Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Καμιά φωνή

Δε με χωρούν οι τόποι σας.
Ούτ’ οι χαρές σας ούτ’ ο πόνος μου.
Δεν είναι δυνατό μου να ζω κάθε στιγμή ο ίσιος σας.

Σας θάβω και με θάβετε.
Κι η ασχήμια του πεθαμού σας λυπητερότερη απ’ το
θάνατο.

Κουβέντες μόνο
απ’ τα ψηλώματα του νου.
Τέτοιες, που σβήνουν κάθε “πιο αληθινό'
με στεναγμούς υπομονής,
και μ’ ομορφιές ελπίδας του αδύνατου.

Πάντα το άγνωστο, η μοίρα και το μέλλον.

Με διώχνει από παντού ο ξαφνιασμός μου:
Γιατί, δε φώναξα μονάχος, δυνατά, ποτές μου.
Και σε κανένα μπρος.
Κι ούτε ποτές μου θα φωνάξω,
σαν τρελός,
με φλέβες φουσκωμένες.
Κι άλλος κανείς.

Φωνή της ανθρωπιάς,
κείνης που βγαίνει καυτερή ως το πετσί,
και που παγώνει κάθε ψέμμα ζεστασιάς,
ακόμα δεν ακούστηκε.
Μόνο να πει:

“Σταθείτε και σωπάστε.
Ξεχάστε τις αντίζωες του πίθηκου αξίες.
Πάψτε ζητώντας τα μεγάλα της ζωής
και τα δικά σας
στων αλλονών το μικρανθρώπισμα,
στις κυριότητες του νυσταγμού σας.

Γινήτε λίγοι.

Πολύ λίγοι για να’ στε ζωντανοί.'

Κει που’ στε μαζεμένοι, η ανθρωπιά ντροπή.
Και βάρβαρη η δική μου
όταν μου λείπει η συφορά σας.

Δε με χωρούν οι τόποι σας. Δεν ξέρω πού να ζήσω.


Θ. Ντορρος

 

Είναι δυο άνθρωποι

«Είναι δυο άνθρωποι. Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.
Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλο: «Θα σε σκοτώσω».

«Μα γιατί;», ρωτά ο άοπλος «τι σου ‘χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω ούτε με ξέρεις».

«Γι’ αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ’ αγαπούσα», λέει αυτός με το μαχαίρι.

«Ή και να με μισούσες», λέει ο άοπλος. «Να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση; Έλα να γνωριστούμε!»

«Κι αν σ’ αγαπήσω», επιμένει ο οπλισμένος, «αν σ’ αγαπήσω, τι θα κάνει ετούτο το μαχαίρι;»

«Ω, μη φοβάσαι», λέει ο άοπλος, «σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη. Και τότε είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση».»

Αργύρης Χιόνης

 

Θέλω να φύγω πια από δω

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να ’ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίηση να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πώς έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

Κώστα Γ. Καρυωτάκη

 

Χωρίς να σε βλέπω

Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά απ' το βήμα σου,
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα 'θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου
όταν ανασκευαζω το χαμόγελο σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζω σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.

Τίτος Πατρίκιος

 

Ἴσκιοι βουβοὶ ἀραγμένοι στὴ σκάλα
Μάτια θολὰ ποὺ κράτησαν εἰκόνες θαλασσινὲς
Κύματα μὲ τὴ γλυκιὰν ἀγωνία στὴν κάτασπρη ράχη

Γυμνὸς κυλίστηκα μέσα στὴν ἄμμο μὰ δὲν ὑποτάχτηκα
Καὶ δὲν ἀγάπησα μόνον ἐσένα ποὺ τόσο μὲ κράτησες
Ὅπως ἀγάπησα τὰ ναυαγισμένα καράβια μὲ τὰ τραγικὰ ὀνόματα
Τοὺς μακρινοὺς φάρους, τὰ φῶτα ἑνὸς ἀπίθανου ὁρίζοντα
Τὶς νύχτες ποὺ γύρευα μόνος νὰ βρῶ τὸ χαμένο ἑαυτό μου
Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη.

Μ. Αναγνωστάκης

 

Τοπία του τίποτα

Ξανά το σήμερα κι η σπάθη τού αμετάθετου
Ξανά η άβυσσος του νου.
Δεν έχει εντέλει τίποτα
Πραγματικά δικό της
Μια μικρή στιγμή;
Κάτι δανείζεται απ’ το πριν
Κάτι απ’ το αύριο
Το ξεπληρώνει
Με το υστέρημα του άλλου.
Αέρινη
Κι όμως πατάει στο στήθος σου ατσάλι -
Ετσι ακριβώς
Οπως το σύμπαν περισφίγγει:
Ατσάλινο.
Γεμάτο τρύπες από θάλασσες κενού
Τοπία του τίποτα
Να πλέουν μέσα τους νησάκια νετρονίων
Και γαλαξίες. Ευφάνταστη
Φενάκη τού ορατού
Στη φτερωτή
Μπαγκέτα ενός ιλίγγου.

