Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Είναι στιγμές που απλώνεται γύρω μου ένα Κενό
άλλες πετιέμαι Φοίνικας μέσω μιας σκόρπιας τέφρας,
γολγόθειους ψάχνω βράχους να πράξω Σταυρωμό
ντυμένος με το φόρεμα της πιο θεσπέσιας νέκρας.

Είναι στιγμές που η Φύση βαθιά μου φέρνει πλήξη
σκληρός και ισοπεδωτικός μέσα σε αυτόν το' κόσμο
κι άλλες της αρμονία της την τρέμω μη' μου ρίξει
τη μαχαιριά και σωριαστώ, φτωχό κομμένο δυόσμο.

Είναι στιγμές που αφήνομαι σε δυό Πανάγια Χέρια
τραβώ μπροστά στο Μακελειό - θρηνώ το Λυτρωμό μου,
με βλέμμα υγρό και κόκκινο στρέφομαι προς τα αστέρια
κι άλλες πορεύομαι αισχρός κι άτρομος στο Χαμό μου.

Είναι στιγμές που καρτερώ να ξημερώσει η νύχτα,
παίρνοντας τα σκοτάδια της - να' ρθει του Ήλιου Φώς
σαν απο μηχανής Θεός ψύχη μου να πυρώσει,
μα είναι στιγμές που φέρετε στα εγκαύματα φρικτός.

Είναι στιγμές που νοσταλγώ την αθωότητα μου,
φθόνους του κόσμου μη νοώ - να τους λογιάζω δώρα
κι' άλλες την διώχνω και ζητώ πάλι την πονηριά μου.

Είναι στιγμές που ο Στοχασμός... στιγμές σαν τούτες τώρα.

**Γιώργος Τερζής / ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ**
Από την δεύτερη ποιητική συλλογή
" γυμν Α σματα "

 

IV

Μυρτώ των φθινοπωρινών ξενοδοχείων
οι κάμαρες δε βλέπουν τη βροχή.
Μόνο κοιτάζουν σ’ άδειες ντουλάπες,
σ’ ένα λαβομάνο χωρίς σεμνοτυφία,
σ’ έναν καθρέφτη που μετράει ρυτίδες.
Χωρίς πρόσωπο ένα πόδι γυμνό
σκοπεύει τα κλειστά παράθυρα
κι είναι βγαλμένα πάνω στο σεντόνι
ζαρτιέρες, μάτια και στηθόδεσμος.

----------------------------------------

ΙΙ

Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως,
των καρδιακών κρίσεων,
της οικονομικής κρίσεως
ακόμη και της εσχάτης κρίσεως,
αρκεί ν’ αντέξουν τις κρίσεις συνειδήσεως.
Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι,
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια,
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια,
αποσμητικά κατά της αηδίας,
έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.

( Μάριος Χάκκας )

 

Υποτροπή

Η μόνη καθαρή, πια.

Έμεινα καθαρός εννέα χρόνια,
σταγόνα ποίηση
χωρίς γραφή
ούτε ανάγνωση
ξαφνικά την άνοιξη
υποτροπίασα,
στην αρχή χανόταν
το είδωλό μου από τον καθρέφτη,
όταν άρχισα να συζητώ με τις γάτες
–τα τέρατα παραμονεύουν στο πατάρι–
όλοι ανησύχησαν,
ο γιατρός είπε θα περάσει,
φταίνε τα όνειρα
και η Sarah Kane
που με κοιτάζει.

( Βαγγέλης Αλεξόπουλος )

 

Ερωτογράφημα

γ΄

Ανέλπιστα δυναμώνεις πλάι μου
σαν μουσική.
Μικρά κομμάτια σου
φυτρώνουν στο κενό.
Και σε βλέπω τώρα να μουδιάζεις
τη σκέψη μου.
Σε βλέπω να εξαντλείς
τη νοητή γραμμή του σώματός μου.

