Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Ό,τι πιστεύω στα σπλάχνα μαθαίνεται

Πιστεύω
στην αγρύπνια της σιωπής
και στο ρίγος του πάθους,
στη ρωγμή του σπόρου μέσα στη γη,
σ’ ό,τι είναι γραμμένο στον αέρα,
στην ερημιά των δρόμων
και στα λαγούμια του πόνου.

Πιστεύω
στις λέξεις που βούλιαξαν στο έλος μιας αγάπης,
πυρπολούμενες,
στ’ άσπρα νερά του ποταμού με την ατέλειωτη ομίχλη
καθώς ορμητικά κατεβαίνουν,
μυθικά,
ανυπέρβλητα,
στη μοίρα του μυροφόρου αντάρτη
που είναι πάντα μόνος
βουτηγμένος μέχρι το λαιμό μέσα του.

Πιστεύω
στη γυμνή κάμψη των δακτύλων της γροθιάς,
στις κάθετες εφορμήσεις,
στο γενικό ξέσπασμα του πυρός.

Και τέλος
– αν βέβαια υπάρχει τέλος –
πιστεύω στο πείσμα σου,
καθώς βάζεις βαθιά το νυστέρι.

( Δημήτρης Α. Δημητριάδης )

 

Το εμπόρευμα

Είμαι δεσμώτης κάτω από την υψηλή δικαιοσύνη ενός
χαμόγελου και θλίβομαι άμετρα, για τον πλανήτη
που ‘χασε όλη την αγνότητα
λουσμένος στον κατακλυσμό της ανθρώπινης μωρίας.
Φτηνά ή ακριβά, όλα πουλιούνται. Καθετί γίνεται
για να πουληθεί και να πουληθεί γρήγορα.
Ο άνεμος και το κύμα από τους εμπόρους πουλήθηκαν.
Ό,τι γεύτηκαν η ευγένεια και το έγκλημα, ό,τι γνωρίζει
ο έρωτας και η καθημερινή επιθυμία των όχλων,
έχει πουληθεί. Ό,τι η τέχνη
και η επιστήμη αναγνώρισαν, έχει πουληθεί.
Οι ξαναμμένες κραυγές των οδών, εφαρμογές
και ιδέες έχουν πουληθεί. Κάθε πράμα
έχει την αξία του στην αγορά. Τα βρόμικα
εσώρουχα της Μπαρντό αξίζουν όσο ένας Ρέμπραντ.
Η αναρχία των μαζών προβάλλεται στις βιτρίνες
των καταστημάτων. Έχουν πουληθεί τρελά μυστικά
για κάθε ακολασία.
Όλοι δίνουν νωρίς την παραγγελιά τους.

( Λευτέρης Πούλιος )

 

θα μείνω ξωπίσω να αποκρυπτογραφήσω
τις ματιές που άθελά τους έπεσαν πάνω μου,
τα σώματα που αγγίχτηκαν τυχαία,
τον φόβο που δεν ήμουν ικανός να ονομάσω.

Σε κάποιο όνειρο με εκτέλεσαν
και από τότε σωπαίνω.

Γιάννης Σμυρλής

 

 

Επικίνδυνα πειράματα

Εγώ, που τεμάχισα
της μοναξιάς το σώμα.
Ορίζομαι τώρα
απ' τα οδοσήματα
και τους φάρους που αγάπησαν
τα πνιγμένα μάτια.
Στις αίθουσες των δικαστηρίων
ταξινομώ περήφανος
τα πειστήρια ενοχής μου:
βαγόνια τρένων,
φάλτσα τραγούδια
κι ένα μαύρο
καθρέφτη.

Αυτή τη θλίψη,
τον τρόμο του έρωτα
που δεν ζήσατε.
Γυναίκες βασανισμένες
στα μάτια και στο χαμόγελο,
θέλω να φυλακιστώ μαζί σας,
όταν νυχτώνει
και κλείνουν με λύσσα
τα πικραμένα σας παράθυρα.

( Γιώργος Δάγλας )

 

(αναμνήσεις...)

Της ακροθαλασσιάς

Αίμα πηγμένο βαθυκόκκινο
παλιάς πληγής που δε λέει να κλείσει.
Ο βράχος φράζει τ' ακρογιάλι από τη μιά•
από τη άλλη τα μισόξερ' αρμυρίκια
κι ανάμεσα στα δυο άμμος κατάμαυρος.

