Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Σε αυτο το θεμα γραφουν αυτοι που παιζουν στην Α κατηγορια(εθνικη) του bdsm..... η και αυτοι που παιζουν στην Β Γ και Δ κατηγορια(εθνικη)......? 

Οσοι παιζουμε στο ερασιτεχνικο bdsm..... μπορουμε να γραψουμε...? 

 

Η απόλαυση της παρουσίας σου, αγαπημένε DreamMaster, έγκειται κατά πολύ στο οτι είσαι τόσο προκλητικός στο να δίνεις τροφή για σκέψη, πράγμα σπάνιο και προσφιλέστατο σε μένα απ' όποιον προέρχεται. Με μεγάλη χαρά σε διάβασα πάλι κι ελπίζω να συνεχίσεις να μας τα "χώνεις" πνευματικά...



Στο ζουμί...

Κατ' αρχάς θα συμφωνήσω με τον G_E ["το γαμησι και το χυσι κάνουν (ολο) το αλισβερίσι"] και τον LordDragonal ["Η επικυριαρχια εχει μεσον της την κατισχυση (σπανιοτατα δε την συναινεση και μονο υπο ορους μονομερους συνθηκολογησης) και βεβαια δεν την αφορα στην ουσια της η οποια σεξουαλικη εκφανση της, που μονο μικρο μερος της αποτελει"] στο οτι ο Ζίζεκ, και κατά συνέπεια εσύ, διακατέχεστε, στο συγκεκριμένο επιχείρημα, από σεξουαλικό ... ντετερμινισμό - στο οτι όλα γίνονται για έναν οργασμό. Αυτή η απόλυτη θέση στέκει άριστα στην περίπτωση περιστασιακών οριζοντιώσεων (κλοπιράιτ από τον Μαυροβασίλη), κοινώς στις αρπαχτές (ακόμα κι αν αυτές διαρκούν καιρό -- αναφέρομαι στη λογική της "σχέσης" κι όχι στη διάρκεια). Άμα το αποκλειστικό θέμα είναι το σεξ, ε, λογικό είναι, η καύλα και ο οργασμός να είναι το μόνο ζητούμενο, και κατά συνέπεια, μπορώ να υποθέσω πως η μεταφορά της ευθύνης προς τον σαδιστή, τον κυρίαρχο, αφορά αποκλειστικά το επίπεδο της καύλας.



Δεν αρνούμαι διόλου πως η σεξουαλική διάσταση μιας σχέσης (η οποία δεν έχει χαρακτήρα αρπαχτής) είναι κυρίαρχη [...να 'τες οι παλαιομαρξιστικές μου έννοιες   ] σε μια σχέση ερωτική. Μα εκεί ασφαλώς τα πράγματα περιπλέκονται αρκούντως. Υποθέτω πως σε μια σχέση μπιντιεσεμικού χαρακτήρα, όπως και σε μια βανίλλα, αυτό που μεταφέρεται λίγο έως πάρα πολύ, δεν είναι η ευθύνη της καύλας, αλλά η ευθύνη αποφάσεων γενικότερα. Αν αυτό ο / η κυρίαρχος (σε βανίλλα σχέση θα θεωρήσω προς χάριν του επιχειρήματος ως 'κ' το μέλος που επωμίζεται ευθύνη) το μεταφράζει σε άγχος φοβούμαι πως δεν είναι φτιαγμένος για τη δουλειά, πως δεν πρέπει απλώς να αναλαμβάνει τέτοιες ευθύνες.



Ασφαλώς βρίσκω, κατά περίπτωση, δίκαιη την "οργή" σου, σύμφωνα και με τα όσα λέει ο Dolmance: "Ο Κυρίαρχος -σαδιστής παγιδεύεται εύκολα στην αλαζονεία της πιστοποιημένης κατίσχυσης και ο 'δουλικός' απεργάζεται τη χαμηλόφωνη, 'έρπουσα' εκδίκηση του, μετατοπίζοντας σε αυτόν το άγχος για την επιβίωση ή αναγορεύοντας τον διαχειριστή του οργασμού - της απόλυτης ψυχικής πλήρωσης, συνάμα με τη φυσική εξόντωση του Άλλου." Ας πρόσεχε...



Και για την ευχή σου... ευχαριστούμε!  


Υ.Γ. "φεμινισμό";;;!!! Άκου φεμινισμό... Ε, όχι και φεμινισμό...! Κλαψ... Μπουχουχου... λολ... Καλά, αυτό το θέμα αν θες το συζητάμε σε άλλο νήμα, να μην βγω εκτός θέματος -- πάλι...




​

 

For nothing is in fact more alien to the sadist than the wish to convince, to pursuade, in short to educate.

He is interested in something very different, namely to demonstrate that reasoning itself is a form of violence, and that he is on the side of violence, however calm and logical he may be. He is not even attempting to prove anything to anyone, but to perform a demonstration related essentially to the solitude and the omnipotence of its author. The point of the exercise is to show that the demonstration is identical to violence. It follows that reasoning does not have to be shared by the person to whom it is addressed any more than pleasure is meant to be shared by the object from which it is derived. The acts of violence on the victims are a mere reflection of a higher form of violence to which the demonstration testifies.

