Νάρκισσοι-σχέσεις, πως μπλέξατε μαζί τους, πως να ξεμπλέξετε, αν θέλετε!

Δεν ξέρω αν η ερώτηση είναι επί της ουσίας ή όχι. Και στις δύο απαντήσεις σας μιλάτε για την ''κοινότητα''. Θεωρείτε ότι υπάρχει ?
Λίγο πιο πολύ επί της ουσίας, η εμμονή με την υπακοή που αναφέρετε, παρεισφρέει συχνά-πυκνά στις των bdsmers, συχνότατα δε, με την εντελώς παράλογη απαίτηση να συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις τους όχι μόνο τα άτομα που σχετίζονται με αυτούς, αλλά το σύμπαν ολόκληρο, φανταστείτε ας πούμε, στις ιδιωτικές, ακόμη και στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, καθώς αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και εμφανίζουν την ίδια κακοποιητική συμπεριφορά που έχουν στους -άτυχους- οικείους τους και στο ευρύτερο περιβάλλον τους, εμμονικά κατευθύνοντας τα βέλη του σε όποιον τολμά να τους αμφισβητεί, είτε αλληλεπιδρά μαζί τους είτε όχι (!).
Νιώθουν ίσως ενίοτε μία αόρατη ''απειλή''.
Αυτός φυσικά είναι ένας κοινωνικοπαθολογικός ναρκισσισμός που συναντάται συχνά. Αυτούς θα θελα να΄ξερα πως μπορούμε να τους απομονώσουμε ή να αποφύγουμε αυτούς που αυτόκλητα εμφανίζονται -παντού- και έχουν λόγο -τον πρώτο και τον τελευταίο συνήθως- για τα πάντα...
Ρητορικό βέβαια το ερώτημα, αλλά μου το γέννησε η τοποθέτησή σας και τα πέριξ αυτής.
Να επισημάνω σε αυτό το σημείο, ότι οι άνθρωποι αυτοί, ''αυτοεξετάζονται'' και βρίσκουν τους εαυτούς τους ''μια χαρά'', σε αντίθεση με τους άλλους, που είναι όλοι προβληματικοί και χρήζουν βοήθειας, πλην της αφεντομουτσουνάρας τους, που από ψυχολογική αξιολόγηση ή στήριξη, δεν έχουν περάσει ούτε απέξω, ποτέ, τα αποφεύγουν όλα αυτά όπως ο διάολος το λιβάνι.
Διαβάζουν όμως από το ίντερνετ ή βάζουν τα δουλικά να το κάνουν αυτό και με περισπούδαστο ύφος 364 καρδιναλίων ανακοινώνουν τις διαγνώσεις τους.
Αν δε, οι άλλοι, που έχουν την ατυχία να σχετίζονται μαζί τους έχουν κάνει βήματα αναζήτησης βοήθειας ή ψυχολογικής στήριξης και έχουν καταλήξει στην απεμπλοκή μαζί τους μέσα από το σωτήριο no contact τότε οι ψυ- και όλοι όσοι ασχολούνται με το θέμα στο κομμάτι της συμβουλευτικής, γίνονται το κόκκινο πανί των νάρκισσων, καθώς είναι συν-υπαίτιοι για την απομάκρυνση των συν-εξαρτώμενων (τα γνωστά ξεσαμάρωτα γουμάρια που τολμούν να τους κακολογούν).

Όποιος αντιτίθεται στην εμμονή τους για αποδοχή, ορθότητα, θαυμασμό και δόξα πρέπει να καεί στο πυρ το εξώτερο.
Και άμα παραζοριστούν, τότε όλοι οι άλλοι είναι πάσχοντες πλην των ιδίων, με κάθε λογής ασθένεια, διαταραχή ή παθογένεια (πράγμα που μπορεί και να μην είναι ψέμα, ωστόσο αυτοί το χρησιμοποιούν πάντα σαν πέτρα για να πληγώσουν τους άλλους. Δυστυχώς...

 

Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια! Να απαντήσω/προσθέσω τα παρακάτω!

Μιλώντας για "κοινότητα" αναφερόμουν τόσο στην κοινότητα που απαρτίζουν οι BDSMers γενικότερα, όσο και συγκεκριμένες online κοινότητες όπως τα άτομα που μπαίνουν σ αυτό φόρουμ, όσο και τις επιμέρους κοινότητες που απαρτίζονται από άτομα που συσχετίζονται κοινωνικά μεταξύ τους. Διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους, και διαφορετικοί τρόποι λειτουργίας, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει η ανάγκη προστασίας από τους ναρκισσιστές και άλλα βλαβερά άτομα.

