Ο πολιτισμός, η καύλα και η διαχείριση της απόλαυσης

Είναι ασφαλώς νευρωτικός διότι ο πολιτισμός μας προκαλεί άγχος, χωρίς να διδάσκει τρόπους διαχείρισης του άγχους. Οι άνθρωποι που ονειρεύονται διαχειρίζονται το άγχος τους επαρκώς. Οι υπόλοιποι συνήθως γίνονται "κατανάγκες" - ή απλώς δυστυχείς. Η δυστυχία είναι η καλύτερη ένδειξη νόσου. Είναι επίσης η καλύτερη ένδειξη αποτυχίας μιας οικονομικής και λειτουργικής αφήγησης της αλήθειας. Υπό αυτό το πρίσμα, εάν σκεφτούμε τους μεγάλους φιλοσόφους της ανθρωπότητας, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ποιος έλεγε ανοησίες, παρατηρώντας απλώς τον βαθμό προσωπικής τους δυστυχίας. Ο θάνατος του Σωκράτη είναι ένα έξοχο παράδειγμα σχεδόν πλήρους ενότητας φιλοσοφικής σκέψης και στάσης.

Για έναν μικρό ορισμό της νεύρωσης βλ. εδώ: http://el.wikipedia.org/wiki/Νεύρωση

Για παραδείγματα νευρωτικών βλ εδώ:



Για τους κούκου βλ. εδώ: http://freudpsychoanalysis.com/case-studies-by-sigmund-freud/

 

Πολύ σωστά.

Ο λόγος που αυτό συνδέεται με την απώλεια του παραδείσου είναι ότι δεν μπορείς να απολαμβάνεις την νιρβάνα της αθωότητας όταν έχεις την ευθύνη της επιλογής.

 

Μπορείς. Επιλέγοντας το δρόμο της φώτισης. Ενα πρόχειρο παράδειγμα, ο Βούδας.

 

προφανώς παρακουωντας οι πρωτόπλαστοι της εντολή του θεου όχι μόνο φέρθηκαν ως παλιόπαιδα, αλλά ταυτοχρόνως επιλέγοντας την γνώαη παραβίασαν άπαξ τον θεμελιώδη θεικό νόμο 'πίστευε και μη ερεύνα'. Οπότε έχασαν τον παράδεισο. Η αλήθεια είναι ότι ο θεός του χριστιανισμού είναι πολύ καλωσυνάτος και καθόλου εκδικητικός. Σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, ο Βούδας (είναι σαφές για εμένα ότι ο βουδισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά τρόπος ζωής) αναζήτησε την νιρβάνα πάνω στη γη σε αυτή την ζωή, όχι σε μια άλλη ως ανταμοιβή. Ο Βούδας δηλαδή νοηματοδότησε την ζωη του, ως προσπάθεια επίτευξης της νιρβάνα, όπως άλλοι την νοηματοδοτούν,ως προσπάθεια συσσώρευσης αγαθών όπως εκείνο το βιντεακι που ανήρτησε η clarisse, η απόκτησης φήμης κλπ κλπ

 

Πολύ ενδιαφέρουσα η κουβέντα σας (ειλικρινά) αλλά όλοι γνωρίζετε οτι...καλή η φιλοσοφία και οι θεωρίες (είτε θρησκευτικές είτε ουμανιστικές) αλλά στην πράξη, ακόμα και για αυτούς που ανέπτυξαν τις φιλοσοφίες αυτές ή τις θεωρίες, δεν ακλουθούσαν παρά ελάχιστο. Ή αν θέλετε για μερικούς ξέρουμε πράγματα που έχουν εξιστορήσει άλλοι χωρίς ιδιαίτερα αποδεικτικά στοιχεία. Και γνωρίζουμε όλοι πως οι άνθρωποι αρέσκονται να εξιδανικεύουν πρόσωπα και πράξεις, και πολλές φορές για ιδιοτελείς σκοπούς.

Με αυτό δεν ακυρώνω ούτε υποτιμώ θρησκείες ή φιλοσόφους απλά δεν τους "θεοποιώ" κιόλας ώστε οι θεωρίες τους να γίνονται "ευαγγέλιο" που εξηγεί τα όσα γίνονται στην πράξη. Αν κάτι από όλες αυτές τις θρησκείες, φιλοσοφίες κλπ ίσχυε και δεν επιδεχόταν άπειρων ερμηνειών τότε η κουβέντα αυτή δεν θα υπήρχε.