G. Deleuze, Masochism: Coldness and cruelty (pp 18-19)​

 

Amici Μiei - Εντιμότατοι Φίλοι μου,

Επέδειξα την προσήκουσα επιμέλεια στις υποσημειώσεις μου ώστε να μην είμαι διόλου ασαφής και ανοιχτός στην παρανάγνωση - γαμώ το μεταμοντερνισμό σας, γαμώ.

Φαίνεται όμως ότι κάποιοι αρέσκονται στην ηδονή του "θέλω να σε ακούω να το λες".

I will indulge you - one more round...

Αστάρτη,

έχω μια θεωρία για τον ρασιοναλισμό, αλλά δεν είναι ρασιοναλιστική, οπότε δεν σας κάνει 

Χάινριχ,

γνωρίζουμε αμφότεροι πως το πρόβλημα δεν είναι αν θα πάρουμε εμείς το BDSM στα σόβαρα, το πρόβλημα είναι μην τυχόν και μας πάρει εκείνο!

1. Ναι, αυτό εννοώ.

2. Οχι - όταν μιλώ για ανθρώπους δεν χρησιμοποιώ καθολικούς ποσοδείκτες ("όλοι", "κάθε" κλπ.) παρά μόνο ως σχήματα λόγου για να δείξω τάσεις.


anasia,

το έλαβα σε ΡΜ και στο αφιερώνω: Αν χρειαζόταν να επιλέξουμε μόνο μια λέξη για να συνοψίσουμε την ψυχαναλυτική εμπειρία, η λέξη αυτή δεν θα ήταν το "ασυνείδητο" αλλά η "επιθυμία"

@Syrah,

Γενικά, προτίμησα να διαβάσω το σχόλιό σας ως να με δουλεύετε, γιατί αλλιώς έπρεπε να υποπτευθώ πως δεν αντιλαμβάνεστε ότι μια γυναίκα, λόγω φυσιολογίας, έχει περισσότερη αβεβαιότητα απόλαυσης. Αντ' αυτού, επιμένω ότι γράψατε καλόπιστα και με χιούμορ, οπότε σταχυολογώ και απαντώ, με χιούμορ.

Το αρχικό κείμενο του Ζίζεκ λέει:

O Λακάν διευκρινίζει ότι ο αληθινός στόχος του μαζοχιστή δεν είναι να προκαλέσει jouissance στον Αλλον αλλά να του παράσχει το άγχος του.

Το άγχος αυτό - λέω εγώ - είναι κυρίως άγχος από την αβεβαιότητα της απόλαυσης.

Αυτή είναι μια πραγματολογική παρατήρηση που δεν έχει καμμία σχέση με αίτιο και αιτιατό, με κότα ή αυγό. Ούτε εξηγεί τον μαζοχισμό, ούτε τον "λύνει".

Μια πραγματολογική παρατήρηση λέει αυτό-κι-αυτό συμβαίνει, π.χ. "ο ήλιος στην Αθήνα βγαίνει από τον Τρελό". Δεν ασχολείται με το αν τον σέρνει στο άρμα του ο Φαέθων ή αν η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Ούτε καν με το αν δικαιούμαστε να λέμε τον Υμηττό "Τρελό".

Μπορεί βέβαια κάλλιστα να εμφανιστούν εδώ 2 χιλιάδες (τυχαίο νούμερο) μαζοχιστές και να πουν "εγώ δεν έχω, ούτε μεταφέρω κανένα άγχος". Αν αυτό συμβεί, τότε ο Λακάν είδε λάθος. Ευτυχώς, δεν πέθανε κανείς. Το πολύ-πολύ να σκέφτηκε, για κάποια στιγμή. Θα ζήσει.

Να πείτε στο γυναικολόγο σας να μελετήσει προσεκτικά και αυτό:

Schultz WW, van Andel P, Sabelis I, Mooyaart E (1999) Magnetic resonance imaging of male and female genitals during coitus and female sexual arousal. BMJ 319:1596-1600.

Αν, παρελπίδα, το διαβάσει και κανάς άλλος, θα μάθει και μερικά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως ότι και οι γυναίκες μπορούν να χύνουν - συνήθως "κούφια" - under stress, ότι το σημείο G υπάρχει κυρίως στην λαϊκή φαντασία, ότι οι άνδρες -φυσιολογικότατα- δυσκολεύονται να κάνουν σεξ δημόσια περισσότερο από τις γυναίκες κλπ. κλπ.

Κι αυτό ο γυναικολόγος σας, σάς το 'πε; Μήπως να τον αλλάζατε; Λέω, μήπως.. Μπας και σας ψεκάζει κανά αντί-κούκου πριν πάρει επίχρισμα για να επιβάλει την θεωρία του... (χιούμορ κάνω, αλλά καλού-κακού δείτε το σκεύασμα στο επόμενο τεστ ΠΑΠ...)