Για τον ρόλο τον ψυ έχω κάποιες αντιρρήσεις. Εξαρτάται από το άτομο και την προσέγγιση, βέβαια, αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, πολύ σπάνια, και μόνο αν υπάρχει άμεσος κίνδυνος, θα παρέμβει άμεσα ο θεραπευτής για να ζητήσει την απομάκρυνση από τον ναρκισσιστή.

Συνήθως, τα άτομα που μπλέκουν με ναρκισσιστές έχουν κι αυτά κάποιο σημαντικό πρόβλημα. Αλλιώς δεν θα βρίσκονταν στην θέση της εξάρτησης από αυτούς, άλλωστε. Τα υγιή άτομα πολύ σπάνια επιλέγουν ναρκισσιστές συντρόφους. Αυτό που κάνει ο θεραπευτής είναι να ενισχύσει την διαδικασία ωρίμανσης και θεραπείας του πελάτη. Αν οι σύντροφοι των ναρκισσιστών κάνουν ψυχοθεραπεία με συνέπεια, όταν σταδιακά ωριμάσουν και αρχίσουν να ξεπερνούν την διαταραχή τους, τότε θα αποζητήσουν από μόνοι του να απομακρυνθούν από τον ναρκισσιστή.

Βέβαια, υποθέτω ότι εννοείς πως αυτή την λογική διαδικασία ο ναρκισσιστής θα την αντιληφθεί ως σαμποτάζ της υπέροχης σχέσης του, και θα κατηγορήσει τον θεραπευτή και την διαδικασία της θεραπείας γενικότερα!

Κατά ειρωνικό τρόπο, πολύ φοβάμαι ότι στην πράξη, τα συνεξαρτώμενα άτομα "σώζονται" κυρίως από το γεγονός ότι οι ναρκισσιστές τείνουν να κάνουν σχετικά βραχυχρόνιες θέσεις, καθώς η πραγματικότητα σύντομα σπάει την φούσκα της τελειότητας που δημιουργούν και το αποδίδουν στην λάθος επιλογή συντρόφου, οπότε προχωρούν στον επόμενο. Ωστόσο, όσο δεν λύνουν τα δικά τους προβλήματα, τα συνεξαρτώμενα άτομα τείνουν να καταλήγουν με άλλους ναρκισσιστές, αναπαράγοντας έναν φαύλο κύκλο.


Γενικά μου δίνεις την εντύπωση ότι γνωρίζεις πολύ καλά την συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης των ναρκισσιστών!

 

που συνδέεται με την θυματοποίηση εν γένει; με καταθλιπτικές εκδηλώσεις; ειδικά με εγωπάθειες;

προκύπτει κατάθλιψη από την ανεπάρκεια ανταπόκρισης στην προσδοκία; προκύπτει ανάγκη διαρκούς τροφοδότησης της κολακείας; γίνεται αλλιώς η σύνδεση;
αρκεί η απλή αβάσιμη εικασία εξαιρετικότητας για αγχογένεση;

θα επιμείνω οτι το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση κι ο χειρισμός του ναρκισσισμού, κι όχι η δαιμονοποίηση του πάσχοντα, απ' ό,τι κι αν πάσχει.
η εμπλοκή με τον ναρκισσιστή, και τον ναρκισσισμό του, πραγματικό ή φαντασιακό αποτρεπτικό, είτε εδράζεται σε παραπληρωματική παθογένεια, όπως περιγράψατε, είτε δεν είναι τραυματική, γιατί πολύ δύσκολα μπορεί να βλάψει ο ταραγμένος αν δεν εγκατασταθεί εξάρτηση, η οποία προϋποθέτει κάποια έδραση. ο ίδιος ο ναρκισσιστής πληγώνεται ευκολώτερα, αφού δεν εισπράττει κολακεία και δεν του κάνουν τα χατήρια. και καταφεύγει στον εξορκισμό όλων εκείνων που δεν του κάνουν τα χατήρια αναθέτοντάς τους ναρκισσισμό. στην συζήτησή μας ο ναρκισσιστής είναι ο ασθενής, και παρ ότι έχει έναν βαθμό επικινδυνότητας, παραμένει το ευάλωτο μέρος. οι σπιναλογγες δεν τελεσφόρησαν. δεν χρειαζόμαστε τιμωρίες για τον ναρκισσιστή, τον εξαρτημένο κλπ κλπ αλλά αντιμετώπιση του ναρκισσισμού, της εξάρτησης κοκ, όσο μπορούμε.