Από την άλλη όμως η όλη κουβέντα και όπως έχει εξελιχθεί απαντάει πολύ καλά στο ερώτημα περί πολιτισμού (γιατί όντως είναι πολιτισμένη κουβέντα) και στο περί καύλας (γιατί όντως απο την κουβέντα βλέπεις την καύλα του καθενός) και την διαχείριση αυτής (την οποία από αυτά που καταλαβαίνω κανείς δεν περιορίζει...και καλά κάνει)

 

Δεν το διετύπωσα σωστά, δεν έκαψε το κτίριο, κάτι παλιοβιβλία έκαψε (η επέβλεψε της πυράς, για να είμαι και πολύ ακριβής στη διατύπωση αυτή τη φορά   )

 
Το πρώτο κάψιμο βιβλίων "μαγείας" στην Ιστορία (Πράξεις αποστόλων 19:19)
(πίνακας του Eustache Le Sueur, 1649, μουσείο Λούβρου)

 

Καταρχήν ευχαριστώ που μου απαντήσατε τόσο εκτενώς και λεπτομερώς σε κάθε ερώτημα μου  

Τώρα όμως έχω αρχίσει λίγο να μπερδεύομαι ως προς τις θέσεις σας. Θα ξαναδιάβάσω όμως τις αναρτήσεις σας.
Εν τω μεταξύ τα ερωτήματα που μου γεννιούνται είναι:
Αφού ο πολιτισμός μας κάνει δυστυχείς και δεν μας δίνει τρόπους διαχείρισης του άγχους, γιατί τον επιδιώκουμε και μαζί με αυτόν τη διαχείριση της απόλαυσης που αναφέρετε παραπάνω και μάλιστα με φόβο μη και γίνουμε αποσυνάγωγοι και μας πετάξουν έξω από τις ομάδες;

Αρμονική με τον πολιτισμό δεν είναι η διαχείριση της απόλαυσης που προτείνετε; Άρα η πρόταση είναι να γίνουμε δυστυχείς; (δεν έχω καμία διάθεση ειρωνείας απλά μπερδεμένη είμαι   ).

Το ότι κάποιος ονειρεύεται γιατί σημαίνει ότι διαχειρίζεται το άγχος του; Δεν υπάρχουν αγχώδη - αγχωτικά όνειρα; Εφιάλτες; Δεν υπάρχουν "ονειροπαρμένοι" που είναι εξαιρετικά δυσλειτουργικοί;

Επίσης μου έρχονται στο μυαλό άνθρωποι με ψυχικά νοσήματα που δεν είναι δυστυχείς: η φάση της μανίας π.χ. στην διπολική διαταραχή, συνοδεύεται από έντονο αίσθημα ευφορίας.

Συμφωνώ για το παράδειγμα του Σωκράτη αλλά είναι όπως λέτε "έξοχο παράδειγμα σχεδόν πλήρους ενότητας φιλοσοφικής σκέψης και στάσης", όχι έξοχο παράδειγμα ευτυχίας. Πολλοί δυστύχησαν όντας συνεπείς προς τη θεωρία τους. Και ακόμη μπορώ να βρω δυστυχείς με εξαιρετική ενότητα σκέψης. Εξάλλου είναι λίγο δύσκολο - κατά τη γνώμη μου- να αποφανθούμε ποιος ήταν δυστυχής και ποιος όχι, εκτός αν το έχουμε ως ομολογία του ιδίου. Και αυτό γιατί κρίνουμε με τα δικά μας μέτρα ευτυχίας/δυστυχίας.

Ευχαριστώ και για όλα τα λινκς που μου δώσατε και διαχωρίσατε και πολύ τακτικά για να μην υπάρχει μπέρδεμα.
Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι πιο "υγιές" τελικά να εκδηλώνεις (όπως οι ασθενείς του Φρόυντ - γεννημένος σαν σήμερα by the way   ) νεύρωση γιατί έχεις πολλά απωθημένα παρά να μην την εκδηλώνεις και να νομίζεις ότι ζεις καλώς και ευτυχής και μάλιστα να πηγαίνεις να επιβάλλεις στους άλλους τις νευρώσεις σου ως "κανόνα".

