Μιχαήλ Λαχανοδράκων ή η επιφαινομενη αποσπασματικότητα του επιμέρους

Το πρόβλημα πραγματικά φίλε μου fractal είναι τελικά αυτό το φανταστικό εξιδανικευμένο στερεότυπο που έχεις πλάσει στο μυαλό σου και δεν παρρεκλίνεις από αυτό ούτε ένα εκατοστό. Μάλλον λόγω απειρίας. Αυτό που έχεις σαν ιδανική εικόνα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ο Κυρίαρχος είναι άνθρωπος πάνω απ' όλα. Δεν είναι θεός. Αν θέλεις να είσαι μαζί του και να τον υπηρετείς τον αποδέχεσαι όπως είναι. Με τα θετικά αλλά και τα αρνητικά του στοιχεία. Στις καλές αλλά και στις κακές του στιγμές. Ιδιαίτερα στις κακές είναι που χρειάζεται τη στήριξη και την πίστη του υποτακτικού. Δεν είναι κακό να διαφωνείς σε κάποια πράγματα και να τα συζητάς. Κακό είναι όμως να μουλαρώνεις και να προσπαθείς να επιβάλλεις τη δική σου άποψη για τα πράγματα που διαφωνείς. Πίστεψέ με γνωρίζω πολύ καλά πόσο χαοτικά μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα όταν πέφτεις με ένα αλεξίπτωτο στον ωκεανό μιας 24/7 κατάστασης και δεν ξέρεις καν πως να κολυμπήσεις. Όμως, μη ξεχνάς ότι η απόφαση να πηδήξεις στα βαθιά με το αλεξίπτωτο ήταν καθαρά δική σου... Δε σε ανάγκασε κανείς. Αν νιώθεις ότι κουράστηκες μπορείς πάντα να πατήσεις το κουμπάκι F1 και να έρθει το ελικόπτερο από πάνω σου να σε σώσει. Απλό είναι. Μη προσπαθείς όμως να καλουπώσεις τον Κυρίαρχο στα δικά σου μέτρα και σταθμά. Προσαρμόσου εσύ στα δικά του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είσαι ένα άβουλο όν. Κι αναρωτήσου το εξής: Είσαι τελικά αυτός που λες; Σε εκφράζει να είσαι sub και να παραχωρείς τον έλεγχο 100%; Η μήπως δεν ξέρεις ούτε κι εσύ ακόμα; Είναι αυτό που πραγματικά θέλεις; Ή μήπως σε τύφλωσε το πάθος της στιγμής και αναζητείς μια ηρωική έξοδο; Για θυμίσου λίγους μήνες πριν τι έγραψες στο άλλο forum... "Χαλαρώνεις το λουράκι όταν δε σε βλέπει; Ή ακόμη χειρότερα... το βγάζεις;" Ή πολύ πιο χειρότερα, μήπως το βγάζεις ακόμη κι όταν σε βλέπει ή δεν το φοράς καθόλου; Η αλήθεια είναι μέσα σου. Αναρωτήσου. Ψάξε τον εαυτό σου. Και αποφάσισε. Γιατί όσο δεν αποφασίζεις προκαλείς κακό και στον εαυτό σου αλλά δυστυχώς και στον Κυρίαρχο...

 

@fractal

Φρονώ πως η "διπολική διαταραχή" είναι μια γλωσσική κατασκευή, ένα ευφυολόγημα για να αποκτά πολλές σελίδες το DSM και να μπορείς να το βάζεις τάκο όταν χαλάσει το χειρόφρενο - να γίνει δλδ. έστω και σε κάτι χρήσιμο 

 

Το αντικειμενικό της απόλυτης αλήθειας δε νομίζω πως μπορεί να ενδιαφέρει κανέναν σε πρακτικό επίπεδο.Κι αυτό γιατί η έκφραση αυτής δε μπορεί να αφορά παρά μόνο αυτόν που είναι ικανός και να τη δει.That meens none of us.Ως εκ τούτου παραμένει στα πλαίσια μιας φιλοσοφικής προσέγγισης και τίποτε παραπάνω.(και ας μην ειδωθεί αυτό ως προσπάθεια από πλευράς μου να υποβαθμίσω την αξία αυτής της εγκεφαλικής διεργασίας)

Από την άλλη παρατηρώ με λύπη μία τάση προς κατάριψη των απανταχού μύθων γενικώς , η οποία στο μυαλό μου φαντάζει σαν μια εκστρατεία που ως στόχο της έχει την άκριτη σφαγή όλων των μυθοπλασιών , χάριν ...τίνος ? Ουδής ξέρει και κανείς δε μπορεί να φανταστεί.