 

Για να απαντήσω ουσιαστικά σε αυτά πρέπει να εξετάσω λεπτομερώς την αντίστοιχη έρευνα, κάτι που θα ήθελα να το κάνω, γιατί θέτετε πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα, αλλά δεν μπορώ αυτή την στιγμή. Πάντως εμπιστεύομαι την δημοσιευμένη ψυχολογική έρευνα επάνω στο ζήτημα.

Σε αυτό συμφωνούμε! Σίγουρα το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση και ο "χειρισμός" του ναρκισσισμού και όχι η δαιμονοποίηση του πάσχοντα. Μπορεί να είναι επιβλαβής για τους γύρω του, και αυτό να είναι μια κρίσιμη διαφορά με άλλες "παθήσεις" που στρέφονται εναντίον του εαυτού, αλλά έχετε δίκιο ότι αυτό συμβαίνει επειδή και ο ίδιος πάσχει, αυτός είναι ο "ασθενής", και στην τελική βλάπτει και τον εαυτό του. Δεν συνηγόρησα υπέρ μιας "τιμωρίας" του ναρκισσιστή. Το να βοηθηθεί να αναγνωρίσει το πρόβλημα θα ήταν εξαιρετικό. Ωστόσο, αυτό που προέχει και μπορεί να γίνει πιο σύντομα, είναι η προστασία των ατόμων που βλάπτονται απ' αυτόν.

 

Εμείς τα παιδιά των ναρκίσσων κουβαλάμε διάφορα φορτία, ένα είναι το να μην γίνουμε ούτε σαν τους γονείς μας, αλλά ούτε και συνεξαρτώμενοι, οπότε ναι, μέσα έπεσες στην εντύπωσή σου.

Να μην μπορώ να το κάνω να αναβοσβήνει κιόλας!
Αγαπητέ, είσαι καταλύτης. Επιτέλους, συμφωνήσαμε όλοι και σε κάτι...  

 

ενημερωτικά μόνον:
η ψυχιατρική δεν αποδέχεται κακοποιητική επιρροή του ναρκισσισμού, αλλά μόνον ενοχοποιητική, και μάλιστα με κωμικό τρόπο.
ορισμένοι ψυχίατροι αποδίδουν ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά στα 2/3 των ελληνίδων. άλλοι είναι αυστηρότεροι.
η αγοραία ψυχολογία, αλλά ίσως και η εφαρμοσμένη, ενδεχομένως και η κλινική; μπορεί να συγχέει χαρακτηριστικά σπάνιας μεταιχμιακής συμπεριφοράς με χαρακτηριστικά ναρκισσιστικής διαταραχής, αλλά δεν το ξέρω.
παραμένει αδιαφιλονίκητο οτι για να γίνεις θύμα μιας συμπεριφοράς χρειάζεται να το αποφασίσεις.

 

Ευχαριστούμε για την ενημέρωση.
Nαρκισσιστικά χαρακτηριστικά έχουμε όλοι μας, όχι μόνο τα 2/3 των Ελληνίδων.
Δεν είναι όμως εκεί το θέμα.
Δεν πάσχουν όλοι οι άνθρωποι που φέρουν κάποια χαρακτηριστικά, δεν φέρουν την διαταραχή.
Αλήθεια, με τους Έλληνες τι γίνεται?
Tι λένε γι΄αυτό ορισμένοι ψυχίατροι?
Υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια για την διαταραχή, ας μην γυρίσουμε πίσω σ΄αυτά, εκεί είναι, όποιος θέλει τα μελετά και τα λαμβάνει υπόψη.
Για όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν οι γενικεύσεις.
Ο καθένας που εκφέρει μία γνώμη, έχει και την ευθύνη της τεκμηρίωσης της γνώμης αυτής.
Όχι απαραιτήτως για την υστεροφημία του, παρά για να αποφεύγονται ανούσιες αντιπαραθέσεις που δεν προσφέρουν τίποτα σε κανέναν.
Τα αποσπάσματα που κουοτάρατε δεν βρίσκω να έχουν σχέση με την απάντηση που ακολουθεί, ειλικρινά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλετε να καταδείξετε, αν θέλετε να καταδείξετε κάτι τελικά...

