Ο πολιτισμός, η καύλα και η διαχείριση της απόλαυσης

Βασική αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού δεν είναι αυτό. Είναι το ότι ΔΕΝ θα κοιτάζεις να ευχαριστηθείς όπως γουστάρεις εσύ, όσο γίνεται περισσότερο, αλλά θα ΕΛΕΓΧΕΙΣ τον τρόπο που απολαμβάνεις, γιατί αλλιώς θα σε πετάξουμε έξω από την ομάδα, αν δεν σέβεσαι τους κανόνες. Έτσι δημιουργείται η πρώτη κοινωνία, γύρω από τις φωτιές του homo sapiens.

Το πραγματικά λυπητερό ήταν το follow-up study, όταν τα παιδάκια αυτά έγιναν ενήλικες. Σε γενικές γραμμές, κάποιος που κοπιάζει σήμερα για να απολαύσει διπλά αύριο, έχει περισσότερες πιθανότητες να διεκδικήσει και να κατακτήσει όσα επιθυμεί. Υπό το ίδιο πνεύμα μπορεί κανείς να δει την σωστή διατροφή, την άσκηση, τις ακαδημαϊκές και επαγγελματικές επιτυχίες, τις καλές διαπροσωπικές σχέσεις κ.ο.κ.

O Λακάν απλώς έκλεβε ιδέες από τους αρχαίους Έλληνες - τις λίγες φορές που έλεγε κάτι αμυδρά κατανοητό. Με λίγη κοινή λογική μπορεί ο οποιοσδήποτε να αναγνωρίσει έναν φαφλατά τσαρλατάνο μέχρι να πεις α μικρό. 

Αναφέρομαι στην κύρια πρόταση περί ματαιότητας του εγχειρήματος.

Αναφέρομαι στην διαχείριση της σπατάλης.

Για παράδειγμα, κάποιος που τρώει βουλιμικά μαθαίνει να τρώει με μέτρο.

Αφετηρία της γνώσης είναι η λογική σκέψη. YMMV.

 

Αν το θέμα είναι η διαχείριση της κάβλας (όπου ως κάβλα ορίζουμε την απόλαυση που αντλούμε από τα σεξουαλικά ορμέμφυτα), σας προτείνω να ξεφύγετε από τη μονομέρεια του μεγάλου Φρόϋντ. Πολλά έχουν ειπωθεί από τότε σχετικά. Εχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε που ο Μάσλοου μίλησε για την πυραμίδα των αναγκών, όπου η κάβλα είναι μία μόνο από τις ανθρώπινες ανάγκες, και μάλιστα βρίσκεται χαμηλά στην πυραμίδα.

Το ερώτημα είναι: Πρέπει να ικανοποιηθεί εντελώς μιά ανάγκη που βρίσκεται σε κατώτερο επίπεδο (π.χ. η κάβλα) για να προχωρήσουμε στην ικανοποίηση των αναγκών του επόμενου επιπέδου? Οχι απαραίτητα. "Ο Maslow, πίστευε ότι μια ανάγκη θα πρέπει να ικανοποιηθεί σε έναν ελάχιστο βαθμό πριν ασχοληθεί το άτομο με το ανώτερο επίπεδο αναγκών. Μόλις το άτομο φτάνει σε αυτό το σημείο, αρχίζει και αισθάνεται την ένταση που προέρχεται από το επόμενο επίπεδο της ιεραρχίας των αναγκών, οπότε αρχίζει να πειραματίζεται με νέους τύπους συμπεριφοράς προκειμένου να ικανοποιήσει την νέα ανάγκη."

Ανέφερα το Μάσλοου ως παράδειγμα. Θα μπορούσα να επικαλεστώ άλλες θεωρίες. Το συμπέρασμα είναι πως η απόλυτη ικανοποίηση της κάβλας οδηγεί σε απόλυτη παράδοση, δηλαδή σε μονομέρεια. Το θέμα δεν είναι ηθικό, δεν πρόκειται δηλαδή για πρόσταγμα του υπερεγώ (για να επιστρέψουμε στο Φρόϋντ). Είναι θέμα ιεράρχησης αναγκών και διαχείρισης χρόνου. Τόσο απλά.

