Ο σκλάβος με το Babylino

Απάντηση: Ο σκλάβος με το Babylino

Την τελευταία φορά που μουτυχε κάτι τέτοιο (και ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς) κατέληξα να ψαρεύω σολομούς σε Νορβηγικό καίκι κάπου στην Γροιλανδία.

 

Re: Απάντηση: Ο σκλάβος με το Babylino

Αχ πώς μου διέφυγε αυτό; Είναι μάλλον ο συνεχής βόμβος, που σε οδηγεί στο να μην αντιλαμβάνεσαι πλέον το ερέθισμα... 

Εκτός φυσικά από τις περιπτώσεις όπου ο σκλάβος με το Babylino χτυπά jackpot. Αλλά αυτό είναι μάλλον σπάνιο φαινόμενο.

 

Πραγματικά, δεν σε καταλαβαίνω πλέον. Τί έχεις πάθει; Γέρασες; Κουράστηκες; Απογοητεύθηκες;

Ποτέ δεν συμβιβάστηκα με καμία κατάσταση και δεν σκοπεύω να το κάνω τώρα, στην ώριμη αυτή ηλικία, και μάλιστα δεν σκοπεύω να ενθαρρύνω ούτε άλλους να το κάνουν.

Ούτε δίνω ούτε παίρνω χωρίς να είμαι βέβαιη ότι αυτό που κάνω είναι αυτό ακριβώς που θέλω να κάνω, και θα σου συνιστούσα να κάνεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο, είσαι μεγάλο παιδί πια. Αυτό έλειπε, να είμαστε ακόμη έρμαια της ροής των γεγονότων. Φυσικά κάθε στιγμή μπορεί να επιφυλάσσει δυσάρεστα, τί πιο δυσάρεστο από την γνώση αυτή; Δεν υπάρχει κάτι που να μην αντέχουν οι άνθρωποι, αν δεν το αντέχουν τρελαίνονται, οπότε δεν το βιώνουν. Άρα, γιατί να ανησυχείς;

Δεν σκοπεύω να ευχαριστήσω κανέναν, ανύπαρκτο ή μη, για αγαθά που απέκτησα ιδίοις κόποις. Όποιος θέλει να απολαμβάνει τα αγαθά των κόπων του, ας κοπιάσει. (Ο Ένας που αξίζει τις ευχαριστίες μου, τις ξέρει και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβω, θα επιβιώσει χωρίς αυτές.)

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν είμαι υπεράνω κανενός. Βλέπω κάτι, το καταγράφω, και το κάνω αντικειμενικά χωρίς να χαϊδεύω κανέναν. Αν δεν σας αρέσει, να πάτε παραπέρα, έχει πολλές χαϊδεύτρες.

 

δεν ξερω ... μπορει να εχεις και δικιο ... μερικες φορες απλα αισθανομαι οτι φτανεις σε ενα κρεβατι τοσο δυσκολα που αξιζει λιγο σεβασμο ..... πολλα μεσα στο ανθρωπινο κεφαλι και δυο αγνωστοι ερχονται γυμνοι μαζι .... νομιζω οτι καθε ξενο μονοπατι που οδηγει εστω και για λιγο πανω στο δικο μας , δικαιουτε την ιδιαιτερη εκτιμηση , διχως κριτικη για τα βηματα που οδηγησαν εκει ....
αν Ντορα εχεις δικιο εσυ τοτε ειμαστε κερδισμενοι ολοι ..   ...

 

Ποιο κρεβάτι; Ποιοί άγνωστοι; Γυμνοί που; Έγινε κάτι και δεν κατάλαβα;

Για ποια βήματα και για ποια μονοπάτια μιλάς; Και τι προσπαθώ τώρα η καψερή;

Σε λίγο θα πρέπει να φύγω.

 

το γυμνοι και κρεβατι εντος και εκτος εισαγωγικων ... εννοω την ευρυτερη εννοια του γδυσιματος .. οχι μονο εκεινη των ρουχων ...
θεωρω οτι αν καταφερεις και φτασεις εκει , αξιζει λιγο σεβασμο .. αυτο μονο ...

 

isnogood, τον σεβασμό μου τον δίνω μόνο σε όποιον τον αξίζει. Έχω αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, ότι πιστεύω πως κάθε άνθρωπος έχει μέσα του κάτι πολύτιμο. Γιατί αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Αλλά τυχαίνει να είμαι και ζωόφιλη. Κατανοείς πιστεύω ότι άλλο αγάπη και αποδοχή και άλλο σεβασμός.

