Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

trapped (Charles Bukowski)
=======================


don't undress my love

you might find a mannequin;

don't undress the mannequin

you might find

my love.


she's long ago

forgotten me.


she's trying on a new

hat

and looks more the

coquette

than ever.


she is a

child

and a mannequin

and

death.


I can't hate

that.


she didn't do

anything

unusual.


I only wanted her

to.

 

Μόνο

Αχ, όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

‘Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

Νηπενθή, 1921

 

Perfecta

Φιγούρα πλάι στον άνεμο με δυο θανάσιμα φεγγάρια.
Το που στέγαζες πράγματα
υστέρα που πάλι πράγματα
κ’ υστέρα που προχώρησες μέσα στα πράγματα
και που σαν έφτασες ως τους πυρήνες
δεν είχες άλλη κβάντωση.
Θυμόσουν μόνο τα χειρόκτια τα Επιφάνεια
την παρθένο αντιλόπη χαμένη μες στους πάγους
κ’ εκείνο το χαμόγελο στο φεγγίτη του μουσείου
σαν ειρωνική ημισέληνος, ποτέ αφή.
Ύστερα –είναι κι αυτός ό χρόνος βλέπεις
που χώνεται στα πόδια μας–
άνοιξε ή τρύπα στα ύφαλα
το μέγιστο ναυάγιο πολτώδες
σαν το εδώ και σαν το τώρα των αρχιερέων.

Πότε με τέτοια τελειότητα και πού
δοθήκανε στις μνήμες οι λεμβούχοι;

Έκτωρ Κακναβάτος

 

Με δόντια χαλασμένα απ' το τσιγάρο,
ένα μικρό στρατόπεδο συγκέντρωσης
το στόμα μου, είπα: η μισή μου σκέψη
ανήκει από παλιά στο δολοφόνο μου.
Εγώ εργάστηκα στη σχέση αφέντη δούλου
την αγάπη. Του έδωσα μιαν ήττα
sub specie aeternitatis, μα εκείνος,
δέσμιος της αυθαιρεσίας
που διασχίζει η κοινοτοπία του κακού
υπήρξε πάντα λίγος στο ύψος της αγάπης μου.
_____________________________Χάνα Άρεντ

_______________________________________
Α πα πα πα...
Μα είναι λόγια αυτά..?

 

Η μπαλάντα της ακαριαίας κίνησης

Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Γι’ αυτήν υπήρξαμε
όσο κι αν είναι τρομερή
όσο κι αν μας οδηγεί στο μακελειό διαρκώς
αυτή καταξιώνει τη ζωή μας
και δίνει νόημα στις μέρες μας.

Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Αν την απαξιώσουμε, πεθαίνουμε.
Γινόμαστε φυτά
που τα κινεί ο αέρας πια τυχαίως
ώσπου ν’ ανέβει αυτή αγριεμένη, πάλι μες απ’ το βυθό μας
μες απ’ τις αντιστάσεις μας διαρρέοντας.
διεκδικώντας τον καιρό και τις ημέρες που ’χασε.

Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Κι αν δεν την κάνουμε,
ακόμα κι αν τη στραγγαλίσουμε
διαγράφεται μοιραία στη βούλησή μας
μεθάει τη φρόνησή μας
δίνοντας τον τόνο της στα χέρια μας.
Υπάρχει σαν υπονοούμενο εύγλωττο στα μάτια μας.
Έρχεται ακάθεκτη, δεν πάμε προς αυτήν,
μας πάει, δεν την πάμε.

Υπάρχει στο αίμα μας,
υπάρχει στην ψυχή μας,
δεν είναι δυνατόν να της διαφύγουμε.

Σταύρος Βαβούρης


Υ.γ.: http://www.poiein.gr/archives/6927/index.html

 

Άπνοια ποιήματος

Τιμωρημένη ποίηση
στο τραπεζάκι της τουαλέτας
με βιογραφικό από Βρυξελλών,
τέσσερις γλώσσες, πέντε
οι παραπομπές, έξη κλεισίματα
ματιού προς τον φιλόλογον.
Τι λογιότης! Το σκατό έφυγε
και φύλλο δεν κουνήθηκε στο ποίημα

Β.Λ.

