Πέρα από την καύλα, τι άλλο;

Από ανάγκη.

 

τελικα η πιο συντομη και πιο περιεκτικη απαντηση

 

@Stalker thank you man  

@cadpmpc    

@rea.. όχι δεν το έθεσα ως αντίσταση μόνο. για την ακρίβεια, δεν το έθεσα ως βδσμικό θέμα αλλά ως κάτι πολύ μεγαλύτερο, το οποίο βέβαια κάνει reflect και στις σχέσεις. τα θέματα που προκύπτουν στις βδσμικές σχέσεις σπάνια είναι βδσμικά θέματα. συνήθως πιάνουν απο πιο πάνω. πρέπει να τα δει κανείς συνολικά και όχι μόνο εντός στενού βδσμικού πλαισίου...

@Seras Victoria το έχω ξαναδει αυτό που λες. και μάλιστα σε σκλάβα. πολύ σκλάβα... αρκεί μην της αφήσει κανείς έστω και ελάχιστο χώρο. τον έφαγε λάχανο. οι συνήθεις απαντήσεις που θα λάβεις γι αυτό είναι οτι φοβάσαι να παραδόσεις, οτι δεν αφήνεσαι, οτι δεν εμπιστεύεσαι, με κερασάκι οτι αυτό είναι ανταγωνηστική συμπεριφορά άρα είναι βανίλα άρα δεν είσαι υ. εγώ έχω δει οτι ενώ συνήθως αυτά έχουν δόση αλήθειας, μπορεί και να μην είναι έτσι. απλά πρέπει να αναζητήσεις κάποιον που να μπορεί και να γουστάρει να παίξει μπάλα έτσι. ιδανικά κάποιον που να μπορεί να στο κάνει αυτό παιχνίδι. σίγουρα δεν μπορεί να είναι κάποιος που κινείται εντός του στενού πλαισίου και αντιλαμβάνεται τα πάντα μέσα απ' αυτό...

 

Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα  
Μπορείς να μου το αναπτύξεις λίγο?

 

Δεν μπορώ να καταλάβω πως αλλιώς μπορεί να λειτουργεί είτε σε εσένα είτε σε οποιονδήποτε άλλο. Μπορείς να μου εξηγήσεις?

 

Στην εφηβεία με απασχόλησε το "γιατί μου αρέσουν αυτά που μου αρέσουν". Όσο και αν το έψαχνα, απαντήσεις δεν βρήκα και από ένα σημείο και έπειτα, έπαψε και να με ενδιαφέρει.

Σε αυτό που κατέληξα όμως, είναι πως δεν σχετιζομαι ασύμμετρα λόγω της καυλας.

Ακόμη και σε βανιλα σχέσεις μου, μου "έβγαινε" φυσικά το να ακολουθώ. Το να κάνω ότι μπορώ για να είναι εκείνος χαρούμενος, ακόμη και όταν εγώ ήμουν με τα μούτρα κάτω και ταυτόχρονα έπαιρνα ευχαρίστηση από αυτό.
Βέβαια αυτό "έβγαινε", όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες, όσο το δεχόταν ο άλλος, όσο...

Μπαίνοντας πλέον σε ασύμμετρη σχέση, απλά μου έγινε ακόμη πιο καθαρό ότι για εμένα, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος σχετίζεσθαι.
Όχι από ανάγκη, όχι για την καύλα, απλά ως φυσική μου λειτουργία.

Μια χαρά μπορώ να λειτουργήσω χωρίς αφεντη. Μια χαρά μπορώ να τα καταφέρω στο να πάρω αποφάσεις, να διαχειριστώ διάφορα ζητήματα, κτλ.

Αλλά όταν είμαι σε σχέση, όσο πιο λιγότερα αποφασίζω μόνη μου, τόσο το καλύτερο. Απλά δεν θέλω. Απλά δεν μου αρέσει. Απλά δεν με κάνει χαρούμενη και σύντομα ξενερώνω, παίρνω απόσταση, δυσανασχετω, κουράζομαι.

Το αν καυλώνω μέσα από αυτού του είδους την σχέση; Μα φυσικά.

 

H πρώτη παράγραφος αφορά, πιθανόν, την elfcat, φαντάζομαι ότι θα τοποθετηθεί η ίδια. Σαφές ότι δεν συμμερίζομαι την όποια άποψη περί "κυρίαρχου" γονέα, ήμουν ξεκάθαρη άλλωστε στο ότι δεν μπορώ να δεχθώ αναλογίες μεταξύ ερωτικής ασυμμετρίας και σχέσης γονέα-παιδιού, για χίλιους δυο λόγους -αν χρειαστεί τους παραθέτω στη σειρά έναν προς έναν.

