Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

..Στην κορυφή δύο δίδυμων κορυφών
Στην κόψη του δρόμου
Η Laura Palmer ποτέ δεν διάβασε
Το ημερολόγιό της
Ούτε καν το έγραψε
Ηταν τόσο απασχολημένη
Να φτιάχνει μια καλύβα
Από ξύλο συμήδας στο δάσος
Και να την στολίζει με φαναράκια εύθραυστα
Από άγρια τριαντάφυλλα
Πλαίσιο πλαισιωμένο από πλαίσιο
Μέσα σε πλαίσιο
Στο προσκεφάλι της εφηβικής τραπεζαρίας
Όλο διάτρηση
Εικόνα μέσα στην ίδια εικόνα
Και στο σημείο φυγής μια ελάχιστη πόρτα

Αρχίζει το όνειρο
Καταφύγιο το μόνο
Ένα ελάφι ακούγεται στην σιωπή
Των φυλλωμάτων
Κανένα αρχέτυπο ποτέ δεν ξεχνιέται

Για να χτίζεις
Με φύλλα σημύδας την ψευδάισθηση
Έλα
Φωτιά περπατάω μαζί σου
Και φλέγομαι
Συνεχίζει να στολίζει με άγρια τριαντάφυλλα
Την ασφάλεια
Φωτιά Περπατάω μαζί σου
Εκεί μεγαλώνουν τα άγρια τριανταφυλλα
Θα σε βρω
Εαυτέ αναποδογυρισμένε
Εκεί ομορφιά θα σε κάνω να γονατίσεις
Γυμνή στα γόνατα μου στο ύψος
Θα ραγίσουν οι μνήμες
Είσαι το μικρό κοριτσάκι
Στην κορυφή μιας τούφας μαλλιών
Ενός τέρατος που έχει δίδυμο κίνδυνο
Τον εαυτό του
Φωτιά περπάτάω μαζί σου
Όλες οι ιστορίες ενώνονται με μια
Κόκκινη κλωστή
Που στάζει αίμα
Κι εδώ ξεκινά η αφήγηση

Γεωργία Τρούλη

 

Χιόνι

Εκεί ψηλά πια δεν υπάρχει κανένας.

Μακριά σημαίνουν καμπάνες.

Έξω η νύχτα παραμονεύει
γεμάτη φυλλώματα,
ορθάνοιχτα μάτια,
εχθρικούς καθρέφτες.

Νεκρά τα πλοία μες στην ομίχλη.

Η σιωπή μια πληγή δίχως όνομα.

Το δάσος βελούδινο,
μια παιδούλα κοιμάται στον ίσκιο του.
Απ’ την ανάσα της
γεννιούνται αδιάκοπα,
άστρα λευκά.

( Τάκης Βαρβιτσιώτης )

 

Σχεδίασμα ποιητικής

Σαν τα παράθυρα που τα χτυπώ κατάμουτρα στην αθανασία,
είναι τα λόγια μου έτσι ιδανικά στη λύπη και στη μόνωσή τους,
είναι τα λόγια μέσα μου σαν μια πομπή τυφλών ανθρακωρύχων.

Η κρύπτη του ύπνου ελευθερώνει λίγα φωτεινά κι αδέσποτα,
μετέωρα μες στα στερεώματα. Τα μεταλλεία εφέτος
είναι σκληρά σαν πέτρες για τα θηλυκά μας δάχτυλα,
τα δάχτυλά μας μακρινά προγονικά συμβόλαια.

Πώς να τα ξεριζώσω απ' τα πλευρά μου απ' τις θανάσιμες
πληγές σας, απ' τις λίμνες με τους άσπρους κύκνους,
τα δάχτυλά μου μακρινά προγονικά συμβόλαια;
Κλείσατε τ' άστρα σε σοφά συρματοπλέγματα,
κλείσατε τις ψυχές σας σ' άθλια σανατόρια,
και συναλλάζεστε τις έννοιες σαν εμπόρευμα.

Μα εγώ βουτώ μες στη φωτιά και υψώνω αντίκρυ σας,
τα δάχτυλά μου κηροπήγια του θανάτου σας,
γι' αυτό με βλέπετε με βήματα αλλοπρόσαλλα
να δρασκελίζω τις πλατείες με τα μεγάφωνα,
τους σαλτιμπάγκους της στοάς και μες στο βλέμμα τους
ένα ηλιοτρόπι που γελά. Γι' αυτό με βλέπετε
πάνω απ' τους ύπνους σας, να κλείνω τα παράθυρα
κατάμουτρα στην ηθική των ήλιων. Ποιος θα βάλει
πριν πέσει η νύχτα σε μια τάξη αυτές τις ετοιμόρροπες
φωνές των μάταιων ημερών μας;

Κατεβαίνω τώρα
σε μεταλλεία κρυφά και τ' ανεβάζω σαν τετράγωνα
γέλια στις πλάτες μου ώριμα. Θα τα λυτρώσω, ω άνθρωποι
ή θα με θάψει ο σκοτεινός όγκος του ωραίου; Ολόγυρα
με τους αγκώνες των βουνών σ' αρχαίες κοιλάδες
-λίκνα μεγάλα της βροχής και της φτωχολογιάς-
τώρα ανεβαίνω κυκλωμένος μ' αλαφρές φτερούγες,
φτερούγες μέσα μου πλωτές.