 

Εκτιμώς πώς αυτό δεν είναι βασική αλλά δευτερεύουσα αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Και αυτό γιατί είναι αναγκαία για να υπάρξει ο ανθρώπινος πολιτισμός ή για την ακρίβεια οι κοινωνικές ομάδες (ο πολιτισμός είναι κάτι παραπάνω από αυτό θεωρώ). Εξάλλου το λέτε πολύ εύστοχα με τη φράση "θα σε πετάξουμε έξω από την ομάδα, αν δεν σέβεσαι τους κανόνες".
Εξηγώντας γιατί το πιστεύω αυτό θα πω ότι έχει σημασία αν θεωρούμε τον πολιτισμό "πηγή δυστυχίας", κατά το ομώνυμο έργο του Φρόυντ (που τον έχουμε προαναφέρει). Δεν θεωρώ τον πολιτισμό πηγή δυστυχίας.
Οι άνθρωποι δεν κάνουμε κάτι με γνώμονα το να μας κάνει δυστυχισμένους, το να μας καταπιέσει, όχι επί της αρχής τουλάχιστον. Αυτά συμβαίνουν βέβαια - ποιος θα το αρνηθεί; Αλλά είναι στρεβλά παράγωγα, στρεβλώσεων στην πορεία.
Έτσι οι άνθρωποι δεν έκαναν κοινωνίες ή και πολιτισμό με σκοπό να καταπιέζουν την ηδονή τους αλλά αντίθετα για να βοηθούν ο ένας τον άλλο, να έχουν πλεόνασμα (τροφής π.χ.), να ζουν με μεγαλύτερη ασφάλεια, δηλαδή τελικά να απολαμβάνουν περισσότερο.  

 

Συνεχίζω την παραπάνω απάντηση μου (συγγνώμη, δεν ξέρω πώς να απαντώ σε 2 άτομα σε μια απάντηση, θα το βρω σιγά σιγά) λέγοντας ότι αυτό το βρίσκω κι εγώ εύλογη βασική αρχή. Γιατί αν το κάναμε όλοι αυτό, τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα στις κοινωνικές ομάδες και επιπλέον θα ήταν και όλοι ικανοποιημένοι από την ηδονή που θα είχαν.
Έτσι, δεν θα υπήρχε ούτε ζήτημα κοινωνικών - ενδοομαδικών συγκρούσεων, ούτε τα προβλήματα που φέρνει η έλλειψη - στέρηση απόλαυσης και τα γνωρίζουμε όλοι.
Και όλα θα λειτουργούσαν εύρυθμα, με ευθεία πορεία προς την πρόοδο.

Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που κάποιος κοιτάζει να ικανοποιηθεί με μέσα που δεν διαθέτει, με τρόπο που δεν μπορεί, με πράγματα που δεν μπορεί να κάνει.

Εδώ νομίζω θα διαφωνήσω με τον πατέρα της ψυχανάλυσης. Η αντίδραση είναι αντεστραμμένη σεξουαλικότητα, δηλαδή μια σεξουαλικότητα που δεν βρήκε ικανοποίηση, δεν βρήκε διέξοδο, δεν βιώθηκε.  

 

Το τι θεωρείται πολιτισμός και τι καύλα οσο περνάνε τα χρόνια αυτό αλλάζει.

Άλλο ο πολιτισμός και η καύλα του homosapiens και άλλο για τον σύγχρονο άνθρωπο και σίγουρα κάτι άλλο θα είναι «αύριο».

Τώρα πηγαίνοντας στο αρχικό ερώτημα ότι η ανθρώπινη φύση σχετίζεται με την αγωνία να ελεγχθεί η καύλα…κατά την άποψη μου δεν νομίζω ότι υπάρχει αγωνία για την καύλα αλλά την «πληρώνει» η καύλα εξαιτίας άλλης αγωνίας.

Θεωρώ ότι ακόμα και στη σύγχρονη εποχή ο άνθρωπος διακατέχεται από το πρωτόγονο ένστικτο / αγωνία του να προφυλάξει την «οικογένεια» του.

Και το οικογένεια το βάζω με εισαγωγικά γιατί στον πρωτόγονο άνθρωπο ήταν πράγματι η οικογένειά του που μετά έγινε ομάδα, χωριό, πόλη, περιοχή και πάει λέγοντας.

Όσο λοιπόν μεγάλωνε αυτή η «οικογένεια» τόσο περισσότεροι κανόνες, νόμοι κλπ θεσπίζονταν για να μπορεί αυτή η «οικογένεια» να ζει αρμονικά. Ο σκοπός και ο στόχος λοιπόν δεν ήταν να περιορίσουν την καύλα του κάθε μέλους της «οικογενείας» αλλά να «σιγουρέψουν» την ενότητα, την επιβίωση και την ευμάρεια αυτής.