Το νήμα καταδεικνύει την έλλειψη αυτοσεβασμού κάποιων αντρών, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, οι οποίοι αδυνατούν να κάνουν τα απαραίτητα βήματα προς την ενηλικίωση, τεμπελιάζοντας ή επιλέγοντας την εύκολη οδό που δεν απαιτεί τομές, πίσω από μία ταμπέλα "υποτακτικός" ή "σκλάβος".

Θα το θεωρούσα αήθες επομένως, επειδή σέβομαι τον εαυτό μου, να προχωρήσω στο γδύσιμο - και δη με τη βία - ενός άντρα/μωρού. Έχω πολλά ελαττώματα, αλλά αυτό δεν είναι ένα από αυτά.

Το νήμα δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν. Είναι τροφή για σκέψη. Ας το χρησιμοποιήσει όποιος θέλει και όποιος μπορεί.

 

Πολύ εύστοχο το κείμενο! Έχουμε σούρει τα εξ αμάξης στη χειριστική σκλάβα, καιρός ήταν να τ' ακούσει σταράτα και ο σκλάβος που χρησιμοποιεί το μανδύα του μπιντιεσεμ για να καλύψει τις εμμονές και τα προσωπικά του κολλήματα. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο σημαίνει έλλειψη σεβασμού να εντοπίζεις στον άλλον εκείνα τα τρωτά σημεία που τον έχουν βυθίσει σε μια θάλασσα αυτολύπησης και μιζέριας. Δεν είναι δυνατόν πάντα να μεταθέτουμε τις ευθύνες στις πλάτες των άλλων.
Αν εμείς οι ίδιοι, δεν σταθούμε στα πόδια μας να διεκδικήσουμε την ηδονή που μας αξίζει, πάντα θα μένουμε εγκλωβισμένοι στο γνωστό φαύλο κύκλο του ανικανοποίητου μικρόκοσμου μας.
Υπάρχει κανείς που να μην περνά των παθών του, τον τάραχο;
Λίγη περηφάνεια, ρε παιδιά, δεν έβλαψε ποτέ κανένα...

Πάντως, αν επαληθευτεί η εκθηλυκοποίηση του περιβάλλοντος, όπως λένε οι ειδήμονες, οσονούπω θα αναλύουμε για Μάστερ με το μπέιμπιλινο...ωιμέ  

 

DRD, μπορώ να γράψω σελίδες επί σελίδων περί του σκλάβου-μωρού, άλλοτε για να του πλέξω το εγκώμιο και τώρα για να τον αποδοκιμάσω. Θα προσθέσω όμως μόνο τα εξής σε ό,τι έχεις γράψει:

Ο σκλάβος-μωρό νομίζει ότι χρειάζεται μία Αφέντρα-μαμά. Και μία Αφέντρα ενδεχομένως πιστεύει ότι χρειάζεται σκλάβο-μωρό, μέχρι να αντιληφθεί ότι τελικώς θέλει μόνο μωρό, ή θέλει σκλάβο σκέτο και μωρό ξεχωριστά. Η προσωπική μου πορεία μου δείχνει πως η γυναίκα που αναζητά σύντροφο-μωρό μάλλον προβληματίζεται αρκετά αναφορικά με τη μητρότητα και σίγουρα δεν μπορεί να την επιτύχει "υιοθετώντας" έναν σκλάβο. Γιατί η μητρότητα δεν περιορίζεται στο 24ωρο ντάντεμα, αλλά περνά διαφορετικές φάσεις από την κυοφορία μέχρι τη στιγμή που ο απόγονος ανοιγει φτερά. Η μητέρα μου λέει πως η προσπάθεια μετασχηματισμού ενός άνδρα από εκ πεποιθήσεως "μωρό" σε εκ πεποιθήσεως "άνδρα" μοιάζει με ρίψη θετικής ενέργειας σε διάτριτο κάδο, και είναι σίγουρα μία λανθάνουσα έκφραση ελεημοσύνης. Διότι ο σκλάβος-μωρό δεν θα μεγαλώσει ποτέ, δεν θα πάψει ποτέ να βρωμίζει την πάνα του και να ψευδίζει, γιατί αν έχει στερηθεί τόσο τη μητρική στοργή στην παιδική του ηλικία δεν θα ικανοποιήσει το απωθημένο του ποτέ (περίεργο πως, αλλά συμβαίνει ό,τι στερηθήκαμε από τα 0 ώς τα 7, να μην καλύπτεται από τα 8 ώς τα 78 έτη μας). Και από την άλλη πλευρά ο σκλάβος-μωρό δεν θα εισπράξει ποτέ τόση τρυφερότητα όση χρειάζεται, γιατί η τρυφερότητα που χρειάζεται έπρεπε να είχε χορηγηθεί από τη μητέρα του και όχι να μείνει ανεξόφλητο γραμμάτιο για τις επικείμενες ερωμένες.

