Πέρα από την καύλα, τι άλλο;

Ακριβώς. Αυτό που έγραψες κανονικά για εμένα θα έπρεπε να μπει επικεφαλίδα στο forum, να το βλέπουν όλοι.

 

είναι πιθανόν να εκπλαγείτε, αλλά δεν είναι ελάττωμα να είναι κάποιος βρέφος, μύγα ή αράχνη.
δεν καταρρακώσατε, λοιπόν, την εσωτερική μου αποτέτοια με την ανακάλυψη οτι διατέλεσα βρέφος.
τα σχόλια για την υποταγή των γονιών μου με καθυστέρησαν λίγο στην απάντηση γιατί δυσκολεύομαι να πληκτρολογώ γελώντας. την επιείκιά σας.
είναι πιθανόν, επίσης, να μπερδεύετε και τις κοπέλες.

όπως πολύ εύστοχα διατυπώθηκε ήδη στο νήμα, ανάλυση επιδέχεται το πρόβλημα. πρόβλημα μπορεί να είναι η καθήλωση στη νηπιακότητα και αρα να επιδέχεται ανάλυση. το μη πρόβλημα δεν χρειάζεται ανάλυση.

το εύστοχο και το λειτουργικό. στα γρήγορα.

αλληλεπιδρώ με τον τρόπο που διαλέγω, και είναι εύστοχος γιατί διακρίνει και αποκλείει αμέσως την γλυκανάλατη κατεύθυνση, μεταξύ άλλων.
κάπου διαβλέπω μια σύγχυση εδώ, μια προσπάθεια κατάδειξης μιας αντίφασης που δεν υπάρχει, αλλά δεν θα επιμείνω, δεν χρειάζεται κόπος.

με άλλον με μπερδεύετε. για εαυτό αποφεύγω να μιλάω, για επιλογές συνηθίζω.
και την ενοχικότητα αποφεύγω. αφού νοιάζεστε για μένα προσωπικά.

δεν επιθυμώ σε καμμιά περίπτωση να σας καβλώσω, πώς σας ήρθε;

ποιόν να 'χετε στο μυαλό σας; άραγε
για να το διευκρινήσω μιά ακόμη φορά: σεβασμός δεν είναι η γλυκανάλατη κολακεία. δεν είναι σεβασμός να αντιμετωπίζεις σαν αναξιοπαθούντα κάποιον.
τον βαθυά συγχυσμένο τον αντιμετωπίζεις σαν βαθυά συγχυσμένο. τον περιορισμένο σαν περιορισμένο. δεν τον παρηγορείς. κι ας το ζητάει απεγνωσμένα να τον δεις σαν αξιολύπητο ή αδύναμο. κυνικά ή θυματοποιητικά. δεν είναι σεβασμός ο οίκτος.

τζάμπα βλέπω είναι.
αυτό το άλλα σκεφτόμαστε κι άλλα λέμε, άλλα είναι απ' έξω κι άλλα μέσα, προσωπικά δεν το πολυέχω. ξέρετε καλύτερα και δεν μπορώ να αντικρούσω την έγκυρη γνώμη σας.

αν ανοίξετε νήμα για συνολική συμπεριφορά μπορεί και να συνεισφέρω.

 

Εσείς ποιον εχετε στο μυαλό σας εδώ;

 

Η ανάγκη να συσχετιστούμε σε βάθος. Δεν είμαστε μοναχικά όντα.
ΑΥΤΟΣ ο τρόπος συσχέτισης (το D/s) οδηγεί σε βαθύτερα επίπεδα σύνδεσης, κοινής πορείας, λιωσίματος του ενός μέσα στον άλλο. Με την καύλα να είναι σε όλη την πορεία το Α και το Ω, μη το ξεχνάμε.

 

Αφήστε, κατάλαβα.

 

Βασικά επειδή δεν γνωρίζω αν θα απαντήσετε στο αν αναφέρεστε και σε εμένα, θα επαναλάβω κι εγώ κάτι που δεν θέλετε με τίποτα να κατανοήσετε.

