Ο μεγάλος ''εχθρός'' -Το συναίσθημα-

Καταρχήν θεωρώ ότι οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο συναισθηματικες πλέον, πιο πολύ κτητικες θα έλεγα γιαυτό και το μελοδραμα (πάντα μιλάω από εμπειρίες δικές μου η φίλων, και φυσικά για το μέσο όρο).
Από εκεί και πέρα να ερωτευτεί τον εαυτό μου? Πόσο βαρετό θα ήτανε αυτό?
Ο έρωτας είναι και φαντασία και διαφορετικοτητα ιδεών και απόψεων, το ίδιο με κουράζει και βαριέμαι εύκολα όσο χημεία και να υπάρχει.
Ο έρωτας για μένα είναι κάτι πολυσυνθετο απροσδιοριστο που μπορώ να το αναλύσω μόνο αφού θα συμβεί, υπάρχουν πράγματα που με προετοιμαζουν ότι θα συμβεί αλλά φυσικά υπάρχουν υπάρχει και το false alarm.
Υπάρχει και ένα απόλυτο break point που αν εκεί φτάσω νωρίτερα η μόνο εγώ δεν έχει επιστροφή, έχει the end.
Το συναίσθημα για μένα δεν ήταν ποτέ εχθρός αλλά πάντα πολύ καλός φίλος, αν δεν μου βγαινει να καταθέσω την ψυχή μου τότε κάνω αγγαρεία και δεν το κάνω για πολύ.

 

Τα συναισθήματα είναι κομμάτι της φύσης μας (αν και η νευροβιολογία τα θεωρεί κατάλοιπο της ζωώδους/θηλαστικής μας φύσης).
Είναι η ανταπόκρισή μας στα ερεθίσματα που δημιουργούνται από την αλληλεπίδραση με το σώμα μας και με το περιβάλλον.

Γυναίκες και άντρες έχουμε την ίδια συναισθηματική δομή και ικανότητα. Η όποια διαφορά στον τρόπο που τα εκδηλώνουμε είναι προιόν μάλλον κοινωνικών επιδράσεων/προτύπων, παρά των όποιων ορμονικών/εγκεφαλικών διαφορών ανάμεσα στα φύλα.

Το πόσο συναισθηματικός, νοητικός, βουλητικός κ.λ.π. είναι ο καθένας, εξαρτάται από το κληρονομικό του προφίλ και από το περιβάλλον.
Προσωπικά γουστάρω να βυθιστώ στο συναίσθημα, να το ζήσω μέχρι να το κάψω (ή να με κάψει). Οι επιφανειακές μη-σκιστεί-το-καλσόν καταστάσεις με κάνουν να βαριέμαι.

Ερωτευόμαστε αυτό που μας λείπει, αυτό που δε γνωρίζουμε, αυτό που μας φοβίζει, το μυστήριο. Γι αυτό ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης. Επομένως, όταν δεν είμαστε αυτόφωτοι και αυτάρκεις ερωτευόμαστε ναρκισσιστικά. Οταν αγαπάμε και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, ο έρωτας "χωράει" τον άλλο...

 

@peleas
Θα συμφωνήσω 1000% μέχρι το συμπερασματικό "ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης" - αλλά αυτό είναι τριπάκι στο οποίο δε θα τολμήσω να μπω μεσημεριάτικο.

@Madeleine Rk
Δε συμφωνώ με το χαρακτηρισμό θανάσιμο εχθρό. Το να αποφεύγουμε τα συναισθήματά μας και την παράδοσή μας σε αυτά, μου μοιάζει σαν ακρωτηριασμός. Γιατί τι άλλο είμαστε εκτός από συναισθήματα; Λογική ε; Δεν είμαστε όμως μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Είμαστε και τα δύο.

Στην ισορροπία των δύο, εγώ προσωπικά αφήνομαι και βουλιάζω και παραδίδομαι. Όσες φορές έχει επικρατήσει η λογική μου, ποτέ δε βούλιαξα - πώς άλλωστε να βουλιάξει κανείς στα ρηχά - και τις άλλες φορές που επικράτησε το συναίσθημα, φρόντισα να έχω μαζί μου μπρατσάκια.

Για μένα, καλό είναι να βουλιάζει κανείς με επίγνωση.

Όσο για το ότι οι γυναίκες έχουν αυτήν την εμμονή με τα δύσκολα, και την άρνηση του τέλους, δε νομίζω ότι είναι θέμα φύλου, αλλά μάλλον θέμα ανθρώπου.

 

Απο το πόστ του Πηλέα, απομόνωσα μόνο τη φράση την οποία εγώ θα έγραφα λίγο διαφορετικά, δηλαδή:
Ερωτευόμαστε αυτό που μας λείπει, αυτό που δε γνωρίζουμε (αλλά εκτιμούμε οτι μπορεί να μας δώσει αυτό που μας λείπει) ,οσο κι αν αυτό μας φοβίζει.
Oλα τα υπΌλοιπα τα προσυπογράφω.

 

Mε λογική πρωτίστως και ύστερα με το συναίσθημα, ας είμαστε ρεαλιστές.

 

Η επίγνωση δεν έχει σχέση με τη λογική, αλλά με την κατανόηση - πρόβλεψη - πιθανολόγηση των συνεπειών και των αποτελεσμάτων.
Αυτό μπορεί να γίνει και μέσω του συναισθήματος, αλλά προϋποθέτει -να έχεις φάει τα μούτρα σου- εμπειρία.. Δεν νομίζω ότι αποτελεί ρεαλισμό πρώτα η λογική και μετά το συναίσθημα. Μάλλον για σέιφ πλέι μου ακούγεται.

 

H ''καταβύθιση'' συναισθημάτων με πάει προσωπικά εμένα, βήματα πίσω, δεν εξελίσσομαι.

 

Λογική και συναίσθημα πάνε μαζί όντως αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές.
Θα έλεγα όμως ότι η κατανόηση - πρόβλεψη - πιθανολόγηση έχει να κάνει με τη λογική μάλλον παρά με το συναίσθημα. Άρα και η επίγνωση έχει να κάνει με τη λογική. Θα τα έβαζα όλα υπό την έννοια - ομπρέλα "συνείδηση".  
Αυτό δεν σημαίνει ότι η συνείδηση δεν έχει συναίσθημα, τουναντίον.

 

Αλλο λογική, άλλο εκλογίκευση.
Η λογική περιλαμβάνει το συναίσθημα, απλά δεν το καταπίνει αδούλευτο. Το επεξεργάζεται και συναποφασίζει.
Η εκλογίκευση είναι η αποφυγή του συναισθήματος με άλλοθι τη λογική.

Οταν προσπαθούμε να αποφύγουμε τα συναισθήματά μας κρύβοντάς τα κάτω από το χαλί, θα έρθει η στιγμή που θα σκάσουν στα μούτρα μας.

 

Όλ άι σεντ γουοζ : γνώση δεν αποκτούμε μόνο μέσω της λογικής.
Δεν ξέρω γιατί το μπέρδεψες τόσο, ή πού σε μπέρδεψα εγώ!

 

Λάθος! Η κατανόηση έχει να κάνει με το βίωμα. Βιώνουμε κάτι μόνο με το συναίσθημα.
Η λογική δρα ερμηνευτικά και συμπληρωματικά.
Αν αρκούσε η λογική, θα καταπίναμε βιβλία και θα γινόμασταν σοφοί.
Πόσες φορές όμως άλλα προστάζει η λογική μας και άλλα κάνουμε? Εεε?

 

Σύμφωνα με την κοινή λογική, το συναίσθημα θεωρείται ως το αντίθετο της.