ι΄

Στον έρημο πλανήτη μου
απλώνεται στυφή
η μυρωδιά της μέντας σου.
Και άπληστος εγώ,
πρωτόπλαστος,
συλλέγω τους καρπούς σου.

ιε΄

Σε κοιτώ από το πλάι — φυσάει.
Η νύχτα μάς μετατοπίζει
σε άλλα σχήματα, σε άλλες εποχές,
με διαφορετικά υλικά
εγγράφεται τώρα ο ήχος μας.
Κυλιόμαστε σε μια σκοτεινή
ακρογιαλιά — χώρα θανάτου.
Μέσα από τα ρούχα μας περνούν
οι παγεροί διαβάτες.

( Νίκος Λάζαρης )

 

Πάντα εσύ το λιμάνι
κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω
στα κουπιά..

...Οδυσσέας Ελύτης...

 

Ανθοδοχείο

Ίσως η κάμαρα η κενή, ίσως ο ήλιος που απίθωνε
τις κραυγές του πάνω στην πλάτη μου
έγιναν αιτία να φαντασθώ
πως τ’ άδειο ανθοδοχείο πάνω στο τραπέζι
είχε μάτια που με κοιτούσαν επίμονα,
είχε φωνή που με νανούριζε και με ξυπνούσε
μ’ έναν Έρωτα γεμάτο παπαρούνες στο αδειανό του στόμα.

( Μάρκος Μέσκος )

 

Έζησα κοντά

Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους.
Όμως η καρδιά μου ήταν πιο κοντά
στους άγριους άρρωστους με τα φτερά,
στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς
κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους.

-----------------------------------------

Αρμονία

Λέει το δέντρο:
— Θα σπάσω τα κλαδιά μου
αυτή τη νύχτα,
θ’ ανάψω,
θ’ ανεβώ!

Τρελάθηκαν τα φώτα
μες στο σπίτι,
ανάβουνε και σβήνουν
δίχως λόγο.

Λέει το παιδί:
— Είναι χειμώνας
κι η θάλασσα είναι μακριά με το καράβι
κι άνθρωποι σκάβουνε
βαθιά,
σκάβουνε
και όλο θάβουν.

Λέει ο ήλιος:
— Κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα
πως ήμουν
περιστέρι
με ξεσκισμένη όλο αίματα
κοιλιά.

Και λέει το καράβι:
— Κουράστηκα,
θέλω να κοιμηθώ,
όμως η νύχτα είναι βαθιά,
όμως η νύχτα είναι σκοτεινή
και δίχως ψάρια.

( Μίλτος Σαχτούρης )

 

Explanations of love

Υπάρχει ένας καιρός που ο έρωτας αρχίζει κι ένας καιρός
   που ο έρωτας τελειώνει.

Όπως η μπαταρία σ’ ένα τρανζίστορ που του λείπει το καλώδιο
   για σύνδεση με το ηλεκτρικό.

Υπάρχει το βραχυκύκλωμα δύο σωμάτων.

Λέξεις βαθειές. Μεγάλες σαν γέφυρες που ενώνουν το ένα μισό
   μιας πόλης με το άλλο μισό.

Ένα γαλάζιο πουκάμισο που φοράει μια ξανθειά γυναίκα
   χαμογελώντας κι από κάτω τίποτα.

Ο θάνατος δεμένος σφιχτά σε μια καρέκλα με μια πετσέτα
   στο στόμα και το πρόσωπο στο κενό.

Υπάρχει ο μυστικός λογαριασμός που τον ξοφλάει κανείς
   κι εγώ δεν ξέρω έπειτα από πόσα χρόνια.

Ο ιδρώτας στον κρόταφο. Η δροσιά στο δέρμα. Το ζεστό
   θόλωμα στην κόρη του ματιού.

Με βάση όλα αυτά (και μερικά άλλα) θα μπορούσα να πω
   τί ακριβώς είναι ο έρωτας.

