Περί προσδοκιών ο λόγος..

Εντελώς όχι, όμως, ούτε κατά διάνοια δεν είχα θυμό κλπ! Πραγματικά.

Μοιράστηκα συλλογισμούς που μου προκάλεσαν οι δικές σας σκέψεις και άλλων μελών.

Καλά κάνατε που το είπατε και έτσι ξεκαθαρίζει το θέμα.

Την καλημέρα μου  

 

Διάβασα με ενδιαφέρον σχεδόν όλο το νήμα, ξεχώρισα κάποιες αναρτήσεις, και ειδικότερα αυτή τη φράση. Ήταν πραγματικά food for thought για μένα  
Σίγουρα οι προσδοκίες ντύνονται με πολλά πλουμιά από την κοινωνία και τις ομάδες στις οποίες ανήκουμε.
Σκέφτομαι όμως (δεν προτείνω έμμεσα άποψη, πραγματικά κάνω το debate στο μυαλό μου και δεν έχω καταλήξει) αν δεν μας είναι εγγενής η ευχέρεια να προσδοκούμε, τότε πώς εξηγούνται τα πατερνς συμπεριφοράς; Ακόμη και στα ζώα δηλαδή... Επαναλαμβάνουμε μια συμπεριφορά γιατί αναμένουμε κάτι να συμβεί όταν/επειδή συμπεριφερόμαστε έτσι/κάνουμε κάτι. Αλλιώς γιατί;

 

Καλημέρα μαργαρίτα μου  

Από το τέλος προς την αρχή, συμπεριφερόμαστε, ενεργούμε δηλαδή, επειδή δεν μπορούμε, δεν είναι στη φύση μας να μην κάνουμε τίποτα. Όταν ενεργούμε προς θετική κατεύθυνση, δηλαδή όχι για να αποφύγουμε κάτι δυσάρεστο ή κυρίως επικίνδυνο, είναι μια γενική αισιοδοξία που μας παρακινεί να κάνουμε κάτι για να απολαύσουμε ένα αποτέλεσμα σε έναν μελλοντικό χρόνο όσο το δυνατό πιο σύντομο, πάντα προτιμώντας το συντομότερο από το πιο μελλοντικό. Τα πάτερνς συμπεριφοράς, που έχουν όλα τα ανώτερα θηλαστικά τουλάχιστον, και εμείς μαζί τους, είναι αυτό και τίποτα περισσότερο. Ο σκύλος κυνηγάει κάποιο μικρό ζώο με σκοπό να τραφεί στα επόμενα λίγα λεπτά, ανήκει σε ομάδα που συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και η ομάδα έχει μάθει ότι σε αυτό το σημείο βρίσκονται τα θηράματα και εκεί να πηγαίνει. Αυτό δεν είναι προσδοκία, διότι δεν παρακινείται από ορθολογισμό ή κάποια μορφή λογικής σύγκρισης της κατάστασης τώρα με την κατάσταση μετά από τις ενέργειες. Πρόκειται για το λεγόμενο ζωώδες πνεύμα (animal spirit). Αντιδιαστέλλεται με την λογική ανάλυση που πράγματι παρακινείται από την προσδοκία ανταπόδοσης και το διακύβευμα είναι είτε ηθικό / διανοητικό, είτε ηδονιστικό είτε οικονομικό.

Χρησιμοποιούμε, όσο λιγότερο μπορούμε, το ζωώδες πνεύμα για να ερμηνεύουμε καταστάσεις όπου μια συλλογική συμπεριφορά μπορεί να είναι και βλαπτική ως προς το σύνολο αλλά επικρατεί διότι ο καθένας πιστεύει ότι έτσι θα κάνουν όλοι οι άλλοι και θα ήταν επικίνδυνο για τον ίδιο να μείνει απέξω. Αυτή είναι η βάση της αυτό-επαληθευόμενης προσδοκίας.