Κι απ΄ότι βλέπω, καμμία τρελή καβλιάρα του φόρουμ δεν χίμηξε να σας ξεμαλλιάσει...

Παρένθεση: Και μετά μου λένε γιατί δε γαμώ μες στο φόρουμ.. "ασυμμετρία αγάπης προς το σεξ" θα μπορούσε να είναι μια ερμηνευτική ορολογία, που να εξηγεί ότι σε σχέση με μένα, οι γυναίκες την έχουν μικρότερη. Την αγάπη για το σεξ. Κλείνει η παρένθεση.

Δεν το βλέπετε γιατί ίσως θεωρείτε ότι υπάρχει μια ποιοτική και όχι απλώς φασματική διαφορά ανάμεσα:

α) στο να αρέσκεται κάποιος/α να τον/ην ραπίζουν με κλαδιά τριανταφυλλιάς πριν τον/ην αφήσουν να αυνανιστεί μουρμουρίζοντας "είμαι μια ξεφτιλισμένη σκύλα" και

β) στο να αναστατώνεται ερωτικά από μια φωνή που του λέει "αν μου ξανασβήσεις το φιλέτο με αγιωργήτικο και όχι με St. Emilion θα σε πάρει ο διάολος".

Εγώ δεν βλέπω ποιοτική διαφορά.

Αν μια ψωλή δε σηκώνεται, ποιά είναι η σωστή στάση για κολπικό οργασμό; Η στάση Λυσσιατρείο;

Το garantito που έβαλα σε bold έπρεπε να το μεταφράσω; Δεν ήταν φανερό ότι οι ιταλίδες φεμινίστριες του 70 λέγανε "καλύτερα να χάσω τελείως την πιθανότητα για κολπικό οργασμό, και να το τρίβω μόνη μου, αρκεί να ανακτήσω την κυριαρχία μου, παρά να ζω και κυριαρχημένη και με την αβεβαιότητα";

Γιατί βάλανε το garantito και δεν βάζανε non ho bisogno di te (δε σ΄έχω ανάγκη); Δεν τους έβγαινε η ομοιοκαταληξία;

Καλά, δεν ήταν φανερό ότι εννοούσαν το δικό τους δάχτυλο;

Αφήστε λοιπόν τον MasterPerris να εργαλειοποιήσει τη θεωρία (μου) και τότε είναι δική μου υπόθεση να του μάθω πώς να με διαβάζει...

Εσείς τί ακριβώς βλέπετε σε αυτό το φόρουμ; Δεν βλέπετε ότι θέλουν να του παραδώσουν τα πάντα; Σας φαίνονται οι μαζοχιστές / υποτακτικοί να έχουν MBA στην αυτοδιαχείριση και να μπερδεύονται μόνο με τ' απαυτό τους;

Ο συνομιλητής του MasterPerris μπορεί να του πει οτιδήποτε.

Εγώ αντέγραψα:

Αυτό σημαίνει πως μολονότι ο μαζοχιστής υποτάσσεται στα βασανιστήρια του άλλου, μολονότι θέλει να υπηρετήσει τον Αλλον ορίζει ο ίδιος τους κανόνες υποδούλωσης του.

Και μετά είπα: Αν το άγχος αυτό το έχει ο μαζοχιστής, είναι αυτομάτως ιδρυτική συνθήκη του σαδιστή (ανθρώπου ή ρόλου, αδιάφορο) να ΜΗΝ έχει δικό του άγχος αβεβαιότητας για την απόλαυσή του.

(Οπως λέει η SM_Art_Lady, να είναι "Τέρας").

Εχω επίσης ξαναγράψει στο παρελθόν για τη χρήση του Μάστερ ως "αυνανιστήρα" από κάποιες, ας πούμε, σουμπίτσες.

Τί άλλο να κάνω; Να πάρω φλούο τέμπερες και να το ζωγραφίσω;

Εχετε υποτιμήσει πάρα πολύ το πόση αξία έχει να σου παίρνει κάποιος το άγχος. Αν φτάσει κανείς την νιρβάνα να αποδεχτεί το να μην του πέφτει λόγος για το αν θα γίνει κάτι ή όχι, το να γίνει ή να μη γίνει τελικά είναι τόσο ήσσονος σημασίας (ρωτάτε και κανάν Χριστιανό..)...

Μ΄ άλλα λόγια:

Formally speaking, masochism is a state of waiting; the masochist experiences waiting in its pure form. The anxiety of the masochist divides into an indefinite awaiting of pleasure and an intense expectation of pain.

G. Deleuze, Masochism: Coldness and cruelty

Η ισορροπία του διασπασμένου αυτού άγχους θα μπορούσε και να εξηγεί τις κυκλοθυμίες των μαζοχιστών.

Οχι φυσικά. Εκτός αν μου φέρετε πρώτα ένα μαγνητικό μονώπολο.  

I shall be back...