Και τα μεγάλα προβλήματα αρχίζουν όταν η «οικογένεια» μεγαλώνει τόσο πολύ που πλέον για να τραφεί πρέπει να καλλιεργήσει ή να κυνηγήσει σε περισσότερες περιοχές και έρχεται αντιμέτωπη με άλλη «οικογένεια» με το ίδιο πρόβλημα. Και τότε μπαίνουν ακόμα περισσότεροι κανόνες και ενδεχομένως σκληρότεροι που αρχίζουν και περιορίζουν ακόμα περισσότερο τις καύλες.

Το ίδιο κατά μια αντιστοιχία ισχύει και στη σύγχρονη κοινωνία.

Οπότε κατά την άποψή μου η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι ότι δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να παλεύει να περιορίσει τις καύλες του αλλά αναγκάζεται να το κάνει.

 

E, μα καλά, θα ΄λεγε "Εν αρχή ην ο φαλλός" ο Ιωάννης, με τα δύο νι και την πλούσια κόμη; Πόσο μάλλον "Εν αρχή ην το αιδοίο"... Θου Κύριε...Αυτό όμως το λέει στο Καινούργιο Βιβλίο του σωστά; Γιατί έγώ έχω το παλιό και μπερδεύομαι, εκείνο ήταν συλλογικό και αρχίζει "Εν αρχή εποίησεν Θεός ουρανόν και γην". Κουβέντα για λόγο (αιτία) πόσο μάλλον Λόγο (λογική) πίσω από την "ποίηση". Ποιό από τα δύο να δεχτούμε; Το πιο πρόσφατο όπως γενικά στις εκδόσεις; (βελτιωμένη και επαυξημένη). Εγώ λέω να περιμένουμε γιατί κλείσαμε και δισχιλιετία, και μπορεί να βγει νέα έκδοση πιο μοντέρνα, με τίποτα "έν αρχή ην το τσιπ", "τσιπ ην και εις τσιπ απελεύσει" που λέτε και σεις, τώρα που κι ο Πάπας πιστεύει στην εξέλιξη...
Αλλά έχω μια απορία: αν δεχτούμε ως ενιαία οντότητα (που δεν είναι) όλους όσους ασπάζονται και το πρώτο και το δεύτερο βιβλίο και τις παραλλαγές τους, πιάνουμε κοντά στα 2,2 δις ανθρώπους. Οι υπόλοιποι, ως τα 7 δις ζουν στον παραλογισμό; Οταν αυτοί ξεκινάν τα Βιβλία τους λέγοντας "Στο όνομα του θεού, του πιο ένδοξου και πιο ελεήμονος" (Κοράνι) θεωρούν ότι το έλεος είναι πιο σημαντικό από τη λογική; Η όταν λένε "Επαινοι για τον Αγκνι, τον επίλεκτο Ιερέα, θεό, οργανωτή των Θυσιών, τον Ιερό Hotar, τον πλουσιότερο των πλουσίων" (Βέδα) θεωρούν τον πλούτο και τις θυσίες πιο σημαντικά; Και καλά αυτοί, πες, είναι σκοταδιστές.. Αμ, οι αρχαίοι ελληνες, λευκότατοι και φωτεινοί, εκτός λογικής κι αυτοί, αφού ο Ησίοδος γράφει ότι στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα και αυθόρμητα εμφανίστηκε το Χάος; Και αφού δεν βάζουν, έστω ψευδεπίγραφα, αφετηρία τους στα θρησκευτικά τους κείμενα τη λογική, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε έναν κόσμο μη-γνώσης και χάνουν την ευκαιρία της μέγιστης απόλαυσης;
Ας πούμε, τα προγράμματα λογικής στα παν/μια μπορούν να συμπεριλάβουν θεωρήματα με αυτούς που περπατάνε στα νερά, πολλαπλασιάζουν ψάρια (ασεξουαλικά πάντα) μέσα σε κοφίνια, αυτούς που σκοτώνουν αυτοκτονώντας για να απολαύσουν επιτέλους παρθένες και ρύζια, αυτούς που ονειρεύονται τετράχειρες αιματοβαμμένες θεές του πολέμου, κλπ. κλπ. Και οι διάφοροι κλάδοι της λογικής θα κοροιδευουν ο ένας τον άλλον για τις διδαχές του, ενώ οι ίδιοι θα κατέχουν ΤΗΝ λογική...
Ενδιαφέρουσα ιδέα, η επίκληση της λογικής μέσα από θρησκευτικά κείμενα. Δείχνει βαθιά αίσθηση του χιούμορ, αν μη τί άλλο...

