Πέρα από την καύλα, τι άλλο;

Υπάρχει και η έμφυτη ανάγκη να σε καθοδηγούν και να ανήκεις.Όχι ότι είσαι ανίκανο άτομο από μόνος σου αλλά λειτουργείς και νιώθεις καλύτερα υπό καθοδήγηση.Τουλάχιστον για εμένα ισχύει αυτό

 

Να σε ρωτήσω κάτι αν μου επιτρέπεις;
Αυτή η ανάγκη έχεις παρατηρήσει πάντα να συνδυάζεται με έρωτα;

 

@elfcat

Όταν γράφω "στα πλαίσια μιας μη ερωτικής Κ/υ σχέσης" προφανώς εννοώ πως δεν εμπλέκεται το βδσμ, εφόσον οι σχέσεις σε τέτοιο πλαίσιο είναι προφανώς ερωτικές.
Δηλαδή, το "βδσμικούς όρους" δίπλα στο "στα πλαίσια μιας μη ερωτικής Κ/υ σχέσης" δείχνει ξεκάθαρα τη θέση μου (σε όποιον μπορεί ή θέλει να τη δει βέβαια ).
Το έγραψα με αυτόν τον τρόπο σκόπιμα, για να δείξω πόσο υπερβολικό μου φαίνεται να χαρακτηρίζονται με όρους Κυριαρχίας και υποταγής οι σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ως σχέσεις εξουσίας.
Τώρα εάν εσείς θέλετε σώνει και καλά να με πείσετε, είτε πως δεν καταλαβαίνω, είτε πως δεν εκφράζομαι σωστά, είτε πως βλέπω παντού βδσμ ερωτικές σχέσεις, είτε ακόμη και πως είμαστε δύο οι nymphette που γράφουμε, δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Κι εδώ επίσης, γράφω πως η μοναδική αναλογία ανάμεσα στα μωρά και στους ανθρώπους με κάποια αναπηρία είναι πως και οι δυο εξαρτώνται σε κάποιο βαθμό απο άτομα, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν.
Πιο αναλυτικά, δεν μπορούν να αυτενεργήσουν πλήρως, χωρίς κάποιος να τους βοηθά, με τη διαφορά πως τα μωρά δεν μετέχουν στο συμβολικό.
Αυτό το τελευταίο όμως, δεν αποτελεί αναλογία, αλλά διαφοροποίηση, και πέρα απο διαφοροποίηση, είναι και αυτονόητο. Γι αυτούς τους δύο λόγους δεν αναφέρθηκε εκ μέρους μου, όχι επειδή δεν το αντιλαμβάνομαι, ούτε επειδή διαφωνώ. Αλλά επειδή δεν αποτελεί σημείο αναλογίας, παρά σημείο σαφέστατης διαφοροποίησης.


υ.γ
Επειδή, όπως φαίνεται απο τον τρόπο που "απαντάτε" χαρακτηρίζοντας (εμένα κι όχι τις απόψεις μου) είτε διαβασμένη, οπότε μιλάτε κουλτουριάρικα, είτε χαρακτηρίζοντας με δισυπόστατη ενώ εξηγώ ξεκάθαρα όσα έχω γράψει, προφανώς το διασκεδάζετε, δεν θα επανέλθω.
Βλέπετε, ο καθένας επιλέγει τους τρόπους διασκέδασής του, κι εμένα δεν με εκφράζει κάτι τέτοιο.

 

Εννοείς αν την νιώθω γενικά στην καθημερινότητα ή μόνο σε ερωτικές σχέσεις?