Επομένως ο παράδεισος είναι νιρβάνα αθωότητας και όχι επιθυμητή κατάσταση; Ο παράδεισος είναι ανωριμότητα (VS ευθύνη επιλογής);
Και η ωριμότητα (ευθύνη επιλογής) είναι ενοχικότητα (VS αθωότητα); Και γιατί η έξοδος από τον παράδεισο πλασάρεται ως υπέρτατη τιμωρία;
Μπορεί να ρωτάω κάτι που για τους ανθρώπους που γνωρίζουν τα ιερά κείμενα να είναι αυτονόητο σαν απάντηση ή χαζή ερώτηση, συγχωρήστε με, αλλά εγώ δεν τα γνωρίζω, γι' αυτό ρωτώ βάσει αυτών που διαβάζω  

Συμφωνώ μαζί σας ότι ο βουδισμός είναι τρόπος ζωής. Ευχαριστώ κι εσάς για την απάντηση σας  

 

Νομίζω ότι είναι σκόπιμο να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όπου έχουμε αποφύγει μέχρι τώρα γιατί μετά θα σκοντάψουμε στην απόλαυση και θα γίνει πανικός. Δεν είναι τυχαίο που έφτασε η συζήτηση εδώ που έφτασε και μιλάμε για τον χριστιανισμό ΩΣΑΝ να μην ήταν θρησκεία αλλά φιλοςοφικο κίνημα.Απο όοολον τον πολιτισμό, ούτε η αρχιτεκτονική, ούτε η τεχνολογία, ούτε η μουσική, ούτε η κτηνοτροφία, ούτε η φιλοσοφία, ούτε η επιστήμη κλπ. κλπ. προσπάθησαν να κανοναρχήσουν την απόλαυση. Μόνο η θρησκεία το έκανε.
Και δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη "θρησκεία" όπως την ξέρουμε σήμερα, για να μιλήσουμε για Στωικούς, Ζωροαστρισμό, Γιόγκα και τη θεωρία της Γαίας. Ολα αυτά έχουν δοξασίες και πεποιθήσεις και μπορεί να προτεινουν μια φιλοσοφική στάση ζωής, αλλά ΔΕΝ έχουν κανονιστικό πλαίσιο για την απόλαυση, αυτό καλό το άλλο κακό,μ αυτο ανταμοίβεσαι με το άλλο τιμωρείσαι. Και το θέμα είναι ότι ο χριστιανισμός, ο μουσουλμανισμός είναι θρησκείες μας αρέσει δεν μας αρέσει, όσο και να θέλουμε να το 'ξεχάσουν" κάποιοι και ως εκ τούτου έρχονται σε φυσική αντίθεση με την απόφαση για αυτοοργάνωση της απολαυςής μας που τόσο επιδιώκουμε πολλοί από εμάς. Όσοι δεν θρησκεύονται, είναι τυχεροί σε αυτο. Όσοι θρησκεύεται θα πρέπει να ζήσουν μια βαθιά εσωτερική συγκρουση που δεν θα μπορούν κατα την γνώμη μου να επιλυςουν η να συμφιλίωσουν.

 

1) Η Φιλοσοφία μίλησε για ηδονές, εγκράτεια, αυτάρκεια (βλ. διαμάχη στωικών-επικούρειων). Η μεγάλη διαφορά με τη θρησκεία είναι οτι δε μιλάει για τιμωρία και δε μαστιγώνει τους ανθρώπους, ούτε τους ρίχνει στην πυρά.