Dream
-----------

ΥΓ. Είπα εγώ ή κανάς άλλος που επικαλέστηκα ότι αυτή είναι η μία, αποκλειστική, καθολική και αποστολική ερμηνεία του μαζοχισμού; Είπα ότι είναι καν ερμηνεία; Πάτε καλά, ρε; Αυτά που ψάχνετε εσείς, θα τα "ανακαλύπτετε" στα γραπτά μου;

Για πλήρεις και καθησυχαστικές ερμηνευτικές απευθυνθείτε στην Εκκλησία ή τον πλησιέστερο DNAιστή..

 

@Dolmance, (το είχα ετοιμάσει πριν δω την δευτερολογία σας - επιτρέψτε μου, καθότι πήρα και σχετικά ΡΜ να το βάλω αυτούσιο, μολονότι με καλύψατε)

Φίλτατε Αρχιπρίαπε, στυτώς σας βρίσκω!

ουδένα πρόβλημα υπάρχει με αυτήν την θεωρία του Φρόιντ (ο μαζοχισμός ως σαδισμός στραμμένος προς τα μέσα) εκτός από το ότι διαφώνησαν πάρα πολλοί άνθρωποι μαζί της, με επικεφαλής τον ... Φρόιντ!

Είμαι βέβαιος πως τα γνωρίζετε ενδελεχέστερα εμού, αλλά κατανοώ πως προέρχεστε από τραυματισμό, οπότε αποφεύγετε τα περιττά χιλιόμετρα μες στο γήπεδο, και σπεύδω να τα ανακεφαλαιώσω.

Οπως ξέρουμε σήμερα, την θέση αυτή ο Φρόιντ την παρουσιάζει στο Three Essays on the Theory of Sexuality (1905) μεταφέροντάς την (sic) από το έργο του Krafft-Ebing Psychopathia Sexualis (1886).

Ο Αυστριακός Krafft-Ebing έχει πρωτοονομάσει μαζοχισμό αυτά που περίπου περιγράφει ο συντοπίτης του και σύγχρονός του Ζάχερ-Μαζόχ, ο οποίος μάλιστα τα παίρνει στην κράνα επ΄αυτού!

Απ΄όλους τους ορισμούς του Φρόιντ αυτός είναι ο χειρότερος, καθ΄όσον γίνεται αμέσως αντιληπτό από τον ίδιο ότι δεν μπορεί να στέκει και αυτός, και η θεωρία για την Αρχή της Ηδονής (Lustprinzip).

Ανασκευάζει ξανά και ξανά τον ορισμό, πρώτα για να καλύψει τους ομοφυλόφιλους μαζοχιστές, μετά για να καλύψει το αδιάρηκτο του σαδο-μαζοχισμού (σ.σ. ο Μαζόχ τα πήρε με τον Krafft-Ebing γιατί ο ήρωάς του φορτώνει στο τέλος με τον "Greek" και της τραβάει της Wanda's του ένα ξέχεσμα, πράγμα που δεν ταιριάζει με την κλινική εικόνα του μαζοχιστή, που κάνει κάπως "φλουφλέ"...). Αρχίζει τα "πρωτογενής", "δευτερογενής", "θηλυκός", "ηθικός", κλπ. ώσπου στο τέλος εγκαταλείπει.

Το 1925, ο Φρόιντ, έχοντας πιεστεί έτσι κι αλλιώς να ορίσει την Ορμή του Θανάτου / το Ενστικτο Αυτοκαταστροφής, για να σώσει άλλα πράγματα, δημοσιεύει το The Economy of Masochism όπου εξηγεί ότι ο μαζοχισμός είναι αυτόνομος, δεν έχει σχέση με τον σαδισμό, και απορρέει από την Ορμή του Θανάτου.

Από τότε, πάρα πολλοί άνθρωποι κοπιάζουν να βρουν "γενικά μέτρα" για να περιγράψουν όσο το δυνατόν πιο λειτουργικά μια ποικίλη συμπεριφορά.

Ο Λακάν, ο Φουκώ, ο Ντελέζ είναι μερικοί από αυτούς.

Δεν υπάρχει μέγα πάθος για την αναζήτηση "αιτιολογίας" (εκτός ατομικών περιπτώσεων), καθώς δεν αντιμετωπίζεται ως "ασθένεια" παρά ως ερωτική συμπεριφορά (ήδη ο Φρόιντ το 1925 χρησιμοποιεί στις διαλέξεις του φράσεις όπως "ο σαδομαζοχισμός είναι η πανταχού παρούσα διαστροφή").

Εκτοτε, η τάση είναι: Οταν υπάρχει ψυχοπαθολογία, η πιθανή εμφάνιση σαδισμού ή μαζοχισμού είναι σύμπτωμα, δεν είναι ο ίδιος η ψυχοπαθολογία. Αυτή η τάση αποσύνδεσης κινδυνεύει τα τελευταία χρόνια με έναν παράξενο τρόπο από τους γνωστικούς - συμπεριφορικούς, αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία και εκτός θέματος.

