Ο φόβος της απόρριψης

αφου εχεις μαχαιρι, κτυπα τα θηραματα με αυτο, παντως το κυνηγι ειτε πετυχιμενο ειτε οχι, οταν συνυπαρχει με καποιο ποσο φοβου, κανει την διαδικασια πιο ομορφη, παρα αν δεν υπηρχε φοβος..

Ειναι ωραιο να νικας τους φοβους σου..

 

Απάντηση: Ο φόβος της απόρριψης

απορριψη????
8α περασει .. μην ανησυχεις .. be happy!!
so.. do something as soon as possible....

 

Το ποσο σοβαρα θα παρεις μια απορριψη εχει να κανει με το κατα ποσο σε ενδιαφερει το ατομο που σε απορριπτει και το τι πιστευεις εσυ για τον εαυτο σου.

 

Σαν τμήμα που απορρίπτεται κατά κόρον και απορρίπτει κατά συρροήν,θεωρώ ότι η απόρριψη συνιστά ουσιακό σημείο του ατόμου,το κατακερματισμένο αιωρούμενο Εγώ χαμένο όπως είναι στον κυκεώνα των ανάλγητων λειτουργιών,αναβρίσκει σημείο αναφοράς,επιτέλους και κάτι δομικό για το Εγώ,μια σταθερή αξία μέσα στην ποικιλομορφία των ανεπκλήρωτων μορφών.Ως έκ τούτου οποιοσδήποτε εκ προϊμίου φόβος είναι αυτοτροφοδοτούμενος ,φόβος ενάντια στην λειτουργία και την μεταλλαξιμότητα που ενδεχομένως αυτή απαιτεί,και όχι σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα,ούτως η άλλως το κυριότερο τίμημα που πληρώνει κάποιος για ένα ουσιακό στοιχείο τέτοιας μορφής,έγκειται στον χρόνο που δαπανά για αυτό.

 

Πολύ σωστός!  

 

life goes on λένε. Πώς όμως; Εγώ πάντα το παίρνω κατάκαρδα. Είναι ποιο εύκολο να έχεις κάποιον και να τον χάσεις παρά να σε απορρίψουν ευθύς εξ' αρχής. Πάντα περίεργος είμαι σ' αυτά οπότε μην με παίρνετε και πολύ σοβαρά. Θα μου περάσει μια μέρα...........μπορεί και νύχτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι σύντομα.
Πάντως για όσο λίγο καιρό περίμενα μια απάντηση Την ευχαριστώ. Ένοιωσα πολύ όμορφα ονειρευόμενος.
Συμβουλή προς ναυτιλομένους. Άν δεν είσαι ο Μπούμκα μην βάλεις ποτέ ψηλά τον πήχυ.

 

Οι φορές που την έχω πέσει εγώ σε κάποιον μέχρι τα 38 μου είναι μόλις 3. Με απέρριψαν οι δύο. Η πρώτη με πείραξε, ήμουν και 19 χρονών..η δεύτερη δεν με πείραξε γιατί έγινε σε μεγαλύτερη ηλικία και τη δεδομένη στιγμή ένιωθα υπέροχα με τον εαυτό μου και ήξερα την αξία μου..

 

Καίτοι όχι ακριβώς ευχάριστη εμπειρία, είναι διδακτική, αν μη τι άλλο στο να μάθεις να σηκώνεσαι και να προχωράς.

 

Απόρρηψη, μια γλυκόπικρη αίσθηση που αφήνει ένα στίγμα μέσα μου.

Στην αρχή πικρία, όπου την συμπληρώνει ο θυμός. Μετά έρχεται το ερώτημα . Γιατί;;;

Και σιγά σιγά όλα σβήνουν, γίνονται ανάμνηση. Φυσικά παίζει ρόλο σημαντικό η σπουδαιότητα του ατόμου .
Δεν ξέρω αν γίνομαι σοφότερος αλλά πληγωμένος σίγουρα . Ίσως ο εγωισμός.