Ο πρωτος μου ερωτας!

Kαι πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι;
Μήπως κάνατε bdsm από τα γενοφάσκια σας;

 

Re: Απάντηση: Re: Ο πρωτος μου ερωτας!

το ξερω μακαρι να μπορουσαν να ηταν αλλιως τα πραγματα...πολυ κακο να δενεσαι με τουσ ανθρωπους...ολοι την παρτη τους κοιτανε εντελει κ στο τελος μενεις στο μηδεν...

 

ταξίδι σε χρονολογίες που έχω ξεχάσει

δεν θυμάμε τι γινόταν στο κόσμο γύρω μου αδιαφορούσα ,ήταν 97' ή 98'

την λέγανε Κ. με πολύ χαρακτηριστικό όνομα , ίσως αυτό ήταν που με τράβηξε ,ίσως ήταν το αθλτηικό κορμί της (έκτοτε αρέσκομαι σε γυναίκες με γυμνασμένο κορμί.. ) ίσως ήταν ο συγκρατημένος και λιγομίλητος χαρακτήρας (έκτοτε με εκνευρίζουν οι φλύαρες με τα κενά βλέμματα και όταν κάνω έρωτα δεν θέλω να μιλάμε...) μερικές φορές δεν το αναλύω ακόμα αυτό ...

ήθελα να κάνω κάτι μαζί της ,αλλά μία φιλή της με απέτρεψε ,για καιρό με πλησίαζε αλλά εγώ πίστευα πως ήταν για φιλία μίας και εμπιστεύτικα άνθρωπο και την απέφευγα γιατί ήμουν ερωτευμένος και δεν άντεχα στην ιδέα ότι είχε σχέση και εγώ να είμαι φίλος της
επίσης με απέτρεψε το γεγονός ότι ήξερα τι γούσταρα ερωτικά/σαρκικά απέναντι σε μία γύναικα κάτι που σε εκείνη την ηλικία δεν το είχα αποδεχθεί και μου προκαλούσε έντονα κολύματα
τελικά δεν είχε σχέση εμένα ήθελε ,απογοητεύτικε και τα έφτιαξε με έναν φίλο μου ,πού καλό παιδί ... μέχρι να φύγουμε και οι δύο μας από εκεί που μεγαλώσαμε τους έβλεπα μαζί ...μάταια προσπαθούσα να βρω αλλού να εκδηλώσω την αγάπη μου ,το όνομα της σιγοψυθύριζα κάθε φορά που έμενα μόνος ...

μετά από 2 χρόνια τη ξεπέρασα ,έκτοτε την βλέπω μία φορά το χρόνο και ανταλάσουμε ένα χαμόγελο και ένα τυπικό χαιρετισμό ,ίσως να μη κατάλαβε ποτέ ότι την αγάπησα ... ίσως εγώ δεν μπορώ να αγαπήσω και αυτό να φαίνεται ...
μετά από ακόμα περισσότερα χρόνια αποδέχθηκα τον εαυτό μου ως αυτό που είναι



anyway τις ζωές μας τις πετάμε

 

