Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Πολύ ενδιαφέρον θέμα.

Κατά τη γνώμη μου το κρίσιμο ερώτημα εδώ, δεν είναι τόσο το «πως», όσο το «πότε», δηλαδή σε ποιες περιπτώσεις το υποτακτικό άτομο διατηρεί το δικαίωμα ν’ αρνηθεί να εκτελέσει μιαν εντολή. Το πρόβλημα είναι πως αν υιοθετηθεί ένα αμιγώς υποκειμενικό κριτήριο όπως είναι η αρέσκεια ή η απαρέσκεια που προκαλεί στον υποτακτικό η συμμόρφωση με τη διαταγή, τότε πρακτικά οδηγούμαστε σε ακύρωση του εξουσιαστικού χαρακτήρα της ασύμμετρης σχέσης, αφού ο υποτακτικός θα εφαρμόζει μόνο όσες εντολές τον ευχαριστούν αγνοώντας τις υπόλοιπες, οπότε γεννάται και το εύλογο ερώτημα αν ο υποτακτικός υπακούει τελικά τον κυρίαρχο ή απλώς τα βίτσια του.

Ένα πιο αντικειμενικό κριτήριο θα μπορούσε να είναι η τήρηση των βασικών αρχών του BDSM που εκφράζονται από το τρίπτυχο SSC. Αν μια εντολή παραβιάζει αυτές τις αρχές ή εξωθεί σε παράνομες πράξεις, τότε σαφώς ο υποτακτικός έχει κάθε δικαίωμα ν’ αρνηθεί να την εκτελέσει. Απορριπτέα θεωρώ επίσης την εντολή εκείνη που παραβαίνει μια ρητώς εκφρασμένη συμφωνία γύρω από τα σκληρά όρια του υποτακτικού ατόμου καθώς αποτελεί υποχρέωση του κυρίαρχου να σέβεται τις συμφωνίες που σύναψε. Για τις υπόλοιπες περιπτώσεις, θα έλεγα πως με νηφαλιότητα η εισηγήτρια πρότεινε την πιο ενδεδειγμένη λύση, επειδή συχνά η υπερνίκηση μιας εσωτερικής αντίστασης δίνει στον υποτακτικό ικανοποίηση που δεν ήταν δυνατόν να φανταστεί εκ των προτέρων όταν ξεστόμιζε το αρχικό «όχι». Φυσικά, δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο η δυσφορία να παραμένει ή και να οξύνεται ακόμα μετά την ολοκλήρωση της πράξης, συνοδευόμενη μάλιστα από ντροπή, μεταμέλεια κι ενοχές. Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η ψυχολογική διάθεση του υποτακτικού δεν είναι αμελητέα ποσότητα κι ούτε έχει κανείς την παράλογη απαίτηση πως πρέπει εκείνος να παραμένει σε μια σχέση που τον καθιστά επί μακρόν δυστυχή.

Το «όχι» πάντως θα πρέπει, ιδεατά τουλάχιστον, ν’ ακούγεται όσο το δυνατόν πιο σπάνια και μόνο σε σοβαρές περιπτώσεις. Ευκταίο θα ήταν οι εξαιρέσεις αυτές να γίνουν αντικείμενο εξαντλητικής διαπραγμάτευσης μεταξύ των μερών στο διερευνητικό στάδιο που προηγείται της σύναψης της ασύμμετρης σχέσης, για ν’ αποφεύγονται οι μετέπειτα δυσάρεστες εκπλήξεις. Δυστυχώς, συνήθως αυτός ο κανόνας καταστρατηγείται, είτε λόγω υπέρμετρου ενθουσιασμού και βιασύνης των εμπλεκομένων να περάσουν στο ψητό, είτε λόγω ανειλικρίνειας, είτε λόγω ενός ιδιάζοντος ρομαντισμού που απεχθάνεται τους προσυμφωνημένους ρόλους και τα καλούπια των συμβολαίων.

Άπαξ και διευκρινιστεί το πότε το υποτακτικό άτομο μπορεί να εκφέρει αντιρρήσεις, το πώς θα τις εκφράσει είναι νομίζω ευκολότερο να διευθετηθεί. Κατά την γνώμη μου απαιτούνται απλώς ευγένεια, ειλικρίνεια και σαφήνεια στην αιτιολόγηση της άρνησης. Ούτε τσιριμόνιες, ούτε κατεβασμένα μούτρα, ούτε προσποιήσεις και κωλυσιεργίες.

