Οι παγίδες του Όμως… Και το καμπανάκι του Aλλά…

Με το κεφάλι της γερμένο στα πόδια μου, και τους παλμούς μας να βρίσκουν τον φυσιολογικό τους ρυθμό, σε μια από τις σύντομες διακοπές για ανάπαυση, οι σκέψεις μου οδηγήθηκαν στα όσα είχα “διαβάσει” από την επικοινωνία μου με τη μικρή.

Πόσες προσμονές έχουν συντριβεί από την πραγματικότητα... Πόσες αναμνήσεις στιγμών, εξανεμίστηκαν όταν κοιτάχτηκαν κατάματα με την αλήθεια... Πόσα δεδομένα πετάχτηκαν στο τσουβάλι των εμπειριών χωρίς να προκαλούν το παραμικρό ενδιαφέρον πλέον... Πόσα βιώματα πασπαλίστηκαν με στρώμα ελπίδας και προσδοκιών για να κρύψουν την μονοτονία και μια ανούσια ομοιομέρεια...

Ανάβοντας τσιγάρο, το χέρι μου έπιασε τα μαλλιά της, και την οδήγησα σε απόσταση αναπνοής από τον πούτσο μου. Έκδηλη η λαιμαργία της να τον νιώσει ξανά και να με ευχαριστήσει. Επαιξα για λίγο μαζί της, συγκρατώντας την επίμονη πίεση του κεφαλιού της...

-Πάρτον γαμιόλα
-Μάλιστα Κύριε, αμέσως

Η μικρή, ήταν υπέρμετρα πρόθυμη, αλλά όχι έτοιμη. Το ότι εν τοις πράγμασι αποδείκνυε το πόσο διατεθειμένη ήταν να ακολουθήσει, να εκτελέσει, να χρησιμοποιηθεί..., απείχε πολύ από την κατανόηση της ενσυνείδητης υποταγής, και τα πολλά ουσιαστικά που αυτή γεννά και φέρει.

Είχε κατορθώσει αρκετά γρήγορα να αντέχει ολοένα και περισσότερο το πνίξιμο, τα σάλια της που γέμιζαν το πάτωμα, τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό της, και οι δυνατές εκπνοές πριν το επόμενο βύθισμα..., οι εκρήξεις ηδονής της σε κάθε χαστούκι, σε κάθε φτύσιμο, σε κάθε μεγαλύτερη πίεση... ήταν καύλα. Καύλα και τα υγρά της που έτρεχαν από το τρίψιμο της κλειτορίδας της στον ταρσό του ποδιού μου, καθώς την τσιμπούκωνα...

Με τέτοιο κορμί, ένθερμο ζήλο και με έντονη και έμπρακτη φλόγα από μεριάς της, το γαμήσι, τόσο στο σαρκικό, όσο και κυρίως στο εγκεφαλικό επίπεδο, ξεπερνούσε εύκολα το συνηθισμένο αίσθημα απόλαυσης από την ικανοποίηση της χρήσης... αλλά, υπήρχε ένα αλλά. Αυτή η αντίθεση, όσο άτονα και να στεκόταν, μου δημιουργούσε μια θολούρα στα χρώματα της συσχέτισης.

Αυτό το ευαίσθητο και τρυφερό θηλυκό, είχε ενεργοποιηθεί με λάθος τρόπο, είχε “χρησιμοποιηθεί” με έλλειψη ενσυναίσθησης και αγνόηση της ψυχικής της κατάστασης... Για μήνες καθοδηγούνταν από εσωτερική αναπόδραστη ανάγκη του βιώματος της υποταγής, που γεννούσε το μάλιστα ως αντίδραση σε κάθε μαλακισμένη απαίτηση, χωρίς δεύτερη σκέψη και κυρίως με άγνοια κινδύνου.

Ανούσιο το όποιο μάλιστα προκύπτει από αδυναμία και από έλλειψη επίγνωσης, ξενέρωτη η όποια επιφανειακή διεκπεραίωση χωρίς κατάθεση ψυχής.

Το ανελέητο εναλλάξ σκίσιμο στις στενές τρύπες της, απογείωνε την ηδονή, παρ’ όλο που δεν είχε καταφέρει ακόμα να εκτελεί επαρκώς τις εντολές μου, πότε για πλήρη ακινησία και πότε να μην ακούω ούτε την ανάσα της. Καύλα το παίδεμά της... Καύλα τα σημάδια της... Καύλα το όλο...

Οι βδομάδες που πέρασαν, έφεραν μεγάλες αλλαγές στη μικρή. Τα καθημερινά tasks εφαρμόστηκαν με υποδειγματικό τρόπο, και οι δια ζώσης συναντήσεις μας, ενδυνάμωναν συνεχώς την αποφασιστικότητά της. Ούτε μια φορά, η κούραση της δουλειάς της, δεν μείωσε την ενεργητικότητα και τη ζωντάνια της. Reborn, το ονόμαζε με αυτό το ιδιαίτερα γλυκό και παιχνιδιάρικο χαμόγελό της...

Οι άμυνές της, εξαλείφθηκαν σχετικά γρήγορα και κατά βάση ανώδυνα, και οι εσωτερικές της συγκρούσεις υπερκεράστηκαν σταδιακά, παρ’ όλες τις υπερβάσεις που χρειάστηκε να έρθει αντιμέτωπη. Χαμογελάω, σκεπτόμενος το public play, τις ντροπές και τους δισταγμούς που τελικά κατατροπώθηκαν.

Είχε συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες της, και είχε δουλέψει πολύ για να τις αντιμετωπίσει, να τις διορθώσει και να απαλλαχτεί από αυτές. Μα κυρίως είχε ενισχυθεί η ψυχική της δύναμη και η αυτοπεποίθησή της.

Ακριβό μα καθόλου ακριβοθώρητο, το "Σας λατρεύω"* που γεννά η Κ/υ, συχνά πουλημένο φτηνά ωστόσο, λες και η υποταγή εκποιείται λόγω των εμποδίων και των δυσκολιών που συναντώνται στη διαδρομή, λες και τα συναισθήματα βγαίνουν σε πλειστηριασμό με μόνο στόχο την πλειοδότηση, τις περισσότερες φορές αλόγιστα και επιπόλαια, μεταβάλλοντας τα ουσιώδη χαρακτηριστικά τους, σαν να είναι προϊόν, ετικέτα… Φευ

Το έχω συναντήσει πολλάκις. Εντούτοις, “Μέτρον βίου το καλόν, ου το του χρόνου μήκος” και η μικρή, μολονότι το *ξεστόμισε, τα πήγαινε ΚΑΛΑ...