Πιο πίσω πάλι, τείχος τα πετρώματα,
στα χρώματα της ώχρας, σκαλιστά
με τ' ανεξήγητα σημάδια των νοτιάδων.

Εδώ θε να 'ναι που πετάχτηκες γυμνή
απ' τη μαβιά δροσιά του πελαγήσιου Αυγούστου:
στα νικηφόρα στήθη σου ρυάκια λαμπερά,
χορτάρι θερισμένο η ευωδιά του πόθου σου
κι οι τεντωμένες πλάτες σου κραυγή ευφροσύνης.

Στην ακροθαλασσιά, λοιπόν ,αυτή γράφτη το πέρασμά σου
Κι όσος κι αν κύλισε καιρός, δε σβήστηκε.

Δ.Γ.

 

Exordium

Τα καναρίνια,
εύκολα κίτρινα πουλιά, σχεδιασμένα πρόχειρα
φωνάζουν το σκοτάδι
κι οι κόπροι της αλάνας γαβγίζουν και τα πεύκα.
Ο λεγόμενος καιρός, αν ήρθε,
θα πέθανε τη νύχτα,
όπως πεθαίνουν οι τηλεοράσεις.
Ρέματα με μπαζωμένες βροχές
και μισογδαρμένες κνήμες,
σπασμένοι φράχτες, ξύλινες κολόνες,
μια γειτονιά από συνάψεις τοίχων
και ξεραμένες λάμπες ηλεκτρικού.

Πάνω απ’ τις στέγες η εκπνοή της στάχτης,
αναζητεί κάτι ακόμα να κάψει.

------------------------------------------------------------------

Conclusio

Το δικαστήριο των νοημάτων αθώωσε πολλούς.
Αρκετοί καταδικάστηκαν να τριγυρνούν
στις αλάνες της εξαφάνισης ή στα κάτεργα της φήμης,
κάτω απ’ τους εξώστες των ιδανικών.
Υπέγραψαν την ισοπέδωση
ή τον εγκλεισμό τους στην ιστορία
με βίους και έργα, έργα και πολιτείες
πολιτείες και πολέμους.

Εσύ όμως, Τηλέμαχε, πρέπει να διαλέξεις πλευρά,
δε δικαιούσαι μερίδιο λωτού.

( Αλέξιος Μάϊνας )

 

Ι

'Εφευγε επάνω σε τροχιές
ριζωμένες σ' έναν έρημο τόπο,
σαν μια λάμψη
στο μάτι του ορίζοντα,

απάνω στον καιρό
που μπορούσε να λυγίζει, να λυγίζει, να λυγίζει
δίχως ποτέ να ραγίζεται.
Και τα μίλια το κατάπιναν λαίμαργα.
Σ' ένα βαγόνι του καπνίσαμε,
γελάσαμε,

παράξενο γέλιο,
παράξενο,
που κάτω από τα ρούχα μας,
κάτω από το πετσί μας,
άλλες είχαμε τροχιές χαραγμένες

και καημούς μυστικούς
κι αρίφνητους προορισμούς
και έναν
μπλεγμένο στο σκοτάδι.

( Γιώργος Φιλιππίδης )

 

(αναμνήσεις...)

ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο άνεμος.
Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι ο άνεμος.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο ωκεανός.
Τους ωκεανούς τους δαμάζουν οι Τρίτωνες.
Τους ημερεύουν οι ζέφυροι.
Τους μαγεύουν οι σειρήνες.
Δεν ειμ’ ωκεανός.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε λιμάνι.
Δε σου τάζω την απανεμιά.
Ούτε τις γλυκές ισημερίες,
και τις αλκυονίδες ζεστασιές.
Δεν είμαι λιμάνι.

Εγώ… Δεν είμαι…
Παρά ένας κουρασμένος στρατολάτης.
Ένας αποσταμένος περπατητής…
Που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
για ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Και αν θέλεις…
Έλα να τ’ ακούσουμε μαζί.