Η "οικονομία του μαζοχισμού" στην οποία αναφέρεται ο Φρόιντ είναι πρωτίστως ψυχική οικονομία και ο Λακάν, που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προτείνει μιαν άλλη ανάγνωση του Φρόιντ (κουτσή / κουλή / στραβή, άλλο θέμα) πιάνεται ακριβώς από κει για να κάνει την παρατήρηση που έφερα ως αφορμή για κουβέντα.

Είναι σαφές ότι δεν μπορούμε εδώ να εξαντλήσουμε τον κάθε μελετητή και είναι εύλογο ο καθένας τους να έχει πει κι ένα σωρό μπαλαφούρες. Αντί να τους κρίνουμε όπως παλιά στο παιχνίδι με τα χαρτάκια (παίζω Πόρσε, σούπερ-ατού, με τελική 272 χ.α.ω., εσύ τί έχεις; ) είναι καλύτερα να παίρνουμε τις αφορμές, απ΄τις πυκνές τους διατυπώσεις, για την δική μας συζήτηση.

Μιλώντας για πυκνότητα διατυπώσεων, ΠανΣοφοΛογιότατε (ΠΣΛ), δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στην αρχική σας pre-emptive παρατήρηση περί ουσίας και συνουσίας.

Αλλέως πως, το άγχος (απόλαυσης ή άλλο) αντιμετωπίζετε κυρίως έτσι: γαμιώντας!

Dream

 

Απάντηση: Μικρή θεωρία για τον μαζοχισμό

Ακριβώς Dreamακο !
η επιθυμία γεννιέται πρώτα και οδηγεί το ασυνείδητο για να γίνει πράξη στο συνειδητό …

το θεμα ειναι σε ποσους γεννιεται μια τετοια επιθυμια και μετα
κατα ποσο το ασυνειδητο ειναι τοσο ισχυρο για να την φερει στην επιφανεια
ετσι ωστε να γινει ... πραγματικοτητα με την εννοια που εμεις θα την ζησουμε ...

 

Αν με ρωτούσες για περαιτέρω διευκρινήσεις, θα είχα αποσαφηνίσει ότι κυριολεκτούσα και ενδεχομένως θα είχες αποφύγει τον κόπο σύνταξης κάποιων παραγράφων. Θα μπορούσες να το υποθέσεις κι όλας, καθώς δεν έχω κάποιο προσωπικό κίνητρο να σε εμπαίζω.

Δεν χίμηξε γιατί έχει καταστεί σαφές ότι δεν είναι του τύπου μου το ξεμάλλιασμα.

Δεν θυμάμαι να υπήρξε αναφορά σε στυτικά προβλήματα, συνεπώς υπέθεσα ότι έκανες λόγο για ένα πρόβλημα αυτοαναφορικό.

Σε εμένα, όχι δεν ήταν φανερό. Αναφερόμουν σε σεξουαλική συνεύρεση και όχι σε αυνανισμό.

Δεν έχω μελετήσει επιστάμενα όλα τα γραπτά σου, πάραυτα έχω και προσωπική άποψη επί του θέματος και δεν διαφωνώ.

Δεν πειράζει, ευχαριστώ για την απάντηση πάραυτα.

 

Αγαπητέ DreamMaster, καλώς εγάειρες.

Χαίρομαι να διαβάζω τις σκέψεις σου, απορώ ωστόσο που παραβλέπεις το θεμελιώσες αξίωμα:
'Ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος και μεταξύ ομοδόξων περιττός.'

Ασφαλώς δε σε προτρέπω σε αγενή συμπεριφορά, το κριτήριο της ευγένειας όμως ικανοποιείται από την τύποις απόκριση και δεν απαιτεί φιλοσοφικές ενατενήσεις (ήγουν, ευπρεπή αργοσχολία). Φρονώ πως οι αριστερογενείς ιδεοληψίες σε εκτρέπουν σε τέθοια ουμανιστική προσέγγιση. Απορίας άξιον, καθώς η συγκρότηση που επιδεικνύεις συνηγορεί σε μονολογική ανάπτυξη των θεμάτων που πραγματεύεσαι.

 

Θα μπορούσε κάποιος να πει το εξής απλό.
Και γιατί να μην και οι δύο ψάχνουν τρόπο να ξεφύγουν από την αβεβαιότητα;

Ο ένας ψάχνοντας το άτομο στο οποίο θα μεταφέρει το άγχος του και ο άλλος ψάχνοντας το άτομο που δε θα του θέτει περιορισμούς, τον λευκό πίνακα που αναπνέει και που μπορεί πάνω του να ζωγραφίσει το ζητούμενο. Την απόλαυση του και ότι άλλο συνεισφέρει σε αυτή.

Πολύ πιθανό…
Τα βιώματα μου, από κάθε θέση και οπτική, μου έθεσαν περισσότερο βάρος στην παραπάνω άποψη.

Συνέχισα να ψάχνω, για την πηγή της αβεβαιότητας μήπως τυχόν και αποκαλύψω τα κουμπιά της παλιοπουτάνας . Αυτή την αλυσίδα που κρατά καρφωμένη την βούληση ακόμα και του πιο ηλιοκαμένου στις θάλασσες του μη προβλέψιμου.