2) Ολες σχεδόν οι θρησκείες έχουν το φιλοσοφικό και το κοσμικό-λαϊκό-λατρευτικό στοιχείο. Ο μουσουλμανισμός έχει τους σούφι, ο ιουδαισμός την Καμπάλα (όχι στη μορφή που την πλασάρει η Μαντόνα), ο χριστιανισμός το γνωστικισμό, τον οποίο ο "μέγας" Κωνσταντίνος μέσα από τη σύνοδο της Νίκαιας σε συμφωνία με την καθεστηκυία τάξη των εκκλησιαστικών αρχόντων εξοβέλισε ως αίρεση. Ο βουδισμός δεν είναι μόνο η διδασκαλία του Γκοντάμα-Βούδα. Είναι και πανηγυράκι με ναούς, προσευχές και τάματα.
Α προπό, από όσα αναφέρεις ο Ζωροαστρισμός είναι θρησκεία, και μάλιστα η πρώτη μανιχαιστική (δυισμός καλού και κακού)

3) Δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Ο χριστιανισμός (ως διδασκαλία, όχι ως παπαδαριό) επηρεάστηκε από τη φιλοσοφία, με την οποία είχε διαλεκτική σχέση, μέχρι το 500 που έκλεισε οριστικά η Ακαδημία και άρχισε ο μεσαίωνας. Ο μέγας Βασίλειος αλληλογραφούσε με τον Ιουλιανό και με νεοπλατωνικούς σε μιά γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, την ίδια εποχή που το ρωμαικό κράτος αποφάσισε πως το συμφέρει να παντρέψει την παξ ρομάνα με τη νέα θρησκεία που κρατάει τους πολίτες πειθήνειους και εγκρατείς και σιγοντάριζε τους διωγμούς των εθνικών από τους φανατικούς χριστιανούς.

 

1. Αρα μάλλον συμφωνούμε: η Φιλοσοφία ΔΕΝ κανοναρχεί την απόλαυση, προτείνει και αποτιμά κάποιες διαδρομές. Αντιθέτως η θρησκεία θέτει κανόνες απαγορευτικός που επισύρουν ενίοτε βαρύτατες ποινές.

2. Κι εδώ συμφωνούμε, αλλά όταν μιλάμε για την απόλαυση δεν είναι το φιλοσοφικό τους κομμάτι που μας νιάζει, όπως αν μιλούσαμε για "ιερό πόλεμο", δεν θα αναζητούσαμε απαντήσεις στους σούφι.Ανέφερα νομίζω πως στο βουδιςμο υπάρχουν τελετουργίες, αλλιως παράλειψη μου. Αλλά μια στάση ζωής που διαπνέεται από την θέση ότι δεν υπάρχει θεός, είναι δύσκολο να την πούμε θρησκεία και να συνεννοούμεθα... Όσο για τον ζωρωαστρισμο, ειναι αναχρονισμός να την λέμε "μανιχαιστική" γιατί οι μανιχαίοι ήταν γνωστικοί ημιχριστιανοί του 200 μ.Χ που κάναν το δυισμό ψυχής-σώματος λάστιχο, όπως μάλλον ξέρετε, αλλά καταλαβάινω τί λέτε.
Ισως δεν ήταν σαφές όταν έγραψα "να κανοναρχεί την απόλαυση" εννοούσα τί είναι καλό και τί κακό ΣΤΗΝ απόλαυση, γιατί γι αυτή κατάλαβα να μιλάει το νήμα. Οι θρησκείες, ως μέρος του πολιτισμού, σε σχεση με την απόλαυση με απασχολούν, αλλιως μου είναι αδιάφορες. Και σίγουρα αν ο ζωροαστρισμός στα ιερά του βιβλία προτείνει την αιμομιξία, δεν μπορεί να συγκρίνεται ως προς την κανονάρχηση της απόλαυσης με θρησκείες που απαγορεύουν σεξουαλική επαφή στα "λαδαδέρφια" ή στα παιδιά που μοιράστηκαν την ίδια τροφό! Τώρα, αν κάποιος πει ότι αφού στο Βέλγιο ή τη Γαλλία η αιμομιξία δεν διώκεται ποινικά αυτεπάγγελτα, άρα ο χριστιανισμός είναι συνέχεια του ζωροαστρισμού, πάω πάσο... Το ίδιο πάσο πάω όταν αούω ότι ο χριστιανισμός συνεχίζει, εμπνέεται, επεκτείνει (!) την αρχαιοελληνική φιλοσοφία..

