Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

...η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό.

T.S. Eliot

 

Χαϊδεύοντας το παγωμένο πτώμα της νεκρής σχέσης μου βρίσκω την ζεστασιά .
Κουρνιαζω δίπλα της .
Κουμπωνω στην αγκαλιά της.
Η απογοήτευση γίνεται η τροφή μου .
Η μόνη τροφή που μπορεί να με ταΐσει πλέον .
Δε μ αρέσει .Έχει γεύση σήψης . Γεύση θανάτου .
Είμαι νεκροφιλη? Γιατί δε φεύγω από κοντά της ? Ποιό φέρετρο με κρατάει εγκλωβισμένη και δεν μπορώ να δραπετεύσω?
Δεν είναι μόνο το φέρετρο .
Είναι και το χώμα .βρεγμένο και βαρύ .Απόλυτο . Δεν αφήνει περιθώρια για ανάσες .
Άνοιξε το .Σκάψε να βγεις μου φωνάζουν . Προσπαθώ .
Νομίζω ότι μπορώ . Αν το πιστέψεις θα γίνει .
Ανοίγω μια χαραμάδα και μπαίνει χώμα .
Αν ανοίξω κι άλλο θα μπει περισσότερο όμως και τότε δεν θα χω καμία ελπίδα .
Δεν έχεις τίποτα να χάσεις . Άνοιξε το εντελώς .
Το ανοίγω .
Σκάψε! Βλέπεις φως ? Όχι . Όχι ακόμα .
Σκάψε! Θα δεις .
Έχει σκοτάδι . Δεν βλέπω προς τα που . Πάντα το φοβόμουν το απόλυτο σκοτάδι .
Θυμήθηκα να καθόμαστε στο παγκάκι να κοιτάμε την στοά να σε αγκαλιάζω σφιχτά και να φοβάμαι τι θα βγει από κει μέσα .Αλήθεια φοβόμουν .
Σταματα να θυμάσαι .Σταματα να σκέφτεσαι . Απλά σκάψε να βγεις .
Κι αν σκάβω προς την αντίθετη κατεύθυνση ? Δεν θα βγω ποτέ .
Και τι φοβάσαι ? Φοβούνται οι νεκροί ?

 

Δεν είχε όνομα το κορμάκι στο μώλο
Μόλις το γλίστραγα στην αγκαλιά της θάλασσας.
Έτσι δειλό σαν σύννεφο της αγωνίας και της προσμονής
Κρεμάστηκε στο χέρι μου ζητώντας τη σκιά του.
Κι όσο το μάλωνα με τα χάδια μου
Τόσο ξεγράφονταν μες στο σκοτάδι
Τόσο σβηνόταν στην απέραντη ανωνυμία της πλατείας.

Μείναμε όσο κρατάει ένα φιλί
Να ξεκλειδώνουμε στο θερινόν αφρό
Σειρά-σειρά τους ξεχασμένους θρύλους.
__ Γιώργος Κ. Καραβασίλης

 

Νοσταλγία

Μεσ’ από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
– πόσος καιρός! — τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά,

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν — ήλιοι χλωμοί –
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…

Κ. Γ. Καρυωτάκης

 

Σὰρλ Μπωντλαίρ- Τὸ δηλητήριο

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...

 

Ανέβα… ‘Ολο μπρος…’Ολο ψηλά.
Κι αν δε βρεις δρόμο Φτιάξε....
Ανέβα…
Και πες “ευχαριστώ” στη δύναμη,
που σ’ έκανε ν’ ανέβεις…

Μ. Λουντέμης

 

Γύμνασμα

Δοκίμαζε, συνέχιζε τα γυμνάσματά σου.
Κοίτα που κ’ η θάλασσα ανακατεύει συνεχώς
ουρανό και φύκια
πασχίζοντας να βρει το σωστό της χρώμα.