Αυτή η ελευθερία θα ανέτρεπε τα δεδομένα. Τι θα έφερνε, δεν γνωρίζω, ίσως ένα νέο σύστημα μαθηματικής λογικής στο σύνολο των ζωντανών.

Θα ήθελα λοιπόν να απευθύνω ένα ερώτημα. Θα υφίσταται σαδομαζοχισμός σε πλάσματα που είναι απελευθερωμένα από την αβεβαιότητα; Θα με βοηθούσε πολύ αυτή η απάντηση.

Υπήρχε ένα χρονικό διάστημα που πίστευα ότι όντως ο Θάνατος είναι ίσως η μόνη βεβαιότητα. Αλλά μία σκέψη με κάνει και αμφιβάλλω. Γιατί σε αυτό το συμπέρασμα να μην με οδηγεί εσφαλμένα, η περιορισμένης χωρητικότητας λογική μου; Βέβαιο, μπορεί να είναι κάτι όταν στο κλάσμα του εμπεριέχεται πλήθος που όχι απλώς αγγίζει το άπειρο, αλλά είναι το ίδιο το άπειρο. Έννοια, που μόνο διαισθητικά μπορούν να αντιληφθούν όντα, του περιορισμένου βεληνεκούς…

Κάπως έτσι εμφανίστηκε και η έννοια του Θεού, για να φράξει το μη φραγμένο, στην αντίληψη. Βολική έμπνευση. Όμως και βολική η έμπνευση του Στάμπλετον στον «Κατασκευαστή των Άστρων», όταν στο τέλος καταλήγει στον Θεό του δικού μας σύμπαντος, που τσακώνεται με έναν άλλο Θεό ενός άλλου σύμπαντος για την θέση του Κυρίαρχου και των δύο συμπάντων. Φλυαρώ…

Επιστρέφω, στο θέμα. Συμφωνώ ότι ο μαζοχιστής θέτει συνθήκες. Ακόμα και αυτήν, του κάνε με, ότι εσύ θέλεις. Με αυτό το δεδομένο, στον μαζοχιστή, δεν ταιριάζει ένας σαδιστής, ούτε καν άλλος άνθρωπος. Παρά ένας βράχος. Να είναι γονατισμένος ο μαζοχιστής μπροστά του και να ικετεύει τον βράχο, να τον κάνει ότι αυτός θέλει.

Και για την ακρίβεια, σε έναν σαδιστή πάλι ο βράχος ταιριάζει. Να τον κάνει ότι αυτός πραγματικά θέλει…

 

Αγαπητέ Dream , πιστεύω ότι έχω, στοιχειωδώς, καλύψει το θέμα της αναθεώρησης των φροϋδικών απόψεων περί μαζοχισμού, ύστερα από την εισαγωγή της Αρχής του Θανάτου. Για του λόγου το αληθές:

Αλλά ποσώς με δεσμεύει η επαμφοτερίζουσα και ασαφής τελική θεωρία του ίδιου. Η πρώιμη προσέγγιση του μοιάζει ευρωστότερη, μολονότι αρκετά σχηματική.

Έτι περαιτέρω: φρονώ ότι η Αρχή του Θανάτου αποτελεί μια από τις ατυχέστερες και άγονες του ψυχαναλυτικού στοχασμού.

Η αυτοκαταστροφικότητα, ιδωμένη ως καταστατική δύναμη της ψυχικής οικονομίας δεν με πείθει. Επειδή η αναφορά στην οικονομική λειτουργία των ψυχικών δυνάμεων έχει νόημα μόνον όταν αναφέρεται στην οικοδόμηση ενός κοσμοαντιληπτικού συστήματος, ενός σύμπαντος κανονιστικού χαρακτήρα - αναλογικά, ενός συλλογικού Υπερεγώ.

Έχω, αντιθέτως, την άποψη ότι η όποια ενδιάθετη ροπή προς την αυτοκαταστροφή μπορεί να υπαχθεί, μαζί με την Αρχή της Ηδονής στην ανθρωπολογικώς και οντολογικώς πρότερη εκτατική αυτοσυντηρητική ενόρμηση.

Αρνούμαι το 'μονομανιακό' δυισμό του Freud και νομίζω πως η έννοια της αυτοσυντήρησης (δηλ. της ανάγκης εξόντωσης ενός εχθρού απαραίτητου για τη συγκρότηση μιαςταυτότητας και συνεπώς την επιβίωση) εξηγεί επαρκώς τόσο τη βούληση κατίσχυσης, ήτοι την πρωτογενή καιθεμελιώδη επιθετικότητα, όσο και τη λιμπιντική ορμή, υποτάσσοντας εν μέρει τη δεύτερη στην πρώτη (απαρχή ή παρακολούθημα του σαδισμού- κατά τον ίδιο τρόπο που η 'επιθυμία', με τη συνακόλουθη 'απόλαυση΄ή 'ματαίωση' είναι επιφαινόμενο της αέναης πάλης για κυριαρχία.