Σε σχέση τώρα με τη δεύτερη παράγραφό σας, που προφανώς με αφορά : -Ασφαλώς δεν είναι ο καθένας υποχρεωμένος να "πιάνει" και πολύ περισσότερο να συμμερίζεται την όποια υπερβολή των μεταφορών μου. Εφόσον τώρα προκύπτει τέτοια ανάγκη, ρητά δηλώνω πως δεν -επαναλαμβάνω δεν- θεωρώ τα μωρά Doms ούτε δυνάστες ούτε τυρράνους ούτε και βασανιστές της Τρεμπλίνκα. Μωρά είναι τα δόλια, πεινάνε, κλαίνε, στοργή και προδέρμ θένε, τι άλλο να κάνουν δηλαδή; Εγώ άλλο είπα κι από αλλού ξεκίνησα (υπενθυμίζω -διότι είναι στοιχειώδες να μην αποκόπτουμε το σχόλιο, την άποψη, από τον χώρο και τον χρόνο όπου αυθεντικά διατυπώθηκε) ότι το σχόλιό μου ήταν απάντηση σε προηγούμενο, πολύ συγκεκριμένο, της @Seras Victoria).

Είπα λοιπόν, ότι, καταπώς το βλέπω εγώ, ο άνθρωπος γεννιέται ανυπόταχτος (εξ ου και το παράδειγμα του ανυπόταχτου μωρού). Είπα ότι η φύση έτσι μας πλάθει τους ανθρώπους ,η ρουφιάνα, ανυπόταχτους. Παρακαλώ, όποιος πιστεύει στον Υποταγμένο εκ φύσεως Άνθρωπο, να σηκώσει το χεράκι του, δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή, κανείς δεν θα μπει στο πειθαρχείο. Δεν βλέπω χέρια να υψώνονται, άρα συνεχίζω μεθ' ορμής ακαθέκτου. Δεν είπα λοιπόν ότι η ερωτική ασυμμετρία πάει κόντρα στη φύση, το αντίθετο ακριβώς λέω, τη φύση ακολουθεί, από το γενετήσιο ένστικτο εκπορεύεται κι έκφραση ερωτική είναι, συνεπώς είναι η ίδια η φύση. Αυτό που αμφισβητώ -κι από δω και κάτω, μάλλον, αρχίζουν οι διαφωνίες- είναι η γνησιότητα αυτής της υποταγής : -Εάν το να υποτάσσομαι μου δίνει χαρά, μου δίνει ευχαρίστηση, ψυχική ευφορία, μου δίνει ηδονή, την υπέρτατη ηδονή, την απόλυτη πλήρωση, εάν αυτόβουλα κι ασμένως ενδίδω στην υποταγή αυτή ακριβώς ώστε να βρω τα προηγούμενα, τότε -hey !- κάτι λέιπει για να την πούμε υποταγή κατά κυριολεξία. -Τι λείπει ; -Μα το στοιχείο του καταναγκασμού, να τι λείπει κι έλεγα κι εγώ τι στα κομμάτια λείπει. Και στο σημείο αυτό, ενός λεπτού σιγή, κι ας αναρωτηθούμε σιωπηρά : -Υπάρχει αλήθεια υποταγή -υποταγή όμως, έτσι ;- χωρίς καταναγκασμό ; (κι εξαναγκασμό να τον πείτε, το ίδιο μου κάνει).

 

Μμμ η φύση μας γεννά υποταγμένους στα βασικά μας ένστικτα. Μόνον.

Το "πλάσιμο" έπεται.

Από την άλλη, οι συνταγές ποικίλλουν.

 

Χωρίς αληθινές δυνατότητες περιφρούρησης της συμμόρφωσης του υποταγμένου, ακόμα και παρά τη θέλησή του, αληθινή υποταγή δεν νοείται.

Μπορεί να το λένε "υποταγή", να χρησιμοποιείται δηλαδή η ίδια λέξη, και στο BDSM, αλλά περισσότερο είναι πειθώς παράδοσης ελέγχου υπό προϋποθέσεις και πεπερασμένο εν δυνάμει χρόνο, υπ-ακοή περισσότερο δηλαδή, βάσει κοινής ελεύθερης συναίνεσης. Δεν είναι αληθινή υπο-ταγή με την ολοκληρωμένη έννοια της λέξης.

Τέλος πάντων, για να μην παίζω με τις λέξεις, πέρα από την κάβλα, όπως είπα και σε άλλο ποστ, για εμένα υπάρχει η ελεύθερη βούληση και η ατομική επιδίωξη στα οποία όλοι είναι κυρίαρχοι από τη φύση τους, όποιον ρόλο και αν επιλέξουν στο κρεβάτι ή στη ζωή τους γενικά.

 

Κι ακόμα και σε αυτά, όλοι μας ώρες-ώρες επαναστατούμε. Ανυπότακτοι επειδή ονειρευόμαστε και ποτέ το μυαλό δεν ησυχάζει να μας προσφέρει στόχους και επιδιώξεις που μας τραβάνε να τα χτίσουμε και να τα ζήσουμε, ή να τα αγνοήσουμε, ό,τι προτιμάμε. Ζωντανά πλάσματα με συνείδηση.

 

Άει γειά σου !

 

Αχ άλλο, άλλο τελείως εννοούσα!

Jingle, jingle! Δεν έχω χρονο τωρα!