Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Αυτό το τρελαμένο κορίτσι που φτιάχνει μονάχη της τη μουσική της,

Την ποίησή της, χορεύοντας στις ακτές,

Η ψυχή της έχει στα δυο χωριστεί

Όλο να σκαρφαλώνει κι όλο να πέφτει –δίχως να ξέρει πού,

Έτσι καθώς κρύβεται μες στα φορτώματα τ’ ατμόπλοιου,

Με την επιγονατίδα της τσακισμένη· αυτό το κορίτσι, λέω,

Πράμα πανέμορφο υψιπετές – ή, πράμα

Ηρωικά χαμένο, ηρωικά βρισκόμενο.

Αδιάφορο ποια συφορά τη βρήκε

Εκείνη έμεινε ’κειδά τυλιγμένη την απεγνωσμένη μουσική της,

Όλο να τυλίγεται, υφαίνοντας το θρίαμβό της

Εκεί όπου δεμάτια και καλάθια στοιβάζονται,

Με δίχως λόγια του συρμού, στους πολλούς κατανοητά,

Παρά μονάχα τραγουδώντας

«Ὤ, θάλασσα θαλασσολιμασμένη που ποτέ σου δε χορταίνεις»

Τρελλαμένο κορίτσι - Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς

 

H AΠEΛΠΙΣΙΑ ΚΑΘΕΤΑΙ Σ’ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ

Σε κάποια πλατεία σ’ ένα παγκάκι
Υπάρχει ένας άνθρωπος που σας φωνάζει όταν περνάτε

Φορά γυαλιά ένα παλιό γκρι κοστούμι
Καπνίζει ένα πουράκι κάθεται
Και σας φωνάζει όταν περνάτε
Ή απλώς σας γνέφει

Δεν πρέπει να τον κοιτάτε
Δεν πρέπει να τον ακούτε
Πρέπει να προσπερνάτε
Να κάνετε σα να μην τον είδατε
Σα να μην τον ακούσατε
Πρέπει να περάσετε να βιάσετε το βήμα

Αν τον κοιτάξετε
Αν τον ακούσετε
Σας γνέφει και τίποτε κανείς
Δεν μπορεί να σας εμποδίσει να πάτε να κάτσετε κοντά του

Σας κοιτάζει τότε και χαμογελά
Και υποφέρετε φριχτά
Και ο άνθρωπος συνεχίζει να χαμογελά
Και χαμογελάτε με το ίδιο χαμόγελο
Ακριβώς

Όσο πιο πολύ χαμογελάτε τόσο πιο πολύ υποφέρετε
Σκληρά
Όσο πιο πολύ χαμογελάτε τόσο πιο πολύ υποφέρετε
Αθεράπευτα
Και μένετε εκεί
Καθισμένος παγωμένος
Πάνω στο παγκάκι χαμογελώντας

Παιδιά παίζουν κοντά σας
Διαβάτες περνούν
Ήσυχα
Πουλιά πετούν
Από δέντρο
Σε δέντρο

Και μένετε εκεί
Στο παγκάκι
Και ξέρετε ξέρετε
Πως ποτέ πια δε θα παίξετε
Όπως αυτά τα παιδιά

Ξέρετε πως ποτέ πια δεν θα περάσετε
Ήσυχα
Όπως αυτοί οι διαβάτες
Πως ποτέ πια δε θα πετάξετε
από δέντρο σε δέντρο
Όπως αυτά τα πουλιά

ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ

 

Από μερα σε μέρα


Οι ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα,
τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί,
το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε κείνον που περιφρονείς,
το όρθιο μαχαίρι,
που σφάζεις μέσα σου κι αυτόν και το χαμόγελό σου,
η μοναξιά, η μεταμέλεια,
η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις που δεν έγιναν ποτέ,
τα φαγωμένα σου τακούνια,
το ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας,
μιας δύναμης αφανέρωτης
που την κρύβεις μ’ επιμέλεια για την μεγάλη ώρα,
και μαζί η πικρή υποψία πως δεν κρύβεις τίποτα,
και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θα ρθεί ποτέ,
ή ακόμα πιο φριχτό,
πως πέρασε χωρίς να την αναγνωρίσεις,
η κοπέλα του αντικρινού σπιτιού που τρέχει βιαστική στο ραντεβού της
χωρίς να σου ρίχνει ούτε ένα βλέμμα.
Τα όνειρα, α, τα όνειρα που όσο πιο ακατόρθωτα είναι τόσο τους δίνεσαι με πιο μεγάλη λύσσα,
οι αμαρτίες που φοβάσαι,
οι αγνότητες που δεν μπορείς,
η σκέψη, πως, εκεί, να, πίσω από την γωνιά του δρόμου σε προσμένουν
όλα τα ενδεχόμενα,
ενώ δε συναντάς παρά το ίδιο γαλακτοπωλείο-
την έμαθες τη ζωή σου, χρόνια τώρα.