Συμφωνώ σε αυτά που λέτε. Κανείς δεν θέλει άλλωστε να αισθανθεί ούτε θύμα ούτε αδύναμος και είναι μέγιστη προσβολή να απευθυνθούμε σε κάποιον κατά αυτό τον τρόπο.
Από αυτό όμως μέχρι το να θέλουμε και να ευχαριστιόμαστε ( ; ) το να ψάχνουμε διαρκώς κάτι να αποδομησουμε με αδίστακτο τροπο υπάρχει ένας ωκεανός διαφορά.

Και όταν δούμε ότι αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός κάποιου μέσα σε αυτό το φόρουμ τότε ακόμα και τα λογικά του επιχειρήματα χάνουν την αξία τους.
Η πρόθεση και το αποτέλεσμα ορισμένες φορές συνδέονται ξέρετε.

Δεν σας είπε κανεις να μιλάτε με κολακείες ούτε με τη μορφή μιας υποκριτικής ευγένειας, ούτε καν να μην είστε σκληρός στην κριτική σας. Κάτι άλλο ενοχλεί και μην κρύβεστε πίσω από αυτές τις δήθεν αξιώσεις που κανείς ποτέ δεν είχε ούτε από εσάς, ούτε από κανέναν άλλο.

Γιατί ναι, ο οίκτος δεν είναι σεβασμός αλλά ούτε και το να μεταβάλετε κατά πως συμφέρει τα λεγόμενα του άλλου μόνο και μόνο για να βρείτε κάτι πάντα να διαφωνείτε, γιατί όταν γίνεται διαρκώς, έτσι μοιάζει.
Με κανέναν άνθρωπο δεν μπορεί να διαφωνουμε πάντα. Πολύ, ναι. Πάντα, όχι.
Μετά τα κίνητρα αρχίζουν να βγάζουν μάτι.

 

Και συμπληρώνω:

Το να κάνει κανείς κριτική είναι εύκολο.

Το να του κάνουν όμως...χάνει τα λογάκια του.

Καλό και διδακτικό είναι λοιπόν όσοι κάνουν κάτι, να παίρνουν και οι ίδιοι μία γεύση του πώς μοιάζει αυτό που "προσφέρουν" αυτοί στους άλλους.

 

είναι πολύ «αστείο» το γεγονός ότι τις απόψεις και τους προβληματισμούς σας σε τούτο το νήμα τις αντιμετώπισα χωρίς αιχμές και με προσοχή, ακριβώς γιατί είχαν κάποια συγκρότηση. είτε από αδράνεια είτε από θέση διαλέξατε πάλι να «προσβληθείτε» ανεξαρτήτως συνθηκών. καλέσατε και βοήθεια;

δοκιμάστε το, τότε.

 

Αυτό που λέτε το πρόσεξα, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής επειδή έχω συνηθίσει να διαφωνείτε μαζί μου θεώρησα ότι από πίσω θα κρύβεται κάποια ειρωνία και ότι μάλλον δεν κατάλαβα καλά.
Δεν έχω πρόβλημα να αναγνωρίζω τα λάθη μου βλέπετε, αλλά όταν κάτι γίνεται κατ'εξακολουθηση και χωρίς καμία εξαίρεση για πολύ καιρό θολώνει την κρίση.

 

Εφόσον το θαύμα της φύσης, καθαυτό, είναι η δημιουργία μέσω της αναπαραγωγής, τότε ο καρπός του θαύματος αυτού προέχει, πρωτεύει και προτάσσεται –και υπ’ αυτές τις έννοιες οπωσδήποτε κυριαρχεί. Ο καρπός αυτός δεν είναι, φυσικά, άλλος από το νεογέννητο.

Θα μου πείτε τώρα, πώς στο δαίμονα γίνεται αυτός που εξαρτάται και προστατεύεται, τελικά να Κυριαρχεί ; Θ’ απαντήσω ότι γίνεται και παραγίνεται, θυμίζοντάς σας τη Βασίλισσα της κηρήθρας, τους γρεναδιέρους του Μπάκιγχαμ με τα γουστόζικα καπέλα από αρκουδοτόμαρο (τα όπλα είναι γεμάτα, υπ’ όψιν) και τους Ελβετούς του Πάππα –βοήθειά μας.