Α. Αλεξάνδρου

 

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι


Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Ο. Αλεξάκης

 

Ωδή στη Μελαγχολία

Μη! Μην πας στη Λήθη και μην ζητάς το στάλαγμα
Τ’ Ακόνιτου να πιεις. Στο γαλανό σου μέτωπο
Φιλί του Στρίχνου μη δεχτείς ποτέ – κι ας είναι
Εκείνος άλικο της Περσεφόνης δώρο ,
Αλήθεια με καρπούς Ιτάμου θες να φτιάξεις Κομπολόι; Α , τη θλιμμένη σου ψυχή !
Μα πως αντέχεις τριζόνι του θανάτου να τη δεις
Ή πεταλούδα νεκρική και μες στις χώρες της Λύπης
Το μοιρολόι του γκιώνη να ‘χεις συντροφιά;
Φυλάξου τώρα ! Γιατί θα ‘ρθει αχνόθωρος ίσκιος πάνω στη σκιά
Και την ασίγητη αγωνία της ψυχής θα πνίξει …

Αλλ΄ όταν ο ζόφος γείρει της μελαγχολίας
Κι έξαφνα από τους ουρανούς το δακρυσμένο σύννεφο κυλήσει
Τα λιπόθυμα τινάζοντας των λουλουδιών κεφάλια , και τους πράσινους
Λόφους σκεπάζοντας , με τ’ Απριλιού το νεκρικό σεντόνι
Τότε τη θλίψη σου χόρτασε , με τη δροσιά του πρωινού τριαντάφυλλου ,
Ή πάνω στο ουράνιο τόξο , που με το κύμα σπάζει στ΄ ακρογιάλι
Ή ακόμη πέρα στο βασιλικό της παιωνιας πλούτο
Κι αν την αγαπημένη σου μια μέρα , έξαλλη δεις από θυμό
Το τρυφερό της χέρι αιχμαλώτισε – άσε τη να λυσσομανά
Κι εσύ πιες – πιες ως το τελος – τη φλόγα που καίει βαθιά
Στα σμαράγδινα μάτια της

Ζει με την Ομορφιά η Μελαγχολία – την Ομορφιά
Που πρέπει να πεθάνει .Και τη χαρά που πάντα
Το χέρι στα χείλη της έχει κι είναι έτοιμη να πει : αντίο .
Εκεί κοντά της Ηδονής ο πόθος – μα φαρμάκι γυρίζει
Την ιδια στιγμη που αχορταγα πινει το μελίρρυτο στόμα .
Α, ναι ! Μες στο ναό της Ηδονής , τ’ αληθινό της ιερό
Η πεπλοφόρος Μελαγχολία έχει κεντήσει .
Κι είναι απ’ όλους αθέατη – παρεκτός και αν κάποιου η αδάμαστη γλώσσα
Της Χαράς το σταφύλι να σπάσει μπορεί
Στον κρουστό του ουρανίσκο επάνω .
Αλλά τότε , η πανίσχυρη θλίψη της μεμιάς θ’ αναρπάσει
την ψυχή του
Κι εκει ψηλά, καταμεσής στ’ αραχνιασμένα της τρόπαια , θα κρεμαστεί !


Τζων Κητς

 

Νυχτερινή φαντασίωση

Ω! νάτο πάλι αυτό το ισχνό, φασματικό καράβι!
Βουβό, όπως πάντα, στα νεκρά νερά κυλάει απόψε,
ίσκιος θολός που εγέννησε μια νύχτα εβένινη, όταν
πίσσα και θειάφι η Τρικυμία μέσα στα χάη ξερνούσε.

Πέρα απ' τα βάθη ερεβικών ξεκίνησε οριζόντων.
Στην πρύμη του, όπου ορθώνεται, όρνεο πανάρχαιο,
       ο Χάρος,
μια μαύρη κι ανεμόδαρτη παντιέρα είναι στημένη
από τα νέφη της Νοτιάς τα θυελλικά υφασμένη.

Οι φύλακες, που εξόριστοι σ' έρημους φάρους ζούνε,
βουβοί το βλέπουν, μες στο δέος των παγωμένων πόλων,
να πλέει, τεράστιο φάντασμα, ενώ ένα φως γαλάζιο
πένθιμα αυγάζει ως σπαραγμένη ελπίδα στον ιστό του.

