Περί έρωτος

κι ενώνονται ψυχές και σώματα τη στιγμή εκείνη
σελαγίζουν την αστρική τους ύλη σε μετουσίωση
καθως πετά πάνω απ το φράγμα του ήχου
έρως αρχάγγελος σ ατέλειωτες μετατροπίες..

 

Πήγα σε ΑΤΜ κι εγώ, αφού δεν γινόταν αλλιώς, και ζήτησα να μου βγάλει το χαμόγελο της. Χαλάλι το 60αρι.

 

Με μια αθωότητα αρχίζει το πράμα.
Ν’ αρέσουμε και να μας αγαπάνε.
Έτσι μπαίνουμε στο παιχνίδι.

Με κάλπικη αθωότητα αφηνόμαστε
στις θωπείες των λέξεων.
Και μετά η αθωότητα υποχωρεί.

Δεν είναι αθώος ο έρωτας, ποτέ δεν ήταν.
Μια βόλτα στα σκοτάδια σου είναι
και στα σκοτάδια του άλλου.

Θα δίνεις τα άγια τοις κυσί και
τα μαργαριτάρια στους χοίρους.

Μέχρι πότε, ρωτάει εκείνη.
Μέχρι να σεβαστείς τον εαυτό σου,
της απαντάει αυτός.

Και μέχρι να τον αγαπήσεις,
θα συμπλήρωνα εγώ.

Κι όλα αυτά ειπώθηκαν πραγματικά
σ’ έναν τόπο όπου αναμειγνύονται
τα ποιήματα και τα εγκλήματα.

Σε ίσες δόσεις.

Και ήμουν μπροστά,
με μια λάμπα θυέλλης.

Χρήστος Αγγελάκος

 

..Είναι τα μηνύματα που δειλά και παθιασμένα μου έστελνε απ τον Γενάρη στο skype. Για τρία χρόνια είχα ταυτίσει, επιβεβαιώνοντας το πείραμα του Παβλόφ, τον ήχο κλήσης με τον ακατονόμαστο που μου είχε προτείνει να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά το μέσο αυτό, το 2016.
Δεν μπορούσα να τον νιώσω, κι ήταν κιόλας Φλεβάρης. Παρέλαυναν στην οθόνη μου Scorpions, Μanowar, Iced Earth, Metallica, και φουλ Iron Maiden, σε μια προσπάθεια να φωτίσουν την μαυρίλα των Burzum με μια ισχυρή δόση Kaelan Mikla κι ένα υπόστρωμα ακατονόμαστου με σως παραμυθονειρικής ερωτοσαπίλας.

Κι εκείνος, ακάθεκτος, συνέχιζε να είσαι πάντα κοντά μου, αν και χιλιόμετρα Βόρεια. Ξημερώματα για Αθήνα, κι ενώ περίμενα το ερωτικό bullying στην δεύτερη συνάντηση, στην κακόφημη πλατεία και στην κακότροπη ασυμμετρία, στην Θεσσαλονίκη, με την Αραμπέλλα και την αποδοχή μιας κατάστασης στην δύση μιας συναισθηματικής ουτοπίας, στις ολονυχτίες που με ταρακουνούσαν σε λεκτικά βράχια και μετέωρες σιωπές, ψάχνοντας στο σκοτάδι την αχτίδα του, ώστε να σηκωθώ ξανά.

Έμοιαζε με αγόρι στην ηλικία μου, παθιασμένος, ανέμελος και ανησυχητικά φυσιολογικός. Επειδή δεν είχε τα "γκλαμ" φορουμικά "ένσημα", τον νόμιζα βανίλα. Επειδή δεν είχε την αισθητική της απεικόνισης του ντίρλα χύμα πόθου, τον ένιωθα σαν φίλο. Τόσο γοητευτικό, στην παραμικρή λεπτομέρεια, τόσο ευθύβολα ευφυή, τόσο ισχυρά σταμπιλαρισμένο στα θέλω του και τόσο ώριμο στην σκέψη, όσο ανέμελο στην ψυχή.

Και εγένετο καραντίνα. Και βρήκα επιτέλους το σθένος για ένα εκ βαθέων σιχτιρ -και την ακόμη πιο σημαντική αποδοχή του- που με αποδέσμευε από τον ρόλο του εθελομαλάκα σε ερωτευμένη 4χρονη αυθυποβολή.

Ο χρόνος κυλούσε πιο χαλαρά. Κι επιτέλους ένιωθα άνετα, όπως οι φόρμες που άλλαζα για ποικιλία. Ονλινε μαθήματα άφηναν χρόνο να συγυρίσω μέσα κι έξω, κι έβρισκα χώρο ελεύθερο για όσα ένιωθα πως ίσως δεν χωρούσαν. Ήμουν πλέον ελεύθερη.
Ποδηλατάδες με τις μουσικές επιλογές του στ ακουστικά, και να του στέλνω ενσταντανέ από την φύση που αντάμωνα κάθε μέρα. να παρατηρώ την καθημερινή ανάπτυξη στα φρεσκοφυλλαράκια των δέντρων. την ποικιλία στα χρώματα από περιφερόμενες γάτες. την θάλασσα λες κι ανασαίνει τις στιγμές που έρχονται και φεύγουν σαν το κύμα.
Μετρούσα αποχρώσεις από το χάλκινο ως το φαιό κι από το μαβί ως το μαύρο, στον γυρισμό με τα μικρά φωτεινά παράθυρα τετραγωνάκια το Belus, το Βudstikken, το Blackened της όμορφης Elena, το Ride The Lightning κι όλο το Black album.