Το σοβαρότερο πρόβλημα όμως θεωρώ πως δεν έγκειται στους σκλάβους και τις σκλάβες-μωρά, αλλά στους vanilla-κρυπτο-μωρά που με ακόμη λιγότερη συνειδητότητα αναφορικά με τις ανάγκες τους αναζητούν το σύντροφο-προστάτη-πατέρα (ναι ναι και καταπιστευματοδόχο όπως υποθέτω ότι περίμενες να γράψω) και οδηγούνται σε ένα BDSMικό μοντέλο σχέσης, όπου θα αναζητήσουν την πολυπόθητη μητρική/πατρική αγκαλιά μετά από ένα μητρικό/πατρικό spanking, όχι επειδή ο μπαμπάς είναι σαδιστής, αλλά επειδή έχυσαν το γάλα τους. Role play με το στανιό δηλαδή, και απομένει έπειτα να αποφασίσει ένας κυρίαρχος αν είναι αυτός που περιγράφεις εδώ:

 

DRS πολύ διαφωτιστικά αυτά που προσθέτεις. Στο νήμα μου παρέθεσα μόνο πράγματα που αντιλαμβάνομαι εγώ με τις περιορισμένες μου γνώσεις επί του θέματος. Δεν έχω διαβάσει ποτέ τίποτα πάνω σε BDSM θέματα πέραν του παρόντος φόρουμ. Δεν διαβάζω φιλοσοφία και δεν διαβάζω ψυχολογία (εκτός από Γιάλομ που τα λέει απλά και λογοτεχνικά). Είμαι μία απλή φιλόλογος χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες για αναλυτική σκέψη. Πράγμα που ενίοτε μου καταλογίζουν, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι όπως ένας τυφλός αναπτύσσει την ακοή του έτσι και κάποιος που υστερεί σε έναν τομέα υπερτερεί σε κάποιον άλλον. Ας είναι. Αλλά αντελήφθην κάποια πράγματα πρώτα από τον εαυτό μου και τις αλλαγές που παρατήρησα να μου συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο και κατόπιν από την επαφή μου με άλλα άτομα του χώρου, είτε άτομα που γνωρίζω είτε άτομα με τα οποία συνομιλώ Ιντερνετικά. Και τα κατέγραψα, όχι για να θίξω κανέναν αλλά για το λόγο που ανέφερα και στον isnogood. Ως τροφή για σκέψη.

θα ήθελα όμως να κάνω μία ένσταση στα ακόλουθα:

Αν η μητέρα σου έχει δίκιο, τότε συμβαίνουν δύο πράγματα:
α) η διάδραση ανάμεσα στους ανθρώπους δεν αλλάζει ούτε τον έναν ούτε τον άλλον. Έστω, η διάδραση δεν αλλάζει αυτόν που έχει υποστεί μία τέτοιου είδους αγκύλωση. Μπορεί και να ισχύει. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος δεν αλλάζει κατά την διάρκεια της ζωής του, no matter what. Όσοι πέρασαν από στρατόπεδα συγκεντρώσεως; Όσοι πέρασαν προσωπικές εμπειρίες με αρρώστειες; Με θανάτους των προσφιλών τους ατόμων; Νομίζω ότι κάτι πρέπει να αλλάζει, έστω με την ωριμότητα, με τα χρόνια. Ίσως να κάνω λάθος.
β) δεν μπορεί να υπάρξει Κυριαρχική δράση με βάση την αναδόμηση της προσωπικότητας. Βιωματικά και κατηγορηματικά λέω πως η μητέρα σου έχει άδικο. Πιστεύω ότι είναι δυνατόν για κάποιο άτομο να υπερβεί τις αγκυλώσεις του αυτές με την σωστή καθοδήγηση.

Το νήμα αυτό μπήκε για να καταδείξει αφ' ενός μία προβληματική συμπεριφορά κάποιων ατόμων που αυτοαποκαλούνται υποτακτικοί και αφ΄ετέρου την δυσκολία στην επιλογή του υποτακτικού από κάποιον Κυρίαρχο, όταν αντιλαμβάνεται ότι το άτομο απέναντί του πάσχει από τις συγκεκριμένες αγκυλώσεις. Οπότε θα πρέπει είτε να μην το αναλάβει, γιατί καταλαβαίνει ότι η δουλειά που απαιτείται θα του βγάλει την ψυχή και ίσως να έχει και αμφίβολα αποτελέσματα, είτε να εμπιστευτεί την κρίση του και την ήδη υπάρχουσα πείρα του και να το αναλάβει βάσει κάποιων άλλων κριτηρίων (τον γουστάρει πολύ, εκτιμά την προσωπικότητά του, θεωρεί ότι έχει δυνατότητες ή αποτελεί μία πρόκληση για τις ικανότητες του Κυρίαρχου - ή απλά πιστεύει ότι του ταιριάζει). Και άρα το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ποια Κυρίαρχη που σέβεται τον εαυτό της θα αναλάβει τον σκλάβο/μωρό, αλλά ποιά Κυρίαρχη θα μπορέσει να αναδομήσει τον σκλάβο-μωρό, αν υποθέσουμε ότι τον επιλέγει για χ λόγους. Και πώς θα τον αναδομήσει, αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι εφικτό (πριν αρχίσει την ερωτική σχέση μαζί του, σαφώς).