Μ.Λουντέμης

 

Το ωραίο καλοκαίρι
Αργύρης Χιόνης

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι
ήταν ωραίο αλλά και επικίνδυνο

Μια κάτασπρη τουρίστρια τα `φτιαξε με τον ήλιο
κοιμήθηκε μαζί του μέρες μήνες
σκούρυνε, αφομοιώθηκε απ’ το τοπίο
τώρα οι δικοί της την αναζητούν μέσω του Ερυθρού Σταυρού

Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα
ξεχάστηκε θαμμένος μες την άμμο
όταν τον θυμηθήκανε μετά από μέρες
σηκώσαν το καπέλο του, δεν ήταν από κάτω

Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός
αν τους βαστάει τώρα ας με ξαναδείρουν, είπε
πήρανε ο μπαμπάς κι η μαμά μαχαίρι και πηρούνι
και χωρίς να τρυπηθούν, του φάγαν την καρδιά

Βαθιά, ένα καράβι έμενε ακίνητο
ακίνητο ένα καλοκαίρι
φυσούσαν άνεμοι, φουσκώναν τα πανιά
δεν έλεγε να φύγει, τι περίμενε, τι περίμενε
κανείς δεν ξέρει

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι
ήταν ωραίο αλλά και επικίνδυνο
κανείς δεν ξέρει
ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι
κανείς δεν ξέρει

 

74

'Οταν έγραφες ένα χρόνο πριν το σονέτο 47, ζούσε ακόμη.
Χθες πέθανε. Οι γιατροί απλώς αρνήθηκαν να τον επαναφέρουν.
Επί δεκατέσσερις μήνες κοιτούσε τους γυμνούς τοίχους του θαλάμου του
συνομιλώντας μόνο με τον εαυτό του. Κοιτούσε και κοιτούσε.
Το πρωί που ξύπνησες, βρήκες ένα SMS από τον αδελφό σου:
''Call me immediately! Our father...''
[Τα αγγλικά είναι η κοινή σας γλώσσα, κι αυτά σπασμένα, όπως η σχέση σας.]
'Ωρα Βραζιλίας 14.00. 'Εκλεισε τα μάτια του καθώς εσύ άνοιγες τα δικά σου.
Τώρα είσαι πλέον ορφανός.
Φθινόπωρο έφυγαν και οι δύο, με δύο χρόνια διαφορά.
Οι στάλες της βροχής στο τζάμι συντονίζονται με την οδύνη σου-
κυλάνε αργά όπως τα δάκρυά σου.
Τον αγαπούσες όσο πίστευες; Σε αγαπούσε όσο ήθελες;
Συνέχισε να ρωτάς. Οι δικοί σου τοίχοι έχουν ακόμα πολλά να πουν.

( Χάρης Βλαβιανός )

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Πάλι ο πατέρας μου

Απόψε είδα πάλι τον πατέρα μου.
Τριαντατρία χρόνια πεθαμένος
και δεν κουράστηκε να μ’ επισκέπτεται.
Φορούσε το καπέλο του, πως θα ταξίδευε.
Η μητέρα μου μπάλωνε στη γωνιά.
«Κάτσε», του λέει, «που ήσουνα» ;

( Χρίστος Λάσκαρης )

 

Το δέντρο

Αυτό το δέντρο είναι τα μαλλιά σου νομίζω.
Που από καιρό μέσα μου
έγιναν φωλιές,
με αυγά πουλιών,
ερπετών,
νυχτών.

Είναι το χέρι μου,
που χρόνια μπαινοβγαίνει εντός σου.
Ή και σε σφίγγει και σου βγάζει το κουκούτσι.

Είναι η ματιά μου που σαν κλωστή,
μαύρη, κίτρινη, πράσινη, κόκκινη – όχι γαλάζια -.
Κεντάει στα πόδια σου
σκηνές ιστορικών μαχών.

Οι ρίζες του είναι
αυτοκτονίες νέων.
Όχι γι αστείες υποθέσεις,
αλλά γιατί
κάποτε οι Σουλτάνοι αποκοιμήθηκαν πλάι τους.

Και μόνο τα φύλλα αυτού του δέντρου
είναι όπως τα ξέρουν όλοι.
Και πιο πολύ οι βοτανολόγοι,
που ξέρουν τη χημεία της χλωροφύλλης.

( Δημήτρης Παπαδίτσας )