Την εποχή του Google, καλό είναι να ξεχωρίζουμε τί έχουμε ακούσει / διαβάσει / καταλάβει από τον κάθε Φρόυντ και τί έχει γράψει εκείνος. Επί του θέματος έχει πει: "Ονομάζουμε υγιή εκείνον τον ΝΕΥΡΩΤΙΚΟ που παρουσιάζει ένα μόνο σύμπτωμα: βλέπει όνειρα".Απέχει λίγο απο το "όποιος ονειρεύεται είναι υγιής" που δεν ειπε ο Φροιντ. Ο Φρόυντ δεν παρουσιάζει πουθενά καμμία αμφιβολία ότι κατά τη γνώμη του ο ΔΥΤΙΚΟΣ άνθρωπος είναι κατ΄ανάγκη νευρωτικός. Δεν είναι κακό, δεν είναι καλό. Απλώς συμβαίνει, λέει.

 
Και λίγα λέτε - εδώ έχει ξεπεραστεί η βαρύτητα: τις προάλλες πήρα ένα φίλο μου τηλέφωνο και σε λίγη ώρα, μου είπε, πετούσε για Λονδίνο.

 
Σωπάτε καλέ, εδώ δεν διώκονται αυτοί που πιστεύουν ακόμη στην Αθανασία του Αιγάλεω...

 
Δεν καταλαβαίνω τί ακριβώς εννοείτε εδώ. Οι άνθρωποι, απ΄ότι έχω δει κι ακούσει, κάνουν τα πάντα για την απόλαυσή τους, όχι για να ανεβάσουν την καύλα τους (ερεθισμό). Την διατήρηση / διαχείριση της αέναης καύλας χωρίς εκτόνωση στην απόλαυση, την αποζητούν ρομαντικοί και θρησκόληπτοι σε Δύση και Ανατολή.Το "πείραμα" που είχε το βίντεο θα πρεπε να διδάσκεται στα κατηχητικά κάθε Σ/Κ αφού εκτός από την εγκράτεια με στόχο αβέβαιη (ελεγχόμενη από άλλον) μελλοντική ανταμοιβή διδάσκει και την συσσώρευση, αφού μαθαίνει στο παιδί ότι το πολύ είναι καλύτερο από το λίγο αλλά επαρκές.

Εντάξει, ωραίο παράδειγμα το βιντεάκι με τη σοκολάτα. Σήμερα κιόλας θα πάω στο παιδί μου και θα του πω, σήμερα να δείξει εγκράτεια και αύριο θα φαει ΟΧΙ ΜΙΑ αλλά ΔΥΟ σοκολάτες! Ό,τι πρέπει για την υγεία του και για να το κάνω βουλιμικό, όχι μόνο στο φαί του αλλά γενικότερα στη ζωή του. Ααααα, μοναχά αν εννοείται ότι τις δύο σοκολάτες θα τις φάει κάποια στιγμή στην άλλη ζωη....

Μάταιο δεν ξέρω αν είναι, αλλά σίγουρα είναι Κυριαρχικό, αφού οι Κυρίαρχοι "διαχειρίζονται την κάβλα". Και δεν υπάρχει και η εγγύηση ότι το Κυρίαρχο άτομο θα είναι ορθολογιστικό. Επίσης αυτό που λέει ότι η μέγιστη δυνατή κάβλα επιτυγχάνεται με την χρονική επέκτασή της, μέσω της αναστολής της απόλαυσης, και θα οδηγήσει στην μέγιστη δυνατή απόλαυση δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Καμμιά φορά, ξέρετε, μια πίπα, είναι μία πίπα -που ίσως θα λεγε κι ο MindMaster 

 

Και έτσι, αγάλι αγάλι φτάσαμε στο "σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή ποτέ δεν κάνει"  

