Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαριές,
επάνω κάτω τριγυρνώ για να βρω τα παράθυρα.
'Οταν ανοίξει ένα παράθυρο θα' ναι παρηγοριά.

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θα ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Καβάφης

 

Μικρός θρήνος

Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη
Όνειρα που κέντησαν στον ύπνο τους οι αράχνες

Ο θάνατος σαν ύφασμα σύρθηκε ανάμεσά τους
Έσβησαν έτσι τα λαμπρά τους μάτια σαν λυχνάρια

Το δέρμα τους που ήταν σφιχτό σαν το πανί στον άνεμο
Δεν νιώθει πια τη ζεστασιά που χύνουν τα κορμιά

Σαν ημερομηνίες τα ονόματά τους
Όμως καθώς χαμογελάς χαμογελούν ακόμα

Τα βήματά τους αντηχούν μέσα στα βήματά μας
Και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς τους.

Νάνος Βαλαωρίτης

 

Φυγή

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου

κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.

Σεφέρης

 

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

__ Δεν έχω πια λύση καμιά.
Και κουβεντιάζω με τους δρόμους
σε γλώσσα που κ΄ εγώ δεν ξέρω.
Όμως, η περιέργεια με κρατά στη φοβερή γιορτή,
μεγάλη περιέργεια, ομολογουμένως,
να δω πως δεν υπάρχει λύση ως το τέλος.
Για την αγάπή κ.τ.λ.
έχω
συμφωνήσει.
Δεν μπορώ
να βάλω την πίστη ανάμεσα
στον πόνο και στην αιωνιότητα.
Τρίβονται τα όνειρά μου
σαν φύλλα του φθινοπώρου
που πέφτουν αθώα
και τα πατούμε.

__ Τα όνειρα,
βλαστοί στο στήθος,
κλήματα μες΄ στην καρδιά.
τα όνειρα …
Διαιώνια εκδικούνται το χώμα
σκοτώνοντας εμάς.
Οι νέες δροσοσταλίδες κάθισαν στα φύλλα,
χύθηκε το αίμα του θεού.
Οι νέες αισθήσεις δόθηκαν.
Μη στέκεις στο προαύλιο του ναού
με μάτια μόνο.
Άτονα τα χέρια σου τώρα,
υψώνονται, υψώνονται αύριο,
μονάχα μην πέσεις όταν το φως
ανάμικτο με άπιαστη φωνή
και λυπημένη
σε σταματήσει:
« Γιατί με πολεμάς ; »
( η ερώτηση διαρκεί )

Καρούζος

 

Ίμενος

«... Ν’ αγαπηθεί ακόμη περισσότερον
η ηδονή που νοσηρώς και με φθορά αποκτάται·
σπάνια το σώμα βρίσκοντας που αισθάνεται όπως θέλει αυτή —
που νοσηρώς και με φθορά, παρέχει
μιαν έντασιν ερωτική, που δεν γνωρίζει η υγεία ...»

Aπόσπασμα από μιαν επιστολή
του νέου Ιμένου (εκ πατρικίων) διαβοήτου
εν Συρακούσαις επί ασωτία,
στους άσωτους καιρούς του τρίτου Μιχαήλ.

K.Π. Kαβάφη

 

Μετά τα μεσάνυχτα

Έχω για φίλο ένα λύκο,
όταν δεν ουρλιάζει στο φεγγάρι
μυστικά με οσφραίνεται.
Τον τελευταίο καιρό
έχουν αρθεί οι επιφυλάξεις,
πονηρά κλείνει το μάτι
καθώς πάνω μου τρίβεται.
Δεν έχει πια αυταπάτες
το νερό το σιχαίνεται,
μου ζητάει ουίσκι με αγάπη,
Harold Pinter,
Samuel Beckett,
και George Lucas.
Το βράδυ που μου είπε
ειρήνη υμίν αδελφέ μου,
τον κατασπάραξα.

( Βαγγέλης Αλεξόπουλος )

 

Σεπτέμβριος στη Βενετία

Έχουν το χρώμα των νεκρών πλοίων
σε μια μακρινή αυγή, κείνα τα περιστέρια
μόνα που ξέμειναν στη μεγάλη πλατεία.
Και η στυφή οσμή της φουσκοθαλασσιάς,
από κει που πρασινίζει στον ουρανό και στα παράθυρα
της καταιγίδας ένα νησί φωτός,
εδώ μένει σαν μια αστραπή από τέντες
κι εκκλησίες που σκληραίνουν στα μάρμαρα
τις κρύες νεροποντές του φθινοπώρου.

Πένθους κόσμημα και αιώνια λευκότητα,
στη μακρινή πια φωνή σου είν' ένα όνειρο
αυτή που φαίνεται μια πόλη από φτερά.
Έτσι την γυμνώνει στον ήχο της θαλάσσης
η χιονόπτωση των γαλάζιων σιωπών.