Σε αυτήν την τοποθέτηση κάνατε like και εσείς και εγώ, συνεπακόλουθα συμφωνήσαμε σε αυτό το κομμάτι, παρεκτός κι αν με γελούν τα όμορφα μπιρμπιλωτά ματάκια μου (narc hint)...
O @Μάγιστρος Πόνος αναφέρθηκε στην δημοσιευμένη ψυχολογική έρευνα και κατακλείδα πρόταση της τοποθέτησής του ήταν ότι αυτό που προέχει είναι η προστασία των ατόμων που βλάπτονται από τον νάρκισσο, κάτι που είναι και θέμα του νήματος αυτού.

Ειλικρινά, μερικές φορές νομίζω πως προάγεται η διαφωνία για την διαφωνία.
Καθόλου εποικοδομητικό αυτό.
Αλλά πάλι, ο καθένας φέρει τον εαυτό του σε κάθε συζήτηση, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
Καλή συνέχεια, υπόσχομαι πως δεν θα σάς ''ξαναενοχλήσω'' απευθύνοντάς σας τον λόγο, παρά μόνο διευκρινιστικά, αν με κουοτάρετε.

 

Εδώ δεν ξέρω τι εννοείτε. Η μεταιχμιακή (ή οριακή) διαταραχή είναι σαφώς χωριστή διάγνωση από την ναρκισσιστική. Υπάρχει συννοσηρότητα ανάμεσα στις διαταραχές προσωπικότητας και κοινά χαρακτηριστικά, αλλά οι συγκεκριμένες δύο έλκονται ως "αντίθετες" και αλληλοσυμπληρώνονται. Δύσκολα συγχέονται. Αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν θέλω να αναλωθούμε υπερβολικά σε τεχνικές λεπτομέρειες και να φύγουμε από το νόημα του νήματος, που επισήμανε και η Brenda.

Εδώ πάμε σε μια μεγάλη συζήτηση που αφορά τις ευθύνες του ατόμου. Γενικά συμφωνώ μαζί σας αλλά υπάρχουν πολλές ιδιαίτερες εξαιρέσεις, όσον αφορά τις οποίες διαφωνώ, με όλο τον σεβασμό. Όπως τα ανήλικα άτομα, που δεν έχουν πλήρη ευθύνη για τις πράξεις τους, αντίστοιχα και τα άτομα με διαταραχές που επηρεάζουν έντονα την κρίση, την σκέψη και την συμπεριφορά τους, δεν έχουν ευθύνη για τις επιλογές τους. Δεν "αποφασίζουν" συνειδητά. Επιπλέον, αν λάβουμε υπ' όψιν την τάση των ναρκισσιστών να ψεύδονται και να χειραγωγούν, νομίζω ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να πέσει κάποιος θύμα της συμπεριφοράς τους χωρίς να το αποφασίσει.
Δεν είναι τυχαίο ότι ένα άτομο με ναρκισσιστική διαταραχή πολύ σπάνια θα βρεθεί σε ερωτική σχέση με υγιείς συντρόφους, γιατί οι υγιείς σύντροφοι δύσκολα θα τον άντεχαν για πολύ. Οι μη υγιείς πέφτουν θύματα πιο εύκολα, όχι επειδή το "αποφασίζουν", αλλά εξαιτίας της κατάστασής τους.

Βασιζόμενος στο ποστ της Brenda τονίζω κι εγώ ότι:
1. Ας μείνουμε κυρίως στο αρχικό θέμα του νήματος, την προστασία των ατόμων που βλάπτονται από τον νάρκισσο (Αν και το ερώτημα: πόση ευθύνη έχουν για το ότι βλάπτονται είναι ένα ζήτημα που "κολλάει")
2. Ας μην μπούμε στην διαδικασία των διαφωνιών για δευτερεύοντα "τεχνικά" ζητήματα τα οποία μπορεί να μην ενδιαφέρουν και τα περισσότερα άτομα που διαβάζουν το νήμα.

 

Τελικα η φραση "συναινουντες ενηλικες" εχει πολυ μεγαλη πλακα.