3.Προφανώς οι χριστιανοί, όπως όλες οι θρησκείες, ενσωμάτωσαν ότι έτοιμο και λειτουργικό βρήκαν. Αλλά πού σταματάνε τα συμπεράσματα για "σχέση" και "επιρροή"; Αν ο ιησούς πεθαίνει και ανασταίνεται όπως ο οσιρις που είναι πολύ παρόμοιος με τον διόνυσο, θα πούμε στο τέλος ότι ο χριστιανισμός είναι θρησκεία του κρασιού με αιγυπτιακές επιρροές και φαίνεται αυτό και από το θαύμα στην κανά; Οταν δε οι χριστιανοί μιλάνε με τους νεωπλατωνικούς (απευθείας επικοινωνία με το Εν, το θείο, με τις θεουργίες τους κλπ.) δεν το λες ακριβώς "διαλεκτική σχέση".Μάλλον "εκλεκτική συγγένεια", έτσι δεν είναι;

Και πόσα πια θα ξεπλύνουν αυτές οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του χριστιανισμού και τα 3 χρόνια του Ιουλιανού που αναστύλωσε 5-6 ναούς και κλείδωσε κανά 2 εκκλησίες; Μικρό δείγμα του πόσο γλυκά μπήκε ο χριστιανισμός στην ελλάδα και με τί διαλεκτική (!), αν κάποιος έχει όρεξη και υπομονή να διαβάσει, εδώ: http://tamystikatoukolpou.blogspot.gr/2006/01/blog-post_22.html

 

Παρακαλώ, @margarita_nikolayevna (και τα συγχαρητήριά μου για το νικ). 

Δεν είπα εγώ ότι ο πολιτισμός μας κάνει δυστυχείς. Είπα ότι μας κάνει νευρωτικούς. Μιλούμε για τον δυτικό πολιτισμό, τον οποίο προσωπικά θεωρώ καλύτερο των υπολοίπων - αλλιώς θα ζούσα αλλού ασφαλώς, θα φορούσα την μαντήλα μου ή θα κυκλοφορούσα βαμμένη με τα χρώματα της ζούγκλας του Αμαζονίου. 

Δημιουργήσαμε αυτόν τον πολιτισμό και προσπαθούμε να τον διατηρήσουμε και να τον εξελίξουμε επειδή πιστεύουμε, η πλειοψηφία εξ ημών, ότι πρόκειται για κάτι καλό (προς όφελός μας). Όπως και η διαχείριση της απόλαυσης, που βέβαια πάει πακέτο. Διότι σου λέει, τέρμα οι φόνοι, οι βιασμοί, οι κλεψιές - θα απολαμβάνεις με συγκεκριμένο τρόπο, αυτοελεγχόμενος, ακολουθώντας τους κανόνες της ομάδας, αλλιώς θα βρεθείς τιμωρημένος. Και σου επιτρέπει μία κάποια προσωπική ελευθερία, όπως την ενασχόληση με το BDSM, φερ' ειπείν.  Αρκεί να σέβεσαι τα όρια (SSC κλπ...)

Δεν είναι ένας άσχημος πολιτισμός. Και μάλιστα με την ηπιότητα που χαρακτηρίζει τις χριστιανικές κοινωνίες, μπορεί ο καθένας από μας να απολαμβάνει πολύ μεγάλη προσωπική ελευθερία - εν αντιθέσει με άλλες πολύ καταπιεστικές κοινωνίες, στις οποίες δεν υπάρχει ανεξιθρησκεία, ανοχή στο διαφορετικό, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα ανεξαρτήτως φύλου κλπ. Ο δικός μας είναι ένας πολύ καλός πολιτισμός. Και δεν θα έπρεπε να παίρνουμε ως δεδομένη την ελευθερία που έχουμε αυτή τη στιγμή να βρισκόμαστε εδώ και να συζητούμε όλα όσα συζητούμε.