Ωστόσο, κακά τα ψέματα, η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια για το ζευγάρι. Το «όχι» που ειπώθηκε λειτουργεί σαν ένα προειδοποιητικό σήμα κινδύνου. Για ποιον όμως χτυπά η καμπάνα; Και για τους δύο πιστεύω, και καλά θα κάνουν να έχουν ανοιχτά αυτιά για να την ακούσουν. Για το υποτακτικό μέρος είναι καιρός να αναστοχαστεί πάνω στην υποτακτικότητά του, να εξετάσει κατά πόσο η υποταγή είναι αυτό που πραγματικά επιθυμεί, να αναλογιστεί αν του χαρίζει την ασφάλεια κι ικανοποίηση που φανταζόταν πριν δοκιμαστεί στη πράξη. Για τον κυρίαρχο τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα. Έχει σημάνει η ώρα μιας διπλής αμφισβήτησης, εσωτερικής κι εξωτερικής. Πρώτα απ’ όλα τίθεται εν αμφιβόλω η ίδια η ικανότητά του να κυριαρχεί και να επιβάλλει τη θέλησή του. Επιπλέον, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να κάνει την αυτοκριτική του, αναλύοντας κριτικά τόσο την ορθότητα των επιλογών και των αποφάσεών του, όσο και την αποτελεσματικότητα των μεθόδων που χρησιμοποιεί για να πείσει ή να εξαναγκάσει.

Το πώς θα χειριστούν οι ενδιαφερόμενοι την κρίση που προκαλεί μια άρνηση, είναι συνάρτηση ιδιοσυγκρασίας, ωριμότητας, υπομονής αλλά και πίστης στις δυνατότητες της ασύμμετρης σχέσης που βιώνουν. Προσωπικά προκρίνω την πειθώ που προκύπτει από εξαντλητικό διάλογο αντί των απειλών, των ψυχολογικών εκβιασμών ή των εσπευσμένων αποχωρήσεων κι αποδεσμεύσεων. Η Ρώμη δεν κτίστηκε σε μια νύχτα.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Oχι μόνο μπορούμε,επιβάλλεται να λέμε "όχι".
Πότε;
Οταν η διαταγή κινείται εκτος του συμπεφωνημένου πλαισίου παραχώρησης ελέγχου και εξουσίας που κάθε νοήμων ενήλικας υ πρέπει να θέτει - σε συνεργασία ασφαλώς με τον Κ - προχωρώντας σε μια τέτοιου είδους σχέση.
Πως;
Ανάλογα με τον τρόπο που θα επιχειρηθεί η παραβίαση αυτού του πλαισίου...


Στην περίπτωση δε που το πλαίσιο αποδειχθεί εν τη πράξει ελλιπές , η ανεπαρκές , δεν βλάπτει η επαναδιαπραγμάτευση...
Δέστε τι (δέν) έγινε και με το μνημόνιο... 

 

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω με αυτό. Οι ασύμμετρες σχέσεις είναι λίγο πιο πολύπλοκες από σχέσεις όπου κάνουμε ο ένας τα βίτσια του άλλου, για την αμοιβαία καύλα μας. Top και bottom για παράδειγμα, ναι, εκεί ισχύει αυτό που λες. Οι μαζοχιστές είναι ικανοί να σου δώσουν το μενού γραπτώς. Και άντε μετά να τους κάνεις τα δικά σου εσύ. Δεν νομίζω ένας μαζοχιστής να επιθυμεί να ξεπεράσει όρια, ει μη μόνο προσωπικά δικά του, σε έναν αυνανιστικό αγώνα ενάντια των δικών του αντοχών. Βλακείες δηλαδή.

Όμως, αν πάρουμε για παράδειγμα μία γυναίκα όπως είμαι εγώ, που ας πούμε ότι θα μπορούσα και να είμαι σκλάβα αν έβρισκα Αφέντη της προκοπής, αλλά προς το παρόν το δουλεύω ως μαζοχίστρια με υποτακτικές τάσεις που επιδίδεται σε bottoming ή και σε switching μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος Κ και γι αυτήν, θα δούμε ότι αν δώσω μενού θα πεθάνω από τη βαρεμάρα και αν μου ζητηθεί μενού θα πω, α, βρήκα υπηρέτη, ας τον τυραννήσω λίγο, και αν δεν βγούμε από τις συναινετικές κοτσάνες και δεν κάνουμε πράγματα που θα μου προξενήσουν πραγματική δυσφορία, θα απογοητευθώ πάρα πολύ. Διότι ακόμη και τα απλά σέσσιον, όταν δεν με κάνουν να κλάψω, τα θεωρώ αποτυχημένα. Και απεχθάνομαι πάρα πολύ τις αποτυχίες, ιδίως όταν εγώ ακολουθώ. Γιατί αν είναι δικές μου, τις αντέχω. Των αλλωνών όμως με τσατίζουν πολύ.