Εκείνη τη μέρα -μάλλον απόβραδο- που το συνειδητοποίησα, δεν ξέρω κι εγώ πόσα χιλιόμετρα έκανα στην παραλία και 2-3 φορές ως το φάρο. Άκουγα το "Born to touch your feelings" κι αμέσως μετά το "Raistlin and the rose". Κι όλα έγιναν τόσο φυσικά, που αναρωτιόμουν "γιατι δεν μου επιτίθεται. πως και δεν με υποβιβάζει. μάλλον θα είναι βανίλα. αλλιώς δεν εξηγείται." Μιλούσαμε απευθείας. Χωρις επεξηγήσεις, παρεξηγήσεις, περιφερειακούς κι ανήφορους. Οδηγούσε σε δύσκολη διαδρομή, με σταθερό τιμόνι κι εγώ κρατούσα λίγο αναπνοή, και λίγο από την ζώνη.

Ένιωθα να καρδιοχτυπώ σε κάθε μας συνάντηση, βρέθηκα να διαβάζω Dragonlance μέσα στην εξεταστική..κι απομυθοποίησα το βίωμα για το όποιο είχα αφιερώσει χρόνια φορουμικό bandwidth, σε ονειρικά σενάρια άλλοτε με καθηγητές, κι άλλοτε με φτερωτά άβαταρ του καλτ κινηματογράφου.

Κι άρχισα να αποκωδικοποιώ την φύση του παχουλού φτερωτού με τα βέλη. Δεν ήταν ο Άγ. Σεβαστιανός το χιλιοτραγουδισμένο αίσθημα. Δεν ήτανε δεμένο, κολλημένο στην ουτοπία, αιμόφυρτο από βλακεία. Είχε φτερά σαν εκείνα που ένιωθα να με καλούν όλο και πιο κοντά του. Χαμογελούσα όλο και πιο συχνά. Άλλοτε από χαρά, άλλοτε για το όνειρο που έβγαινε αλήθεια, άλλοτε για την αποδοχή μιας κατάστασης που θα μενε ως έχει, κι άλλοτε για όσα νόμιζα πως ήταν παραμύθια.

Και ξανά πάλι ολονύχτιες σπονδές συνομιλίες. Κάτι σαν τελετουργικό, που γίνεται συνήθεια. Το είχα ζήσει αυτό, σχεδόν κάθε μέρα, 4 χρόνια, πλην εξαιρέσεων, αλλά πλέον έρχεται bullying free, ως επικοινωνία, σαν φλόγα του We ll burn the sky, που περπάτησε μαζί. Χιλιόμετρα ονλινε, χιλιόμετρα οφλινε, μια ανάσα για πνοή και όπου μας πάει.

 

Raul Gomez Jattin, Άσμα του ειλικρινούς έρωτα

Υπόσχομαι να μη σ΄αγαπώ αιώνια,
ούτε πιστός να σου ‘μαι μέχρι το θάνατο,
ούτε χέρι-χέρι να περπατούμε,
ούτε να σε γεμίζω τριαντάφυλλα,
ούτε να σε φιλώ πάντα παθιασμένα.
Ορκίζομαι ότι θα υπάρχουν λύπες,
θα υπάρχουν προβλήματα και διαφωνίες
και θα κοιτάξω άλλες γυναίκες,
συ θα κοιτάξεις άλλους άντρες,
ορκίζομαι πως δεν είσαι το παν για μένα
ούτε ο ουρανός μου, ούτε ο μόνος λόγος μου να ζω,
αν και μου λείπεις μερικές φορές.
Υπόσχομαι να μη σε ποθώ παντοτινά
κάποτε θα κουραστώ απ’ τον έρωτά σου
κι εσύ απ’ τον δικό μου
και τα μαλλιά σου πού και πού
θα ενοχλούν το πρόσωπό μου.
Ορκίζομαι ότι θα υπάρχουν στιγμές
που θα νιώθουμε αμοιβαία ένα μίσος
θα θέλουμε να δώσουμε ένα τέλος σε όλα
κι ίσως τελειώσουμε,
σου λέω όμως ότι θα αγαπηθούμε
θα δημιουργήσουμε, θα μοιραστούμε.
Μπορείς να με πιστέψεις τώρα, πως σ’ αγαπώ.

 

3. Σύντομες παραδόσεις ερωτισμού (απόσπάσματα)
......
V
Μύρισε
Πόνεσε
Αντάλλαξε βλέμματα σάλιο μουσκέψου
Κυλήσου εντύπωσε λυγμούς σάρκα που στάζει
Εύρημα το πόδι στο τελείωμα του άκρου
Καταδίωξέ το ψάξε μυστικό του βήματος μορφή της φτέρνας
Τόξο του βηματισμού που γεννά κολπίσκους βάδισμα τοξωτό
Απόλαυσέ τα....
VIII
Ανάσανε στέναξε
Πέθανε λιγάκι
Γλυκά αργά πέθανε
Πάλεψε κόντρα στου ματιού την κόρη
Την ηδονή παράτεινε
Όρθωσε το κατάρτι κι άνοιξε πανιά
Βάλε ρότα και πλώρη προς την Αφροδίτη
το άστρο της πρωίας
–η θάλασσα ίδια με κρύσταλλο αδειανό υδραργυρικό–
κι αποκοιμήσου
ναυαγός.
GIOCONDA BELLI

 

Ο Έρωτας δεν χρειάζεται πολλά... Δύο βλέμματα γεμάτα φωτιά... Δύο καρδιές συντονισμενες σε κτύπους που ραγιζουν το ατσάλι....ενα ταξίδι στο όνειρο σε μια θάλασσα γεμάτη εκπλήξεις...

 

Άλλο δεν ήταν το νήμα που ροζίζαμε;

 

Έρμε έρωτα, δεν φτάνει που είσαι θνησιγενής, σου χρεώνουν και κάθε ανοησία τους οι άνθρωποι...