 

A , πάλι εσύ ;
Κι όχι σαν ‘ να παιδάκι ερωτευμένο,
μα σαν άντρας αλύγιστος, ξεδιάντροπος, τραχύς .
Μπήκες στο σπίτι αυτό και με κοιτάζεις.
Πρίν απ’ την καταιγίδα τρομερή σιωπή .
Ρωτάς τί σού’ κανα και τον παντοτινό τί έκανα έρωτά σου.
Σε … πρόδωσα . Τί να τα ξαναλέμε …
Ω , αν μπορούσες μια φορά να κουραστείς !
Έτσι μιλά ο νεκρός ταράζοντας τον ύπνο του φονιά του,
έτσι και του θανάτου ο Άγγελος στο μαξιλάρι περιμένει.
Τώρα συγχώρα με … Ο Κύριος τό’ χει διδάξει …
Λάγνα είναι η σάρκα, λαχταρά, πονά,
μα η σκέψη λεύτερη πατά γερά, δεν τρέμει.
Θυμάμαι μόνο ένα Φθινόπωρο, ένα κήπο διάφανο, τρυφερό,
και τις κρωξιές των γερανών , τα σκοτεινά χωράφια .
Αχ, τί γλυκά που ήτανε στη γη χάμω … μαζί σου!…»

Από το ποίημα «ΠΡΟΣΕΥΧΗ» της Άννας Αχμάτοβα .

 

Έχω ποθήσει να ξεφύγω από το ερπετό
της ψεύτικης ημέρας
κι απ’ τον αρχαίο τρόμων τον κατασπαραγμό,
γερνώντας πλέον φοβερά, καθώς η μέρα πέφτει
από το λόφο σε απροσμέτρητο βυθό∙
έχω ποθήσει να ξεφύγω
απ’ των χαιρετισμών
το πήγαινε-έλα. Ο άνεμος
γέμισε πνεύματα, πνευμάτων ήχους το χαρτί,
βροντάει κι αστράφτει κουδούνια και προσκλήσεις.

Έχω ποθήσει να ξεφύγω, όμως φοβάμαι∙
λίγη ζωή περισωσμένη αν ξεπηδούσε
απ’ του παλιού μου φόβου αποκαΐδι
ανάερα σκάζοντας και μ’ άφηνε τυφλό;
Από της νύχτας τον αρχαίο πανικό,
ένα καπέλο που έβγαλα,
τα χείλια μου σμιχτά στ’ ακουστικό,
δε θα με τσάκιζε αμέσως του θανάτου το φτερό;
Δεν φοβάμαι μην πεθάνω απ’ αυτά,
μισά συμβάσεις, ψέματα τ’ άλλα μισά.

Ντύλαν Τόμας

 

Ουρανός και άστρα ( 1831)


Καθαρός βραδινός ουρανός,
διαυγή μακρινά αστέρια,
καθαρά όπως η ευτυχία του παιδιού.
Ω! γιατί πρέπει να σκέφτομαι για σας ;
Αστέρια, είστε διάφανα όπως η ευτυχία μου!


Γιατί είσαι δυστυχισμένος ; -
μου λένε οι άνθρωποι.
Τόσο είμαι δυστυχισμένος ,
καλοί άνθρωποι , όσο τ ' αστέρια κι ο ουρανός -
τ ' αστέρια κι ο ουρανός - μα εγώ είμαι άνθρωπος ! ..

Οι άνθρωποι, ο ένας με τον άλλο,
φθονούν, τρέφονται .
Εγώ ήδη είμαι ενάντια,
μόνο ζηλεύω τα όμορφα αστέρια,
μόνο τη θέση τους θα' θελα να πάρω.

Μιχαήλ Γιούρεβιτς Λέρμοντοβ

 

῾Υπεραγορά Ι῾ (Μη Μου Τους Κύκλους Τάρατε, 1991) Λένα Πλάτωνος (Η αρχική εκτέλεση με τη συνθέτρια και την Κατερίνα Κούκα λογοκρίθηκε εν έτι 1992. Yπάρχει ολόκληρο μόνο σε αυτήν την εκτέλεση με την Φριτζήλα και την Etten).

Οι τελευταίες γενιές των κοριτσιών των ταμείων
πατάνε τα πλήκτρα των αριθμομηχανών μηχανικά
και οι σκέψεις τους ποιος ξέρει που πετάνε,
σε ποια τοπία σεισμικά, σε ποια ροδοσταχτιά ουτοπία;
Με βλέμμα απλανές βγάζουν απ’ το στόμα τους
άφωνες χάρτινες κραυγές λογαριασμών
Το χρήμα γλιστράει, πως γλιστράει
κι ό,τι γλιστράει σαν τίποτα γλιστράει
μέσα από τα χέρια τους,
χέρια εξουδετερωμένα εργατικά.

