης επί των γραφομένων σου;;

 

ο @Libertine SD έχει τα δίκια του.

Έχοντας γράψει κι εγώ ιστορίες, κάποιες βιωματικές και κάποιες φανταστικές, ξέρω ότι δεν αρέσουν όλα σε όλους. Θα βρεθούν αυτοί που τους αρέσουν, θα βρεθούν αυτοί που τους αφήνουν αδιάφορους θα βρεθούν και αυτοί που δεν τους αρέσουν. Θέλει προσπάθεια για να δεις τα αρνητικά σχόλια καλοπροαίρετα γιατί το αρνητικό σχόλιο σε βάζει σε άμυνα.

Δεν είναι απαραίτητα κακοπροαίρετος όποιος κάνει αρνητικά σχόλια. Γνώμη μου είναι ότι αξίζει να προσπαθήσεις να ακούσεις τι σου λένε ακόμα και αν διαφωνείς. Αν κάποιος κάνει κακοπροαίρετα σχόλια γιατί έχει κάτι μαζί σου η καλύτερη αντιμετώπιση είναι απλά να τα αγνοήσεις.

Το πιο απλό που μπορείς να κάνεις είναι να πεις "ευχαριστώ για την κριτική" και να συνεχίσεις και αυτό δεν είναι κάτι που το λέω επειδή πρέπει να το πω, είναι κάτι που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω.

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου φίλτατε, και θα το πάω κι ένα βήμα παρακάτω. Αν επέλεγα να κάνω μία προσωπική κατάθεση ανοιχτά, χωρίς να με αφορά να προσλάβω την όποια αξιολόγησή της από τους αναγνώστες μου, θα ζητούσα εξ αρχής να μην γίνει παράθεση σχολίων. Από τη στιγμή που αυτό δεν έγινε και τα θετικά σχόλια δεν ενόχλησαν είναι κάπως "άκομψο" να διαμαρτυρηθείς για τα αρνητικά σχόλια.

 

Όσο ζεις μαθαίνεις...
Σας ευχαριστώ όλους και όλες για τα σχόλια σας.
Το δικό μου λάθος λόγω απειρίας ήταν ότι είπα πως δεν δέχομαι κριτική, μόνο και μόνο γιατί μιλούσα για σκέψεις και συναισθήματα που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας,μέσα από την ιστορία μου και αυτό θα συνεχίσω να κάνω.

Δεν θα απαντήσω σε τίποτα άλλο...το επόμενο μήνυμα στο νήμα μου θα είναι η συνέχεια της ιστορίας μου...

Με εκτίμηση
α

 

-_Σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά από ένα σπίτι,που βρίσκεται απέναντι από την θάλασσα.
Κοιτώ το μέρος...είναι υπέροχα σκέφτομαι.
Η θάλασσα μου θυμίζει τόσο Εμάς.
Άλλοτε φουρτουνιασμένη μου θυμίζει τις "έντονες" στιγμές μας και άλλοτε ήρεμη την φροντίδα Του μετά από αυτές.

-Όπως έχεις καταλάβει φτάσαμε.
Σήκωσε την μπλούζα σου.
-Μάλιστα Κύριε.
-Ωραία.Το σπίτι είναι ενος φίλου που ζει στο εξωτερικό.Είμαι ο μόνος που έχει κλειδιά και το ελεύθερο να το επισκέπτομαι όποτε θελήσω.Είναι ήσυχο μέρος αν και έχω δει ψαράδες αρκετές φορές.
Ανοίγει το παράθυρό μου μέχρι τη μέση και κατεβαίνει από το αυτοκίνητο.
Εννοείται πως δεν Τον κοιτάζω,δεν γνωρίζω τι κάνει,που πάει,μόνο κοιτάζω τα χέρια μου.
Δεν έχω ιδέα πόσος χρόνος έχει περάσει και δεν έχει καμία σημασία.Αρκεί που αυτό θέλει Εκείνος.Εμένα να περιμένω στο αυτοκίνητο.