Έτσι κάθε μέρα ξυπνάς με την πικρή αόριστη απόφαση: αν έπεφτα απ’ το παράθυρο;
Και κάθε βράδι κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Μεθύστε

Πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος.
Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα.

Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου
που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη,
πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι;

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.
Αλλά μεθύστε.

Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού,
στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού,
μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας,
ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο η χαμένο,
ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,

το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά,
το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά,
ρωτήστε τι ώρα είναι,
και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι,
θα σας απαντήσουν:

– Είναι η ώρα να μεθύσετε!

Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!

Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.

Charles Baudelaire

 

Ο ΥΠΝΑΡΑΣ ΤΗΣ ΡΕΜΑΤΙΑΣ

Εἶναι μιὰ τρὺπα χλωρασιᾶς ὅπου ἕνα ρυάκι ψάλλει
Στὰ χόρτα μπλέκοντας τρελὰ κουρέλια ἀσημωμένα
Καὶ λάμπει ἀπ΄τὸ περήφανο βουνὸ του πέρα ὁ ἥλιος.

Εἶναι μιὰ ρεματιὰ μικρὴ ποὺ ἀφρίζει ἀπ’ τὶς ἀχτίδες.
Ἕνας στρατιώτης μ΄ἀνοιχτὸ στόμα, γυμνὸ κεφάλι
Καὶ μὲ τὸ σβέρκο στὸ νωπὸ τὸν κάρδαμο χωμένο

Κοιμᾶται· κι εἶναι ξαπλωτὸς στὴ χλόη κάτω ἀπὸ τὰ νέφη,
Ὠχρός, σὲ κλίνη πράσινη ὅπου χρυσόφως βρέχει.
Μὲ τὰ ποδάρια στὰ πλατιὰ σπαθόχορτα κοιμᾶται·
Κάνει ἕναν ὕπνο ὡς ἄρρωστο παιδὶ χαμογελώντας,

Φύση, νανούριζε τονε θερμὰ πολύ. Κρυώνει.
Δὲ φέρνουν στὰ ρουθούνια του τρεμούλιασμα τὰ μύρα.
Κοιμᾶται μὲ τὸ χέρι του στὸ στῆθος μὲς στὸν ἥλιο,
Ἀτάραχος. Καὶ στὸ δεξὶ πλευρὸ του ἔχει δυὸ τρῦπες.

Αρθούρος Ρεμπώ

 

Ποιός ἦταν ποὺ κρέμασε (καὶ πότε  πάνω ἀκριβῶς ἀπ’ τὸ τραπέζι
καταμεσίς στὸ ταβάνι, αὐτή τὴ μαύρη καμπάνα; Πρὶν μῆνες; πρὶν χρόνια;
Σκυμμένοι στὸ πιάτο μας, δὲν τὴν εἴχαμε δεῖ. Ποτέ δὲ σηκώσαμε
λίγο πιὸ πάνω τὸ κεφάλι – ποιός ὁ λόγος ἄλλωστε; Μά, τώρα,
τὸ ξέρουμε – εἶναι ἐκεῖ, ἀμετάθετη. Ποιός τάχα τὴν πρωτόδε; ποιός μᾶς τό ’πε
ἀφοῦ κανείς μας δέ μιλάει; Ἴσως, μιὰ νύχτα, ἀκολουθῶντας τὸ ποτήρι,
στραγγίζοντας τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ κρασιοῦ, μέσ’ ἀπ’ τὸ ἄδειο
θαμπωμένο ποτήρι, νὰ τὴν πῆρε τὸ μάτι μας. Σκύψαμε ἀμέσως
ἀκόμη πιὸ πολύ. Πεινᾶμε, δέν πεινᾶμε, τρῶμε· περιμένοντας πάντα,
ἀπὸ στιγμή σὲ στιγμή, ἕνα μεγάλο ἀόρατο χέρι νὰ χτυπήσει τὴν καμπάνα
ἐννέα ἢ δώδεκα φορές ἢ μία καὶ μόνη, ἀπέραντα μόνη, ἀπειθάρχητα μόνη,
ἐνῶ, ἀπὸ μέσα μας, μετρᾶμε κιόλας, μήπως συμπέσουμε τουλάχιστον στοὺς χτύπους. // Η Καμπάνα -- Γιάννης Ρίτσος
   