Γεμίζουν τις σακούλες με τα είδη των ειδών
οι τελευταίες γενιές των κοριτσιών
ψυχικές προεκτάσεις των ταμείων
πρόδρομοι των κωδικών μηχανισμών.

Τώρα πια ένα απ’ τα κορίτσια αυτά
μέσα απ’ την τσέπη μου, μου διηγείται:
γεννήθηκα Κάρτα με αριθμό Κωδικό
σφραγίδα της Νέας Εποχής
άριστη η σχέση μου με την Εξουσία
το όνομά μου, Αναστασία
χαμόγελο αγγελικό, προκαλώ την έλξη.
Και πίσω από τη μάσκα ο άγνωστος Χ
με βυθίζεις μέσα στην τρύπα του υπολογιστή; να η εξυπηρέτηση
π.χ. Χρονική Κάρτα Απεριορίστων Διαδρομών
ο αριθμός της 666, ξέρεις
πιστεύω στο Χριστιανισμό:

Πιστεύω εις έναν Κωδικό Πατέρα Παντοκράτορα
ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων
και εις έναν Κύριον Αριθμόν τον Υιόν του Κωδικού τον μονογενή
του εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων.
Φως εκ φωτός. Κωδικόν αληθινόν εκ Κωδικού αληθινού
γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιω τω πατρί δι ου τα πάντα εγένετο.
Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν
κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκοθέντα εκ πνεύματος Συμφέροντος
και Απληστίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα.
Και Σταυρωθέντα επί Ημερών Ενανθρωπήσεως
και παθόντα και ταφέντα εις τους Υπολογιστάς
και αναστάντα την τρίτην ημέρα κατά την Μαζικήν Πληροφόρησιν
και ανελθόντα εις τους ουρανοξύστας
και καθιζόμενον εκ δεξιών του Κωδικού Πατρός
και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης
κρίναι ζωντας και νεκρούς
ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις την Κάρταν την Αγίαν την Ζωοποιόν
την εκ του Πατρός εκπορευομένην και συνδοξαζομένην
και λαλήσαν δια του Πολιτισμού.
Και εις μίαν Αγίαν Κωδικήν Εξουσίαν
ομολογώ εμβάπτισμα εις τας σχισμάς των Υπολογιστών
προσδοκώ ανάστασιν νεκρών
και ζωήν Κωδικήν του μέλλοντος αιώνος
αμήν, Αναστασία.

 

Ένα παλτό


Έραψα ένα παλτό για το τραγούδι μου.
Το κάλυψα με κεντήματα
από παλιές μυθολογίες.
Από πάνω ως κάτω.
όμως οι ανόητοι το άρπαξαν.
Το φόρεσαν για τα μάτια του κόσμου,
Λες και οι ίδιοι το χαν ράψει.

Τραγούδι μου, άστους να το πάρουν,
επειδή είναι πιο τολμηρό
να περπατά κανείς γυμνός.

W. B. Yeats

 

Ας...


Σὲ τοῦτο τὸ μεταξύ,
ἂς παίζουμε μὲ τὶς λέξεις,
ἂς παίζουμε τῆς ὁμιλίας τὸ θεῖο παιγνίδι
ἀνύποπτοι ποιητὲς
ποὺ κλέψανε τὸ μυστικὸ
νὰ βλέπουνε καὶ ν᾿ ἀκοῦνε,
ν᾿ ἀγγίζουνε καὶ νὰ γνωρίζουνε τὰ πράγματα,
τὴν εἰκόνα τοῦ κόσμου ξαναπλάθοντας
μ᾿ ἀστραφτερὲς λέξεις ἂς παίζουμε
καθὼς παιδιὰ μ᾿ ἀθώα χοχλάδια
ποῦ ξεβράστηκαν στ᾿ ἀκροθαλάσσι
μόλις ἀγγίζοντας τὴ μυστικὴ φωτιὰ
μόλις μαντεύοντας
τὸν κρύφιο κεραυνό,
μὲ χῶμα ἂς σκεπάζουμε καὶ στάχτη
τὴ φλόγα ποὺ οἱ θνητοὶ ν᾿ ἀγγίσουν δὲν τολμοῦν
δέσμιοι στὸ θάνατο
ἂς ξανοίγουμε τὶς χάρτινες βαρκοῦλες μας
μὲς στὸν ἀστραποβόλο ὠκεανό...

Μελλισάνθη