Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Η αγωγή των ονείρων

Τη μέρα κοιμούνται τα όνειρα
Τη νύχτα συνήθως ξυπνούν
Άνθη που ζούνε μόνο στο σκοτάδι
Μη γνωρίζοντας ποτέ το φως
Τότε παίρνουν άλλη μορφή
Άλλες διαστάσεις χρώματα
Μιας τρίτης ζωής
Που δεν καταχωρείται
Σε ημερολόγια τότε παίρνουν
Μια γεύση πικραμένης ζάχαρης

Τότε ακριβώς γεννιούνται
Αμέτρητα χλωμά παιδιά
Πτηνά
Και άγγελοι
Στον ουρανό

Κλείτος Κύρου

 

«Δε βγαίνει πουθενά από δω.
Άλλο να μείνω δεν μπορώ,
όχι δεν μπορώ να γίνω τοίχος
-στήνουν κορμιά μπροστά στους τοίχους.
Στο μεσημέρι της ζωής απλώθηκε ομίχλη
μ’ ακόμα, ακόμα είναι καιρός,
θα φύγω απ’ τα φύκια των ματιών σου,
θα βγω ξανά στο δρόμο που ίχνη λαβωμένα με καλούν,
θα βγω ξανά στο δρόμο,
με το θρυμματισμένο τούτο καλοκαίρι μπηγμένο στο αίμα μου,
με τη δροσιά της χαραυγής στα μάτια.»
-Βύρων Λεοντάρης

 

Η ομορφιά παραμένει μόνο ένα σκίτσο.
Είναι ο χαρακτήρας που καθιστά ένα άτομο αριστούργημα...

~Alma Gjini~  

 

ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΓΟ

Λιγότερο από το λίγο,
μου αρκεί
Λίγη ανάσα, ένα δοχείο θάλασσα
Για να σε ζωγραφίσω κόσμε
Μια σταγόνα είναι το υπονοούμενο που χρειάζομαι
Όταν βουρκώνουν τα όνειρά μας
Αρκεί μια λέξη
και την χρειάζεσαι αυτήν την λέξη
Που φωτογραφίζει μέσα στο απόλυτο κενό τον εαυτό σου
Μια στιγμή πριν αλλάξεις
Και απομείνει όρθιο μόνο ότι θυμάσαι
Λίγα πράγματα
Σχεδόν ο αριθμός της θλίψης
Κάποια μυρωδιά στον αέρα του δωματίου σου
Με περιμένει όχι για να την συνηθίσω
Αλλά από εκεί για να αρχίσω
Κάτι,
εκεί.

 

Θα ζύγωνε να μ’ απαντήσει στ’ αντίφως μεθυσμένος μάρτυρας

ξεσπώντας: κι ο ερχόμενός μου στην αναρχία της γείωσης
και η θηλή στην αναστημένη θηλή
κι η θάλασσα ξανανιωσμένη στη θάλασσα καταμεσής…
σώπα…

στο βάζο
τα λουλούδια
προσμένουν την ασπιρίνη
οίκοι
λευκοί
μαίνονται
τα ψηφία
οι ομοιόμορφες σάλπιγγες

«έκσταση»

αγαλλιάζουν οι μήτρες:
καταβολάδες σε παιγμένα χέρια:
της όρθιας γραφής

κράτη και ήρωες
και κειμένων
ιερείς καταφτάνουν
με την ελπίδα
και την ελπίδα
φτάνουν
τρεχούμενα
τα σάλια
πέρα τους — σώνονται κει μεταμοντέρνα

στη διψασμένη γης. Ο παιάνας φυσικά
ολούθε παιάνας
ξεχύνεται
με χαρτιά διψασμένα

πληγωμένα — θα ζύγωνε (αντράλα στη φωνή) τραγουδώντας:
σαν του πλανώμενου μουσκεύει το γεφύρι
φουσκονεριά το είναι είσαι κύρη

