Ο πολιτισμός, η καύλα και η διαχείριση της απόλαυσης

Πάρτο επι τέλους απόφαση. Δεν είσαι γκρουπούσκουλο, είσαι γκρουπόσκυλο

 

Επανέρχομαι προσωρινά από την Σιβηρία του γκάλλερυ για να καταγγείλω την αντεπαναστατική στάση που είχαν οι χοίροι στην φαρμα των ζωων


υγ. μπρέντα θενξ για το τιπ, αλλά δεν αντέχω άλλη τεκίλα  

 

 

Με τέτοια φάτσα, όσες και να πιεις, δεν θα ξεχάσεις.....  Μην μου κάνεις report που δημοσιεύω το φατσόνι σου οκ? αμάν να σώσω από τα προηγούμενα..... 

 

...για δες ομως το μανούλι την Σιμόν που κυκλοφορούσε o πατομπούκαλος

 

 

Τρεις-τρεις τις είχε ο κοντοστούπης....Άστα, μην μου το θυμίζεις....Και τα είχαν και καλά μεταξύ τους....χαρέμι από υποτακτικές φεμινίστριες, το μπασμένο...
Ήταν η ευφυοφιλία τους ή η τερατολαγνεία τους? Δεν ξεύρω ειλικρινώς.....το είπε υπαρξισμό και καθάρισε πάντως, μαγκιά του.....   

 

Πάντως την Σιμόν την είχε βασίλισσα, να τα λέμε κι αυτά..... Και στον τάφο μαζί του την πήρε.... 

 

Θα λεγα πως εκείνη δεν άντεξε πολύ χωρίς εκείνον,
αλλά αυτό θα ξένιζε τους συγχρόνους μελετητές του Φεμινιστικού κινήματος,
οπότε προτιμώ να το κλείσω με μια ατάκα της.
"Η μεγαλύτερη επιτυχία στη ζωή μου δεν ήταν τα βραβεία αλλά η σχέση μου με τον Ζαν Πολ".


Ασταδιάλα, συγκινήθηκα...
Πάω για κοκορέτσι

 

@Aldur Με κάθε επιφύλαξη, μπορώ να κάνω κάποιες ερωτήσεις πάνω στην τοποθέτησή σας;

Η συζήτηση, όπως εξελίχθηκε, πολύ χονδρικά, έκανε αναφορά στις αιτίες που η θρησκεία έθεσε περιορισμούς στην άντληση ηδονής των πιστών. Πολύ χονδρικά πάλι, διατυπώθηκε η άποψη ότι η θρησκεία έθεσε τους περιορισμούς στην άντληση ηδονής για λόγους σκοπιμότητας, συγκεκριμένα για λόγους επιβολής κι ελέγχου του πληθυσμού.

Ρωτάτε εσείς στη συνέχεια, ποιο είναι το ασφαλέστερο κριτήριο επιβολής ισχύος και εκφράζετε την άποψη ότι είναι η ταύτιση της άντλησης ηδονής του κυριάρχου όχι απλά με την μη άντληση ηδονής των κυριαρχουμένων αλλά με τον πόνο/μαρτύριο των κυριαρχουμένων. Λέτε, επίσης, ότι ξεφεύγουμε από το βδσμ, δεν βάζετε κεφαλαία (δεν ξέρω αν βάζετε γενικώς βέβαια), μιλάτε για πολλούς κυριαρχούμενους.

Συμπεραίνω ότι μιλάτε για τη θρησκεία πάλι και θεωρείτε ότι η μη άντληση ηδονής των κυριαρχουμένων είναι ο περιορισμός της σεξουαλικότητας και η ταύτιση της ηδονής του κυριάρχου με τον πόνο/μαρτύριο των κυριαρχουμένων είναι οι ...μάρτυρες; Αν ακολουθήσω αυτή τη λογική, πράγματι ο σωστός πιστός ακολουθεί τις επιταγές της θρησκείας ως προς τους περιορισμούς της σεξουαλικότητας, ο άριστος πιστός όμως, είναι αυτός που προσφέρει τον πόνο της σάρκας του και τη ζωή του ακόμα προς απόδειξη της πίστης του (αν και εφόσον χρειαστεί στο χριστιανισμό, είναι σχεδόν απαίτηση στο μουσουλμανισμό, κ.ο.κ.)

Επειδή μιλάτε με γρίφους, ενδέχεται να είμαι εντελώς εκτός θέματος   Είμαι;

 

Αυτό που λέμε "θρησκεία"¨ είναι ένα βασικό κομμάτι του πολιτισμού. Όσο παλιότερα πάμε, τόσο μεγαλύτερο είναι το κομμάτι αυτό. Οι επιταγές και η διδασκαλία της κάθε θρησκείας ταυτίζονταν με(ή προσδιόριζαν..) την "κρατική" ιδεολογία, την "εθνική" ταυτότητα, τις επιλογές κάθε λαού. Δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένα από το κοινωνικό πλαίσιο, άσχετα από το αν κάποιος ακολουθεί θρηκευτικές επιταγές. Το ίδιο ισχύει για νεότερα υποκατάστατα της θρησκείας (ζώδια, ποδόσφαιρο, μουσική, και κάποιες πολιτικές ιδεολογίες). Επομένως οι κοινωνικές απόψεις (της πλειοψηφίας) καθόριζαν και καθορίζουν τη στάση της θρησκείας απέναντι στη σεξουαλικότητα. Η θρησκεία τελικά ακολουθεί (ή συνδιαμορφώνει) τις κοινωνικές τάσεις σχετικά με τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα (ακόμα και σε θέματα όπως είναι ηενδυμασία, η διασκέδαση, η εκπαίδευση, η κουλτούρα, οι σχέσεις των φύλων, η καθημερινότητα εν γενει).