 

Μπορείτε να το παλέψετε, ίσως εντός της σχέσης αν συναινεί ο Κ σε αυτό. Η κάβλα είναι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο και η ικανοποίησή της, για όλους και όχι μόνο για σας, χρειάζεται ισχυρότατες παραχωρήσεις, συνήθως στο πεδίο του ελέγχου καθώς και "άλματα πίστεως" στο πεδίο της εμπιστοσύνης. Δεν είστε η μόνη, λοιπόν  

Προσωπικές απόψεις οι παρακάτω και όποιος θέλει, αν θέλει, ό,τι θέλει παίρνει. Αν πάρουμε την υποταγή από την μια πλευρά και την κάβλα από την άλλη, θα έλεγα ότι σχηματικά υπάρχουν δύο διαδρομές που τις συνδέουν. Η μια διαδρομή είναι όταν από τους πολλούς τρόπους να απολαύσει σεξουαλικά κάποιος σταδιακά υπερτερεί η υποταγή και τελικά γίνεται η μόνη διαδρομή προς την κάβλα και τον οργασμό, μια χαρά, υπέροχα, μένει τώρα να βιωθεί, πώς; Πηγαίνοντας με τα νερά της, που είναι και η παράδοση ελέγχου, κυρίως η παράδοση ελέγχου, εντός της σχέσης. Η άλλη διαδρομή είναι ότι εφόσον οι ανάγκες του ψυχισμού τακτοποιήθηκαν μέσα από την έκφραση της υποταγής, στην οποία είναι πολωμένος ο συγκεκριμένος ψυχισμός, τότε, τα πάντα μπορεί να προκαλούν κάβλα και τα πάντα, ειδωμένα μέσα από το πρίσμα της βιωμένης υποταγής, είναι εν δυνάμει οργασμικά και απολαυστικά, δηλαδή η ικανοποιημένη υποταγή οδηγεί σε μια πανσεξουαλικότητα ή και μερική πανσεξουαλικότητα. Μόνο που για να τα χαίρεται αυτά ο υποταγμένος πρέπει να έχει δώσει τον έλεγχο, τότε ανοίγει ο ψυχισμός και αναγνωρίζει τα ενδεχόμενα σεξουαλικής ικανοποίησης γύρω του.

Από τη μία, η υποταγή όπως και η Κυριαρχία εν BDSM (και αλλού αλλά αυτό δεν μας νοιάζει) δεν είναι φύση. Είναι αντίληψη εντός κοινωνικού πλαισίου. Είναι concept. Από τη στιγμή που υπάρχει το concept έστω και σε μια υποκουλτούρα μόνον, έστω και κάπως περίεργα στριμωγμένο διαλεκτικά ώστε και τις κάβλες αυτών που το χρειάζονται - ή τις ανάγκες - να ικανοποιεί και να μην τους κάνει να νιώθουν ηλίθιοι και εκτός κοινωνίας ανθρώπων, όποιος το χρειάζεται το επιλέγει και το υπηρετεί με τον έναν τρόπο και τον άλλο, χωρίς να ανατρέχει σε βιολογικίζουσες ερμηνείες ούτε ετυμολογικές ρίζες για να πείσει - και να πεισθεί - ότι η υποταγή δεν είναι καταναγκασμός. Το ξέρουμε ότι δεν είναι καταναγκασμός, ότι δεν επιβάλλεται βίαια. Αφού ξέρουμε το concept και δεν το εφευρίσκουμε κάθε ώρα και στιγμή, αυτά είναι γνωστά. Ασφαλώς και δεν υπάρχει υποτακτική φύση.

Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, όχι ανυπότακτος. Γεννιέται "πολύμορφα διεστραμμένος", κατά Φρόϋντ και άρα με μηδέν αξίες και απαξίες, δεν έχουν διαμορφωθεί ακόμα. Στην πορεία χάνει μεγάλο μέρος της ελευθερίας του και η τράμπα εδώ είναι με την δύναμη, χάνει σε ελευθερία κερδίζει σε ατομική δύναμη. Η ατομικότητά του, όσο αναπτύσσεται, του δίνει άλλες ελευθερίες επιλογής και τις αντίστοιχες δεσμεύσεις ή αυτοδεσμεύσεις, αλλά αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία που δεν έχει και νόημα εδώ εκτός και αν τρέξουν πολλές πολλές σελίδες, αλλά δεν έχω περιθώριο ή λόγο να το κάνω.

