Οι ανάγκες του σκλάβου.

οπως ειπε κ η τεντερ ..ειναι αριστουργημα ..ενα μεγαλο ευχαριστω λαρα!

 

Χρήσιμο και για τις Αφέντρες, νομίζω.

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Το είχα ξεχάσει αυτό.

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

"Ο πιο καλός ο σκλάβος, ήμουν εγώ στην τάξη, ο Αφέντης μου με είχε μη βρέξει και μη στάξει"  
(για τον stein λέω)

Αυτό στο οποίο κατά τη γνώμη μου έχει δίκιο ο stein είναι ότι αν οι σκλαβίσιες ανάγκες του σκλάβου δεν καλύπτονται και - προσθέτω εγώ - για ικανό χρονικό διάστημα και χωρίς συγκεκριμένο λόγο με ημερομηνία λήξης, τότε ο σκλάβος καλό είναι να λέει "Σας ευχαριστώ πολύ για όσα μου δώσατε ως τώρα, Κύριε" και να πηγαίνει.

Εξαιρετικά δύσκολο πάντως, θα πω πιο κάτω γιατί.

Για τα τρία σκέλη που διαπιστώνει ο stein ως κρίσιμα για την ευτυχία του σκλάβου, τα "κατεύθυνση - πειθαρχία - υπηρεσία" δεν είμαι σίγουρη ότι πρέπει να γραφτούν σε πέτρα. Έχω τη γνώμη ότι το κρίσιμο για τον σκλάβο είναι να μπορεί να κάνει focus στον Αφέντη του και σε αυτά που απαιτεί από αυτόν ο Αφέντης του. Δεν ξέρω αν το focus αξίζει να σπάσει και να ταξινομηθεί σε τρία κομμάτια με τον τρόπο που το κάνει o stein ή αν πρέπει - αντίθετα - να χυτευτεί αρμονικά στη σχέση μεταξύ αυτών των δύο ανθρώπων και να ορίσει τους προσωπικούς τους κώδικες.

Ίσως να έχω παρεξηγήσει πράγματα και να κάνω λάθος, έχω όμως τη γνώμη ότι εκεί που ένας υποτακτικός θάλλει όταν σχετίζεται, ένας σκλάβος θάλλει όταν χρησιμοποιείται. Πως ένα άτομο υποτακτικό χαίρεται - και καλά κάνει - να είναι το επίκεντρο της προσοχής του Κυρίου του, ένας σκλάβος είναι πλήρης όταν υπηρετεί αθόρυβα.

Γι αυτό έχω τη γνώμη ότι η κατάσταση αχρησίας, ενώ έχει μια σχέση, κάνει μεγάλο κακό στην ψυχή του σκλάβου, φθίρει τις αντοχές του, επειδή βάζει πολύ ψυχική δύναμη για να την αντέξει και διαβρώνει την προσωπικότητά του, επειδή ο σκλάβος επικεντρώνεται σε αυτό που δεν έχει.

Όταν οι ανάγκες ενός ανθρώπου, έστω σκλάβου, έχουν ικανοποιηθεί από κάποιον για ένα χρονικό διάστημα ή έχει υπάρξει, λόγω και έργω, υπόσχεση ικανοποίησης, η πιθανή απώλεια αυτού του ανθρωπου είναι πολύ πιο δύσκολη απ ό,τι αν αυτός δεν είχε υπάρξει ποτέ. Σε αυτή την περίπτωση το "μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται" δεν λειτουργεί πια, επειδή από τη στιγμή που ξυπνά, μέσα απ την ικανοποίησή της, μια ανάγκη δεν μπορεί πια να μένει κρυμμένη και να παρακάμπτεται.