 

Αναφέρθηκε από τον @MasterJp, ως κριτήριο ισχύος, η απουσία οργάνου που θα είχε δικαιοδοσία να επιβάλει τον έλεγχο σε κάποιον ισχυρό. Βεβαίως στις σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες υπάρχει πάντα ο Νόμος, καθώς και η ηθική. Επομένως, φρονώ πως αναφερόμενος στο κριτήριο, @MasterJp, ήδη έχετε περιορίσει πολύ την ισχύ ενός ισχυρού εν τω BDSM, πράγμα που απαντά επαρκέστατα στον @Aldur.

Υπάρχει και κάτι άλλο που θα ήθελα να προσθέσω, ως ακραιφνής ορθολογίστρια. Και αυτό ίσως γίνει περισσότερο κατανοητό, από όσους ονειρεύονται την ανομία ή την ανηθικότητα, ως τις αναγκαίες συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να ασκήσουν ισχύ.

Ο εγκέφαλος είναι το κύριο όργανο του κεντρικού νευρικού συστήματος του ανθρώπου. Ο εγκέφαλος, υπό φυσιολογικές συνθήκες λειτουργίας του, επιβάλλει έλεγχο στις πράξεις του ανθρώπου, σύμφωνα με τις επιταγές του μηχανισμού επιβίωσης. Επιβιώνουν όσοι ελέγχονται επαρκώς από τον εγκέφαλό τους. Οι υπόλοιποι... goodbye Vietnam... 

Η ύπαρξη του εγκεφάλου εξασφαλίζει τον (αυτό)έλεγχο στον επιβάλλοντα την ισχύ, σε ορθολογιστική βάση. Οι δε νόμοι των μαθηματικών, τους οποίους ο εγκέφαλος αναγνωρίζει και υπακούει, εκτός όταν δρα αυτοκαταστροφικά λόγω κατάθλιψης ή βλακείας, εξασφαλίζουν ότι η επιβολή της ισχύος θα έχει πάντα ως γνώμονα το βέλτιστο: αυτό που είναι το καλύτερο δυνατό για το άτομο, με απόλυτα συνειδητοποιημένη ιδιοτέλεια. Το βέλτιστο όμως σχετίζεται απολύτως με το βέλτιστο της πλειοψηφίας, όπως γνωρίζουμε ήδη και όπως έχει αποδειχθεί από την θεωρία παιγνίων. Για όσους δεν κατανοούν την θεωρία παιγνίων μαθηματικώς, μία δημοφιλής ταινία, "A beautiful mind", εξηγεί με ένα απλό παράδειγμα τον μόνο τρόπο με τον οποίο ένα άτομο, ευρισκόμενο σε συνθήκες ανταγωνισμού εντός της κοινωνίας (και όχι χορεύοντας με τους λύκους) μπορεί να διεκδικεί και να αποκτά τα αντι-κείμενα της επιθυμίας του: μοιράζεται τα "λάφυρα". 

Είμαστε όλοι όντα προσανατολισμένα ιδιοτελώς στην απόλαυση. Την διεκδικούμε, άλλοι από θέση μεγαλύτερης ισχύος και άλλοι από θέση μικρότερης. Οι σαδιστές - που δεν θα δέχονταν την απόλαυση του άλλου, ακόμη και με όρους μίας ανισομερούς "μοιρασιάς της απόλαυσης" - δεν θα δρούσαν ορθολογικά, σύμφωνα με την θεωρία παιγνίων. Με λίγα λόγια, θα έβλαπταν τον εαυτό τους, αφού σαφώς θα έχαναν στο παιχνίδι της διεκδίκησης της απόλαυσης. Θα δρούσαν δηλαδή αυτοκαταστροφικά.

Ο σαδισμός φαίνεται να είναι ανορθολογικός και, σαφέστατα, εντελώς ανιδιοτελής. 

Γι αυτό ίσως και ο Φρόιντ αναφέρεται στους "ακατανόητους" σαδιστές. 

 

Άνθρωπος με δύο όψεις, όπως ένα νόμισμα,
ωστόσο όχι διπρόσωπος και όχι αντικείμενο πάντα.

Η μία του όψη είναι η καθαρή, η φωτεινή πνευματική του υπόσταση.
Η άλλη του όψη η βρώμικη, η ζωώδης, η σκοτεινή πνευματική του υπόσταση.

Η σύγκρουση μέσα μας, ίσως είναι αέναη, όταν δε μπορούμε να τα αποδεχτούμε
αφενός, αφετέρου να τα εξισορροπήσουμε. Ενδεχομένως, καταλυτικός παράγων
να είναι ο αυτοπροσδιορισμός, ο πιο ουσιαστικός και υγιής, εντούτοις πιθανολογείται
με ακρίβεια να είναι η αλληλεπίδραση μας μέσω μίας σχέσης και όχι ποικιλοτρόπως διαδικτυακώς...