Πειθαρχία vs Ικανότητα Διαχείρισης Κρίσης & Πειθαρχία vs Υπακοή

Καθόλου  

Μη με αφήσεις όμως λίγο να δω τις απαντήσεις κάποιον για να έχω ένα μικρό παράθυρο διείσδυσης στο εσωτερικό τους  

 

Μπορείς να αιτιολογήσεις την άποψή σου;

 

Αν δεν βαριέσαι να διαβάζεις ναι

 

Τουναντίον, αγαπητέ, θαρρώ είμεθα οι καταλληλότεροι (καρασύκ) ίνα αποδοσήμομε τη φενάκη της πειθαρχίας.

Το λοιπόν- για να μη παίρνουν αέρα και οι σούμπηδες/-σσες- η πειθαρχία είναι άριστη αρετή για όσους την χρειάζονται. Ήτοι, για όσους δε δύνανται να ασκήσουν κυριαρχία ή να επωμισθούν τις ευθύνες που συνεπάγεται. Από τους τελευταίους εξαιρώ (καθ' ώ εξόχως εκτιμώ) τους ασυνείδητους πλέιερς που ασφαλώς δεν επιθυμούν ευθύνες αλλά δε στέργουν να ανεχθούν οποιαδήποτε εξουσία.

Αλήθεια, μόνο ο Χάινριχ κι η Αφεντιά μου διακρίναμε μια υφέρπουσα στρατοκαυλίαση στην αρχική εξύμνηση της πειθαρχίας;

ΥΓ: Πωπω, τα ανωτέρω διαπρύσια κείμενά σου μου θυμήσαν τα αντίστοιχα που παλαιότερα έγραφα. Πλέον, η 'γυναικεία κυριαρχία' φαντάζει μονάχα σαν ανέκδοτο. Τότε με ενοχλούσε αισθητικά το γκροτέσκο της παραδοξότητας, τώρα απλώς τη διασκεδάζω- όπως δηλαδή πρέπει να αντιμετωπίζεται κάθε παιδιαρώδης γυναικεία συμπεριφορά.

 

..θα την προτιμουσα, αν μπορω να μεταχειριστω αυτη την εκφραση, την σκλαβα συνειδητοποιημενη..κατ'αρχας..με λιγα λογια να ξερει τι ειναι και γιατι..ολα τα άλλα, πειρθαρχια, υπακοη ειναι συνεπακολουθα..

 

Χμ... Η αρετή της αυτοπειθαρχίας υπάρχει μόνο στους κυρίαρχους δηλαδή; Να μια έννοια - λέξη που δεν διάβασα εδώ...

Οι και αι υπό είναι κακομαθημένα παλιόπαιδα που δεν την διαθέτουν και τους επιβάλλεται, με πειθαρχικές ποινές; Και αν είναι έτσι, νομίζετε οτι μαθαίνει κανείς μέσω της πειθαρχίας, της επιβαλλόμενης με τιμωρίες, αν δεν θέλει όντως να μάθει και ν' αλλάξει; (Πιθανότατα να θέλει κιόλας και να μην μπορεί, με όλες τις τιμωρίες του κόσμου... Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά μερικές φορές.)

Μπορώ να δω μόνο μια επικουρική προς τον άλλον "επιβολή πειθαρχίας" -- τον άλλον που είναι έτοιμος ν' αλλάξει, έτοιμος και το επιθυμεί, αλλά χρειάζεται κάποια ανθρώπινη στήριξη. Παρεκτός κι αν μιλάμε για προώθηση των προσωπικών συμφερόντων εις βάρος του άλλου.

Θα συμφωνήσω (πάλι;!) με τον Χάινριχ, οτι η πραγματικότητα δεν ομολογείται. Μα όχι μόνο εδώ.