Που ηλεκτρισμένη
Μεταμφιέζει το μηδέν
Το πουθενά
Και το ποτέ

Σε κόσμο.

Αντώνης Φωστιέρης

 

II

Τώρα περπατάς θριαμβευτικά
στους βρώμικους δρόμους,
τα μαλλιά σου ανεμίζουν,
στη κόκκινη τσάντα το κραγιόν σου,
λίγα φτηνά περιοδικά
και δυο τρεις φωτογραφίες.
Χαμογελάς ευχαριστημένη,
η θεά της πόλης
λίγο πριν βρέξει,
λίγο πριν νυχτώσει
τα αγόρια θα αυτοκτονούν
και οι γέροι θα ξενυχτάνε.
Κοίτα,
όλα κύλησαν σα ψέμα.

----------------------------------------------------------------

III

Το μόνο που συμβαίνει
είναι η αλλαγή των χρωμάτων στους τοίχους,
είναι οι κινήσεις των χεριών.
Χαμένος νικητής
κοιτάζω με τις ώρες το ταβάνι
με ένα ιδρωμένο φανελάκι.

Έξω είναι οι πόλεμοι,
υποθέτω όλο και πιο πολλοί
θα σκοτώνονται όσο περνά ο καιρός,
στους δρόμους,
στη δουλειά,
στα σπίτια,
στη τηλεόραση,
ελάχιστοι δραπέτευσαν.

Πολύ λίγο ενδιαφέρον,
πολύ λίγο κουράγιο.
Ενώ
έξω οι βόμβες σκάνε,
οι μέρες φεύγουν
κι εδώ
δε συμβαίνει τίποτα.

( Νίκος Σφαμένος )

 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη
…
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Καβάφης

 

Επούλωση

Το θέλεις δεν το θέλεις
κλείσαν με τον καιρό πολλές πληγές.
Και ποιος να δει πως σέρνονται βουβά,
κάτω απ' το δέρμα σαν εσωτερικές αράχνες ...

Τίτος Πατρίκιος

 

Πολύ βαριά, πολύ βαθιά είναι η ζωή
μόλις τη χωράει το σώμα μου.
Υπέφερα πολύ, δόξα σοι ο Θεός, στη ζωή μου.
Μα πειθαρχώ, χαλινώνω, όσο μπορώ,
την καρδιά μου να μην ουρλιάξει ...

Ν. Καζαντζάκης

 

Άνοιξη

Τώρα είναι μια πληγή.
Το φως τη διαστέλλει,
οι πάντες αναλογίζονται την αποσύνθεση,
όπου να ’ναι θα καταρρεύσει.

Όμως εκείνη η πληγή,
αλλεπάλληλα μαχαίρια την έχουνε ανοίξει,
μόνον εκείνος ξέρει
μπορεί ν’ ανθίσει.

Τώρα γνωρίζει την υπομονή των φυτών,
όταν αργά περιστέλλουν τα δάκρυά τους,
ήδη η πληγή είναι μια παραπλάνηση,
αφού
αυτός γνωρίζει
πως σχεδόν ανθίζει,
μιαν άνοιξη οδυνηρή,

μιαν άνοιξη
προετοιμασμένη με χίλια βάσανα.

Π. Χ. Μαρκογλου

 

Ουράνιο ψάρι

Η σκοτεινή της μήτρα αναδεύει
και σάμπως μπάσταρδο κι απόψε σε ξερνά·
στον κύκνο σου λαιμό θηλιά περνά
το χέρι της Σειρήνας· και σε ζεύει.
Τα πόδια σου πριόνισε η προπέλα
κι όλη τη νυχτα αλυχτάς σκυλί λυτό·
πάλι θα λεν τη μάνα σου Λητώ
και τη σπασμένη κάμα σου Μαρκέλλα.
Σε ποιο λιμάνι τ’ ουρανού να σκάψω τάφο,
να σε ρουφήξει ποια θεόρατη κοιλιά;
Θα πνίγεις στο σκοτάδι τα σκυλιά
κι εγώ απ’ τον πάτο της ζωής μου θα σου γράφω.

( Χρήστος Μπράβος )