Η διαχείριση της απόλαυσης είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάσκεται ο άνθρωπος - και μάλιστα το διδάσκεται αρκετά νωρίς, ως βρέφος, όταν αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να πίνει το γάλα του την ίδια στιγμή που πεινάει. Οφείλει να περιμένει και θα μάθει να περιμένει. Μπορούμε να δούμε το πείραμα της διαχείρισης της απόλαυσης με τα παιδάκια και τις σοκολάτες υπό το πρίσμα αυτό. Δεν έχει να κάνει με την βουλιμία ή με τον καταναλωτισμό, ούτε βέβαια με την κακή διατροφή. Έχει να κάνει με το πόσο καλά έχει προσαρμοστεί ήδη ένα παιδί (και βέβαια σύμφωνα και με την προσωπικότητά του) έτσι ώστε να μπορεί να ελέγξει, σχετικά νωρίς στην ζωή του την καθυστέρηση της απόλαυσης. Όχι για την διατήρηση της κάβλας επ' αόριστον, αλλά επειδή έχει διδαχθεί ότι μπορεί να το κάνει, ότι μερικές φορές πρέπει να το κάνει, ότι η επιλογή του πότε και πώς και πόσο θα απολαύσει είναι δική του, συνειδητή επιλογή, και ότι πολλές φορές ο έλεγχος αυτός θα είναι προς όφελός του. Αυτό είναι το νόημα του πειράματος. Και το αποτέλεσμα του πειράματος είναι δείκτης και για μετέπειτα καταστάσεις, στην ενήλικη ζωή του.

Η αναφορά λοιπόν του Φρόιντ στον πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας έχει να κάνει μόνο με όσους δεν βρήκαν τον τρόπο να διαχειρίζονται το άγχος τους. Τους νευρωτικούς δηλαδή που δεν ονειρεύονται.

Και βέβαια είναι απολύτως αρμονική με τον πολιτισμό - ασχέτως που η μοντέρνα εποχή έχει ξεφύγει στον χώρο της υπερβολής, διότι ξέχασε τον Αριστοτέλη της... Θα επανέλθει, εκ των πραγμάτων - και όχι με τον απαισιόδοξο τρόπο που προέβλεψε ο Κονδύλης. Η πρόταση δεν είναι να γίνουμε δυστυχείς, αλλά να μάθουμε να διαχειριζόμαστε καλύτερα την απόλαυση - και να διδάξουμε και τα παιδιά μας.

Σωστά. Όπως και ο θυμός είναι πολύ απολαυστικός (και αλίμονο στον Μάστερ που δεν διδάσκει στην sub του να μην ενδίδει στην επιθετικότητά της - κυρίως αλίμονο στην sub ). Και η πρέζα είναι πολύ απολαυστική επίσης. Δεν πιστεύω όμως ότι αυτά αποτελούν βιώσιμες, οικονομικές προτάσεις ζωής.

Και όμως ήταν πανευτυχής, εξ όσων γνωρίζουμε. 

Μπορείς να είσαι συνεπής σε μία ασυνεπή θεωρία. Οι μεταμοντέρνοι για παράδειγμα, που τα γυρνάνε κατά πως τους βολεύει... 

Η νεύρωση, ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται... 

O παράδεισος που χάνουν οι πρωτόπλαστοι είναι μία αλληγορία για την έλλειψη συνειδητότητας. Ο άνθρωπος ενδέχεται μερικές φορές να βλαστημάει την ώρα και την στιγμή, αλλά δεν νομίζω να επιθυμεί κανένας να χάσει την συνειδητότητά του. Η ωριμότητα δεν είναι ενοχικότητα, αλλά αποδοχή της ενοχής - δηλαδή της ευθύνης.

Πολύ σωστά. 

 

Μεγάλη κούραση και δυσφορία μου προκαλεί η ταύτιση του πολιτισμού με τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες....

Αφού υπάρχουμε άνθρωποι ολούθε στον κόσμο που δεν τα ταυτίζουμε καθώς δεν μας έχει ψήσει κάτι πραγματικά, τότε μπορούμε να το ορίσουμε και τελείως εναλλακτικά...

Πολιτισμός για μένα είναι να αναγνωρίζω στον εαυτό μου τόσο όσο και στους άλλους την ελευθερία να καυλώνει όπως γουστάρει, χωρίς να εμπλέκω καμία άλλη αναγκαστική συνθήκη, όπως η διαχείριση της επιθυμίας...

