Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

Χθες βράδυ ήρθες ξανά στα όνειρα μου...

Είχα έρθει σπίτι σου, ήμουν μόνη μου και μάζευα από τριγύρω διάφορα δικά μου ξεχασμένα πράγματα... Ένα σκουλαρίκι μακρύ, ένα βιβλίο, ένα φουλάρι, ένα κιλοτάκι... Δικαιολογία ήταν το να μαζέψω τα πράγματά μου. Ήθελα απλά να σε δω μετά από τόσο καιρό. Εσύ, σαν να είχες έρθει αθόρυβα και με παρακολουθούσες για λίγο από μακριά. Μετά μπήκες μέσα. Ήσουν σκοτεινός κι απόμακρος. Με ρώτησες απότομα τι ήθελα. Σου ψέλισα τη δικαιολογία μου. Είδα την παγωμένη σου έκφραση κι έκανα να φύγω. Και τότε, αλλάζοντας ύφος, με ένα πονηρό χαμόγελο με ρώτησες:
- Έτσι; Έτσι θα φύγεις; Ούτε ένα φιλί;
...
- Ναι, δεν πειράζει, είπα χαμηλόφωνα. Καλύτερα να φύγω έτσι...

Ξύπνησα αλαφιασμένη. Ξανά στον ύπνο μου λοιπόν... Δύο χρόνια πριν με έβγαλες από τη ζωή σου, έκλεισες ερμητικά την πόρτα, κι εγώ ακόμα ταλαιπωρούμαι σε ύπνο και ξύπνιο από τη μορφή σου. Ίσως σε ονειρεύτηκα χθες καθώς πριν κοιμηθώ σε σκεφτόμουν πολύ έντονα... Είχα ξαπλώσει με ιδιαίτερα ερωτική διάθεση. Είχα γλιστρήσει το χέρι μου κάτω από το σεντόνι και πάλευα να σβήσω όλη αυτή τη φωτιά που με είχε συνεπάρει. Ήταν αδύνατο να μη σε σκεφτώ... Αδύνατο γαμώτο...

Όμως... Τι κι αν ήρθες στο όνειρο μου; Κι εκεί τα ίδια... Μια κρύο, μια ζέστη... Παγωμάρα και μετά χαμόγελα και ξανά πάγος... Πρώτα σε έχασα από την πραγματικότητα μου... Μετά σε έχασα κι από τα όνειρα μου... Μόνο η φαντασία μου αντιστέκεται και σε φέρνει ξανά και ξανά σε καυτά ενσταντανέ στο κρεββάτι... Στοιχειωμένη φαντασία... Μέχρι πότε; Πότε θα ελευθερωθώ επιτέλους;

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Έτσι νομίζω τουλάχιστον...

 

Γιώργο ήσουν ο πρώτος μου έρωτας κι αυτό δεν το ξεχνώ. Οπότε όπου και να βρίσκεσαι σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου...

Αντε και γαμησου

 

Δεν κλαίω που δεν είσαι "εδώ ". κλαίω που δεν μπορώ να σε ξεχάσω ..
Κι αν επιμένω ακόμα να μιλάμε είναι που δεν ξέρω αλλιώς να ηρεμώ.
Σαν παιδί που πάει σε λούνα παρκ και μόλις του ανοίγεις την πόρτα χαζεύει.θέλει να ανέβει παντού κι ας ζαλιστεί.κι ας δεθεί κόμπος το στομάχι του από τα διαρκή σκαμπανεβάσματα. Αρκεί να είναι εκεί.Κι οταν είναι η ώρα να φύγει κλαίει απαρηγόρητο και γαντζώνεται από τις κούνιες .φωνάζει σαν υστερικό μέχρι να του πεις "ηρέμησε θα ξαναρθεις "..
Δεν κλαίω που δεν είσαι εδώ. Φευγάτος είσαι μήνες τώρα. Κλαίω που ζω με δανεικές στιγμές. Που όλα στα χρωστάω.
Δεν κλαίω που δεν είσαι εδώ. Κλαίω που σκέφτομαι το παρελθόν σαν μέλλον και το παρόν σαν τίποτα. Και ότι ζήσαμε δεν θα το ξαναζήσω.
Δεν κλαίω που δεν είσαι εδώ. Κλαίω που τώρα πια δε νιώθεις. Κι αν ήξερα πως νιώθεις, στιγμή δεν θα δίσταζα να σε υποδεχτω ξανά σε εκείνον τον σταθμό τα ξημερώματα ..
Δεν κλαίω που δεν είσαι εδώ. Κλαίω που ξέχασες τα μάτια και τα χείλια μου .που δεν σου λείπει πια η αγκαλιά μου.
Δεν κλαίω που δεν είσαι εδώ. Κλαίω που δεν μου άφησες ελπίδα πως μία μέρα θα ξανάρθεις.
Δεν κλαίω που δεν είσαι εδώ. Κλαίω που δεν θέλεις να θυμάσαι. πώς νιώθαμε οταν τα δυο κορμιά γινόταν ενα και δεν σταματούσαμε μέχρι να ρουφήξει εντελως ο ενας την ενέργεια του αλλου.
Δεν κλαίω που δεν είσαι εδώ. Κλαίω που πρέπει να σ αφήσω και δεν ξέρω πως.
Κλαίω που εγώ είμαι ακόμα...

 

  (Όλα καλά θα πάνε...)

 

Αυτό που σε θλίβει είναι το πως αισθανοσουν και έβλεπες εσένα όταν ήσουν μαζί του...
Μέσα σου είναι κούκλα μου... δεν το έχασες...
Ευκαιρία ψάχνει να ξαναβγεί...