( Alfonso Gatto )

* Απόδοση στα ελληνικά ... Τ_S

 

Διάφανες αυλαίες

Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

μόνο ο @Tenebra_Silente παραμένει εντός θέματος, πια

 

ΑΣ…


Σὲ τοῦτο τὸ μεταξύ,
ἂς παίζουμε μὲ τὶς λέξεις,
ἂς παίζουμε τῆς ὁμιλίας τὸ θεῖο παιγνίδι
ἀνύποπτοι ποιητὲς
ποὺ κλέψανε τὸ μυστικὸ
νὰ βλέπουνε καὶ ν᾿ ἀκοῦνε,
ν᾿ ἀγγίζουνε καὶ νὰ γνωρίζουνε τὰ πράγματα,
τὴν εἰκόνα τοῦ Κόσμου ξαναπλάθοντας
μ᾿ ἀστραφτερὲς λέξεις ἂς παίζουμε
καθὼς παιδιὰ μ᾿ ἀθώα χοχλάδια
πού ξεβράστηκαν στ᾿ ἀκροθαλάσσι
μόλις ἀγγίζοντας τὴ μυστικὴ φωτιὰ
μόλις μαντεύοντας
τὸν κρύφιο κεραυνό,
μὲ χῶμα ἂς σκεπάζουμε καὶ στάχτη
τὴ φλόγα ποὺ οἱ θνητοὶ ν᾿ ἀγγίσουν δὲν τολμοῦν
δέσμιοι στὸ θάνατο
ἂς ξανοίγουμε τὶς χάρτινες βαρκοῦλες μας
μὲς στὸν ἀστραποβόλο ὠκεανό…

Μελισσάνθη

 

ΕΠΙ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

Και συχνά τελευταία
καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια.
Από παιδί, βλέπεις, αγαπούσε τα ερείπια.
Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα
να φαντάζεται ή να ανασκευάζει.
Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή.

Σήμερα κάθεται ανάμεσα
σε σπασμένα δίκτυα
θρυμματισμένους λαούς
διαρρηγμένες αμοιβές
διάτρητα όνειρα.

Του λείπει όμως πλέον η φαντασία.
Γι' αυτό αναρωτιέται μοναχά
τι είναι πιο επώδυνο.
Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση.
Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του.
Και τείνει πάντα προς το δεύτερο.
Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μαγαζιού.
Όπως αυτή η κολόνα δωρικού ρυθμού μιας χώρας
που γέρνει.

Κέλλυ Μαλαμάτου

 

Όλα είναι ωραία

Ὅλα εἶναι ὡραῖα-
ὅλα εἶνε ἀγάπη κι᾿ ἀγάπης πόθος
τὰ ξεφυλλά.
Τόσο εἶνε ὡραῖα καθὼς πεθαίνουν
τόσο μοιραῖα
καὶ σιωπηλά.

Ἔχω μία χάρη.
Στὴν ἄνθησή μου φορῶ στεφάνι
τὸ μαρασμό.
Ἔχω μία χάρη. Τί μοὔχουν δώσει
καὶ μοὔχουν πάρει
τὸ γιορτασμό;

Γιατί πεθαίνω
γίνομαι ὡραία, γίνομαι ἡ ἀγάπη
ποὺ τὴν ποθοῦν.
Κι᾿ ὅλο πεθαίνω. Γύρω μου τἄνθη
νὰ τὰ πληθαίνω
νὰ μαραθοῦν!

Χάρμα κι᾿ ὁ πόνος.
Στὸ βλέφαρό μου λάμπει τὸ δάκρι
τοῦ σπαραγμοῦ.
Χάρμα κι᾿ ὁ πόνος κι᾿ ἂς ἀξιώθη
νὰ γίνῃ θρόνος
τοῦ στοχασμοῦ.

Ἔχω μία φλόγα
καὶ πλάι ἡ καρδιά σου, βουβὴ ἱκεσία,
μοῦ τὴ ζητᾶ.
Ἔχω μία φλόγα καὶ δὲ μοῦ ἀνήκει.
- Τὴ μοίρα εὐλόγα,
δὲν ἀπατᾶ.

Αὐτὴ εἶνε ἡ μοίρα
ποὺ μ᾿ ὀμορφαίνει, αὐτὴ εἶνε ἡ φλόγα
τοῦ ἐξιλασμοῦ.
Αὐτὴ εἶναι ἡ μοίρα μου - μὴ μ᾿ ἀγγίζεις.
Φορῶ τὰ μύρα
τοῦ χωρισμοῦ!

Ὅλα εἶνε ὡραῖα-
ὅλα εἶναι ἀγάπη κι᾿ ἀγάπης πόθος
τὰ ξεφυλλά.
Τόσο εἶνε ὡραῖα καθὼς πεθαίνουν
τόσο μοιραῖα
καὶ σιωπηλά.

Μαρία Πολυδούρη