Όσο κι αν είναι αλήθεια ότι ο Ιωάννης έβαλε στη Βίβλο το "εν αρχή ήν ο Λόγος" το είχε πάρει από τους Προσωκρατικούς. Και κατά πάσα πιθανότητα για να τα έχει καλά με τους Έλληνες και την ελληνική σκέψη. Με αυτά και πολλά άλλα κερδήθηκε η Δύση. Γιατί σε αυτά τα λόγια, εκτός από το τι λένε μετράει άπειρα περισσότερο το τι δεν λένε. Όταν λέει "εν αρχή ήν ο Λόγος" τι αποκλείει τότε ο Ιωάννης; Μήπως τη συμπαντική ενέργεια των άπω-ανατολικών θεωρήσεων; Ή απλά τις δεισιδαιμονίες της εποχής εκείνης;

Όμως, και συμπαθάτε με που γίνομαι υπερβολικά πυκνή, είναι που δεν το έχω με τις περί θρησκείας παθιασμένες συζητήσεις και με το ποιος και γιατί είναι άθεος, μέχρι νεωτέρας άθεος, όχι σίγουρα ένθεος ή ένθεος, κατά την γνώμη μου, το απολύτως κρίσιμο πολιτισμικά στο πιο διαβασμένο βιβλίο στον κόσμο είναι το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσις και ιδίως το εδάφιο 26:

26. Και είπεν ο Θεός, ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.

Με αυτόν τον τρόπο η φύση έχασε τη θεϊκή της υπόσταση και ο άνθρωπος κλήθηκε να την εξουσιάσει. Ο δρόμος για τον μονοθεϊσμό είχε ανοίξει. Ο χρόνος έπαψε να είναι κυκλικός και η ιστορία απέκτησε νόημα. Έτσι πρωτοεμφανίστηκε στην ιστορία του ανθρώπου, μέσω της εξουσίας στα πάντα όλα τα άλλα, η ιδέα της προόδου. Και ο λόγος; Ένα από τα εργαλεία αυτής.

Λέει* ο Γιάννης με το ένα "ν" για τον ορθολογισμό και την ελευθερία:

Συμπερασματικά, η μόνη εξήγηση του γιατί ο Θεός έβαλε την Εύα στη δύσκολη αυτή θέση, σε ένα παίγνιο όπου είναι αδύνατον να κερδίσει την παραμονή στον Παράδεισο, είναι ότι ήθελε να ελέγξει κατά πόσον η Εύα είναι πραγματικά ελεύθερη. Όμως, όπως είδαμε, αυτό απαιτεί τρία πράγματα: Πρώτον, η Εύα να είναι βαθιά ορθολογική, καθώς κανείς ηλίθιος δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος. Δεύτερον, η Εύα να έχει τη δυνατότητα να υπερβεί, με τη δύναμη της λογικής της, το στενό της συμφέρον. Και, τρίτον, ο Θεός να εμφυσήσει μια έννοια λογικής στην Εύα που να είναι εύπλαστη και στο χέρι της Εύας να τη δημιουργεί, όπως δημιουργεί και την υπόλοιπη ζωή της – όχι υποδυόμενη έναν προκαθορισμένο ρόλο, αλλά προσωποποιώντας και δημιουργώντας τον εαυτό της.

* http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.oikonomia&id=24186

@clarisse

για τα υπόλοιπα που (μου) γράψατε θα επανέλθω, απολαμβάνω τη συζήτησή μας  

@margarita_nikolayevna

Καλώς ορίσατε, κατ' αρχήν   Συμφωνώ με τα λόγια σας, η ασφάλεια έχω τη γνώμη ότι είναι κρίσιμο ζητούμενο στη βάση της αρχής της ηδονής και - συμπληρώνω - μαζί με την συναίσθηση ιεραρχίας, η απαρχή της αγάπης. Κατά τη γνώμη μου πάντα. Και για την κατ' αντίστροφη σημασία της αντίδρασης στη σεξουαλικότητα συμφωνώ, άλλωστε έχω την εντύπωση ότι και ο πατέρας της ψυχανάλυσης κάπως έτσι το έλεγε.