Η επιχειρηματολογία σας αγαπητή @elfcat, η ως συνήθως και κατά τα λοιπά άρτια, δυστυχώς εδώ παραβλέπει το σημαντικότερο, ότι δηλαδή γι’ αυτό το ημιτελές –έστω- πλάσμα που λέγεται βρέφος η ίδια η φύση έχει προνοήσει, ριζώνοντας στον γονότυπο (τουλάχιστον σε αυτόν των ανώτερων θηλαστικών) το αρχέγονο και πανίσχυρο ένστικτο της προστασίας του γόνου τους έναντι οιουδήποτε κινδύνου και δη έναντι οιουδήποτε τιμήματος.

Επτά διαφορετικά εμβόλια, ένα διαβατήριο, τέσσερις χιλιάδες δολλάρια στην τσέπη και βουρ για το Σερενγκέτι, όπου θα προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε μια ομάδα χιμπατζήδων (πρώτα ξαδέλφια μας είν’ αυτοί). Στην αγκαλιά της μαμάς χιμπατζίνας Φαρίντα έχει κουρνιάσει η Ζάχρα, το μωράκι της, το οποίο εμείς δεν θέλουμε παρά να το φωτογραφήσουμε, τίποτε περισσότερο απ’ αυτό. Φιλήσυχοι, φιλόζωοι τουρίστες,that’s us ! –Σοβαρά ; Η Φαρίντα δεν πείθεται από τις διαβεβαιώσεις μας και μας επιδεικνύει απειλητικά μια οδοντοστοιχία αποτελούμενη από λευκά κοπτικά εργαλεία, που σίγουρα δεν θα θέλαμε να νοιώσουμε στο πετσί μας ; Αναλογιζόμενοι ότι εδώ κοτζάμ πρίγκηψ Αλέξανδρος από δάγκωμα μαϊμούς πήγε στον άλλο κόσμο, οπισθοχωρούμε, με την τρίχα μας να σηκώνεται κάγκελο. Επειδή γνωρίζουμε ότι εάν κάνουμε το λάθος να πλησιάσουμε έστω και μισό βήμα πιο κοντά, τότε η Φαρίντα θα μας κατακρεουργήσει και θα ΄χει ολόκληρο το δίκιο με το μέρος της. Είναι το ένστικτό της, είναι η φύση της αυτή, η φύση που την προστάζει να μην αφήσει τη Ζάχρα από τα μάτια της, να τη θηλάσει, να την ζεστάνει, να την ξεψειρίσει και -πάνω απ’ όλα- να την προστατεύσει απέναντι σε κάθε πιθανό κίνδυνο, δίνοντας και τη ζωή της αν χρειαστεί.

Η γλυκούλα πιθηκίνα Ζάχρα δεν ήρθε μόνη της σ’ αυτή τη ζωή κι όσο έχει τη Φαρίντα δίπλα της, δηλαδή για κάμποσο ακόμη καιρό, όπως ακριβώς η φύση έχει προβλέψει, δεν πρόκειται να μείνει μόνη. Το υπέρτατο χρέος της Φαρίντα να αναθρέψει και προστατέψει με κάθε τρόπο την κόρη της, δεν είναι αποτέλεσμα κανενός παιδοκεντρικού συστήματος που αναπτύχθηκε τις τελευταίες μόλις δεκαετίες στη σαβάνα, δεν είναι προϊόν συμμόρφωσης σε κάποιο κοινωνικό πρότυπο. Είναι σκέτο ένστικτο. Κανείς δεν της το δίδαξε, ούτε καν η ίδια της η μάνα. Ακόμη και υιοθετημένη σε ζωολογικό κήπο να είχε ανατραφεί, δίχως μάνα, και πάλι το ίδιο ακριβώς θα έκανε αργότερα, σαν μητέρα η ίδια. Επειδή το ένστικτό της αυτό είναι τόσο ισχυρό, όσο και το σεξουαλικό της, εάν όχι ισχυρότερο ακόμη. Για τη Φαρίντα, εκείνο που μετράει περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε συμβαίνει στη σαβάνα είναι η Ζάχρα. Το σύμπαν κινείται γύρω από τη Ζάχρα, το σύμπαν υποκλίνεται και προσκυνάει τη Ζάχρα, το σύμπαν είναι δομημένο ώστε να υπηρετεί τη μικρή Ζάχρα, αφού χωρίς αυτήν, χωρίς την κάθε –ας δεχθούμε : ημιτελή ως έμβιο όν- Ζάχρα, απλά δεν θα υπάρξει συνέχεια, δεν θα υπάρξει περαιτέρω σύμπαν. -Μοιάζει αυτό καθόλου με .. topping from the bottom ; Ασφαλώς όχι. Διότι, απλούστατα, η Ζάχρα δεν βρίσκεται στον πάτο της πλάσης, αντίθετα μάλιστα, στην κορυφή βρίσκεται, ακριβώς από κάτω είναι η μάνα της (κι ακόμη πιο κάτω ο ζωηρός Αμποκίλε, ο πίθηκας ο πατέρας της).