Ο σκλάβος είχε την μεγάλη τύχη να δεχτεί από τον Αφέντη του κάτι σπουδαίο και ζωτικό, κάτι από το οποίο ποτέ δεν είχε αρκετό. Πώς, ένας άνθρωπος που νιώθει τον εαυτό του τόσο "μικρό" μπροστά σε αυτά που του δίνονται, μπορεί να πιστέψει στη διαρκή ικανοποίηση των αναγκών του; Ο stein μοιάζει να μη μπορεί, ως επιλογές δίνει την φυγή κατόπιν δικής του αξιολόγησης, υπαινισσόμενος ότι μια καλή ανάλυση των αναγκών του και των ανθρώπων που μπορούν - κατ' αυτόν - να τις ικανοποιήσουν θα τον βοηθήσει, στο μέλλον, να είναι τυχερός. Άραγε, να μίλησε στον Αφέντη του για το πώς αισθανόταν; Να ήξερε να Τον αφουγκράζεται σε αυτά που Εκείνος του έλεγε;

Είναι τόσο φυσικό να προσπαθεί ένας σκλάβος, ο stein στην προκειμένη, να εξηγήσει ότι η χρήση της επιλογής του να φύγει, μια πολύ γενγαία επιλογή, εδώ που τα λέμε, δεν είναι "εγωκεντρική", αλλά είναι θέση σε μια πραγματικότητα που όταν είναι να μην αλλάξει προς το καλύτερο, αλίμονο, φαίνεται, διότι, απ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, είναι βασικό χαρακτηριστικό των Κυρίαρχων να μην αφήνουν τον χρόνο του σκλάβου που Τους ενδιαφέρει να περνάει αδειανός...

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Οπερ σημαινει συνεχες ειλικρινες ενδιαφερον και οχι εστιασμενο μονο σε sessions και στην ενταση της στιγμης, οπως ευκολα γινεται με καποια υ/bottom.
Θερω οτι αν δεν υπαρχουν πραγματικα αισθηματα, παρα μονο ''συμφερον'' απο την πλευρα του Αφεντη, μια τετοια σχεση ειναι ματαιη,εγωιστικη,υποκριτικη,αδικη και για τους δυο.Καλο το κολαρο ομως το λουρι εχει παντα 2 ακρες.
Φυσικα ειναι απλα γνωμη μου,κρινοντας εξ ιδιων τα αλλοτρια, πιθανως λανθασμενη απο πολλους.

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Εξαιρετική τοποθέτηση!
Μία ένσταση μόνο

Ακυρώνει δηλαδή το σχετίζεται την χρήση του σκλάβου? Γιατί να είναι είτε το ένα είτε το άλλο?
Η πιθανότητας ένας σκλάβος να είναι το επίκεντρο της προσοχής του Κυρίου του ακυρώνει μήπως και την δυνατότητα του να υπηρετεί και αθόρυβα?

Δεν χρειάζεται πιστεύω να προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τα πάντα από τα πάντα.
Και δεν το λέω επειδή θα ντρεπόμουν να πω, πως βάση του πιο πάνω ορισμού ανήκω στις υποτακτικές και να αλλάξω και το στάτους μου.
Ειλικρινά κανένα πρόβλημα!
Αλλά πιστεύω πως όσο προσπαθούμε να ορίζουμε και να βάζουμε όλο και σε μικρότερα κουτάκια τη μια κατηγορία και την άλλη, δημιουργούμε τόσο στενές πόρτες που σύντομα κανείς δεν θα χωράει να περάσει.

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Καλησπερα σε ολους.

συμφωνω με πολλα απο αυτα γραφτηκαν παραπανω και ειδικα με την επισημανση της tender lilly για τις επιπτωσεις που εχει η κατασταση αχρησιας στη προσωπικοτητα του σκλαβου. Το να περιμενεις να σε "φωναξουν" για να πας να υπηρετησεις τον Αφεντη ή την Αφεντρα σου (ενω το "υπηρετειν" ειναι κατι σαν οξυγονο για ατομα σαν εμενα) σε φερνει σε μια κατασταση ψυχικου πνιγμου. Γιατι αυτο που επιβεβαιωνει την πραγματικη σου φυση (το υπηρετειν) και αρα το γεγονος οτι εισαι ζωντανος και υπαρχεις, δεν συμβαινει.