​

 

Καταρχήν η πειθαρχία στην εκπαίδευση ενός σκλάβου είναι αυτοσκοπός. Αργότερα πιθανώς να αποτελέσει μέσο/εργαλείο του σκλάβου για την περαιτέρω εκπαίδευσή του σε άλλα θέματα. Η πειθαρχία εξ ορισμού απαιτεί συναίνεση. Γιατί όμως διαχωρίζεις την πειθαρχία των υποτακτικών από εκείνη των κυρίαρχων;

 

Η ειρωνική διάθεση και οι χαρακτηρισμοί που αποδίδονται στα τελευταία posts, τόσο στους υποτακτικούς, όσο και στους κυρίαρχους δεν απορρέουν από το θεματικό πυρήνα του νήματος. Διευκρινιστικά, για όσους δεν τον κατανόησαν, το νήμα αφορά στην πειθαρχία ως ανθρώπινη αρετή, και στο πώς αυτή διαφοροποιείται τόσο από την ικανότητα διαχείρισης κρίσης (για τους κυρίαρχους και υποτακτικούς), όσο και από την υπακοή (για τους υποτακτικούς).

 

Λασκάρισε βρε πουλάκι μου λίγο τη γραβάτα. Αρκετά προβληματιστήκαμε. Καλοκαιράκι είναι.
Και το καλοκαιράκι οι σούμπιδες μπορούν να μην υπακούν, και οι κυρίαρχοι να χαλαρώσουν.

 

Η πειθαρχία, προφανώς λόγω νοοτροπίας, δεν με αφορά παρά μόνο ως συζήτηση και κατανόηση. Δεν είμαι στο στρατό, δεν έχω καν αφεντικό --- συνειδητή επιλογή. Δεν θα καλλιεργούσα πειθαρχία ούτε σε παιδί. Αυτοπειθαρχία ναι.

Η αυτοπειθαρχία, η συνειδητή επιλογή του να επιβάλλεις κάτι στον εαυτό σου με κάποιο σκοπό, βάσει λογικής, αναγκών και επιθυμιών, απέχει παρασάγκας από την πειθαρχία. Είναι διαφορετικής τάξης, ποιοτικά διαφορετική από την πειθαρχία. Πάλι λόγω νοοτροπίας, το μόνο που μπορώ να δω ως υποταγή, είναι η αυτοπειθαρχία λόγω συναίνεσης, με βάση και τη λογική και το συναίσθημα. (Εκτός αν μιλάμε για ανώριμους μαζανθρώπους χωρίς ικανότητα κρίσης και με απέραντη αδυναμία λήψης αποφάσεων, σαν αυτούς που ακολουθούν άκριτα τις επιταγές της μόδας, του Nitro, της Espresso, του πρωινάδικου, της Λίτσας Πατέρα, του γείτονα, του κομματάρχη, του 'in' lifestyle, και νοιώθουν ασφάλεια μόνο ως τμήμα της μάζας.)



Αναφέρεις, Syrah, οτι διαχωρίζω την πειθαρχία των κυρίαρχων από αυτή των κυριαρχούμενων. Σε ποιόν; Στο αφεντικό τους στη δουλειά;


​

 

Λαμβάνοντας υπόψη το status σου, κατανοώ τη σκοπιά από την οποία προσεγγίζεις την έννοια της πειθαρχίας (παρότι και πέρα από το Bdsm, δεν συμφωνώ με τα συμπεράσματά σου).
Όμως έθεσα το θέμα της πειθαρχίας προς ανάπτυξη, στο βαθμό που αυτό αναφέρεται σε D/s και M/s σχέσεις. Με ενδιαφέρει το πώς αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι και οι υποτακτικοί την πειθαρχία τους και πως τη διαφοροποιούν από την ικανότητά τους να διαχειρίζονται κρίσεις. Επίσης το πώς αντιλαμβάνονται οι υποτακτικοί την πειθαρχία τους και πώς τη διαφορροποιούν από την υπακοή τους.
Φυσικά το θέμα της άκριτης υπακοής, στις παραστρατιωτικές οργανώσεις, τον κομματάρχη, τη μόδα, τον εργοδότη κ.α. είναι ενδιαφέρον, αλλά θα μπορούσαμε να το αναπτύξουμε στην κατηγορία Off-topic και κάνοντας λόγο ακόμη και για πειθαρχία, αφού όμως πρώτα ορίσουμε τις Αρχές.

Η πειθαρχία και η αυτοπειθαρχία διαφορροποιούνται μονάχα στην πηγή των Αρχών (εξ ορισμού).