Οι "λάθος άνθρωποι"

που να ξερω πουλακι μου, εγω βοσκος ειμαι, βοσκαγα, εδω παραπερα...

 

Εχουν γραφτει τομοι ολοκληροι ψηφιακης αμπελοφιλοσουφιας, οπου ολοι και ολες παρουσιαζονται με υφος χιλιων καρδηναλιων, και νηματουργουν, αναλυονατας ολους, ολες και τα παντα, μονο απο την θεση του φωτεινου παντογνωστη. Αν ολα τα ηταν παντα τοσο ευκολα, αναρωτιεμαι, γιατι σε αλλα κεφαλαια αυτων των τομων, οι ιδιοι ανθρωποι, βγαζουν τοση πικρια....

 

χμ..

 

τι να Σας πω... Προφανώς και η ερώτηση ακόμα είναι ρητορική.....

 

σίγουρα ... Μα δεν μαθαίνουν όλοι... Πόσο μάλλον τον εαυτό τους και τις ανάγκες του....

 

Όσο δογματικό και αν φανεί δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι. Λάθος είναι οι επιλογές μας. Και όχι αυτές καθαυτές, αλλά οι παράγοντες που μας κάνουν να αποφασίσουμε να είμαστε με «λάθος» ανθρώπους.

Πχ όταν εγώ είμαι στην όμορφη Κρήτη και συ στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη και γνωριζόμαστε εδώ μέσα και είναι καλοκαίρι και κανονίζουμε να πάμε διακοπές και περνάμε σούπερ και αποφασίζουμε εν θερμώ να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε, τι ελπίδες έχουμε? Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες. Η υπέρ αισιοδοξία μας, μας έφαγε. Στην πορεία διάφοροι παράγοντες (απόσταση, έχασα το αεροπλάνο, με το λεωφορείο δε φτάνω ούτε του χρόνου, ξαφνική δουλειά) θα το ξεφουσκώσουν.

Άλλο παράδειγμα, είμαι καλά μαζί σου αλλά εσυ όχι. Μένεις όμως γιατι μοιραζόμαστε τα κοινόχρηστα, άτιμη κρίση, ποιος είναι λάθος?

Ή πχ, έχω την καψερή τη μάνα μου που τα τελευταία χρόνια μου πιπιλάει το μυαλό, πότε θα παντρευτείς να κάνεις οικογένεια κοντεύεις τα …άντα! Τι να κάνω? Σε βρίσκω πάνω στην απελπισία μου και κάνω το απονενοημένο βήμα. Ποιος είναι λάθος? Κανείς! Ή μάλλον η μάνα μου που δε με αντέχει άλλο!

Επίσης ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας είναι δύσκολος και η μοναξιά μου αβάσταχτη, όπως και η δική σου. Τις ενώνουμε και είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα! Ποιος είναι ο λάθος άνθρωπος?

Όταν αρνούμαι να έχω το θάρρος να πω στον άνθρωπό μου ότι με πνίγει, ότι τα θέλω μου, θελω να τα πραγματοποιήσω, ότι φοβάμαι, ότι νοιώθω ανασφαλής, ότι θέλω καλύτερο σεξ, ότι ότι ότι …. Κλείνομαι στον εαυτό μου και ένα πρωι σαν κυριος Κοκοβίκος παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω. Τι θα πω? Ότι ήμουν με λάθος άνθρωπο?

Όταν σε γνώρισα είχες χιούμορ μετά σε άφησα να γίνεις μουγγοθόδωρος, είσαι ο λάθος άνθρωπός?

Όταν τον αρχικό σεβασμό (που μεταξύ μας είναι άκρως αφροδισιακός), τον πετάξαμε στα σκουπίδια στο όνομα της ρουτίνας και του παραγνωριστήκαμε, ο λάθος άνθρωπος ποιος είναι?

Εν κατακλείδι για να μη σεντονιάζω και βαριέστε, λάθος άνθρωποι δεν υπάρχουν, επιλογές ναι (τώρα αν φταίει ο ανάδρομος Ερμής δεν ξέρω), αλλά δεν έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο που επιλέξαμε γιατί τη δεδομένη στιγμή αυτός κρίναμε πως είναι ο κατάλληλος για εμάς.

Ως εκ τούτου θα συμφωνήσω και με σένα που έγραψες πως δεν υπάρχουν αποτυχημένες σχέσεις. Από όλες τις σχέσεις κάτι παίρνουμε και κάτι δίνουμε. Συνήθως τις λέμε αποτυχημένες όταν τρώμε τη ζεστή χυλόπιτα. Οπότε επίτρεψέ μου να τις ονομάζω σχέσεις με άδοξο τέλος. Τέτοιες σχέσεις λοιπόν υπάρχουν παντού. Από τις οικογενειακές έως τις φιλικές, επαγγελματικές και φυσικά τις ερωτικές.
Συμπέρασμα: δε μετανοιώνω για καμμιά σχέση, μαθαίνω και προσπαθώ να κάνω πιο σωστές επιλογές, γιατί και ο άλλος δε μου φταίει σε τίποτε.

 

Η εξίσωση της σχέσης δεν έχει λάθος...αλλά πολλές λύσεις

 

@libra συμφωνούμε απόλυτα σε όλο το κείμενό σου. Απόλυτα όμως! Όλα είναι θέμα επιλογών.