Δεν υπηρετω, δεν ολοκληρωνομαι αρα δυστυχω...
(εγωιστικο φυσικα αλλα νομιζω συμφωνησαμε πιο πανω οτι αυτο δεν ειναι περιεργο...)

Παλαιοτερα, σε περιοδους αχρησιας, ειτε λογω τιμωριας (αν και η χειροτερη τιμωρια ειναι η ελλειψη τιμωριας), ειτε λογω εξωτερικων, αλλων παραγοντων, υιοθετουσα προκλητικη συμπεριφορα απεναντι στον Αφεντη μου. Τοτε προεκυπταν καταστασεις οι οποιες θυμιζαν πολυ την "αναγκη απορριψης" που περιγραφει η λαρα σε αλλο νημα. Η σκεψη ηταν: ασχολειται μαζι μου/Τον δοκιμαζω/ρισκαρω/θα με απορριψει; και ασχετα απο το αποτελεσμα, εγω θα εχω, με παραδοξο τροπο, "ικανοποιησει" τον μαζοχιστικο μου εαυτο...

Τωρα πια, πιο μεγαλη και πιο σοφη (αλλα οχι λιγοτερο μαζοχα) βιωνω την κατασταση αχρησιας διαφορετικα. Θεωρω δηλαδη την περιοδο του "σκασε και περιμενε" ή του "εχω δουλεια" ως σαδισμο πανω στο ατομο μου. υποφερω οταν περιμενω, υποφερω οταν δεν μπορω να λατρεψω, υποφερω οταν δεν μπορω να γινω χαλι να με πατησουν, υποφερω οταν δεν ειμαι η προτεραιοτητα του/της Κ.

Τι ειπα; "υποφερω";

Και αν καποιοι/καποιες ειχαν εμπειρια με γυναικα Κυριαρχο (να "το'χει" ομως, απο την κουνια της), θα ξερουν οτι ως υ. σε γυναικα περνας παρα πολλη ωρα σε αχρησια γιατι δεν της νοιαζει τι κανεις εσυ και πως αισθανεσαι (οταν θελησει να μαθει θα ρωτησει και θα απαιτησει αμεση απαντηση χωρις πολλα λογια) αλλα κοιταει μονο της δικη της ευχαριστηση με το χαρακτηριστικο dismissiveness που τις κανει "θεες" στα ματια μας...

Στο νημα μας τωρα.

Οι λεξεις που χαρακτηριζουν τη σχεση μου με τον Αφεντη ειναι Σεβασμος, Υπακοη, Εμπιστοσυνη.
Οι λεξεις που χαρακτηριζουν τη μερα μου ειναι Peace, Passion and Purpose.

Στο Peace (Γαληνη) και Passion (Παθος) δωστε ο,τι ορισμο θελετε. Βανιλλα, θρησκευτικο, φιλοσοφικο, ερωτικο, πνευματικο, δεν εχει σημασια ..

Το Purpose (Σκοπος) ομως, για εναν σκλαβο, μπορει να ειναι μονο ενα: καποιο (ή ολα) απο αυτα που συμβολιζουν τα αρχικα b.d.s.m.

cassie

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Τίποτα δεν ακυρώνει και οι πόρτες γίνονται στενές αλλά και το κατώφλι μισογκρεμισμένο και ολισθηρό επειδή δεν υπάρχει ένα περιβάλλον που να δέχεται και να λέει τα πράγματα με τ όνομά τους, με αποτέλεσμα ο καθένας να αρχίζει κάποια στιγμή να ψιλοξεχνάει αυτό που είναι και να βανιλλίζει άθελά του, μιζεριάζοντας τη ζωή του αλλά τί άλλο να κάνει, να ζει εκτός τόπου;

Έβαλα αυτούς τους διαχωρισμούς, που δεν διαφοροποιούνται σε τίποτα από το εναρκτήριο ποστ του νήματος submissive vs. slave, αφού έχω γνωρίσει περιπτώσεις όπου πράγματι ισχύουν, κατόπιν παρατήρησης δηλαδή, μόνο για να βασιστώ κάπου να πω γιατί η αχρησία είναι πολύ χειρότερη για σκλάβο απ ότι για υποτακτικό και πώς αυτό προσδιορίζει τη διαχείριση των αναγκών του σκλάβου από τον ίδιο.