Ο μαζοχισμός δεν έχει τίποτα να κάνει με όλα αυτά: είναι μια έκφραση αμυντικής παθητικότητας, ένας ΄πόλεμος θέσεων΄ και μια θρησκευτική αυτομαστίγωση όταν το σαδιστικό/κυριαρχικό ένστικτο αδυνατεί, λόγω δυσμενούς συσχετισμού δύναμης, να επιβληθεί στον Εχθρό νικηφόρα.

Εκχωρεί στον Άλλο τη χορήγηση μιας κυμαινόμενης δοσολογίας (αυτο)ταπείνωσης, η διαχείριση της ΄μετάνοιας΄και της αδυναμίας, μέσα από συγκεκριμένες ιστορικά πολιτισμικές μορφές. Είναι άγχος επειδή είναι φόβος. Μεταβιβάζει το άγχος καθόσον αδυνατεί να επωμισθεί κινδύνους. Παραχωρεί την ευθύνη της απόλαυσης του και αυτοτιμωρείται συνδέοντας την με τον πόνο. Αναζητά την ηδονή για να υποφέρει και υποφέρει για να αυτοακυρωθεί. Δεν είναι απότοκος ελεύθερης τάχα επιλογής. Είναι το οχυρό του εκ προοιμίου ηττημένου ή ο τόπος μεταμέλειας όποιου 'νικά' αντιστεκόμενος στο Υπερεγώ του.

Ακόμα και η αρχή της Ηδονής δεν έχει, λοιπόν, αυτοτέλεια, είναι απλώς σημαίνουσα έκφανση του συστήματος πρόσκτησης μιας ταυτότητας, μέσα στον ανηλεή διανθρώπινο αγώνα για αυτοσυντήρηση/κατίσχυση. Άλλωστε, η ίδια η επιθυμία δε νοείται παρά ως βούληση καταστροφής ενός αντικειμένου που στέκει μπροστά στο Εγώ και την κυριαρχική του εκτατικότητα (ισχύς υπάρχει μόνον όταν πολλαπλασιάζεται). Έπιθυμώ΄ σημαίνει: 'για να υπάρξω πρέπει να αναλώσω, να κατασπαράξω, να εξοντώσω΄. Αλλά επειδή ΄φύση του ανθρώπου είναι ο πολιτισμός' ουδέποτε οι δυνάμεις αυτές παρουσιάζονται στην καθαρή τους μορφή.
Αυτά ως έναυσμα, ενδεχομένως, για συνέχεια.

 

Ας βαλουμε και την σωματική διασταση μεσα σε ολα αυτα. Ενα νωθρο νευρικο σύστημα που διεγείρεται μονο απο πολυ ισχυρά ερεθίσματα όπως αυτα του σωματικού πόνου και της ψυχικής οδύνης μπορει καλλιστα να ανηκει σε μια μαζοχίστρια.
Ο εθισμος στις ουσίες που εκρίνονονται κατα την βίωση του πόνου και που στόχο εχουν την ελλάτωση του ( νομιζω ονομαζονται ντοπαμινες). Ο εθισμος στην αδρεναλινη που εκρινεται απο την αγωνια του επερχόμενου πόνου.
Μια ορμονική διαταραχή που προκαλει νωθρότητα ή μελαγχολία η ακομα και καταθλιψη(διαταραχη των τιμων της σεροτονίνης) μπορει να αρθει προσωρινα μεσα απο το "ξύπνημα" που προκαλει ο εντονος πόνος μια και το προβλημα της νωθρότητας και της καταθλιψης ειναι κατα βαση η απουσία ενδιαφεροντων ερεθσματων που μπορουν να τους ενεργοποιήσουν ωστε να αναλαβουν καποια πρωτοβουλία στη ζωή τους. Ενα ισχυρό ερεθισμα προκαλει αντιδραση και τονώνει ενα παρεμελημενο και αδρανες νευρικο συστημα που αν δεν εξασκηθει θα οδηγηθει μοιραια σε πρωορο εκφυλισμο.
Σε περιπτώσεις διαταραχών που επηρεαζουν την σωματική εικονα των μαζοχιστριών (προβληματα θυροειδους, συνδρομο πολυκυστικων ωοθηκων κα) με το να αυξανουν το σωματικο βαρος και να οδηγουν μοιράια σε δυσκολα αναστρεψιμη παχυσαρκία , οι ενοχες και η χαμηλη αυτοπεποιθηση που κατακλυζουν τον ψυχισμο της υπο μπορει να οδηγησει σε σαδιστικη αυτοτιμωρία με βοηθεια τριτων (Κυριαχοι) .
Νοιώθουν, ατυχες ,ενοχες, μη επιθυμητές και μαστιζονται απο κακη αυτοεικονα. Μισουν αυτο που ειναι και σε καθε σαδιστική έκφραση που στρεφεται στο ατομο τους βρισκουν ευκαιρία για εμμεση εκφραση αυτου του μισους απεναντι στον εαυτό τους -> Εξωτερική αυτοδικάιωση.