Δυο ζευγάρια αναποδογυρισμένα παπούτσια. Λίγη αγάπη.
   Και το τρίξιμο του κρεβατιού.

---------------------------------------------------------------

Καθαρές Κουρτίνες

Αγάπες που αγαπώ και πάθη που επιτρέπω:
Ένας ζεστός καφές το πρωί.
Το διάβασμα (όσο γίνεται πιο αργά) της εφημερίδας.
Μια βροχή πότε-πότε για να πλένει τα αισθήματα.
Το χώμα στα καινούργια σου τακούνια.
Η θάλασσα το απόγεμα με λίγη συννεφιά.
Γαρύφαλα. Πολλά γαρύφαλα.

Ακόμη:
«Ο άνθρωπος που πηδάει πάνω απ’ την πόλη» του Σαγκάλ.
Ν’ ανεβαίνω παλιά ξύλινα σκαλοπάτια.
Το χέρι μου στο στήθος σου.
Κάποια ποιήματα του Καβάφη.

Όμως κυρίως το χέρι μου στο στήθος σου.

( Νάσος Βαγενάς )

 

Πληγή

Το να ορέγεσαι και ν’ αντιστέκεσαι για χρόνια, και μετά
να ενδίδεις, είναι τρομακτικό πράγμα.
Όλα όσα λιμπίστηκες και αρνήθηκες
στο τέλος σε κατακτούν. Παραδίνεσαι
ολοκληρωτικά στη δύναμή τους
και η παρουσία τους
εισβάλλοντας στην ψυχή σου, σε αποβλακώνει
με την παρηγοριά και το φόβο της.

Δεν υπάρχει τίποτα τόσο ταπεινωτικό όσο η αποδοχή.

Γεύομαι τα μανιτάρια μέσα στη νύχτα
ανοίγοντας το δρόμο τους μέσα στο χαλαρό έδαφος,
ζωώδης όπως όλες οι γέννες.

Και σκύβω το κεφάλι μου
κι ακουμπώ το στόμα μου πάνω στην πληγή όλων όσων
λαχτάρησα
και είμαι ρημαγμένος από χαρά.

( William Everson )

 

Η σύνθλιψη των σταγόνων

Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πως βρέχει.

Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα, εδώ κόντρα στο μπαλκόνι
με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται
σαν γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία. Τώρα εμφανίζεται μια σταγονίτσα
στο πάνω μέρος στο περβάζι του παραθύρου, μένει τρεμάμενη απέναντι
στον ουρανό που την κομματιάζει σε χίλιες σβησμένες λάμψεις, μεγαλώνει
και ταλαντεύεται, τώρα θα πέσει και δεν πέφτει, ακόμα δεν πέφτει.

Είναι κολλημένη με όλα της τα νύχια, δεν θέλει να πέσει και φαίνεται πως
γατζώνεται με τα δόντια, ενώ της μεγαλώνει η κοιλιά, πια είναι μια
σταγονάρα που κρέμεται μεγαλοπρεπής, και ξαφνικά, ωπ, να την, πλαφ,
διαλύεται, τίποτα, ένας λεκές στο μάρμαρο.

Μα υπάρχουν κι αυτές που αυτοκτονούν που παραδίνονται αμέσως,
εμφανίζονται στο περβάζι και την ίδια στιγμή πέφτουν, μου φαίνεται
ότι βλέπω το τρέμισμα του άλματος, τα ποδαράκια τους ν’ απλώνονται
και την κραυγή που τις μεθάει σ’ αυτό το τίποτα της πτώσης και της
εξαφάνισης. Θλιβερές σταγόνες, στρογγυλές αθώες σταγόνες.

Αντίο σταγόνες. Αντίο.

Julio Cortázar

 

 

Είναι μερικοί
εκεί κοντά στα μεσάνυχτα
που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους
και βρίσκουν κομμάτια φως.

— Αλκυόνη Παπαδάκη