κι ένα νερό να μη ρωτιέται…

στη θάλασσα
σώπα…

θα ζύγωνε
κοίτα…

πανήγυρος της νίκης ποιος άραγε
παίκτης διαιτητεύει;
Ο ήρωας συμφωνεί ξεσπώντας: «ωραίος καθρέφτης»
κι αψίδες με χάρη σηκωμένες με τον τρόπο του τέλους
φυσικά
να περάσει
να μην περάσει δικέ μου

πού ο Augustus κεντρικώτερα στου αφηγητή του το νόμισμα;
στου τόπου του την άφεση
(στο Πένθος του)
«αχ τόσο μη αρσενικό — ά
χα στον έρωτα»

κι η υπόληψη της άνοιξης θεσμοθετημένη

έχοντας όλα τα δικαιώματα των άντρων του
(και της μαδημένης μαργαρίτας το όνειρο)

ζόρια στα χέρια εκεί
μα εδώ κοντά

στα χέρια
απόμακρα σαλεύουν
γραπώνουν και σαλεύουν δίνοντας ψυχή
«μπόλικη ψυχή»

σε γραπωμένο μάγο.

( Χρίστος Ε. Παλαιοπάνος )

 

Σ’ ένα χρόνο που δε συντελέστηκε ακόμη

Το χείλι είναι ακόμη κόκκινο,
το χέρι παραμορφωμένο από την προσμονή,
συνέχισε την προσπάθεια και προετοιμάσου για εμπόδια,
η ευκαιρία αναζητά τη λήθη.

Το σώμα του δεν έχει αντανακλαστικά,
η ανάσα του είναι καμωμένη από την ωραιότερη ανάμνηση,
το φιλί του είναι σιωπή.

Η σιωπή ράγισε.

Ένας σταυρός ορίζει τη γραμμή του κεφαλιού,
η ατυχία βραίνει πάνω μας και πάνω στο σκυθρωπό κεφάλι της,
η δόξα γίνεται πικρία,
ο χρυσός σκουριάζει,
επιθυμίες και καημοί ανάκατοι σηκώνουν αέρα.

Ο εραστής της χειρομάντισσας είναι ένας άγρυπνος εραστής,
το πρόσωπό του είναι γεμάτο αίματα,
το βλέμμα του διάφανο τρυπημένο από νερό
κραδαίνει εφιάλτες.

Αναδύεται από τήν πρασινοκόκκινη θάλασσα σαν ένα αντικείμενο ελπίδας.

Τρομερέ πειραματιστή
κάνε το αίμα ν’ αναβλύζει απ’ τις ουλές,
γιάτρεψε τήν καρδιά απ’ το χαμένο έρωτα
απάλλαξε το έργο απ’ τους ψευδοπροφήτες,
Για σένα όλα είναι Ζέση και Παιχνίδι
στον κολαστήριο φόβο των βίαιων ρήξεων.

( Νικόλαος Κάλας )

 

Στα βουνά της καρδιάς

Στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένος.
Κοίτα πόσο μικρό ‘ναι, εκεί:
το τελευταίο χωριό των λέξεων,
και πιο ψηλά, μα πόσο, επίσης, μικρό,
ένα στερνό ακόμη υποστατικό αισθήματος.
Το διακρίνεις;
Στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένο. Πετρένιο έδαφος, κάτω απ’ τα χέρια.
Κάτι τι, βέβαια, ανθίζει εδώ,
μέσα από βουβό βάραθρο φυτρώνει,
τραγουδώντας, ανήξερο γρασίδι.
Αλλά όποιος ξέρει;
Αχ, αυτός άρχισε να γνωρίζει και σωπαίνει
τώρα,
στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένος.
Εκεί τριγυρίζει, βέβαια, με σώα συνείδηση, κάτι,
κάποιο,
με σίγουρο πόδι,
ζώο βουνίσιο,
αλλάζει θέση, κοντοστέκεται.
Και το μεγάλο
προφυλαγμένο πουλί, κάνει κύκλους,
γύρω απ’ την αγνή άρνηση των λόφων.-
Μα απροφύλακτο εδώ, στα βουνά της καρδιάς επάνω…

