Ο μεγάλος ''εχθρός'' -Το συναίσθημα-

Πολύ σας χαίρομαι.  

 

Αν το ανακατέψεις με πορτοκαλάδα, θα οδηγηθεις σε καλύτερη συναισθηματική κατάσταση από αυτή του καφέ.

 

Παραδέξου το, τώρα τελευταία δε με αγαπάς καθόλου....

 

Εγώ να βοηθήσω ήθελα  

 

Ομολογώ ότι συναισθηματικά με βοήθησες πιο πολύ απ'όλους!!!
Αλλά με πόνεσες και πιο βαθιά από όλους...    

 

Νιώθω υπέροχα ερωτευμένη... και υποθέτω ότι και το αντικείμενο του έρωτα μου περνάει καλύτερα με τα δικά μου συναισθήματα σε μεγάλη ένταση.... είτε νιώθει κάτι για μένα... είτε όχι...

 

Έτσι γίνεται  

 

Συναίσθημα: «Οποιαδήποτε αναταραχή ή αναστάτωση του νου, αίσθημα, πάθος. Οποιαδήποτε σφοδρή ή εξημμένη ψυχική κατάσταση». Είναι αποτέλεσμα περίπλοκων ορμονικών επιδράσεων και του ασυνείδητου νου. Τα συναισθήματα είναι πολύ δύσκολο να ελέγχονται, με συνειδητή προσπάθεια! H δική μου γνώμη ως παρατηρητής και όχι ως ερευνητής. Με το συναίσθημα ερωτεύομαι (κάνω έρωτα)... το υπέροχο κόλπο του σύμπαντος για να αναπαραχθούμε.
...δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το σταματήσουμε.... απλά εμείς του bdsm του βάζουμε κορδέλα, το ομορφαίνουμε, το πάμε επίπεδο παραπάνω, το εκμεταλλευόμαστε την ώρα που μας εκμεταλλεύεται για την διαιώνιση του είδους.  

 

τα αντίθετα έλκονται, τα ομώνυμα ταιριάζουν. Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο άκρες υπάρχουν νεύρα, απολήξεις, ισορροπίες. Εκεί που τεντώνεται το σκοινί το συναίσθημα σε ξεσκίζει τόσο που θες να σταματήσει και τη στιγμή που ετοιμάζεται να πραγματοποιηθεί αυτή η ουτοπική επιθυμία αντιλαμβάνεσαι το λάθος. Μόνο στην κόψη είμαστε ζωντανοί. Χωρίς δυστυχώς, ή ευτυχώς. Κι είναι ένα ''παιχνίδι'' που σε γεμίζει ρυτίδες κι αργά ή γρήγορα πληρώνεις το τίμημα αυτής της ''κούρασης'', αυτής της ανάγκης να μην είναι παιχνίδι και όμως να πρέπει να παίζεις. Εξουθενώνει και σε απωθεί, εκεί που υπάρχεις μόνο εσύ.

 

Να πως στήνουμε τη λούμπα στη πάρτη μας, το λοιπόν, μόρται και μόρτισαι απαξάπαντος...
Παλιά, να πούμε, λέγαν το πνεύμα το καθάριο, το τσίλικο, το υπέροχο απέ τη μια, το κορμί το βρόμικο, το μιαρό, το πάνω κεφάλι και το κάτω κεφάλι κιετς...
Με το καιρό βρήκαν και το συναίσθημα, γκαγκάν ανακάλυψη και πολύ ...συναισθηματικιά, το παρκάρισαν ανάμεσα μυαλό-κορμί, ρεγουλατόρος ένα πράμα και καλά, ωραία ήντουνε, ουδεμία σχέση με το βιρίκουκου, αλλά μια χαρά στέκονταν...
Πιο μετά, ένας τσόγλανος 'πιστήμονας άνθρωπας αυτός είπε, παναθεμάτονε τον ρεμπεσκέ, πως "ρε μαλάκες και το συναίσθημα δουλειά του μυαλού δεν είναι, πού μένει ρε ζώα, στο Παγκράτι?", όχι βέβαια..!
Και μετά οι άλλοι, οι γάτοι με τα πέταλα τα καλά, τα σιδερένια, σήμερις ζμπρώχνουνε το συναίσθημα να γίνει σώμα για νάχουν τα γατάκια να κυνηγάνε κάτι τις, γιατί το μαλλιοκούβαρο σώθηκε και νάχουν να ασχολούνται με κάτι...
Ουδεμία σχέση με το βιρίκουκου κι αυτή η φτιάξη, αλλά για τα γατάκια φτάνει και περισσεύει...
Είναι και κιουτ τα γατάκια...

 

Μια φιρα κι ενα καιρο, το μακρυνο και απατηλο 1986, που οι περισσοτεροι ησασταν αγεννητοι ή μπουσουλαγατε, ερωτευτηκα μια κοπελα που ειχε στραβη μυτη. Ναι, στραβη μυτη. Την ειχε τρακαρει καπου και εμεινε στραβη, μιας και δεν ειχε λεφτα να την ισιωσει.

Οποτε την εβλεπα, εβλεπα τα ματια της και το χαμογελο της. Ποτε δεν εβλεπα τη μυτη της και ποσο στραβη ηταν. Φιλοι φιλες μ ελεγαν, μα κοιτα ποσο στραβη μυτη εχει. Εγω εβλεπα τα ματια της και ποσο γλυκα εκλειναν, οταν την φιλουσα ή οταν τελειωνα μεσα της. Για το 1986 ενας μικρος αθλος. Καποτε ηρθε το τελος. Εαν με ρωτησει καποιος/α, ποτε ηρθε η συντελεια του Κοσμου, θα απαντουσα χμμμ αρχες του 1990. Την ακριβη ημερομηνια την ξεχασα, την εβαλα σε ενα συρταρι και το κλειδωσα και το κλειδι το εδωσα σε κατι πιγκουινους να το φυλαξουν σπιτι τους, στην Ανταρτκτικη,

Την ξαναδα τωρα προσφατα. Περασαν σχεδον 30 χρονια. Ακομα εχει στραβη μυτη αλλα εγω εβλεπα μονο τα ματια και το χαμογελο της. Καταλαβα οτι χαμογελαει επειδη την φερνω σε αμηχανια. Ναι, ακομα το καταφερνω. Η αμηχανια δημιουργει χαμογελο, φαινεται ιδιαιτερα στα ματια, παντοτε λοιπον αντιδρουσα σε αυτο που προκαλουσα και εβλεπα μονο αυτο που ηθελα να δω.

Αυτη ειχε κτηματα. Παντρευτηκε εναν που χε μπουλντοζες. Εγω εβλεπα το χαμογελο της και ακομα το βλεπω. Το συναισθημα λοιπον δεν ηταν το μεγαλο προβλημα, αλλα το συμφερον. Ουτε ο αλλος ειδε τη στραβη μυτη, μονο ποσο αξιζουν τα χωραφια της. Εφτιαξε, εχτισε, αλλα η μυτη ακομα στραβη εμεινε. Και ναι, τον αγαπαει.

Μακαρι να ζουσε ο ΦροΪντ να τα βλεπε ολα αυτα. Με τσ πτυχια του θα ανοιγε και σουβλατζιδικα Παγκρατι, Κυψελη και Μοσχατο και θα κονομαγε τρελα.