Κι όμως , θα έπρεπε να γίνεται κατανοητό πως η μόνη πρόσβαση στην όποια "αλήθεια" , γίνεται αποκλειστικά μέσω του εντρυφείν στους εκάστοτε μύθους.
Γιατί είναι αυτοί οι μόνοι που μπορούν να πλαισιώσουν μία στατική εικόνα και κατ' ουσίαν ορίζουν σε κάθε φάση το απτό , το αληθές της υπόστασης , αλλά και που σηματοδοτούν το εφαλτήριο απ' όπου ξεκινούν ο όποιες διαδικασίες για εξέβρεση της αλήθειας.(Δηλαδή του επόμενου μύθου).

Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι.Παραδέρνοντας μέσα σε ένα χαοτικό σύστημα χωρίς τέλος και αρχή.Χωρίς σκοπό και όρια.Δεν υπάρχουμε.

Η εξελικτική πορεία της ανθρώπινης νόησης άγεται από 3 παραμέτρους.Την κίνηση , την ανακατάταξη και τη στάση.Και καθένα εκ των τριών αυτών , παίρνει νόημα μέσω της υπόστασης των υπολοίπων και δεν λειτουργεί αυθύπαρκτα.

Η κίνηση αποτελεί την προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας και γίνεται κυρίως σε ασυνείδητο επίπεδο.
Η ανακατάταξη αποτελεί τη διαδικασία επεπεξεργασίας ώστε τα νέα δεδομένα να μπορέσουν να συγκεραστούν με τα ήδη υπάρχοντα.
Η στάση τέλος είναι η αλήθεια που επέρχεται μετά από περίοδο ανακατάταξης.Είναι το απτό και κατανοητό όπως εκφράζεται μέσα από το καινούριο αμάλγαμα συνειρμών που έχει προκύψει.

Η νεύρωση χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια αναχέτισης της αληλουχίας που υφίσταται μεταξύ αυτών.Το οποίο έχει ως αποτέλεσμα είτε τη μορφή στασιμότητας , είτε αυτήν μιας αέναης κίνησης από την οποία όμως λείπει το νόημα , είτε τέλος μίας άσκοπης ανάλυσης η οποία δεν έχει κατ' ουσίαν αρχή και τέλος να πραγματευθεί και που ως εκ τούτου μένει μεταίωρη.

Κάθε παλαιότερη στάση επέχει την υφή μύθου.Αλλά και τι μ' αυτό ? Μήπως τον κάνει να χάνει την ουσία του ? Δε νομίζω.
Είναι άνευ ουσίας να προσπαθείς να μάθεις περί ολοκληρωμάτων , όταν δεν έχεις χωνέψει το γιατί 1+1 κάνει 2.Και ποτέ μα ποτέ αυτό το 2 δεν πρόκειται να χάσει την αξία του.Όσο κι αν είναι προδεδικασμένο να καταλήξει τελικά ως άλλος ένας μύθος.

Γιατί ο μύθος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης.Κι όχι κάτι το μεμπτό.Μύθος είναι ο παππούδες μας , μύθος και η οικογένειά μας , μύθος θα γίνουμε κι εμείς με την πάροδο του χρόνου.Γιατί όλα ξεπερνώνται ..τελικά.

Απλά κάποιοι έχουν την ικανότητα να κατασκευάζουν ....καλύτερους μύθους.Πιο σημαντικούς.Τέτοιους που ακόμη κι όταν οι ίδιοι ξεπεραστούν , η αξία τους δε μειώνεται.Μάλλον μεγαλώνει θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος.Πράγμα το οποίο όμως ισχύει για πάρα πολύ λίγους κάθε φορά , καθώς για τους υπόλοιπους τα κατασκευάσματα της νόησης στα οποία εντρυφούν , τείνουν να παίρνουν στη σκέψη των μελλοντικών παρατηρητών την μορφή απλής βλακείας.

Για μένα λοιπόν η απάντηση είναι απλή.Μάθε να φτιάχνεις σημαντικούς μύθους και μάθε να τους ξεπερνάς όταν αυτό χρειάζεται , χρησιμοποιώντας τόσο την ψυχή όσο και το μυαλό σου.Έτσι ώστε όταν τους κοιτάζεις μελλοντικά να μπορείς να πεις...

-"μύθος , αλλά άξιζε τον κόπο".

 

Εγω λεω να μη γινω μυθος.
Προτιμω να γινω Χαϊνεκεν, που ειναι και χορηγος του Τσαμπιονς Λιγκ.