Ρ. Μ. Ρίλκε

 

«Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου τώρα;»
είπα και συνέχισα το δρόμο μου
βάζοντας δύο κέρματα στα μάτια του γερο-ζητιάνου
που άκουσε τα ιώδη και πέτρωσε.
Στο μεταξύ είχε νυχτώσει πολύ…
Μέσα κι έξω από το σώμα.
--- Στέλλα Ουράνια Δούμου

 

και τώρα καληνύχτα
έπλυνα τα πιατικά
τα ρούχα
τα καχεκτικά μου όνειρα
καιρός να κοιμηθώ
κι αν τα χέρια μου
ξεφύγουν
μες στη νύχτα και γίνουνε πουλιά
μη φοβηθείτε
αύριο πάλι θα προσγειωθούν
πάνω στην παστρική κρούστα
που τόσο σοφά διαφημίζετε

~Μυρτώ Αναγνωστοπούλου~
Από τη συλλογή ''Το ζώο που κρύβω και άλλα πλάσματα''

 

Οι ξεχασμένες μέρες

Ποιον αφορούν στ' αλήθεια;
Σκεπασμένες νερά
Σε βυθούς ξεκουράζουν
Τα μέλη τους
...
Θέλει καιρό η λήθη
Να κάνει τη δουλειά της.
Θέλει καινούργια κόλπα
τη μνήμη να ξεκάνει.

Να τη διαλύσει εντελώς
Να τη θρυμματίσει
Να μην θυμάμαι
πώς ενώνονται
Αυτά τα κομμάτια
Που σκόρπισαν
Ξανά και ξανά και ξανά
...
Κάτι τέτοιες ώρες νοσταλγώ
τις ξεχασμένες μέρες.
Μα δεν τις συλλογιέμαι και πολύ
μην τις ταράξω.

Μ' αρέσει να τις σκέφτομαι
Γυμνές, άγνωστες, ξένες
Σε μπλε βυθούς ανάσκελα
Ν' ατενίζουν το σκοτάδι.

Άννα Νιαράκη

 

Απόσπασμα απ' την συλλογή " Νεμέρτσκα "

Υπάρχει στην τσέπη των αισθημάτων ένας μικρός πετεινός
που φωνάζει τρεις φορές,
την ώρα που παζαρεύουν οι φίλοι στο φέρετρο
την τιμή της διατήρησης της μνήμης•
κι αλλού: Έτσι μπορώ να φανταστώ το κοροϊδευτικό γέλιο του ποτηριού
πάνω στο δίσκο•
κι αλλού πάλι: είναι ένα άδειο πηγάδι, ακούγεται
ο γδούπος του ήλιου στον πυθμένα
σαν κάλπικο νόμισμα•
και: Πώς να χωρέσουν, το δάσος στον ακάλυπτο,
ο βοϊδομάτης στην πισίνα,
η σαρκοβόρα Άνοιξη στο γιασεμί της γλάστρας.

( Τάσος Πορφύρης )

 

Προετοιμασία ταφής

Τον έγδυσαν και τον ξάπλωσαν ανάσκελα στο κρεβάτι
με τα χέρια κολλητά πάνω στον κορμό του,
με ελαφρά ανασηκωμένους ώμους,
με τα πόδια εντελώς κλειστά.
Σ’ αυτή τη στάση φαινόταν πολύ μακρύς
– δηλαδή πολύ ψηλός αν ήταν όρθιος.
Σαν ξύλινο ξόανο που το είχαν βγάλει από τη θέση του
και το είχαν απιθώσει πάνω σε σεντόνια,
για να μη σημαδευτεί η ξύλινη επιφάνεια
ώσπου να το στήσουν ξανά στη θέση του.

( Βαγγέλης Αθανασόπουλος )