Υστερόγραφο: Μερικές φορές υποτακτικές ή και σκλάβες καταπιέζουν οι ίδιες τη δυναμική τους πλευρά από φόβο μήπως θεωρηθούν brat ή όχι υποτακτικές ή ακόμα και καταπατητές του (… αποκλειστικού; ) πεδίου της Κυριαρχίας. Δεν χρειάζεται, όπως με έμαθε Ο που με έχει. Διαβάζεται και σε σχέση με τα υπό του Γιάννη με ένα "ν" λεγόμενα  

 

Αυτή είναι η κόμ ιλ φο άποψη της "πίστευε και μη ερεύνα" πλευράς. Υπάρχει και εκείνη που λέει οτι αξία έχει ο παράδεισος όταν κερδίζεται, όχι όταν χαρίζεται. Ο φίδης με το χαιδευτικό Ράκης (από το εωσφοράκης) έδωσε στον άνθρωπο τη δίψα για γνώση. Αρα, την ευκαιρία να κερδίσει τον παράδεισο, όπου παράδεισος = ο Λόγος, δηλαδή η αιτία μέσα από την οποία θα ενωθεί με το Ον. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα... 

 

@peleas

μια χαρά είναι τα ψιλά γράμματα δεδομένου ότι όσοι ακόμα διεκδικούν την απόλαυσή τους έχουν μάτια και για αυτά  

Γιατί, όμως, ένωση με το Ον; Και γιατί στην υλιστική του "ο παράδεισος που κερδίζεται" (και δεν υπάρχει κατ' εμέ τέτοιο πράγμα, μέχρι περιβόλια ή άντε κτήματα με λιόδεντρα μπορεί να κερδηθούν, ο παράδεισος όχι γιατί το κερδισμένο είναι το πλέον γνωστό και καταπάτημένο και αν ο παράδεισος είναι έτσι τότε δεν είναι πια παράδεισος) χρειάζεται να προστεθεί η υπερβατική της ένωσης με το Ον;

 

@gaby ,
Για τον απλούστατο λόγο πως ότι αξίζει αποκτάται με προσπάθεια. Δεν αναφέρομαι στην προτεσταντική ωφελιμιστική αντίληψη του υλισμού, αλλά στην κατάκτηση της γνώσης. Αν σε ενοχλεί ο παράδεισος, βάλε τη θέση του τη σοφία που οδηγεί στην αρμονία με τη μητέρα Φύση (αυτή είναι η new age εκδοχή) και τα πλάσματά της, την αριστοτελική ευδαιμονία, τη στωική σοφία κ.λ.π.

Γιατί το κερδισμένο είναι το πλέον γνωστό και καταπατημένο? Διευκρίνησέ το παραπάνω αν θέλεις...

Η υπερβατικότητα είναι ανθρώπινη ανάγκη. Αν δεν υπήρχε θεός, θα τον εφευρίσκαμε. Κάποιοι, μεταξύ των οποίων ο Πυθαγόρας, ισχυρίζονται οτι όλα τα όντα έχουν το θεικό σπόρο μέσα τους. Ενωση με το Ον σημαίνει την ανακάλυψη του θεικού σπόρου εντός μου. Αυτού που οι αλχημιστές αποκαλούν χρυσάφι...

 

@peleas,

γιατί αλλιώς δεν θα είχε κερδηθεί. Ιδίως όταν αναφέρεσαι σε γνώση. Όταν κάνει κάποιος μια μελέτη, την ώρα που γράφει την τελική γραμμή του συμπεράσματος όλο το έργο είναι απολύτως αδιάφορο για τον ίδιο επειδή πλέον το γνωρίζει και είναι για αυτόν πεπερασμένο. Αν μείνει εκεί θα είναι πεπερασμένος και ο ίδιος. Το πιθανότερο όμως είναι ότι συνεχίζει να αναζητά τη γνώση, να επανεφευρίσκει δηλαδή τον εαυτό του, επειδή αυτός είναι ο δρόμος προς την ελευθερία.

 

@gaby ,
Ομορφα το θέτεις. Δε θυμάμαι αν ήταν ο Κομφούκιος ή ο Λάο Τσε που είπε: συνέχισε να ανεβαίνεις το βουνό μέχρι την κορυφή. Και όταν φτάσεις εκεί, συνέχισε ακόμα πιό πάνω....

Ο δρόμος για τη γνώση δεν έχει τέλος. Οι ίδιοι οι Στωικοί έλεγαν πως ο "σοφός" δεν υπάρχει. Εϊναι μιά διαδρομή μάλλον, παρά προορισμός. Απλά (όσο γίνεται) κάποιοι θέτουν ένα όριο: την επιστροφή στο Χάος, την αρχή των πάντων, η κατάσταση που εμπεριείχε όλες τις δυνατότητες. Και μετά? Αγνωστο! Κάποιες έννοιες ξεπερνούν την παρούσα ικανότητα του ανθρώπου να τις συλλάβει.