Να ερωτεύεσαι ή να σ' ερωτεύονται;

Ok, πάμε πάλι, γτ συγχέεις τον χώρο του BDSM και γτ λέμε μλκίες, αυτό που πρεσβεύει ο καθένας μας δε στηρίζει;
Γι' αυτό σου λέω. Μην ακούς τους άλλους που σε λένε ρομαντικό και σου καλλιεργούν την παράνοια.

 

Αγαπητή αν κοιτάξεις καλά τα ποσταρισματα όσον αφορά το αν εμπλέκω το bdsm σε όλο αυτό το κάνω σαν απάντηση στον palea που αναφέρει αυτή την τάση
κάτι που για εμενα σαν πράξη και στάση είναι ηλίθιο ξενο και μακρια απο την δικια μου λογικη
το να φερεσαι ετσι για τους λόγους που αναφέρει ο paleas
και λέω ΑΝ

 

Mάλιστα.

Εμπλέκεις συνεχώς το BDSM, ( bdsmers ) - (σκληροπυρηνικούς - νέους ) στο έχω ξαναπεί νομίζω, anyway.

 

Αυτή είναι άλλη κουβέντα που αν θέλεις κάνουμε σε προσωπικό επίπεδο για να μην πηδήξουμε ακόμα ένα νήμα.
αλλα και πάλι δεν είναι έτσι όπως το λές any way

 

Μαλβίνα Κάραλη: Οι Μικροαστοί «Σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι…»

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα. Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».

[Πηγή: www.doctv.gr]

 

Τη λάτρεψα τη Μαλβίνα. Οχι τόσο γι αυτά που έλεγε, όσο γιατί ήταν δοσμένη σε αυτά που έζησε. Ποτέ δεν κράτησε καβάτζες. Αγάπησε. Ακόμα και τα λάθη της. Και το πλήρωσε με το μόνο χρήμα που είχε: τη ζωή της...

 

από το web .....

Τo βιβλίο Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου του Ρολάν Μπαρτ (εκδόσεις Ράππα) κάνει ακριβώς αυτό: φωτίζει την υπόγεια διαδρομή στο μυαλό ενός ερωτευμένου. Είναι ίσως το μοναδικό βιβλίο που έχει καταγράψει λέξη-λέξη την απόγνωση του έρωτα. Και την απόλυτη μοναξιά εκείνου που χτυπιέται βαθιά από τα βέλη του: αφού από την ακαταμάχητη έλξη βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με το χάος της απώλειας. Όχι της απώλειας του άλλου, αλλά της εικόνας που είχε χτίσει ο ίδιος.
«Κατάργηση: Πνοή γλώσσας κατά τη διάρκεια της οποίας το υποκείμενο φτάνει στο σημείο να καταργήσει το αγαπημένο αντικείμενο κάτω από το βάρος του έρωτα: χάρη σε μια καθαρά ερωτική διαστροφή, το υποκείμενο καταλήγει να αγαπά τον έρωτα και όχι το αντικείμενο». (...) «Κι αν έρθει μια μέρα που θα πρέπει να αποφασίσω οριστικά να απαρνηθώ τον άλλον, το σφοδρό πένθος που θα με καταλάβει τότε είναι το πένθος για το Φαντασιακό: ήταν μια αγαπημένη δομή».
Όπου «Φαντασιακό» τώρα εμείς ας βάλουμε στο νου μας τα καλύτερα: αγκαλιές και φιλιά στα σινεμά, τηλεφωνήματα μέχρι το πρωί, υποσχέσεις σε κουβαριασμένα σεντόνια και κυρίως εκείνο το γλυκό συναίσθημα ότι ξαφνικά ανήκουμε κάπου. Μέχρι να τραβηχτεί λίγο η κουρτίνα και να έρθουμε αντιμέτωποι με την ουτοπία.

 

Ε λοιπόν για πολλά χρόνια θα συμφωνούσα με τον Barthes...
Γιατί μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι δεν είναι ουτοπία το να ανήκουμε κάπου. Προσωπικά το έχω νιώσει αυτό το ανήκειν.
Ακόμη και από σχέση που τελείωσε, χρόνια πριν... Και όμως, είμαι εκεί, όχι ίσως με τον ίδιο τρόπο. Αλλά ούτε εγώ, ούτε ο άλλος φύγαμε ποτέ από εκεί. Κάποιες συνθήκες δεν μας επιτρέπουν το μαζί όπως ήμασταν. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το μαζί, δεν το κάνει ουτοπία. Του δίνει απλώς μια άλλη μορφή.  

 

Ερωτεύτηκα κάποτε.Απιστευτο συναίσθημα.Δεν με ερωτεύτηκε.Απαισιο συναίσθημα.
Οπότε το ιδανικό είναι η αμοιβαιότητα.

 

Να ερωτευόμαστε...