 

..Να οπισθοχωρείς αβέβαια
Και τα αγκαθωτά φιλιά να ‘χουν σφηνώσει πάνω στα χέρια σου
Και μ’ αυτά σφιχτοδεμένο πλεκτό να φτιάχνεις με άμμο
Και μ’ αυτήν να μετράς τον χρόνο κουκκίδα-κουκκίδα
Ασημαντότητας
Και μ’ αυτόν να ξεπλένεις τα δάχτυλα και πάλι να ξορκίζεις
Δύο βασισμένες στη ράχη σκέψεις
Και μ’ αυτές να κάνεις συναισθήματα που δεν έχουν λογική
Αλληλουχία-μόνο θύμο αδένα
Και από εκεί να εκκρίνεις το τελευταίο γλαφυρό ερωτηματικό
Όλο καμπύλη
Και μ΄αυτήν να βάζεις στρατσόχαρτο και σιγά-σιγά να προκαλείς
Οξύνσεις σφυριχτές
Και μ’ αυτές να φτιάχνεις γωνίες να τρυπώνεις τις φυγές
Και τις αυταπάτες

Γεωργία Τρούλη

 

Τελευταία μέρα του Μαρτίου.

Αγαπημένο μου Παιδί που τώρα κοιμάσαι, είμαι παράξενα ντροπαλός απέναντι σου. Ακόμα σε βλέπω σαν μια απαραβίαστη παρουσία. Είσαι τόσο μυστηριώδης όσο και το μυστήριο μιας μήτρας. Δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Έχω συμπεριφερθεί στις γυναίκες πολύ άσχημα και τις χρησιμοποίησα για να ασκήσω πάνω τους την περιφρόνησή μου- εκτός από σένα.
Αγωνίστηκα σαν ηλίθιος να σου φερθώ με τον ίδιο τρόπο και απέτυχα. Μια από αυτές τις μέρες θα ξυπνήσω- πράγμα που μάλλον έχει συμβεί ήδη- και θα συνειδητοποιήσω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να αφεθώ να στηριχτώ σε ένα άλλο πλάσμα. Βρίσκω επί πλέον δύσκολο, εξ αιτίας της έμφυτης αλαζονείας μου, να πιστέψω στην ιδέα του έρωτα. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, λέω στον εαυτό μου.
Υπάρχει πόθος φυσικά και ζήλια και παιχνίδια εξουσίας αλλά όχι η ανοησία του έρωτα. Ποιος τον εφηύρε άραγε; Έχω βασανίσει το τιποτένιο μυαλό μου και απάντηση δεν έχω βρει.
Όταν όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αυτοί που φεύγουν δεν ξαναγυρίζουν. Ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ. (Ο βασιλιάς Ληρ για την Κορντήλια). Είμαστε καταδικασμένοι ανόητοι. Δυστυχώς το ξέρουμε. Για αυτό αποφάσισα ότι για ένα δύο λεπτά η πολύτιμη παρουσία σου στο διπλανό δωμάτιο είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να ζω.

Λεηλατημένος από έρωτα
Τρυφερά
Rich

(Μια ερωτική επιστολή του Ρίτσαρντ Μπάρτον στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ, 1973)

 

..κι εσύ ανάβεις με τους στίχους σου τσιγάρο
ψάχνοντας για τους σπόρους των ονείρων σου
σε μάντρες με παλιά σιδερικά
πέφτει ένα ψιλό χιόνι στα μαλλιά
και στα ποιήματα
στα έρημα μηχανουργεία της καρδιάς σου
χιονίζει άγριες ενοχές, χιονίζει λάθη
χιονίζει τα χαμένα χρόνια σου
περνούν βασίλισσες οι ψεύτικες ελπίδες σου
μέσα σε άμαξες από χρυσόχαρτο και φεύγουν..

Κατερίνα Καριζώνη