Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Το άρωμα στα άβαταρ, τι απόχρωση έχει; Πως το φαντάζεσαι;

 

Τωρα γιατι ο καβαφης ριτσος κλπ βρισκονται στην παρακμιακη ποιηση αν θελει ας μου εξηγησει καποιος

 

Βραδινοί θάνατοι

1

Η ζωή αναδιπλώνεται ριγμένη
Σα μια γαλάζια γάζα αχνή
Πάνω απ’ τη μέρα που πεθαίνει
Χωρίς φωνή και μακρινή…

Και μες στο δρόμο που πηγαίνει
Σα μια κηδεία εσπερινή,
Λάμπουν φωτιές από το δάσος
Κι αντιλαλούν οι εσπερινοί…

Και στον ορίζοντα που εχάθη
Η ώρα σβήνει και σωπαίνει
Παν’ απ’ τη μέρα που πεθαίνει

Και τη γαλάζια σκίζει γάζα-
Κι ο θάνατός της μας καλεί
Μ’ ένα φιλί τριανταφυλλί…

2

Τέτοια γαλήνη έχει απλωθεί
- με ούτε τα φύλλα που σαλεύουν-
κι όλα στο πάρκο το βαθύ
το μαρασμό τους, λες , δουλεύουν

ευγενείς άρρωστοι οι ανθοί
μες στις ωραίες του πόζες ρέβουν:
κι αν έχουν κάποιοι μαραθεί
το μαρασμό τους πως ζηλεύουν…

οι κύκνοι αγέρωχα περνούν
μες στο νεκρό νερό που εστάθη
κι έτσι, ως μα μη τους συγκινούν

οι μαρασμοί και τόσα πάθη,
το κάτασπρο λαίμο σηκώνουν
να φθάσουν κάτι, που δεν σώνουν...

( Μήτσος Παπανικολάου )

 

Επειδη ετυχε να δω την απαντηση πριν "χαθει", αποψη μου ειναι πως ο καβαφης ουτε αληγορικα μιλαει ουτε παρακμιακος ειναι. Λεει αυτο που θελει με το δικο του τροπο. Καποιος χαρακτηρισε τη γραφη του δημοσιογραφικη. Ισως η ελλειψη των εισαγωγικων στο παρακμη να με μπερδεψε. Ισως παλι επειδη ηταν ομοφυλοφιλος.
Οπως κ να χει σ ευχαριστω για την απαντηση.

 

Η οικογένεια μου

Ο μπαμπάς μου φορούσε πάντα αδιάβροχο
και κρατούσε μια γκρίζα ομπρέλα για τον ήλιο,
αγαπούσε γυναίκες κι όλο έφευγε,
κι έπαιζε σε ταινίες κατασκόπων
τον ρόλο της κλειδαριάς στην πόρτα
ή του ανοιχτού παράθυρου
στη μέση μιας ερήμου.
Πολύ του άρεσαν πάντα τα καπέλα.
Η μαμά μου φορούσε όμορφα καπέλα
με ζωντανά ακέφαλα παγόνια να μαλώνουν.
Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,
σε χίλιες δυο μεριές του ραγισμένος
και τόσο, μα τόσο ανυπεράσπιστος,
που πάντα έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρίξω κάτω, για να σπάσει.
Κι εγώ ήμουν αξιολάτρευτη,
στα άσπρα πάντοτε ντυμένη,
έτρωγα κέικ από μοναξιά,
σ' ένα ετοιμόρροπο, καθόμουνα μπαλκόνι.
Ύστερα η μαμά χάθηκε μες στον καθρέφτη,
ο μπαμπάς αγάπησε ένα πουλί και πέταξε,
ο αδελφός μου παντρεύτηκε την Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.

Χλόη Κουτσουμπέλη

 

Τὸ Δάσος
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ
κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.

Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,
ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,
λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Τι να σου πω

Τι να σου πω, φθινόπωρο, που πνέεις από τα φώτα
της πολιτείας και φτάνεις ως τα νέφη τ' ουρανού;
Ύμνοι, σύμβολα, ποιητικές, όλα γνωστά από πρώτα,
φυλλορροούν στην κόμη σου τα ψυχρά άνθη του νου.

Γίγας, αυτοκρατορικό φάσμα, καθώς προβαίνεις
στο δρόμο της πικρίας και της περισυλλογής,
αστέρια με τιο πρόσωπο, με της χρυσής σου χλαίνης
το κράσπεδο σαρώνοντας τα φύλλα καταγής,

είσαι ο άγγελος της φθοράς, ο κύριος του θανάτου,
ο ίσκιος που, σε μεγάλα βήματα· φανταστικά,
χτυπώντας αργά κάποτε στους ώμους τα φτερά του,
γράφει προς τους ορίζοντες ερωτηματικά...

Ενοσταλγούσα, ριγηλό φθινόπωρο, τις ώρες,
τα δέντρα αυτά του δάσους, την έρημη προτομή.
Κι όπως πέφτουνε τα κλαδιά στο υγρό χώμα οι οπώρες,
ήρθα να εγκαταλειφθώ στην ιερή σου ορμή.

