Οι τρεις νόμοι της ρομποτικής

Αυτος που εχει αρκετα ευαισθητες κεραιες ωστε να αντιληφθει το μαζοχιστικο- υποτακτικο δυναμικό της υποτακτικής καλέιται να το αναδείξει βγάζοντας το στην επιφάνεια .
Ουσιαστικά ο ρόλος του Κυριαρχου-Σαδιστή ειναι η αναδειξη και η διαχέιριση της υποτακτικότητας αυτής και του μαζοχισμου της.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει στην αρχή ειναι να διαλύσει αμυνες και πεποιθήσεις που εχτισε για προφυλάξει τον εαυτό της απο την κατακραυγή του στενου της κύκλου που σίγουρα θα την κατεκριναν για αυτα που ποθεί. Δηλαδή να απελευθερώσει την καταπιεσμένη επιθυμία.

Εστιάζω το προβλημα σε ενα βασικο σημείο.
Πολλα ατομα κρίνουν τον πονο ηθικά σαν κατι κακό η σαν ενας συμβολισμο κακοποίησης οσο και υποτιμησης .
Αυτη η ηθική κρίση του πόνου του αφαιρεί ενα μεγάλο μέρος της μαγέιας και του ερωτισμού του.
Αν μπορέι ο Κυριαρχος να τις κανει να δουν οτι ο πόνος ειναι μια ισχυρή αιθηση σαν ενα εξαιρετικά έντονο χάδι και να μην το κρίνουν ως προς τα κίνητρα αυτού που τους τον προσφέρει ή ως προς τη αξιοπρεπεια αυτης που τον δέχεται θα τον απολαμβαναν πραγματικά.
Ο πόνος δεν έχει ηθική . Φτιαχτηκε ως μηχανισμός αποτροπής απο τη φύση.
Και ετσι μπορει να συνεχιζει να χρησιμοποιείται σε αρχικό στάδιο δηλαδή πειθαρχικά στα πλάισια της υποταγής μεχρι που να νοιώσει αργότερα την κρυφή ηδονή του φτάνοντας έτσι στο σημείο του να νοιώσει τη μαζοχιστικής της φύση.

 

Αν σου ζητησει να σκοτωσεις ανθρωπο, δε νομιζω να το κανει κανενας απο Μ/μας, οχι μονο οι υποτακτικοι αλλα και οι Κυριαρχοι. Aκομα και αν δεν υπαρχει η ηθικη υπαρχει η νομικη φυση της πραξης...

Συμφωνω με τη sapfw.. Θα ηθελα ομως να συμπληρωσω οτι, ακομα και να το Εχει Δωσει δεν Ειναι Υποχρεωμενος να Απαντησει..

Να κρινουν δηλαδη τις διαταγες Του; Ακομα και να το εκαναν, η σκλαβα ειναι υποχρεωμενη να ακουσει τον καθε ενα που μπορει να λεει τη γνωμη του; Πολλα μπορει να ακουγονται απο πολλoυς αλλα το θεμα ειναι η σκλαβα να ειναι σε θεση να μην συναιριζεται τους αλλους και να υπακουει μονο στον Κυριο της.

 

Μου άρεσε πολύ τελικά ο τρόπος που εξελίχθηκε το νήμα γιατί πήρα φοβερές απαντήσεις σε γενικές γραμμές από τους περισσότερους. Μου αρέσει να βλέπω τόσα συνειδητοποιημένα άτομα μαζεμένα στο ίδιο φόρουμ. Με σταθερότητα απόψεων και λογική επιχειρηματολογία.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος μου πει πως ότι κάνω δεν το κάνω για την ΚΑΒΛΑ μου θα απαντήσω ότι η υποταγή μου στη θέληση του σημαντικού μου Άλλου είναι η μόνη δυνατή ΚΑΒΛΑ που θα μπορούσα να έχω στην ζωή μου. Οτιδήποτε άλλο κάνω δεν μου μπορεί να μου δώσει απόλαυση. Μπορεί να προσπαθήσω να κάνω κάτι άλλο, αλλά απόλαυση δεν θα πάρω.