Θα μπορούσε να μην είναι θέμα επιβεβαίωσης της πραγματικής φύσης αλλά έκφρασης αυτής;

Αν είναι θέμα επιβεβαίωσης, εύκολα καλύπτεται η ανάγκη, είναι άλλωστε στιγμιαία και όχι συνεχής, ιδίως όταν η σχέση προσφέρει την διαρκή κάλυψη των αναγκών του σκλάβου και άρα αυτός δεν χρειάζεται να πάρει αποφάσεις. Αν τυχόν ήταν θέμα έκφρασης που δεν έβρισκε δίοδο να εκφραστεί θα ήταν πολύ πιό δύσκολο. Για να αντέξει η σκλάβα το πρώτο απαιτείται ψυχική αντοχή τη στιγμή εκείνη, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Είναι άγριο, πονάει πολύ αλλά ποιά δεν το έχει περάσει και πολλές φορές μάλιστα; Όταν έγραψα περί αχρησίας, είχα στο νου μου το δεύτερο.

όμορφο  

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Ακριβώς.
Κι εδώ βέβαια αρχίζουν να δημιουργούνται διάφορες αντιδράσεις, ανάλογα με το άτομο και τις ανάγκες του αλλά και τις αντοχές του.

Έχω μια γνωστή η οποία απαιτεί συνέχεια να είναι η προτεραιότητα στη ζωή του Κ της.
Είπα το απαιτεί με όλο το βάρος που πιστεύω πως κουβαλά αυτή η λέξη και η οποία κατά τη γνώμη μου πρέπει να εξαλείφεται όχι από το λεξιλόγιο αλλά από την ενεργή ανταπόκριση του μέσα στην σκλάβα.
Κατάλαβα δε πρόσφατα πως η εν λόγω γνωστή μου, σχολίαζε τη δική μου σχέση, μέσα στην οποία το "σκάσε και περίμενε" ίσχυε για αρκετό καιρό, για λόγους που δεν αφορούν κανένα πέρα από τους άμεσα ενδιαφερόμενους - δηλαδή Ε/εμάς, δίνοντας μια διαστρεβλωμένη εικόνα για το είδος της δικής Μ/μας σχέσης σε όποιον καθόταν να ακούσει.
Της φαινόταν τόσο αδιανόητο πως εγώ όντως "έσκαγα και περίμενα" δουλεύοντας ταυτόχρονα πάνω σε όσα είχα εντολή να δουλέψω, που με μόνο κριτήριο την προσωπική της άποψη και ικανότητα να ενεργεί και να συμπεριφέρεται μέσα στη δική της σχέση και τις δικές της προσωπικές βασικές ανάγκες, κατέκρινε εμένα έμμεσα και το χειρότερο Τον Κύριο μου, τον οποίο όποτε της δινόταν βέβαια η ευκαιρία φλέρταρε. (η διπλοπροσωπία και ανταγωνιστικότητα δεν εξαλείφονται μόνο και μόνο επειδή κάποια είναι αρκετά τυχερή ώστε να βρει Αφέντη.
Σφηκοφιλίες θα μου πει κανείς και κατινιές και θα συμφωνήσω και ως τέτοιες τις παραμερίζω.)

Εκεί που επιθυμώ να καταλήξω είναι πως δεν μπορούν να υπάρξουν, όσο και να προσπαθούμε, πέρα από τους βασικούς ορισμούς, συνταγές ή απόλυτες καθολικές συμπεριφορές ή κανόνες, τους οποίους αν κάποια δεν ακολουθεί, της ξηλώνουμε τα "αστέρια" της σκλάβας ή την σχέση μέσα στην οποία βρίσκεται.
Είναι δυνατό να βιώνει και να αισθάνεται και να αντιδρά η κάθε μια διαφορετικά, χωρίς να είναι ούτε χειρότερη ως σκλάβα, ούτε ως άνθρωπος.