Τον νιώθω στο παράθυρο...
-Σκέφτηκα να μην σε αφήσω άλλο να περιμένεις μικρή.Έλα κοντά μου.
Μου ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνω.
Η έντονη μυρωδιά της θάλασσας με κάνει να χαμογελώ.
-Σου αρέσει εδώ;
-Πολύ Κύριε.
-Κρυώνεις;
-Μάλιστα Κύριε,λίγο.
-Πολύ ωραία.Γδύσου!
Χωρίς να το σκεφτώ ξεκινώ αμέσως να γδύνομαι όπως μου ζήτησε.
-Μου Επιτρέπετε Κύριε να κάτσω στη θέση του συνοδηγού για να βγάλω ευκολότερα τα παπούτσια μου;
-Όχι.Όρθια όπως είσαι θα τα βγάλεις όλα και θα τα αφήσεις κάτω.
-Μάλιστα Κύριε.
-Θέλεις να είναι εύκολα;Δεν θα είναι!
Σκύβω και λύνω τα κορδόνια.Βγάζω αργά τα παπούτσια και τις κάλτσες και προσέχω να μην μπει η άμμος μέσα.Τα ακουμπώ δίπλα μου.
Ξεκουμπώνω το παντελόνι και το βγάζω αργά.Του αρέσουν αργές οι κινήσεις μου,οτιδήποτε άγαρμπο και απότομο Τον εκνευρίζει.Συνεχίζω με την ζακέτα και το στράπλες μπλουζάκι.Όλα είναι κάτω όπως ζήτησε.Μένω με το εσώρουχο μου και έτσι όρθια, με τα χέρια μου μπροστά δεμένα μεταξύ τους και σκυμένο το κεφάλι.
-Είσαι έτοιμη μικρή;
-Μάλιστα Κύριε.
-Όταν είπα να τα βγάλεις όλα,τι ακριβώς δεν κατάλαβες;
-Συγνώμη Κύριε.Έχετε δίκιο.
-Αυτό το γνωρίζω και έχω παρατηρήσει ότι σου αρέσει να αναφέρεις συχνά τα αυτονόητα.
Παγώνω.Λίγο από το κρύο,λίγο από τα λόγια Του.
-Βγάλτο!
-Μάλιστα Κύριε.
Κατεβάζω το εσώρουχο και το ακουμπώ πάνω στα ρούχα μου.
-Καλύτερα έτσι.Ίσως περάσουν και ψαράδες σε λίγο.Δώσε μου το εσώρουχο σου.
Σκύβω και το παίρνω στα χέρια μου.Το ακουμπώ στα δικά Του.Τον ακούω να το μυρίζει.
-Όπως πάντα υπέροχη η μυρωδιά σου μικρή μου.
-Χαίρομαι Κύριε.
Το βάζει στη τσέπη Του.
-Άνοιξε το πορτ παγκάζ.Έχει μια μαύρη σακούλα να μου την φέρεις.
-Μάλιστα Κύριε.
Το ανοίγω και πίσω από την βαλίτσες μας βλέπω μια μαύρη χάρτινη σακούλα.Την παίρνω με προσοχή γιατί δεν γνωρίζω τι περιέχει και κλείνω το πορτ παγκάζ.
Γυρίζω κοντά Του και κάθομαι στη θέση μου.
-Άνοιξε την σακούλα και δώσε μου αυτό που θα βρεις μέσα.
Την ανοίγω...ένα λουρί σκύλου με χοντρή αλυσίδα.Το παίρνω στα χέρια μου.Είναι τόσο φθαρμένο,που δεν καταλαβαίνω τι χρώμα ήταν.
Απλώνει τα χέρια Του προς το μέρος μου και το ακουμπώ επάνω Τους.
-Σου αρέσει;
Δειλιάζω...
-Απάντησε μου αμέσως!
-Όχι Κύριε.
-Γιατί;
-Επειδή είναι πολύ παλιό και φθαρμένο Κύριε.
-Θα το πετούσα αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκα πόσο όμορφα θα ταιριάζει σε'σένα.
-Μάλιστα Κύριε.
-Είσαι υπέροχη όταν έχεις αυτό το ύφος.Φοβάσαι;
-Όχι Κύριε.
-Ξέρεις ότι πρέπει να γνωρίζω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που σου προκαλεί οτιδήποτε.Άσχετα αν εγώ ίσως δεν τα λάβω υπόψιν μου,εσύ θα το κάνεις.Καταλαβαίνω αλλά σημασία έχει να το λες εσύ και όχι να μαντεύω.Πώς νιώθεις για οτιδήποτε πρέπει να το ξέρω.Θα μου ζητάς να μιλήσουμε και θα κρίνω εγώ πότε είναι η κατάλληλη στιγμή.Κατανοητός;
-Μάλιστα Κύριε.
-Ωραία.Γονάτισε και σκύψε το κεφάλι σου.
Νιώθω το λουρί να με τυλίγει.Τα χέρια Του χαιδεύουν το λαιμό μου.Το σφίγγει αρκετά και για λίγο μου κόβεται η ανάσα.
-Σου πάει πολύ το πρώτο σου λουράκι.Ίσως βέβαια να είναι και το τελευταίο.
Τραβά τα χέρια Του απότομα.Αφήνοντας την αλυσίδα πέφτει βαριά στην άμμο και τραβάει και'μένα λίγο.Κάθομαι όπως πρέπει στα γόνατα και σκέφτομαι τα λόγια Του.
-Πιάσε την αλυσίδα και ακούμπησε την στο χέρι μου.
Το κάνω αμέσως.
-Γύρε το σώμα σου μπροστά και ακούμπησε τα χέρια σου στην άμμο.Στην διαδρομή ήπιες πολύ νερό και δεν ζήτησες τουαλέτα.Σίγουρα θα κατουριέσαι,έτσι δεν είναι;
-Μάλιστα Κύριε.
-Πολύ ωραία.Πάμε να το τακτοποιήσουμε αυτό.