Το γεγονός ότι όταν γεννιέται ο άνθρωπος είναι μωρός, δηλαδή δεν έχει υποταχθεί στις πλείστες κοινωνικές συμβάσεις, που αρχίζουν από το καθίκι,   @vautrin και καταλήγουν, κατά μια έννοια, στο πώς εκλέγεσαι πρεζιντάν ντε λα ρεπιμπλίκ, ίσως με τα λάικ στο εδώ φόρουμ, ποιος ξέρει   και κατά μια άλλη έννοια στις πάνες ακράτειας του γέρου, δεν σημαίνει ότι η αντίληψή μας για τον μωρό αυτό άνθρωπο περιορίζεται στα γνωρίσματά του ως βρέφους, που είναι ότι δεν μπορεί να οριοθετήσει τον εαυτό του ούτε να τον υπερασπιστεί σε τίποτα! Η συλλογική αντίληψη για τον μωρό άνθρωπο είναι ότι πρόκειται για έναν εν δυνάμει άνθρωπο, χρήσιμο για την κοινωνία, αν μη τι άλλο για να γηροκομήσει σε μερικά χρόνια τους γονείς του, και ως τέτοιον τον υποδεχόμαστε με μεγάλους πανηγυρισμούς όταν γεννιέται, τον προσέχουμε και τον φροντίζουμε πάρα πολύ γιατί αν μας πάθει τίποτα από λάθος είναι παλαβό υπαρξιακό πλήγμα για τον γονιό, από το οποίο ίσως δεν συνέρχεται ποτέ.

Γιατί βάζω αυτήν την παράγραφο εμβόλιμη; Επειδή, παρενθετικά, ο τρόπος που βλέπουμε τον μωρό άνθρωπο στην κοινωνία, ο χώρος που του κάνουμε για να αναπτυχθεί και πάντα το κάναμε αυτό, στις δυτικές κοινωνίες, στο μέτρο των δυνατοτήτων και των αντιλήψεών μας και πάντα ήταν ένα τεράστιο προσωπικό πολήγμα αν ο μωρός άνθρωπος χανόταν, στο οποίο η πέριξ κοινωνία συνέδραμε όσο και όπως μπορούσε, όλο αυτό είναι η βάση του ανθρωπισμού. Η βάση της ατομοκεντρικότητας στις δυτικές κοινωνίες. Αυτή που είναι αναγκαία συνθήκη ύπαρξης του BDSM. Ως άνθρωποι, ιδίως οι μη μωροί, ζούμε στην απόλυτη αβεβαιότητα αν αύριο θα υπάρχουμε - αυτό κι αν είναι ανυπόφορο! - και σε αυτήν την αβεβαιότητα έχουμε να αντιπαρατάξουμε ότι ζούμε με τα μάτια στο αύριο και το αύριο είναι το σημερινό μωρό, που δεν ξέρουμε τι καινούργιο και καλό και χρήσιμο για όλους εμάς θα φέρει, γι αυτό και φροντίζουμε και αγαπάμε το μωρό, γιατί πέρα από την χαρακτηριστική ιδιοτέλεια του γονιού, διότι το μωρό που κλαίει δεν κλαίει από ιδιοτέλεια, δεν την ξέρει αυτή αφού δεν έχει ακόμα Εγώ, ο γονιός το φροντίζει από ιδιοτέλεια, υπάρχει η κοινωνία που πρωτίστως θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, όλα τ άλλα δευτερεύοντα.