-Πόσο απ’ αυτό το ζωώδες ένστικτο προστασίας των γόνων κουβαλάμε εμείς,σαν ανθρώπινο είδος ; -Πολύ, είναι η απάντηση. Πάρα πολύ, μάλιστα. Άλλωστε, δίχως αυτό δεν θα είχαμε επιβιώσει ως είδος. Aκόμη και στην ακμή της πατριαρχίας, υπό την στυγνότερη εκδοχή της, κατά τη στιγμή του κινδύνου η προτεραιότητα, η πρόταξη της σωτηρίας των γυναικόπαιδων δεν ήταν τόσο ηθική επιταγή κάποιου κοινωνικού κώδικα, όσο απόρροια ενός πανίσχυρου ενστίκτου διαφύλαξης της ύπαρξης του είδους. Κι αυτό, η υπεράνω όλων διαφύλαξη της συνέχειας του είδους, δεν ειναι βέβαια πολιτισμικό επακόλουθο ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο πολιτισμικό, αφού αρχίζει πολύ πριν ξεκινήσει αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινος πολιτισμός, αρχίζει πριν ακόμη τον τροχό και τη φωτιά, η απαρχή του χάνεται στα βάθη των χιλιετιών, φθάνοντας πίσω, τότε που ακόμη ήμασταν όλοι πίθηκες, Φαρίντες κι Αμποκίλε.

Ενδιαφέρουσα η συζήτηση, μα παίζουμε επικινδύνως με το off-topic. Υπενθυμίζω ότι η κουβέντα αυτή ξεκίνησε από την αναφορά μου στον Ανθρωπο που γεννιέται Ανυπότακτος. Δεν μίλησα βέβαια για «κυριαρχικό» μωρό (μήτε και για «υποτακτικό» μπέμπη), τουλάχιστον εσείς το καταλάβατε και ασφαλώς συμφωνούμε ότι δε νοείται τέτοιο πλάσμα, αν και εν δυνάμει στην πορεία, τυχαία -ή ίσως όχι και τόσο τυχαία- μπορεί να εξελιχθεί σε ο,τιδήποτε.

Όπως και να ΄χει, πέρα απ’ τις όποιες διαφωνίες, όπου υπάρχουν, τα σχόλιά σας @elfcat κοσμούν κάθε νήμα και σας το λέω ειλικρινά, ξεχωρίζουν σα τη μύγα μες το γάλα από εκείνα των άξεστων μαγκουροφόρων, που πασκίζουν να καμωθούν τους ζουράρηδες ακόμη και τη στιγμή που τραμπουκίζουν. Για γέλια.

 

Η επιθυμία...

«Η επιθυμία δεν είναι ούτε η όρεξη για ικανοποίηση, ούτε το αίτημα για αγάπη, αλλά η διαφορά που προκύπτει αν αφαιρέσουμε την πρώτη από την δεύτερη»

«Η επιθυμία του ανθρώπου βρίσκει το νόημα της μέσα στην επιθυμία του άλλου, όχι επειδή ο άλλος έχει το κλειδί για το επιθυμητό αντικείμενο, όσο γιατί το αντικείμενο της επιθυμίας είναι το ν’ αναγνωριστεί απ’ τον άλλον»

Λακάν....