Το άρμενο αυτό δε λίκνισαν του αρχιπελάγους οι αύρες
κι ούτε οι φαιδροί των αλμπατρός κρωγμοί σ' αυτό
       εμηνύσαν
πως κάτω απ' τα σαπφείρινα των παραλλήλων τόξα,
καθώς αργά πέφτει η ζεστή, βαλσαμική αμφιλύκη,

σα μια γυναίκα ερωτική δίνεται αβρά το κύμα
μες στην αγκάλη ειρηνικών κι ευωδιασμένων κόλπων:
πάνω από θάλασσες στυγνές τα μαύρα ιστία του ορθρίζαν,
καθώς πικρές κι ανήμερες μελλοθανάτων σκέψεις.

Μες στους ατμούς της γαλανής κι απατηλής ομίχλης
οι πόλοι αλλάζαν κι έπαιρναν μια νέα τεράτινη όψη:
εκεί ήλιοι ωχροί, στις παναρχαίες τροχιές τους παγωμένοι,
λάμπαν στους άδειους ουρανούς σαν κρύα, φασμάτινα
       άνθη.

Είδε νησιά μυστηριακά από σκοτεινό βασάλτη
κάτω απ' την πύρινη βροχή να θάβονται ηφαιστείων,
και μ' ένα βούισμα, σα ν' αχούν σήμαντρα υπόγεια πλήθος,
στ' άναστρα βάθη να κυλούν των ωκεανείων αβύσσων!

Στο πέρασμά του εκήδευε τους αυλωδούς ανέμους:
Αν κάτι εστέναζε πικρά στις αχερούσιες νύχτες,
δεν ήταν ο άνεμος: οι ωχρές ψυχές των ναυαγών του
στην πένθιμη άρπα ολόλυζαν των σκοτεινών ιστών του.

Το άρμενο αυτό δεν άραξε σε ειρηνικό λιμάνι
(η Ειρήνη απάνω του έφευγε σαν τρομαγμένη αλκυόνα!)
Προαιώνιο φάσμα αλητικό, οιωνός στυγνών θανάτων,
αδιάφορο είδε να γερνούν ήλιοι, ουρανοί και πόντοι.

Και πλέει, και πλέει αυτό το ισχνό κι εφιαλτικό καράβι.
Μόνοι του σύντροφοι, ουραγοί πιστοί των ταξιδιών του,
κάτι πουλιά φασματικά το ακολουθάνε πάντα–
μια συνοδεία από φέρετρα μετέωρα δίχως στάση!

( Καίσαρ Εμμανουήλ )

 

Άγρια ένστικτα ηδονής και φρίκης σηκώνονται σαν κύματα μέσα στο αίμα μου
Και μου 'ρχεται να σε αρπάξω και να κολλήσω τα χείλη μου πάνω στα χείλη σου
Και να σε σφίξω με όλη τη δύναμη της απελπισίας και της αγάπης
Να γίνουμε ένα κορμί να λιώσουμε μαζί στην ίδια φλόγα .
Τι άρωμα είναι λοιπόν εκείνο που πετιέται μεθυσμένο και ακόλαστο μέσα απ το κορμί σου ;
Και μεθουν οι σκέψεις μου και μιλούν δυνατά οι πιο απόκρυφες επιθυμίες μου

 

γράφτηκε την άνοιξη ... αλλα είναι μια χαρά για αυτή την εποχή !!!

Κάποιο μυστήριο τελείται μέσα
Κάτω από το φως του φεγγαριού Κένταυρος εγινα
Την άρπαξα και την εσυρα
Σε χώρο κρυφό και απόρθητο
Την εδεσα οπως μου ζηταγε
Σφιχτά με πόδια ανοιχτά
Έσκυψα και την μύρισα
Έγλειψα την ανατριχίλα της
Δάγκωσα τα χείλη της , Τα κοκκίνισα
Τα ρούφηξα μέχρι που δάκρυσαν
Έφαγα τα υγρά της
Κάποιο μυστήριο τελείται μέσα μου