Δεν είναι το μωρό κυρίαρχος, δεν είναι ο γονιός κυρίαρχος αλλά φορέας, δίνει στο μωρό αυτό που πήρε από τον δικό του γονιό και το πήρε για να το δώσει κάποτε στο μωρό του, δεν είναι η σχέση γονιού-παιδιού σχέση D/s. Είναι μια σχέση πάρα πολύ στενή και αυτό τα μπερδεύει όλα. Αλλά αυτό είναι άλλο. Στη φυλακή, με αποτροπιασμό, μπορεί να βρεθεί ο κακοποιητικός γονιός αλλά και το κακοποιητικό παιδί, όταν μπορέσει να κακοποιήσει τον γονιό του. Παραβατικότητα, άρα όχι το θέμα μας στην προκειμένη, γιατί μιλάμε για την εξαίρεση τότε και εδώ έχουμε να κάνουμε με την παράθεση γενικών αντιλήψεων.

Πολύ μεγάλο κεφάλαιο αυτό. Η ελεύθερα επιλεγμένη υποταγή μπορεί να είναι έρωτας, η ελευθερία γεννάει τον έρωτα.

Για την ικανοποίηση της ηδονής όμως θέλεις τον άλλο άνθρωπο και τον άλλο άνθρωπο τον πλησιάζεις μέσα από αντιλήψεις, από κοινούς τόπους, ακόμα κι αν ο κοινός τόπος είναι η γλώσσα για να πεις τι θες ή η επιλογή του χώρου όπου θα εκφραστεί η γλώσσα του σώματος.

Εμένα μου φαίνεται φυσιολογική και όχι ύποπτη, λόγω του ότι την ιστορία του ανθρώπου την μαθαίνουμε γραμμικά και στενά και έτσι, με έναν περίεργο τρόπο, η βασική μόρφωση δεν περιλαμβάνει μελέτη σε βάθος του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, που λύνει μια και καλή το θέμα της ανθρώπινης φύσης.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ιστορία του ανθρώπου είναι πάντα απολύτως συναρπαστική, για τον άνθρωπο. Έτσι όποτε κάποιος βρίσκει έναν όμορφο τρόπο να ξαναπεί τα αυτονόητα, αυτός δοξάζεται και πλουτίζει ιδίως μάλιστα αν φαίνεται ότι πηγαίνει ενάντια σε "κατεστημένες αντιλήψεις". Έγραψε ο Χαραρί το Σάπιενς και έγινε ο χαμός επειδή έλεγε ότι τα πάντα στην ανθρώπινη ιστορία και την ανθρώπινη ζωή είναι αντιλήψεις, συλλογικές αντιλήψεις, και για άλλους λόγους που έχουν να κάνουν με το πώς επέλεξε ο ίδιος να προβάλει τον εαυτό του.

Οπότε δεν διαμαρτύρομαι για το ότι είμαστε ουσιωδώς ανιστόρητοι και δεν αναζητούμε καν την αλήθεια (φιλοσοφία) και ούτε καν διαμαρτύρομαι ή λέω κάτι που σε συζήτηση περί υποταγής και κάβλας γίνεται αναφορά στη σχέση γονιών παιδιών και στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα του Φρόϋντ και μένει ημιτελής στο πλέον θεμελιώδες για αυτή την συζήτηση, ότι ο Φρόϋντ, με εξίσου στεντόρεια φωνή όσο και για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, συνέχισε τον συλλογισμό του για τον σαδομαζοχισμό και είπε ότι πάντα είναι μια απόπειρα του ενηλίκου να συνεχίσει τον διάλογο με τον γονιό του, με τον οποίο έχει ανοιχτά θέματα, γιατί; Επειδή ο γονιός του πήρε την μωρή, βρεφική ελευθερία του για να τον κάνει άνθρωπο, όχι γιατι ο γονιός ήταν Κ ή παρίστανε τον Κ, που άλλωστε σε λίγες δεκαετίες θα γίνει εντελώς υ του Κ πλέον παιδιού, αλλά επειδή αυτό διατάζει η κοινωνία  

 

1.000.000 likes