 

Η φράση "συναινούντες ενήλικες" έχει τις εξαιρέσεις της.
Γι αυτό και είναι εξαιρετικά δομημένο το SSC ως προϋπόθεση για τον χώρο, και τα καλύπτει όλα!
Αν μιλάμε για διαγνώσιμες διαταραχές (π.χ. ναρκισσιστική) που επηρεάζουν την σκέψη και την συμπεριφορά και δημιουργούν κινδύνους για το άτομο και τους γύρω, και όχι απλώς για κάποια χαρακτηριστικά προσωπικότητας που, όπως σωστά επισήμανε ο tithon, τα έχει μεγάλο ποσοστό κόσμου, τότε δεν ισχύει η προϋπόθεση του "sane", άρα δεν έχει νόημα η συναίνεση.

 

Τα αλληλοεπικαλυπτόμενα συμπτώματα ή ''σημάδια'' των δύο διαταραχών, χαρακτηρίζουν το 25% περίπου των περιπτώσεων, όπου υπάρχει συννοσηρότητα, όπως πολύ σωστά επισημαίνεις.
Η έκφραση του θυμού, ωστόσο, είναι διαφορετική και, συχνά, το κλειδί της διάκρισης ανάμεσα τους. Υπάρχει πλούσια σχετική βιβλιογραφία και πολυάριθμες αναφορές, για όποιον ενδιαφέρεται και γι΄αυτό.
Στο προκείμενο, οι ναρκισσιστές έχουν πιο βίαια ξεσπάσματα θυμού, επιτίθενται με δριμύτητα σε όσους θεωρούν ότι δεν μπορούν να αναπεξέλθουν στις δικές τους (παν)υψηλές προσδοκίες.
Οι της οριακής από την άλλη, συχνά ζητούν συγνώμη, ή αναδιπλώνονται μετά από μία επίθεση θυμού. Τα πέντε από τα εννιά συμπτώματα είναι κοινά, οπότε η διάκριση συχνά είναι εξαιρετικά δύσκολη, ειδικά σε κεκαλυμμένες περιπτώσεις, όπου δεν είναι όλα τα συμπτώματα παρόντα ή έκδηλα.
Ένα ακόμη κλειδί είναι ότι οι νάρκισσοι δεν μπορούν να βγουν από τον εαυτό τους και την οπτική τους, για κανένα -σχεδόν- λόγο.
Οπότε η έλλειψη ουσιαστικά ενσυναίσθησης, είναι ένα ακόμη δείγμα, πράγμα που το έχουμε ήδη αναφέρει, σε προηγούμενες τοποθετήσεις στο νήμα.
Η ψευδεπίγραφη ενσυναίσθηση του νάρκισσου είναι χειριστική και χειραγωγική, για να κερδίσει πράγματα, δεν δύναται να ενδιαφερεθεί πραγματικά.
Οι της οριακής, αντιθέτως, συχνά ασχολούνται, ειδικά στην φάση της εξιδανίκευσης και έχουν την δυνατότητα να βγουν από τον μικρόκοσμό τους. Το ότι αυτό τους αποσυντονίζει τελικά, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο βέβαια.
Δύσκολα κι αυτοί θα βάλουν τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές τους, μιας και γρήγορα μπαίνουν στην διαδικασία της υποτίμησης των άλλων.
Εν τω bdsm όλα αυτά, μεταφράζονται ανάλογα.
Άνθρωποι αδιάφοροι για όσους είναι δίπλα τους, περιχαρακωμένοι στον εαυτό τους, που δεν νοιάζονται πραγματικά, υποκρίνονται απλά σε κάποιες φάσεις ότι το κάνουν.