Κώστας Καρυωτάκης

 

Ι

Οι μόνες υποσχέσεις της δημοκρατίας είναι οι τράπεζες.
Οι μόνες αποφάσεις της κυβέρνησης είναι για όπλα.
Κι εσύ έρχεσαι το λάθος Σάββατο να με βρεις
κρατώντας ρούβλια για να πληρώσεις τα ποτά μας
κι απαγγέλλοντας στίχους του Μαγιακόφσκι.
Απόψε, η παραμονή της πρωτοχρονιάς μαζί σου
δεν είναι γιορτή στη μεγάλη πλατεία. Είναι
οι τράπεζες που μας πνίγουν κι ένα σώμα-οδόφραγμα.
Είναι το μουχλιασμένο ψωμί της Αχμάτοβα.
Είναι κείνο το λευκό ελάφι που δακρύζει
πάνω στο κρεβάτι μου.

----------------------------------------------------------------------------

ΙΙ

Μένει στην οδό Σωφρονίου αριθμ. 24, σε μια εγκαταλειμμένη γκρι
μονοκατοικία με τον κήπο γεμάτο σκουπίδια, κάθεται μονίμως σε μια
κόκκινη πολυθρόνα κάτω απ’ τον ίσκιο μιας μουριάς, «μητέρα, είναι ώρα
για το απογευματινό τσάι» φωνάζει πού και πού γελώντας,
κόσμος περνάει απ’ έξω παρέες παρέες, ανυποψίαστος, ο Παβέζε με
τον Μοράβια, ο Χουάν Ρούλφο με τον Κορτάσαρ και τα παιδιά που
κλωτσάνε μια μπάλα, ο επαναλαμβανόμενος παφλασμός μιας
πραγματικότητας που βουλιάζει στη λογοτεχνία ή στο μυστήριο.

Ένας με άδειο παλτό και εφημερίδα του 1910.


( Δημήτρης Αγγελής )

 

‘Ωσπου σιγά σιγά το παρελθόν γίνεται όλο και περισσότερο
αίνιγμα
και το φως της μέρας δεν έχει επιείκεια γι’ αυτούς που
ενδίδουν
κι ύστερα είναι κι εκείνο το επικίνδυνο άστρο μιας
αναγνώρισης που άργησε
οι φίλοι που πέθαναν, οι άλλοι που χάθηκαν κυνηγώντας
κάτι άπιαστο
λέξεις συμπόνιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό
κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι ότι
από αύριο ίσως αρχίσει η αληθινή μας ζωή.

~Τάσος Λειβαδίτης~
Απογευματινό τσάϊ (απόσπασμα)
Από τη συλλογή «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα»

 

Το αίμα ποτέ δεν ξεχνά
τα απολεσθέντα χρόνια,

μνήμη σφουγγάρι
πάντα μεσάνυχτα, δεξιόστροφα

σε υγρά καφενεία με θολά παράθυρα
αποθέσαμε το μέλλον σε δυνάμεις ανώτερες
και απομείναμε να περιμένουμε σε κάποιο λιμάνι
ξεφορτώνοντας container,
βιβλία και θρύψαλα

~Βαγγέλης Αλεξόπουλος~
Σε αμβλεία γωνία (απόσπασμα)
Aπό τη συλλογή "Η Πλατεία των Ταύρων"

 

Κλειστό είναι το ανοικτό βιβλίο που κρατάς.
Αλλιώς θα ανοίξει.
Όπως ανοίγει σφαλιστή δίφυλλη πόρτα. Από τη μέση.
Στο στάχωμά τους θα χωρίσουνε τα φύλλα
και με τις έξω άκρες τους στα δάχτυλά σου τρίζοντας
αργά σαν σε ρεζέδες θα περιστραφούν.

Και τότε είναι που θα διαβάσεις το κενό
– γιατί, ποιο άνοιγμα χωρίς κενό;

Έτσι κι όταν ανοίγω την ψυχή μου.
Για το κενό του ανοίγματος και μόνο.
Όλα τ’ άλλα είναι γνωστά.
Σαν «ανοιχτό» βιβλίο.

-Βύρων Λεοντάρης-
 

 

ΣΟΝΕΤΑ
Σονέτο 18

LXV.
Αφού ώς κι η πέτρα κι ο χαλκός, η θάλασσα κι η γη
πάντα υποτάσσονται στο πένθος του θανάτου,
της ομορφιάς πώς γίνεται ο βλαστός ν' αντισταθεί
που από λουλούδι είναι πιο εύθραυστη η δροσιά του;

Πώς οι μελίπνοοες στιγμές του θέρους ν' αμυνθούν
εμπρός στ' ολέθριο το μένος του χειμώνα,
όταν και βράχοι απόρθητοι στο τέλος δεν κρατούν,
πύλες χαλύβδινες λυγίζουν με τα χρόνια;

Σε ποιο ερμάρι μυστικό κι ανέγγιχτο ο καιρός
το πιο ακριβό του τιμαλφές θα προστατεύσει;
Στο βήμα του τ' ορμητικό ποιος θα σταθεί φραγμός,
την αρπαγή της ομορφιάς ν' απαγορεύσει;

Κανείς, αλίμονο, κανείς. Εκτός κι ένας θεός
στάξει μες στο μελάνι μου το ανέκκλητό σου φως.

Σαίξπηρ