 

Οχι μόνο στοιχειωδώς αλλά και επαρκέστατα! Το συμπίλημά μου χρονοτεκμηρίωνε τα ήδη λεχθέντα παρ' υμίν, μην και κανείς ήθελε να το ψάξει παραπάνω. Το έβαλα για λόγους πληρότητας και γιατί είχα κάτσει να το γράψω. Ελπίζω να μην άφησα την εντύπωση ότι, τάχα μου, σας διορθώνω.

Εδώ δεν συμφωνώ. Αν ο εγκέφαλος έχει βιολογικά το καθήκον να κατασκευάζει τοπικές ισορροπίες δυναμικών, για να ανταπεξέλθει τον βομβαρδισμό πληροφορίας από τα αισθητήρια (αλλιώς ο άνθρωπος θα ένιωθε διαρκώς τα ρούχα του και θα τρελαινόταν), δεν θα ήταν εύλογο να υποθέσουμε ότι θα ανέπτυσσε ένα παρόμοιο σύστημα επιδίωξης ισορροπιών των ψυχικών τάσεων;

Μια τέτοια θεώρηση μας απαλάσσει από ένα σωρό βαλτότοπους (αιτιολόγηση τάσεων, κανονιστικό πλαίσιο του πολιτισμού κλπ.) και σώζει το ωραίον φαινόμενο της ευελιξίας απέναντι στην δυσφορία ("μια φορά το μήνα εγώ θα πηγαίνω να μαστιγώνομαι και δεν πα' να λέτε εσείς, και θα με βαστάει για ένα μήνα υγιή στο κωλογραφείο σας..").

Είναι συναρπαστική και εξαιρετική η ιδέα ότι η λιμπιντική ορμή χρησιμοποιείται για να υπηρετήσει -στο συμβολικό τοπίο- την κυριαρχία. Επειδή είναι όντως ο πιο πρόσφορος τρόπος να συμβολοποιήσει κανείς την κυριαρχία (κυριαρχώ = "αντλώ απολύτως την απόλαυσή μου από εσέ" - αν το κάνω κυριολεκτικά, έχω ξεπεράσει κάθε ανάγκη συμβολισμού και δεν χρειάζεται καν να μου δουλεύεις τα χωράφια όπως συνέβαινε παλιά).

Παρόλα αυτά, ένα ζόρι που τραβάω γενικά με τις θεωρίες Κατίσχυσης, και είναι ευκαιρία να το αναφέρω, είναι ότι τις νιώθω περισσότερο ως καμουφλαρισμένες θεωρίες Ηρεμίας, παρά οτιδήποτε άλλο. Εξηγώ.

Αν ίσχυαν, έτσι, στην απλοϊκή μορφή που συνήθως τίθενται, του αδηφάγου και βουλιμικού σκοτεινού "μέσα", που θρέφεται με εξουσία και κυριαρχία ως να γεμίσει / γαμήσει το σύμπαν, τότε θα περιμέναμε στις κορυφές της εξουσίας να βλέπουμε αλλοπαρμένα βλέμματα, σάλια να τρέχουν, γενικευμένη ανασφάλεια και λύσσα για επέκταση. Αυτό μπορεί να συμβαίνει, αν έχει κανείς βαφτίσει εξουσία κάποια δοτή θέση Γραμματέα, γενική ή ειδική. Αλλά όχι στην πραγματική, κατακτημένη εξουσία και κυριαρχία.

Αναγνωρίζουμε -οι περισσότεροι- ως Κυρίαρχο αυτόν που αποπνέει μια γαλήνη, μιαν εσωτερική ασφάλεια, μιαν ήρεμη δύναμη. Αυτόν που φτάνει και αγγίζει το κατά MasterJp "μηδέν άγαν".

Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι η -καθόλα υπαρκτή- εσωτερική ανάγκη για κατίσχυση επί του Εχθρού και συντριβή του, δεν ξεπερνά την ανάγκη επίτευξης μιας ισορροπίας – αδιάφορο αν αυτή όντως διαταράχτηκε ή θεωρήθηκε διαταραγμένη.

Λέω δηλαδή ότι επειδή η ζωή είναι από μόνη της μια διαρκής τραυματική εμπειρία εμφανιζόμαστε όλοι να παλεύουμε για κατίσχυση (ουσιαστικά: τρωγόμαστε με τα ρούχα μας) και μένει η εντύπωση ότι, κάπου μέσα μας, μάς τρώει το σαράκι της Κυριαρχίας. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η ανάγκη ισορροπίας, απέναντι σε αυτά που εισπράτουμε ως τρώση της κυριαρχίας μας.

Προσπαθούμε να κατισχύσουμε, μπας και ηρεμήσουμε.

Φρικαλέα εγωϊστικό ακούγεται αυτό από μεριάς μαζοχιστή. Απαξιεί δλδ. και να "αυτοτιμωρηθεί" και παραγγέλνει του μπιστικού του/της; Και ο σαδιστής; Παίζει τα παιχνίδια του Υπερεγώ του κάθε φον .. μαζόχα;

Dream

------------

Mala Vida: