Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Σώπα,μη μιλάς Αζιζ Νεσιν


Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ... σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:

Mίλα!

 

Η λύπη
δεν είναι πάντα μια άλλη πατρίδα
που ξενιτεύει την ψυχή
Είναι ίσως
κι ένα παλιό σκαρί ξαναβαμμένο
στον ουρανό του
Είναι το πιο απόμακρο χαμόγελο
ενός αφηρημένου ανθρώπου
αφηρημένου, από όσα
του έχουν συμβεί

Ζέφη Δαράκη

 

Σ’ όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε

Κουρελιασμένοι απ’ τ’ αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ’ το ξέφρενο κυνηγητό
της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών .
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις.

Κατερίνα Γώγου

 

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

Κατερίνα Γώγου

 

Το κενό μπορεί να γίνει κάποτε οικείο

Το σπίτι, ο κήπος, η πόλη:
Πόσο στριμώχτηκα σ’ αυτούς
τους διάσημους τόπους του κόσμου,
μέχρι να μάθω να χωράω ολόκληρος
στο μετρημένο σύμπαν της καρέκλας μου.
Κάθομαι τώρα ακίνητος κι ακούω προσεχτικά
μια σιωπή που έρχεται από μακριά,
ενώ η σκιά μου αόρατη
νυστάζει και αδιαφορεί.
Κι όλο θυμάμαι σταθερά πως έζησα πολύ,
διακριτικά νεκρός και αεικίνητος
στο φως μιας σύντομης ημέρας προ πολλού χαμένης.
Σαν την ανταύγεια της ιδέας μιας ανάστασης,
που δεν με ζέστανε αρκετά για να τη νοσταλγήσω.

( Βασίλης Καραβίτης )

 

ΑΠΟΡΙΑ

Πότε μου φώναξες "πού είσαι" και δεν απάντησα;

Πότε κρύφτηκα μετανοιωμένος ή αμήχανος στης φωνής σου τον ήχο
Και πότε πάλι προφασίστηκα πως εγώ δεν ήμουν τότε που έπρεπε, εκεί που έπρεπε, μονάχος ανάμεσα στα λυμένα μαλλιά και στον άνεμο που τα φυσούσε
Μονάχος ανάμεσα στην πράξη και την απουσία της πράξης

Πότε δεν είπα "εδώ είμαι", "εγώ είμαι" με όλο το βάρος του εαυτού μου να με λυγίζει, να με τσακίζει, να με πετά όπου εσύ το ήθελες
Εσύ και η ανελέητη φωνή σου

"Εδώ είμαι", "εγώ είμαι" Πού να σταθώ;

Πάντα, μα πάντα μέσα στον κήπο σου ήμουν
Κι όταν ακόμη τ' αποδημητικά πουλιά σμάρια πετούσαν μακριά του και τον έχαναν ξετρελλαμένα από την προσδοκία
Πάντα, μα πάντα, εδώ ήμουν να με τρυπάει η φωνή σου ως λόγχη μαρτυρίου, να με ποτίζει ως χολή, ως παρουσία η απουσία σου, ανάλογα με την κατεύθυνση που έσπρωχνε τη φωνή σου ο αγέρας

Πάντα ήμουν της φωνής σου ο αγαπημένος
Με τα χίλια σκοτάδια που με πρόσταξες
Με τα βλέφαρα της νύχτας ν' ανοιγοκλείνουν μέσα μου, να μελετούνε τον χαμό σου

Πάντα της φωνής σου ο αγαπημένος ήμουν
Κι ας έριχνες πάνω μου τα όρνεα, τα θηλυκά πουλιά
Κι ας στάλαζες μέσα μου ένα φαρμάκι κόμπο κόμπο
Να σ' αγαπώ γι' αυτό, να μη σε λησμονήσω

Πότε επιτέλους φώναξες "πού είσαι" και δεν απάντησα;

Σ. Ροζάνης

 

Κοντὰ στὸν ἄξονά τους…

Κοντὰ στὸν ἄξονά τους – μιὰ νύχτα, μιὰ νύχτα γιομάτη – ἀνοίξαμε,
κάτου ἀπὸ τὴ σκιὰ διπλωμένων πανιῶν, τὰ μαῦρα πέπλα τῆς χαρᾶς μας.
Κι ἀντὶς ἀπὸ γέλοια κι ἀντὶς ἀπὸ δάκρυα – δὲν εἴχαμε καιρὸ γιὰ τέτοιες ἐκδηλώσεις –
κλείσαμε τὰ ὁλάνοιχτα μάτια μας, ἀνοίξαμε τὰ σφραγισμένα μας χείλια.
Διπλασιάστηκε ἡ νύχτα καὶ μᾶς κατάπιε.
Ποτισμένη ἀπὸ μαῦρα φιλιά, φάνηκε ἄσπρη.
Σφιχτοδεμένοι, τὸν κόσμον ὅλο εἴδαμε ἀλλιῶς
– καὶ στὸ ἄγγιγμα τῶν δοντιῶν δυὸ στομάτων ἔτριξε ἡδονικὰ ὁ σκελετὸς τὴν ἀπόκρισή του.

Νικόλας Κάλας ή Νικήτας Ράντος

 

Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ (ΙΙ)

Θὰ περάσουν ἀπὸ πάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιά -
αὐτός ἂς εἶναι ὁ κανών τοῦ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν αγάπη
θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισιά μας
ἀπ' τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δέν εἶναι φορτίο γιὰ τἠ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισιά.
Καὶ προπαντός
ἂς μήν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα...

Νίκος Καρούζος

 

Νύχτες

Καλά∙ θ’ ἀπορροφήσουν κάτι ἀπὸ τὴν ἔγνοια σου
ἡ μέρα, ἡ κίνηση, ἡ δουλειά σου, οἱ φίλοι.
Καὶ θὰ μπορέσῃς ὕστερα νὰ πᾶς
σε κανα θέατρο ἤ κέντρον ἤ ὅπου ἀλλοῦ.
Ὅμως, ὅταν τελειώσουν ὅλα,
τὰ θέατρα καὶ τὰ κέντρα κλείσουν,
καὶ ποῦν οἱ φίλοι καληνύχτα,
καὶ πρέπει νὰ γυρίσῃς πιὰ στὸ σπίτι, τί θὰ γίνῃ;
Τὸ ξέρεις πὼς σκληρή, ἀδυσώπητη
σὲ περιμένει στὸ κρεββάτι σου ἡ ἔγνοια…
Θἆσαι μονάχος.
Καὶ τότες θὰ λογαριαστῆτε.
Θές ἤ δὲ θές, θὰ μποῦν κάτω ὅλα, νὰ λογαριαστῆτε!..
Θἆσαι μονάχος
κι ἀνυπεράσπιστος ἀπ’ τὰ θέατρα καὶ τὰ κέντρα,
κι ἀπ’ τὴ δουλειά σου καὶ τοὺς φίλους.
Σὲ περιμένει στὸ κρεββάτι σου ἡ ἔγνοια.
Θἄρθῃ – δὲ γίνεται. Εἰν’ τόσο σίγουρη γι’ αὐτό – καὶ περιμένει.
Εἶναι στὸ σπίτι καὶ σὲ περιμένει…

Κώστας Μόντης

 

..Δεν φταίνε ούτε τα κύματα με την ωραία ρότα
ούτε η αλμύρα φταίει που θάμπωσε η καρδιά
γιατί ποτέ δεν κοίταξα των αστεριών τα φώτα
ποτέ δεν άπλωσα το χέρι εκεί για δυο φιλιά.

Ούτε τα καλοκαίρια που τις καρδιές ζεσταίνουν
τον ήλιο δεν φοβήθηκα να του φωνάξω δώσ’ μου
και δεν φοβήθηκα ποτέ φιλιά που ανασταίνουν.
το μόνο που φοβάμαι είμ’ εγώ, εγώ ο εχθρός μου.

Κυριάκος Κυτούδης