Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες
ο κούφος Ιουλιανός είπεν «Aνέγνων, έγνων, κατέγνων».
Τάχατες μας εκμηδένισε με το «κατέγνων» του,
ο γελοιωδέστατος.

Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ’ εμάς τους Χριστιανούς. «Aνέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.

Καβάφης

 

ΕΙΝ’ ΛΙΓΟ ΝΑ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

Είν’ λίγο να προσμένεις τους βαρβάρους του Καβάφη
μ’ όση δραματικότητα κι αν σου το περιγράφει,
γιατί επιτέλους είν’ μια ελπίδα η προσμονή σου
πως έστω κι αυτοί οι βάρβαροι θ’ αλλάξουν πια τη ζωή σου.

Δραματικό είναι τίποτα να μην προσμένεις,
μ’ άδεια τα χέρια, την καρδιά, να μένεις,
ξένος σ’ ερημικό δρομάκι ξένο
σα φύλλο του φθινοπώρου απ’ τον άνεμο ριγμένο
και να κοιτάς τριγύρω αφαιρεμένα
αυτά τα τόσα πράγματα τα ξένα,

να μην αναγνωρίζεις τη φωνή σου,
να ‘χει κοπεί του κόσμου τους κάθε δεσμός μαζί σου
και το χειρότερον απ’ όλα ακόμα
να μη βλέπεις τη λύση σου στο χώμα,
τη λύση που εμπιστεύουνται κι αρπούν οι απελπισμένοι,
να μην ξέρεις αν δε σου είναι το ίδιο κι οι τάφοι ξένοι.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

 

ΑΔΕΙΟ ΔΟΧΕΙΟ
Την αύρα την καθάρια σου, πολλοί ποθούνε
Κι όσο νογιέται για θεραπεία
Στην ουρά ξωπίσω σου θα βρεθούνε
Πολλοί, με έγνοια καμία
Για σένανε και την ψυχή σου
Κατεστραμμένοι άνθρωποι που σε ρουφάνε
Την ενέργειά σου παίρνουν και σε στραγγίζουν
Και μετά τα ρέστα ζητάνε
Όταν πνίγεσαι και τον ήλιο σου κρύβουν
Βάλτο στο νου σου και ποτέ σου μην ξεχνάς
Να τους κάνεις καλά, όλους δεν μπορείς
Τον εαυτό σου αν δεν διαφυλάξεις.
Δεν μπορείς να γεμίσεις τίποτα μ΄ένα άδειο δοχείο.
MK.

 

Την αύρα σου ποθούνε γιατί φθονούνε,
το φως σου απομυζούνε
Το μαύρο τους σκοτάδι δεν μπορούνε
να αλλάξουν έστω σε γκρίζο.
Ανδρείκελα του έρεβους φοβούνται
τη θεραπεία τους να βρούνε.
Εύκολος δρόμος να σε ρουφούνε
τροφή για τα πάθη τους ζητούνε.
Είναι ο τρόπος τους να ζούνε
τα ρέστα από τους άλλους να ζητούνε.
Ευχαριστώ ποτέ δεν θα σου πούνε
μόνο τα "λάθη" σου θα σου χτυπούνε.
Καθρέπτης της ψυχής τους γίνεσαι
μα σχεδόν ποτέ δεν το κατανοούνε.
Κάθε σταγόνα της ενέργειας θα πιούνε
μα δεν ξεδιψούνε.
Εσύ στον ήλιο πάντα στάσου
σκέψου για λίγο και ξαποστάσου.
Στο κέντρο σου μείνε και μη φοβάσαι
έστω κι ένας να ρθει στο φως δίκαια θα σαι.
Το άδειο δοχείο επίσης μην το φοβάσαι
μπορεί η αντανακλαση του ήλιου μια μέρα
να γιατρέψει και να ζωντανέψει τα λίγα βότσαλα
που βρίσκονται στον πάτο.

 

..Σε τυχαία κομμάτια
σπάζω
την απατηλή γραμμικότητα του χρόνου
και τα σκορπίζω στον καμβά

Περνώ σφουμάτα θλίψης
δεν προλαβαίνω τις λεπτομέρειες
προσθέτω απ’το μαύρο σου
να μείνει η μνήμη ακέραια

Όπου με χαρακώνει η σκέψη σου
αφήνω τις αποχρώσεις
στο φυσικό τους ανάγλυφο

Οι υπόλοιποι χάρτες
έχουν απωλέσει κάθε χρησιμότητα
οι θάνατοι κάθε αισθητική
Μέσα μου
τουλάχιστον
ανάστηθι.

Μαρία Τσολιά

 

Ο Ουρανός

Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου
Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου
Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος
Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ μεγάλα δέντρα
Ποὺ στὸν κάθε κορμὸ ἔχουμε χαράξει
Ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ἱερὰ ὀνόματα
Νὰ τὰ συλλαβίσουμε μαζὶ
Νὰ τὰ μετρήσουμε ἕνα-ἕνα
Μὲ τὰ μάτια ψηλὰ στὸν οὐρανὸ σὰν προσευχή.

Τὸ δικό μας τὸ δάσος δὲν τὸ κρύβει ὁ οὐρανός.

Δὲν περνοῦν ἀπὸ δῶ ξυλοκόποι.

Μ. Αναγνωστάκης

 

Να δώσεις μια και να βγεις όξω απ’ την πόρτα.
Πάρε φόρα και βρόντα την πίσω σου.
Στήσου απέναντι και δες το πατρικό σου να σωριάζεται
τα παιδικά σου χρόνια δες τα καλά
να τη φουντάρουν απ’ τους φεγγίτες μουγγρίζοντας
σαν τα βόδια που τους πατάνε πυρωμένο σίδερο
και τα μαρκάρουνε
θρησκευτικές τελετές ξόρκια χρυσά σταυρουδάκια
μποδίζουν στο κατάπημα
στήσου απέναντι και κοίταξε
πόρτες και παράθυρα έχουν το σχήμα του σταυρού
τίποτα δεν είναι τυχαίο
Σάπιο η φωνή του αίματος
το κληρονομικό δίκαιο το κρατάει
την ώρα που θα πέφτει το τελευταίο καδρόνι
πέρα μακριά ανεμίζουν πουλιά
βάλε τα χέρια στις άδειες τσέπες σου
άνοιξε βήμα μη νοιαστείς για την ώρα
άνοιξε το στόμα σου ξύπνα τους ένοικους της γης
βάλε λόγια και δική σου μουσική
ξελαρυγγιάσου με την αγριοφωνάρα σου
– Η ζωή –
δεν είναι ένα κλειστό ταξίδι
που ήταν
α-α-αταξίδευτο.

Κατερίνα Γώγου, Ιδιώνυμο

 

Αν (R. Kipling)


Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα που κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!

 

Παρένθεση

Η ζάλη δυναμώνει.
Ερμητικά κλειστά
(σχεδόν) τα πάντα.
Ορμάω στην παρένθεση.
Σκοτώνω ανελέητα
κάθε μέλλον
που δε θέλησα
(ό,τι μένει είναι η ζωή μου).
Κατεδαφίζω αδιάκριτα
κάθε τοίχο
που δεν αγάπησα
(ό,τι μένει είναι το σπίτι μου).

Η νάρκωση απέτυχε!

Μ. Κούτρας

 

Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θά ‘ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Aμάλθειο κέρας.

(Tαπεινή τέχνη δίχως ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθώ κοντά σου
κατακορύφως.

Oι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Ά! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.

Κώστας Καρυωτάκης