Το δικαίωμα διαφορετικότητας και μοναδικότητας είναι εκείνο που μας προσφέρει την δυνατότητα να είμαστε με τους αντίστοιχα Διαφορετικούς και Μοναδικούς Αφέντες.

Το ότι έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά στη ψυχοσύνθεση και ίσως σε αντιδράσεις και συμπεριφορές δεν είναι ένα και το αυτό με το ότι μπορούμε ή έχουμε τις ικανότητες όλες για όλα ή για κάθε δυνατού είδους σχέσης.

Θα συμφωνήσω απόλυτα.

Απλά μερικές φορές, όταν ιδιαίτερα έχουμε να κάνουμε όχι με εφήμερες σχέσεις αλλά με μακροχρόνιες σχέσεις Ms, η αχρησία μπορεί να λειτουργεί ως κομμάτι της εκπαίδευσης και να αποσκοπεί συγκεκριμένα κάπου.

Ο χρόνος που για κάποιες φαίνεται αιώνας, επειδή δεν διανοούνται να αντέξουν στην αχρησία από τον Κυρίαρχο τους ούτε για λίγο, για κάποιες άλλες μπορεί να φαίνεται αλλιώς -λιγότερος, επειδή μέσα τους ποτέ δεν παύουν να αποτελούν ιδιοκτησία Του και να υπηρετούν έμμεσα, εκπληρώνοντας αυτά που έχουν απαιτηθεί απ αυτές και να κατορθώνουν να τα εκπληρώνουν και χωρίς Εκείνον καθημερινά να αναλώνει χρόνο και ενέργεια να τις ελέγχει και να τους κρατά το χέρι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως εκείνες που δεν μπορούν είναι "λιγότερο" σκλάβες.

Για μένα η μεγάλη εικόνα είναι εκείνη που έχει στην τελική σημασία και γι αυτό άντεχα μεγάλα διαστήματα στέρησης, αντί να χτυπιέμαι και να κλαψουρίζω και να πρήζω τους πάντες γύρω μου επειδή μια μέρα δεν απάντησε στο σμσ μου ή δεν με ρώτησε αν εκπλήρωσα τα τασκ μου ή τολμά (σαν δεν ντρέπεται) να έχει και άλλες υποχρεώσεις στη ζωή του, από το να ασχολείται με την σκλάβα του και τις ανασφάλειες και τα θέλω της.
Υποχρέωση του είναι μόνο να καλύπτει τις ανάγκες της, όταν όπως και με όποιον τρόπο κρίνει ο Ίδιος.

Κι ακόμα κι οι ανάγκες της καθεμιάς είναι διαφορετικές απ΄τις ανάγκες της άλλης.
Κάποια έχει ως κύρια ανάγκη να την χρησιμοποιούν άμεσα σωματικά ενώ κάποιας άλλης η κύρια ανάγκη να αφορά την συναισθηματική ή νοητική κάλυψη, πολύ περισσότερο από όσο έχει ανάγκη να την δένουν, να την πονάνε ή να την πηδάνε κ.ο.κ.

Το μόνο λοιπόν που ήθελα να πω είναι πως θα ήταν καλύτερο αν δεν κρίναμε εξ ιδίων όλους τους υπόλοιπους κι αν δεν προσπαθούμε να ακυρώσουμε είτε τις ίδιες είτε το είδος σχέσης στο οποίο βρίσκονται κάποιες άλλες, επειδή απλά υποκειμενικά δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με τις επιλογές τους και αυτά που τις ολοκληρώνουν.  

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Πολύ όμορφα κείμενα που πραγματικά και ανοίγουν τα μάτια σε υποτακτικούς σαν εμένα που είναι καινούριοι στο χώρο ανακουφίζοντας αγωνίες που έχουμε και τακτοποιώντας σκέψης που έχουμε.

Ειδικά η διάσταση που δώθηκε στην ανάγκη του/της υ να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον/στην Κ είναι κάτι που δεν είχα αντιληφθεί αλλά κάτι που πραγματικά είναι υπαρκτό νομίζω σαν ανάγκη!