Πηγές μου είναι το Sapiens του Χαράρι και για το ζωώδες πνεύμα μπορεί κανείς να δει και στο https://en.wikipedia.org/wiki/Animal_spirits_(Keynes). Η τελευταία παραπομπή έχει και άλλων πλην Keynes σκέψεις και δεν είναι καινούργιες, απλά, για πολλές δεκαετίες, κρίναμε ότι ο ορθολογισμός έδινε καλύτερες ερμηνείες.

Προσωπική μου σκέψη είναι ότι θα ήταν πολύ πιεστικό, δεν θα άφηνε περιθώριο για ζώνη άνεσης, αν κινούμασταν με πολύ προσδιορισμένες προσδοκίες συνέχεια και για θέματα που μας απασχολούν και συναισθηματικά, που έχουν μέσα και αγωνία αποδοχής. Πολύ ισχυρός ο κίνδυνος να μη γίνουν και πολύ ζόρικη η διαχείριση της αποτυχίας, δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια "Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better this time." είναι για λίγες φορές στον καθένα μας  

 

Μου γεννήθηκε η εξής απορία:
Με τη λογική ότι η βάση των προσδοκιών είναι ο ορθολογισμός, η λογική σύγκριση και ανάλυση τότε δεν θα θεωρούσαμε ως απόλυτη μηχανή προσδοκιών το AI process;
Όμως δεν είναι, δεν έχει την ικανότητα προσδοκίας. Κανει ό,τι κάνει μηχανικά.

Επίσης παρόλο που οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ακολουθούμε τα social patterns (τα οποία εγώ εξακολουθω να θεωρώ ότι εμπεριέχουν την προσδοκία*) σχεδόν πάντα υπάρχουν άνθρωποι που πάνε κόντρα στο ρεύμα και από εκεί προκύπτει το καινούργιο, πολλές φορές καλύτερο από το παλιό. Αν δεν είχαν αυτοί οι άνθρωποι την προσδοκία για κάτι διαφορετικο και την περιέργεια να το αναζητήσουν θα είχαμε μείνει πολύ πίσω ως είδος, ίσως και να μην είχαμε επιβιώσει.

Παράλληλα δεν θα είχαμε επιβιώσει ως είδος αν δεν είχαμε και τις προσδοκίες ότι θα συμβεί κάτι κακο. Ένας χαρούμενος πίθηκος που κοιτάει μόνο να καλοπερναει και δεν έχει το νου του για τον κίνδυνο δεν έχει μεγάλες πιθανότητες επιβίωσης.

Είναι τόσο σημαντικές οι προσδοκίες και για την επιβίωση, για την εξέλιξη και για την ευζωια του ανθρώπου που αρνουμαι να πιστέψω ότι δεν είναι εγγενείς.

*Να προσθέσω και ένα ακόμα παράδειγμα: όταν ένας ενήλικας παίζει το γνωστό peekaboo με ένα μωρό. Το μωρό έχει την προσδοκία ότι κάθε φορά που θα ανοίγει ο ενήλικας τα χέρια του θα εμφανίζεται το προσώπου του ενήλικου, όταν αυτό δεν συμβαίνει εκφράζει έκπληξη και δυσαρέσκεια. Το ότι εμφανίζεται ξανά και ξανά αρχικά μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα μαθημενο pattern αλλά από αυτό γεννιέται η προσδοκία ότι πάντα θα εμφανίζεται το πρόσωπο. Τα patterns γεννούν προσδοκίες και είναι λογικό.