Καύλα είναι αυτό που νιώθει και η Λουκρητία του Αρκά, η πιο ''σκύλα'' γάτα στην ιστορία των κόμικς...
Που όλα τα βλέπει σαν αφορμή να καυλώσει και ουδόλως αποθαρρύνεται από τις συνθήκες της ζωής της, το διαχειρίζεται παντελώς απεγνωσμένα, τουρλώνοντας τον κώλο της στον ευνούχο Καστράτο, που πολύ καλά γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο κάλεσμά της, αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει την καυλιάρικη φύση της....
Και δεν γουστάρει κιόλας, κι εκεί είναι το όλο θέμα....
Να διαχειριστώ ποιο πράγμα? Αυτό που μου κατακλύζει την ύπαρξη? Τα κύματα επιθυμίας και διέγερσης που διαπερνούν το κορμί μου?
Και γιατί ακριβώς να το κάνω αυτό? Ο πολιτισμός είναι για την ζωή μας ολόκληρη, για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις και για την καλή έξωθεν μαρτυρία μας....
Αν όμως μέσα μας κοχλάζουν καυλωτικές αισθήσεις, γιατί να τις καταπνίξουμε, ή έστω να τις ''διαχειριστούμε''? Σε ότι με αφορά η μόνη διαχείριση έχει σχέση με το πως θα το επιτείνω....
Όσο πιο πολύ και όσο πιο έντονα γίνεται....

Θέλω να βυθίζομαι στην ηδονή, όταν η ηδονή μου προσφέρεται και όταν εγώ επιθυμώ το ίδιο....
Ολιστική υποταγή στην κυριαρχία της καύλας, γιατί έτσι μου τα σκάει, να νιώθω ότι δεν υπήρξε ποτέ τίποτα πριν και δεν θα υπάρξει ποτέ τίποτα μετά....
Χωρίς διαχειριστικά τερτίπια, χωρίς όρια και ασφάλεια, με μόνο γνώμονα την επιθυμία και μόνο πολιτισμό του να θέλεις να φας τον άλλον....ή να σε φάει....
Που δε σε νοιάζει αν θα γίνεις αντικείμενο, ή νοικοκυρούλα, ή τραπεζάκι ή σκύλα του Αφέντη σου, γιατί πλέον έχεις αρνηθεί τις πολιτισμένες προσεγγίσεις...
Και αφήνεσαι....συνειδητά αφήνεσαι και αφήνεις και την καύλα να καλπάζει σαν μανιασμένο άτι και σου οργώνει το κορμί και σου καίει τον εγκέφαλο και όλες σου τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις....
Δεν μπορώ να ταυτιστώ με απόψεις τύπου Γουόρχωλ που στα 53 του δήλωνε παρθένος και θεοποιούσε την επιθυμία στο φαντασιακό της επίπεδο και την καύλα του να μην το κάνεις....
Κάποιοι αυτό το θεωρούν πολιτισμό...Με γεια τους με χαρά τους....Καλή η θεωρία, αλλά αν δεν συνοδεύεται και από λίγη πράξη, ο δικός μου εγκέφαλος δεν την παλεύει, εκρήγνυται....
Και η ανθρωπότητα, σαν πολιτισμός παίρνει πολύ στα σοβαρά το σεξ, την σεξουαλική επιθυμία, την καύλα που συνειρμικά είναι συνδεδεμένη μ΄αυτά....

Η Σούζαν Σόνταγκ στον διαλογισμό της για την αγάπη το 1978 είπε το εξής:

«Μέρος της σύγχρονης ιδεολογίας της αγάπης είναι η πεποίθηση ότι η αγάπη και το σεξ πάνε πάντα μαζί. Πιθανόν το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι σπάνια το καταφέρνουν»

Και ίσως εκεί ξεκινούν τα προβλήματα του σημερινού πολιτισμού. Έχει μπει στο DNA μας πια, ότι αυτό που μοιραζόμαστε είναι μία έκφραση αγάπης, όχι σκέτη ηδονή, όχι μόνο απολαυστική καύλα....
Η καύλα δεν εκφράζει κατ΄ανάγκην έρωτα...Η καύλα το βέβαιο είναι ότι εκφράζει καύλα...