Ήμουν γύρω στα 13 με 14, α-β Γυμνασίου. Πήγαινα σε μουσικό σχολείο και τα απογεύματα πήγαινα σε ένα φροντιστήριο. Εκεί είχαμε έναν καθηγητή μουσικής, τον Θύμιο, ο οποίος θεωρώ πως με στιγμάτισε απόλυτα. Τον θαύμαζα πολύ, κυρίως επειδή μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε κιθάρα και ήθελα και εγώ να παίζω σαν αυτόν. Μου άρεσε πολύ και η εμφάνισή του. Ήταν ψηλός, μουσάτος με μάτια και μαλλιά καστανά. Ήταν γύρω στα 31. 17 χρόνια μεγαλύτερος μου. Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ σε αυτόν ήταν το γεγονός ότι ήταν πάρα πολύ πρόσχαρος άνθρωπος, ανοιχτός με όλους, σε σημείο που πολλές φορές παρεξηγούσα τη στάση του θεωρώντας ότι μου έδινε ψεύτικες ελπίδες. Δυστυχώς, τα απαγορευμένα και τα απωθημένα είναι πάντα τα καλύτερα. Και αυτή η περίπτωση τα συνδύαζε και τα δύο. Έπειτα από έναν χρόνο, ο Θύμιος διορίστηκε σε ένα σχολείο στην Κρήτη. Εγώ ήμουν στην Αθήνα. Ερχόταν κάποιες φορές επίσκεψη στο φροντιστήριο για να μας δει, ύστερα όμως σταμάτησε να έρχεται. Ακόμα και τώρα που τον θυμάμαι, δυσκολεύομαι να φανταστώ πως θα ήταν αν ένιωθα κάτι πιο έντονο για κάποιον άλλον. Είναι η εφηβεία, ο πρώτος έρωτας που ήταν και ανεκπλήρωτος, όλα αυτά με κάνουν να τον χαρακτηρίζω ακόμα και σήμερα το πιο έντονο συναίσθημα που έχω νιώσει.

 

15 στα 16 οριακά πάνω από την ηλικία συναίνεσης με συνομήλικη μου να κάνουμε τα πρώτα δειλά βήματα στο σοφτ bdsm.
Πολύ έντονα συναισθήματα σωματικά και ψυχικά. Από ένα βιβλίο στις πρώτες εντολές, στις πρώτες "αποστολές" και από εκεί στην υποταγή πολλές φορές 24/7. Πολλές φορές βλέποντας αυτή την πρώτη σχέση εκ των υστέρων βλέπω πόσο επηρεασαμε ο ένας τον άλλον. Εκείνη βρήκε έναν άνθρωπο απότομο και μόνιμα θυμωμένο και τον έκανε έναν άνθρωπο με μεγάλη καρδιά και κατανόηση, ενώ εγώ βρήκα ένα φοβισμένο κοριτσάκι με αυτοεκτίμηση υπό του μηδενός, και "παρέδωσα" μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό που ποδοπατουσε όποιον στεκόταν απέναντι της. Τόσο δυναμική που τελικά ούτε εγώ κατάφερα να την ελέγξω.
Η bratοποιηση της σκλάβας ίσως.

 

Να 'σαι καλά χαμογέλασα. Τον Μποστ έχεις ακουστά;

 

Σε 13 χρόνια πολλά μπορούν να συμβούν.

 

Ήταν μία συμμαθήτρια που αλλού, στο νηπιαγωγείο. Κάπου στα 5 μου δηλαδή. Όλα τα υπάρχοντά της ήταν και δικά μου. Φύλαγε το κάθε τι, δεν έδινε και δεν δάνειζε το παραμικρό σε άλλους. Η τσάντα της πάντα ήταν ανοιχτή για μένα. Στις ηλικίες εκείνες, βλέπετε, μόνο τσαντούλες ανοίγαμε.

Καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται.

 

Ο πατέρας της μάλλον σας συμπαθούσε επειδίς παίρνατε τα γράμματα

 

Βιολέτα, άκαρδη Βιολέτα!
Το ξέρω πως δεν έφταιγες εσύ που οι γονείς σου μετακόμισαν 500 χλμ μακριά και πως ήθελες να είμαστε μαζί, αλλά μπορούσες να πάρεις ένα τηλέφωνο.
40 χρόνια πέρασαν αγάπη μου, δε θα περιμένω πολύ ακόμα, έχω κρατήσει την παρθενιά μου για εσένα όπως είμαι σίγουρος ότι την κράτησες κι εσύ, αλλά πόσο ακόμα;

 

Μου θυμήσατε παιχνίδι που παίζαμε μικρά. « ένα φράγκο η βιολέτα , τσίγκο λελετα» Που καιρός για έρωτες τότε. χαχα