 

@Seras Victoria ασφαλώς υποδεικνύει μελλοντικές επιλογές και άρα έχει τη δυνατότητα να υποβάλλει προσδοκίες το ΑΙ, είναι μέρος του ορισμού του και χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτό. Αν συνήθως δεν μας κάνει δεν είναι επειδή δεν μπορεί, είναι επειδή δεν παίρνει υπόψη του το συναίσθημα - και χωρίς συναίσθημα συμπέρασμα δεν βγαίνει σε κανέναν συλλογισμό εκτός ίσως από κάποιον πάρα πολύ βασικό - και για μια σειρά άλλους λόγους, όπως ότι για να απαντήσει στην ερώτηση το ΑΙ πρέπει να του δοθούν δεδομένα και αυτά τα δεδομένα από τη στιγμή που κάποιος τα δίνει στο ΑΙ γίνονται μέρος του παγκόσμιου κεκτημένου και χρησιμοποιούνται για τις απαντήσεις σε ερωτήματα και άλλων ανθρώπων.

Δεν είναι προσδοκίες, είναι φόβος ο κοινός. Η αλήθεια είναι ότι πιο συχνά σκεφτόμαστε την αρνητική έκβαση των πραγμάτων παρά την θετική και μεγαλύτερη βαρύτητα της δίνουμε.

Μα υπάρχουν, η συζήτηση είναι αν είναι εγγενείς. Υποστήριξα ότι για να υπάρχουν προσδοκίες πρέπει να υπάρχουν γνωστά έστω και μόνο αντιληπτικά σημεία όπου τελειώνει το όνειρο, η ευχή, ο σχεδιασμός και αρχίζει η πραγματοποίηση, πρέπει κάπως να γνωρίζει κανείς εκ των προτέρων τι σχήμα θα έχει, πώς θα είναι αυτό που προσδοκά για να ξέρει και αν το πέτυχε ή όχι. Αυτό δεν είναι εγγενές.

Κόντρα στο ρεύμα πάνε αυτοί που δεν τους αρέσει το παλιό και αυτοί που αναζητούν κάτι που δεν γνωρίζουν καν αν υπάρχει. Ο Κολόμβος δεν ξεκίνησε για να πάει στην Αμερική, ξεκίνησε για να περάσει τα γνωστά όρια του κόσμου, ελπίζοντας ότι θα βρει μοναδικούς θησαυρούς εκεί που θα πήγαινε, αν πήγαινε. Ισχυρότατη επιθυμία και προσδοκία ελαστική και γενική είναι αυτή.

Η περιέργεια δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκη με την προσδοκία, μπορεί πολύ άνετα κάποιος να νιώθει την ανάγκη να λύσει την περιέργειά του όχι για κάποιον λόγο αλλά επειδή τον ελκύει αυτό που δεν γνωρίζει και θέλει να το μάθει και να το καταλάβει.

 

Σε ευχαριστώ @gaby_m για την απάντηση.
Είναι πιθανό να κάνω λάθος στον τρόπο που το σκέφτομαι το όλο θεμα, δεν είμαι σίγουρη ακόμα, θα το διερευνήσω κι άλλο στο μυαλό μου.  

 

Καλύτερα δεν θα ήταν να εκφέρονται απλά απόψεις και να είναι και σεβαστές. Γιατί θα πρέπει να πιανόμαστε από μια φράση του προλαλήσαντα και να προσπαθούμε να βγούμε εμείς από πάνω? Νιώθω πως όποοις πάει να πει κάτι ουσιαστικό, είναι σαν να του την έχουν στημένη στη γωνία. Για τα ευγενικά κορίτσια παραπάνω και για άλλες που σφάζονται κατά καιρούς με το βαμβάκι, είναι ένας πολύ καλός λόγος να βγάλω την βαριά δερμάτινη ζώνη (Στις Υ αναφέρομαι, μην ξεσπαθώσουν οι αμαζόνες).

 

στην συντεταγμένη φαντασίωση. ναι, περί αυτού πρόκειται. αυτό περιέχει η έννοια.

 

υπό συγκεκριμένο και προσδιορισμένο σύστημα δικαίου.

αυτή είναι η ακριβής περιγραφή της λειτουργίας που ονομάζεται προσδοκία, και διαφέρει από την επιθυμία, την επιδίωξη, την "ελπίδα" κι άλλες μορφές προθέσεων.