Επίσης, θα φάει κλωτσιά. 

 

Οτιδήποτε λαμβάνεται υπόψη μέσω των αισθητηρίων μας δεν αξιολογείται μονοσήμαντα, αποκλειστικά αναφορικά με το περιεχόμενο της πληροφορίας που γίνεται από αυτά αντιληπτή. Η αισθητική μας είναι ο αλγόριθμος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε ό,τι αντιλαμβανόμαστε μέσω των αισθήσεων, και η αισθητική μας δεν μπορεί να αντιπαρέλθει τους συμβολισμούς. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι την αισθητική ως την (διπλής κατεύθυνσης) οδό με άκρα ό,τι φυσικά αντιλαμβάνομαι και ό,τι αντιλαμβάνομαι διανοητικά. Ό,τι εντός μου στο παρελθόν απέκτησε συμβολισμό, επηρεάζει και ό,τι νέο θεωρώ. Και σε αυτή τη θεωρία στηρίζεται η έλλειψη καθολικά προσδιοριζόμενης αντικειμενικής ομορφιάς.

Με αυτό το σκεπτικό, ένα χαστούκι για κάποιον υπήρξε ενδεχομένως μέσο τιμωρίας, προειδηποιητικό μεγαλύτερης τιμωρίας που θα επιβληθεί με άλλο μέσο, έκφραση αποδοκιμασίας, ενδεικτικό μίσους κ.α., και ως τέτοιο θα γίνει (πιθανότερα) αντιληπτό όταν επαναληφθεί. Κρίνει κανείς νηφάλια μονάχα το πρώτο του χαστούκι, όταν προσπαθεί για πρώτη φορά να σαρώσει (ανυποψίαστος) αυτή την πληροφορία. Αφότου το αξιολογήσει ως δηλωτικό πρόθεσης, πλέον το θεωρεί μέσα από μία κυρίως (αν όχι αμιγώς) συμβολική ματιά.

Και ας υποθέσω πως είναι δυνατό να αποσυμπλέξει κανείς το συμβολισμό, από ό,τι φυσικά (μέσω των αισθήσεών του, άνευ σκέψης) αντιλαμβάνεται. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να μην έχει αναπτύξει κανενός είδους αισθητική (ούτε τη θεμελιώδη των σκυλιών - που ζηλεύουν, προσβάλλονται, επαίρονται). Άνευ αισθητικής, δηλαδή άνευ περαιτέρω αξιολόγησης μίας πληροφορίας, πώς θα φτάσει κανείς σε σημείο να απολαμβάνει τον πόνο (ή να τον κρίνει ως έχοντα ερωτική διάσταση), όταν ομολογουμένως ο πόνος είναι ενδεικτικό σφάλματος; Και δεν αναφέρομαι σε πόνο που είναι άμεσα συνδεδεμένος με κάποιου είδους ανατομική ευχαρίστηση (λ.χ. ένα μεγάλο πέος πιέζει περισσότερο τα τοιχώματα του κόλπου και προσφέρει περισσότερη ευχαρίστηση ή ένα πολύ δυνατό massage ανακουφίζει από μυικό πόνο), αλλά στις υπόλοιπες περιπτώσεις (λ.χ. μαστίγωμα). Είναι ο πόνος καθεαυτός που απολαμβάνει ο μαζοχιστής, ή τον μεταφράζει μέσα από έναν (διεστραμμένο) αλγόριθμο σε ηδονή (ενώ φυσιολογικά δεν θα έπρεπε); Δηλαδή, μήπως αυτό που τον ικανόποιεί είναι ό,τι ο πόνος συμβολίζει και όχι ό,τι ο πόνος ως μονοδιάστατη πληροφορία (ανατομικής φύσης επιπλοκή λ.χ.) είναι;

Εν ολίγοις, αν αποσυμπλέξει κανείς τον πόνο, από ό,τι γι αυτόν συμβολίζει, στέκει να τον κρίνει ως οτιδήποτε άλλο εκτός από στοιχείο δυσφορίας;