Δεν φταίω εγώ τώρα που θα σχολιάσω, είναι τόσο καίριες οι επισημάνσεις σου, που με προκαλούν, πραγματικά τώρα...
Για τους ανήλικους έχω άποψη, όπως έχω προαναφέρει, καθώς θεωρώ πως βιώνουν μία κατάσταση ομηρίας, δεν υπάρχει πραγματική διέξοδος πριν την ενηλικίωση.
Μόνο αν υπάρχει ένα ευρύτερο περιβάλλον που λειτουργεί αντίρροπα στην επίδραση του ναρκισσιστή γονέα, μπορεί να σωθεί κάτι, αλλά η ζημιά, έστω και σε μικρότερο βαθμό, γίνεται.
Και άπαξ και γίνει, θέλει δουλίτσα να αποκατασταθεί.
Γι΄αυτό είναι και τα άτομα αυτά επιρρεπή σε παρόμοιες σχέσεις στην ενήλικη ζωή τους, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που έχουν μάθει να συνδέονται, έτσι έχουν βιώσει την αγάπη, ή αυτό που υποτίθεται πως ήταν αγάπη κατά την παιδική τους ηλικία.
Δεν απεμπολείται η ευθύνη τους, όχι, ουδείς το υποστηρίζει αυτό, απλά γίνονται βούτυρο στο ψωμί των επόμενων ναρκισσιστών της ζωής τους.
Κι αν ψυχοπονάμε τους νάρκισσους που είναι ψυχικά ασθενείς, αλλά έχουν άρνηση και είναι απόλυτοι, τότε γιατί επιδεικνύουμε άσκοπη σκληρότητα και απολυτότητα απέναντι σε αυτούς που δεν είχαν ποτέ ουσιαστικά άλλη επιλογή? Αυτή η απορία θα μου μείνει από αυτό το νήμα και όχι μόνο.
Φυσικά και ευθύνονται, φυσικά και πρέπει να επαγρυπνούν για τα άτομα και το πλαίσιο συσχετισμού, παρόλ΄αυτά δεν είναι επιλογή τους πάντα, εκεί είναι το θέμα και το ζουμί -αν θέλετε- της υπόθεσης. Ο μηχανισμός της συνεξάρτησης λειτουργεί αρκετά ύπουλα, όταν όχημά του γίνεται το bdsm, τα πράγματα μπερδεύονται και γίνονται αρκετά δυσδιάκριτα.
Αυτό το κομμάτι με ενδιέφερε εμένα προσωπικά να καταδείξω. Οι μαρτυρίες ανθρώπων στο νήμα, σε pm κι εκεί έξω, στην πραγματική ζωή, με οδηγούν να ισχυροποιήσω μέσα μου την πεποίθηση αυτή. Γι΄αυτό και επιμένω, μη νομίζετε, έχω κι άλλες δουλειές να κάνω από το να αναλώνομαι σε επαναλήψεις, αν δεν το θεωρούσα ζωτικής σημασίας για κάποιους ανθρώπους δεν θα επανερχόμουν.
Κι εκεί συναντώ μία ιδιότυπη αναλγησία, που με ξεπερνά.
Αλλά θα το ξεπεράσω κι αυτό, που θα πάει, that's life.
Μέσα στα πλαίσια του ssc και του rack, πόσο consensual και πόσο aware είναι κάποιοι άνθρωποι τελικά?
Ακόμη και άνθρωποι με ενημερότητα μπερδεύονται, γιατί το παιχνίδι, είναι ακίνδυνο όταν είναι απολαυστικό και για όσο είναι απολαυστικό και για τους δύο, όταν παύει να είναι απολαυστικό και γίνεται βασανιστικό για έναν από τους δύο ποια είναι η ''επίσημη'' άποψη των bdsmers?
Όταν μιλάω λοιπόν για no contact, ως την μόνη ασφαλή λύση για την διακοπή σχέσης με έναν ναρκισσιστή, γιατί συσπειρώνονται κάποιοι για να εξαπολύσουν αρνητικά σχόλια και χλεύη.
Ποιον ακριβώς θίγω με αυτήν την τοποθέτηση?
Και που το λάθος?
Anyway...

Σ΄ευχαριστώ που λες αυτά που εγώ έχω βαρεθεί εδώ και καιρό να επαναλαμβάνω.
Σ΄ευχαριστώ για τον πολιτισμό που φέρνεις στον διάλογο και που προφανώς σε διέπει.
Σ΄ευχαριστώ τέλος γιατί, τουλάχιστον σε μένα, αποδεικνύεις πως υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν και βλέπουν τα πράγματα προς μία ξεκάθαρη κατεύθυνση.
Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή κατεύθυνση κι αν είναι μία, αυτό είναι σχετικό με τον προσανατολισμό του καθένα.
Τα ήξεις αφήξεις απλά, για μένα είναι πλέον κουραστικό, τόσο που να χαίρομαι με κάποιες τόσο κρυστάλλινες και δυνατές τοποθετήσεις.