Δεν θεωρώ ότι χρειάζεται τρυφερότητα για να βγει από την βρεφική του αγκύλωση. Τουναντίον. Αν και η εναλλαγή σκληρότητας και τρυφερότητας μάλλον έχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Το έχουμε συζητήσει και στο παρελθόν αυτό, περί ενδυνάμωσης του υποτακτικού.

Αυτό θα πρέπει να το συζητήσεις με κάποιον που γνωρίζει καλύτερα περί μαζοχιστικών μοντέλων, με πιο τεκμηριωμένη άποψη και πιο βαρβάτη βιβλιογραφία από ότι θα μπορούσα ενδεχομένως να παρουσιάσω εγώ. Μόλις άνοιξε ένα νήμα περί Λακάν, ίσως ο νηματοθέτης να γνωρίζει τις φιλοσοφικές προεκτάσεις του μαζοχισμού και να μας διαφωτίσει. Οι δικές μου γνώσεις είναι καθαρά βιωματικές και δεν θα μπορούσα να συζητήσω περί Λακάν ακόμη και αν το ήθελα. For what it's worth, δεν κάθησα ποτέ να αναρωτηθώ γιατί μου αρέσει η βία στο σεξ. Σίγουρα δεν έπαιζα ρολάκια, δεν ξέρω πώς να κάνω έρωτα στα ψέματα, γιατί τότε δεν χύνω, κι εμένα μου αρέσει πολύ να χύνω. Σεξ έκανα, με τον τρόπο που με καθοδηγούσε η σεξουαλικότητά μου. Και κανένας σύντροφός μου δεν υπήρξε ποτέ προστάτης μου. Δεν χρειάστηκα ποτέ προστάτες, οι γονείς μου με ανέθρεψαν έτσι ώστε να έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και στον εαυτό μου. Επομένως δεν ξέρω τί ειδους άνθρωποι είναι αυτοί που αποζητούν το spanking γιατί αποζητούν προστάτη. Εγώ προσωπικά το κάνω για την γκαύλα μου και γιατί το τρυφερό σεξ με κάνει να χασμουριέμαι. Και δεν φταίει ο κορεσμός γιατί από την πρώιμη εφηβεία μου τέτοιο σκατό ήμουνα. Εξάλλου αν ήταν έτσι ο κορεσμός θα έπρεπε να είχε επέλθει πριν περίπου 20 χρόνια. Δεν ήρθε ποτέ.

 

Όχι εύκολα υποθέτω, μα όλα γίνονται. Είναι όμως ο ερωτικός του σύντροφος αυτός που θα βάλει σε τάξη εντός του τις σκέψεις που αφορούν στη σχέση του με τη μητέρα του ή μήπως ένας ψυχαναλυτής;

Είναι σωστό ένας άνθρωπος που θέλει απεγνωσμένα να πάρει ό,τι -δεν διαφωνώ πως δικαιούνταν να πάρει αλλά τελικά- δεν πήρε από τη μητέρα του, να αναζητά ερωτική σύντροφο για να καλύψει το όποιο κενό ή θα ήταν σωστότερο πριν διεκδικήσει μία γυναίκα να έχει φροντίσει να βγάλει το babylino - έστω και μόνος του αφού η μητέρα δεν φρόντισε να τον μάθει να ουρεί όρθιος;

 

Είναι θέμα επιλογών. Ο μεν ένας, αντιλαμβανόμενος το πρόβλημα - αν το αντιληφθεί, ή αν κάποιος του το πει - και γίνει πιστευτός - μπορεί να επιλέξει την ψυχανάλυση. Βοήθειά του! Ο δε άλλος μπορεί να επιλέξει να ασχοληθεί μαζί του. Ή όχι. Για χ λόγους.

Όλοι έχουν δικαίωμα σε λίγη ευτυχία.

ΥΓ. Θα μου πεις, τότε γιατί τους έκραξες; DRS, πάσχω από PMS.