Θα ήθελα να θέσω ένα ακόμα θέμα ως ανάγκη του σκλάβου που με προβληματίζει και είναι κάτι που θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη των μελών.
Θα το ονόμαζα ο "ελεύθερος χρόνος" του σκλάβου και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω.
Θεωρώ ότι ότι είναι πολύ σημαντική, σε μία σωστή σχέση bdsm που δεν αποτελλεί απλά ένα ερωτικό παιχνίδι κάποιων ωρών μία απλή εφαρμογή φετίχ, η διαχείριση του χρόνου του/της υ. Θεωρώ ότι ο/η υ θα πρέπει να έχει ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό του - σαν μία μορφή "άδειας" ας το πούμε για τους πιο σκληροπυρινικούς του χώρου. Αυτός ο χρόνος μπορεί να αξιοποιηθέι από τον/την υ σαν χρόνος σκέψης και ανασύνταξης αλλά και ως χρόνος εκδήλωσης και έκφρασης παραμέτρων της προσωπικότητας του που δεν έχουν σχέση με το bdsm και γενικά με την υποτακτική συμπεριφορά.
Θεωρώ η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης του/της υ ανήκει σε αυτές που εξασφαλίζουν τη ψυχική υγεία και την ορθολογική αντίληψη των πραγμάτων. Θεωρώ μάλιστα ότι είναι εξίσου σημαντικός χρόνος και για την/τον Κ μιας και αυτός έχει μία ανάγκη για σκέψη και ανασύνταξη.
Ο άνθρωπος δεν έιναι μία μονοδιάστατη προσωπικότητα και εάν αυτό ισχύει για καποιους εγώ θα το θεωρούσα σαν έντονη ψυχολογική ανισσοροπία. Αυτό λοιπόν ισχύει και για τις υποτακτικές φύσεις.

 

Απάντηση: Οι ανάγκες του σκλάβου.

Πέρα του ότι το αρχικό κείμενο είναι πολύ ενδιαφέρον (και σ' ευχαριστούμε πράγματι για την μετάφραση lara [E-p]), θα ήθελα να σταθώ λίγο στην συγκεκριμένη σου φράση η οποία, μέσα στην φαινομενική απλότητά της, βρίσκω ότι ξεσκεπάζει κάτι αρκετά πολύπλοκο: το να ξέρουμε ποιες είναι οι ανάγκες μας. Θεωρώ δε, ότι αυτό αφορά ιδιαίτερα (αλλά όχι μόνο) τα δοτικά στάτους που τείνουν, κάποιες φορές, να επικεντρώνονται περισσότερο στο να «δίνουν» από ότι στο να «λαμβάνουν» ακόμη κι’ αν αυτά που χρειάζονται να λάβουν είναι ζωτικά.

Δεν είναι καθόλου αυτονόητη η άσκηση αυτή. Η ίδια η καταγραφή (στην κυριολεξία) σε υποχρεώνει να ψάξεις βαθιά μέσα σου και να ρίξεις μία αντικειμενική, κρύα και σχεδόν αποστασιοποιημένη ματιά στον εαυτό σου. Και αυτό, γιατί πολλές φορές τείνουμε να μπερδεύουμε τις ανάγκες μας με τα θέλω μας.

Αν εγώ είμαι ξεκάθαρη με τις ανάγκες που έχω, δεν έχει καμία σημασία αν είναι οι ίδιες με της διπλανής, αν είναι οι "γενικότερα αποδεκτές", αν είναι ανώτερες ή κατώτερες στην κλίμακα της όποιας σωστότητας (με συγχωρείς κ. Μπαμπινιώτη μου) ή αν οι απανταχού κριτές τις βρίσκουν γελοίες. Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι να είμαι εγώ σίγουρη ότι είναι πραγματικές ανάγκες και όχι επιθυμίες και να τις έχω επικοινωνήσει στον άνθρωπο που έχω επιλέξει για Κ, να τις έχουμε συζητήσει και να μπορεί (ή τουλάχιστον να θέλει να προσπαθήσει) να τις καλύψει.