Στον μέσο άντρα λένε σηκώνεται τρεις φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας, ασυναίσθητα, όταν βλέπει όνειρα δευτερολέπτων....
Ποιος να ελέγξει τιιιιιι λοιπόν? Και αλίμονο αν αναπτύξουμε άμυνες και αντισώματα στην λαγνεία και την επιθυμία....Τότε έρχεται το βιάγκρα και οποιαδήποτε άλλη διεγερτική ουσία....
Και καλά να πάθουμε, ας προσέχαμε, θαρρώντας πως μπορούμε να έχουμε comme il faut επιθυμίες που δεν θα μας φρικάρουν και δεν θα μας φέρνουν σε δύσκολη θέση....
Κάπου εκεί μπαίνουν και οι ψυχο-κάτι (γιατροί, αναλυτές, σεξολόγοι και κάθε λογής παν-αν-επιστήμονες)....
Να αναλύσω λοιπόν το γεγονός ότι όταν αφήνομαι ελεύθερος στις ορέξεις μου, μου σηκώνεται? Αν είναι εντός ορίων οι ορέξεις μου? Ποιος τα βάζει αυτά τα όρια?
H αναπάντεχη ή η αναμενόμενη...η καύλα με τον σύντροφό σου ή και τον τελείως άγνωστο...η καύλα του εγκεφάλου αλλά και η αυτόνομη καύλα του σώματος που μερικές φορές καθόλου δεν μπορείς συνειδητά να ελέγξεις....(γι αυτό μπορεί και να εκχωρήσεις και τον έλεγχο, γιατί γουστάρεις να μην την ελέγχεις, γιατί βάζεις την ικανοποίηση του άλλου πάνω από τον έλεγχο, ή γιατί και η εκχώρηση του ελέγχου αυτού σε καυλώνει περισσότερο ακόμη)

Και μετά, όταν νιώθουμε ότι αγαπάμε, σιγά-σιγά η καύλα την κάνει με ελαφρά ενίοτε, γιατί ο άλλος μπορεί να μετατρέπεται στον δικό μας άνθρωπο κι όχι σε κείνο τον συγκλονιστικό άγνωστο που μας έχυνε τον εγκέφαλο με απίστευτη ευκολία...
Ίσως κάπου εκεί έχει την δικαιωματική της θέση η ασυμμετρία....Μεγάλη τέχνη η τήρηση της ιδανικής αυτής απόστασης που δεν επιτρέπει την αποκαθήλωση του άλλου χάριν της οικειότητας.....

Η μόνη διαχείριση της καύλας είναι το προσωπικό πρωτόκολλο που εμείς ορίζουμε για να την αξιοποιήσουμε και να την απολαύσουμε....
Κι όσο πιο κοντά είναι η πραγματικότητα στις βρώμικες φαντασιώσεις μας, στα ανείπωτα, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να μην παραμείνουν αβίωτα....
Η δυστυχία έρχεται όταν με επιφάσεις πολιτισμού και ελέγχου, το φαντασιακό συγκρούεται με το πραγματικό....
Γιατί και να μην βιώσεις τις φαντασιώσεις σου, -που δεν υπάρχει κανένας λόγος γι΄αυτό, έτσι όπως το βλέπω εγώ- δεν πρέπει να τις κάνεις φαντάσματα, δεν πρέπει να τις φοβάσαι....
Γιατί αν έρθει αυτή η τραγική στιγμή που έχοντας καταπνίξει και ''διαχειριστεί'' επιτυχώς τις επιθυμίες και τις καύλες σου, καταλαβαίνεις ότι μετανιώνεις μόνο γι΄αυτά που δεν τόλμησες, αυτά που δεν έζησες κι όχι ότι κυνήγησες με σκυλίσιο πάθος, ότι ρούφηξες αχόρταγα μέχρι το μεδούλι...κι ας κάηκες....
Καύλα η καυστική, η επιτακτική, καύλα η ανατρεπτική, η απρόσμενη, η βίαιη, η προκλητική, καύλα η μεγαλοπρεπής, καύλα της απόστασης και της παρουσίας, καύλα του λόγου και του εγκεφάλου, έως την ανείπωτη καύλα του σώματος.....
Κυρίαρχος ή υποτακτικός, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να νιώσει το αντικείμενο ή το υποκείμενο της καύλας του άλλου...Τρέμω την ημέρα που δεν θα καυλώνω κανέναν και δεν θα με καυλώνει κανείς και τίποτα....Γι αυτό όσο το έχω, αφήνομαι, να το απολαύσω....
Καυλεγέρτης και καυλοδόχος... Απολύτως συνειδητά...Χωρίς διαχείριση...χωρίς πολιτισμό...εν έτει 2015....