Καταλαβαίνεις τί θα πει, μου αρέσει να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν;

Εκεί είναι δύσκολο να συζητήσουμε το όχι. Διότι εξαρτάται αποκλειστικά από τον Κυρίαρχο να αναγνωρίσει έως πού μπορεί να κάμψει τις αντιστάσεις, μέχρι ποιο βαθμό δυσφορίας το Υ θα μπορεί να ανταποκριθεί. Υποστηρίζω επομένως ένα μη-σκλαβοκεντρικό μοντέλο δράσης σε ασύμμετρες σχέσεις και θεωρώ ότι τις φορές που είπα όχι, το όχι μου απευθύνθηκε σε κάποιον που με οδήγησε να πω το όχι λόγω ανικανότητας στο να είναι καλός Κυρίαρχος. Εμένα γιατί δεν μου λένε όχι τα υποτακτικούλια που τυραννάω; 

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

O κ που κινείται όπως θέλει η υ του, είναι υποτακτικός της, όχι Κ της. Στην καλύτερη περίπτωση να είναι ο βοηθός της καύλας της. Οσες επιθυμούν τέτοιους κ, να τους χαίρονται.

Υπάρχουν πολλές που τους αρέσει να κάνουν αυτά που δεν τους αρέσουν. Και τελικά η ασύμμετρη σχέση, υπάρχει ουσιαστικά όταν η υ ακολουθεί τον Κ, όχι όταν συμβαίνει το αντίθετο.

Δεν είναι D/s, όταν η υ επιλέγει πότε θα εκτελέσει τις εντολές του Κ της.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

@ φίλε vautrin τα είπες όλα νομίζω. Να είσαι καλά. Καλό είναι να προβληματιζόμαστε όλοι μέσα μας καμιά φορά. Σ'ευχαριστώ

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Ως τοποθέτηση να το δετώ.
Ως απάντηση στην δική μου τοποθέτηση όμως,πόθεν προκύπτει;

 

Απάντηση: Re: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Ακριβώς αυτό. Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να λες όχι όταν δεν σου αρέσει να κάνεις κάτι ή σου προκαλεί δυσφορία.

Όταν σου αρέσει να κάνεις πράγματα που δεν σου αρέσουν να κάνεις δεν υπάρχει λόγος να πεις όχι.

Βασικά σε βρίσκω πάρα πολύ βολική ως σκλάβα, τόσο που είναι πραγματικά δύσκολο ακόμη και για έναν καλό αφέντη να το καταλάβει και να σε χαρεί αναλόγως.

 

Re: Απάντηση: Re: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Όταν σε ασύμμετρη σχέση μας ζητείται να κάνουμε κάτι που μας προκαλεί δυσφορία, δεν μπορούμε να μην νιώσουμε τη δυσφορία. Πέρα από κάποιο σημείο λοιπόν, υπάρχει το όχι. Αλλά ο Κυρίαρχος βρίσκεται εκεί για να κάμπτει τις αντιστάσεις. Αυτή είναι η δουλειά του.

Ο Κυρίαρχος είναι χειριστής. Το Υ είναι ένα εργαλείο που κάμπτεται, χωρίς να σπάει. Αυτή είναι η δική του δουλειά.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

παρα τις θεωρειες , το ξερετε ολοι πολυ καλα οτι τα ορια των οχι και των ναι εχουν να κανουν ουσιαστικα με την εμφανιση ...

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Tα όρια των όχι και των ναι έχουν να κάνουν με την δύναμη της επιβολής της υποταγής αλλά και με την εμπιστοσύνη απέναντι στον άλλον.

 

Απάντηση: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Ακου να δείς Ιζνο, αμα δεν γουστάρεις να σου τρυπάνε τις θηλές με παραμάνες,είτε η Μόνικα Μπελούτσι στο κάνει,είτε η Ανκελα Μέρκελ ένα και το αυτό είναι....

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Μπορούμε να λέμε όχι; Αν ναι, πώς;

Καλά ντε δεν θα μαλώσουμε...

Όταν δεν σου αρέσει αυτό που ο αφέντης σου, σου ζητάει να κάνεις, καλό είναι να λες όχι.

Όταν αισθάνεσαι δυσφορία αλλά αυτό σου αρέσει καλό είναι να μην λες τίποτα.


Αλήθεια, η ασύμμετρη σχέση τι είναι?