Τα χέρια και τα πόδια μου βυθίζονται στην άμμο και δυσκολεύομαι να μετακινηθώ.

-Είναι πολύ ωραία εδώ.Κάντο!
Δαγκώνω τα χείλη μου,ντρέπομαι.
-Μην σφίγγεσαι.Σήκωσε το πόδι σου στο πλάι και κάντο τώρα!
Προσπαθώ και δεν τα καταφέρνω.Νιώθω τόσο άσχημα γι'αυτό που ντρέπομαι περισσότερο.
Σκύβει μπροστά μου και αγγίζει με Τον αντίχειρα Του τα χείλη μου.
-Κοίτα με μικρή.
Τον κοιτάζω στα μάτια.
-Αυτός ο εξευτελισμός είναι άραγε η τιμωρία σου;
Μπορεί ναι,μπορεί και όχι.Κάντο τώρα!
Κοιτάζοντας Τον αφήνομαι και τα νιώθω ζεστά να κυλούν στους μηρούς μου.Τα βλέπω να λερώνουν τα πάντα από κάτω μου.Σαν ποτάμι κύλησαν από μέσα μου και άφησα τα σημάδια μου στην άμμο.
-Πώς ένιωσες;
-Ντροπή Κύριε.
-Σε ζέσταναν;
-Μάλιστα Κύριε.
-Ήταν υπέροχο.Ας συνεχίσουμε για λίγο την βόλτα μας.
Προχωρά και με τραβάει από την αλυσίδα,προλαβαίνω να κάνω μόλις δυο βήματα.
-Σταμάτα!Θα αφήσεις έτσι τις βρωμιές σου;Ρίξε αμέσως με τα πόδια σου καθαρή άμμο εκεί που λέρωσες.
-Μάλιστα Κύριε.
-Έχεις σκύλο άλλωστε ξέρεις τον τρόπο.Έτσι δεν είναι;
-Μάλιστα Κύριε.
Σπρώχνω και σηκώνω άμμο με τα πόδια μου για να καλύψω τα σημάδια.Ναι ακριβώς όπως ο σκύλος μου σκέφτομαι.
-Υπέροχα.Συνεχίζουμε.
Έσκυβε και μου χάιδευε τα μαλλιά..._-

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

Ποτέ δεν συνέχισε την ιστορία της στο φόρουμ η αέναη...κρίμα κρίμα  

 

Αρκει να την ζησει στην πραγματικοτητα! Αυτο μετραει στην τελικη....