Θα σας λυτρώσω, ω άνθρωποι
ή θα με θάψει ο σκοτεινός όγκος του Ωραίου; Καμπάνες
σαν γλώσσες τρομερές ακούγονται από πέρα- να 'ναι
τάχα αναστάσιμες ή πένθιμες δεν ξέρω. Ξέρω
πως η άθλησή μου ανοίγει σαν κλουβιά τα στήθη σας
κι όλο ανεβαίνω κυκλωμένος μ' αδερφές φτερούγες.
Φτερούγες γράμματα ανοιχτά της γης που μ' έχασε,
φτερούγες μακρινές θωπείες της γης που θα 'βρω.

( Γιάννης Δάλλας )

 

«Μην κοιτάς τους χάρτες, μέσα σου δες…
Σύγχρονες τεχνολογίες, δορυφόροι,
gps, google maps, για να μη χάνεσαι,
με ένα κουμπί κοινοποιείς το στίγμα σου
…χαμένε άνθρωπε.
Άσε τα πόδια σου να καθαρίσουν το μυαλό σου,
άσε τα πόδια σου να καθορίσουν
το στίγμα σου στους δρόμους…»

Κ.Π.

 

Ὁ σωτήρας
Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου
τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου
δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες
δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι

Μὲ τὰ γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στὰ βρώμια αὐτὰ νερὰ
μὲ τὴ γυμνὴ καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι γιὰ μένα)
ἕνα γαλανὸ παράθυρο
πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ
δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς
δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου
γιὰ τὸν ἄρρωστο ἀναγνώστη

Ἀφοῦ κάθε δωμάτιο εἶναι καὶ μιὰ ἀνοιχτὴ πληγὴ
πῶς νὰ κατέβω πάλι σκάλες ποὺ θρυμματίζονται
ἀνάμεσα ἀπ᾿ τὸ βοῦρκο πάλι καὶ τ᾿ ἄγρια σκυλιὰ
νὰ φέρω φάρμακα καὶ ρόδινες γάζες
κι ἂν βρῶ τὸ φαρμακεῖο κλειστὸ
κι ἂν βρῶ πεθαμένο τὸ φαρμακοποιὸ
κι ἂν βρῶ τῇ γυμνὴ καρδιά μου στὴ βιτρίνα τοῦ φαρμακείου

Ὄχι ὄχι τέλειωσε δὲν ὑπάρχει σωτηρία

Θὰ μείνουν τὰ δωμάτια ὅπως εἶναι
μὲ τὸν ἄνεμο καὶ τὰ καλάμια του
μὲ τὰ συντρίμια τῶν γυάλινων προσώπων ποὺ βογγᾶνε
μὲ τὴν ἄχρωμη αἱμορραγία τους
μὲ χέρια πορσελάνης ποὺ ἁπλώνονται σὲ μένα
μὲ τὴν ἀσυχώρετη λησμονιὰ

Ξέχασαν τὰ δικά μου σάρκινα χέρια ποὺ κόπηκαν
τὴν ὥρα ποὺ μετροῦσα τὴν ἀγωνία τους

Μίλτος Σαχτούρης

 

Στην Στιλβη ή στην Θρυαλλίς πάει αυτό; Με μπερδεύεις ξενε!  

 

[ΕΦΙΑΛΤΗΣ #2]

Έχοντας καθαρότερο σπίτι απ’ ό,τι συνήθως, έπλυνα τα πιάτα. Μάζεψα εκείνα τα
μακριά γλοιώδη σκουλήκια, τα μπαγιάτικα μακαρόνια, και τα έριξα από το νεροχύτη στον
κάδο, όταν ένα κύλησε στο πάτωμα και έμεινε εκεί μειδιώντας.

Αχ είπα, μα έχοντας καθαρότερο πάτωμα απ’ ό,τι συνήθως, προσπάθησα να το μαζέψω,
μα εκείνο ξεγλίστρησε και μειδιούσε πάλι. Έπειτα από δέκα λεπτά
καταδίωξης με πιο βρόμικα χέρια απ’ ό,τι συνήθως, παραιτήθηκα.

Ω καλά είπα, κάτω από τη βρύση απόψε θα σκληρύνει το
αναθεματισμένο και θα το μαζέψω ξεραμένο.

Τότε, κοιτάζοντας κάτω πάλι, είδα μια γραμμή από καλοζωισμένες κατσαρίδες
με συντονισμένο βήμα να μεταφέρουν το σκουλήκι και να τραγουδούν.

Η φασαρία ήταν ανυπόφορη κι εγώ παρέμεινα τρομοκρατημένη στο σημείο, μέχρι που μια
ελαφρώς μεγαλύτερη κατσαρίδα, προφανώς ο αρχηγός τους, σκούντηξε κι εμένα για να δει αν μπορούσα επίσης
να μεταφερθώ.

Diane Di Prima

 

Μαύρο Παραμύθι
(μέρος πρώτο)

Μια φορά κι έναν καιρό,
τα δάκρυα και η φρίκη
στήσανε χορό τη νύχτα που
γεννήθηκε ένα καταραμένο μωρό.

Η Μαύρη Βασίλισσα
το παιδί της κοιτάει,
τη θλίψη και την οδύνη
σε λυγμούς ξεσπάει.

Δεύτερο βλέμμα δεν του χαρίζει,
σε μαύρα πέπλα, σκοτεινές κορδέλες
την κατάρα του κρύβει,
με νεκρώσιμες μελωδίες το σιγονανουρίζει.

Κι όταν το μακάβριο στόλισμα τελειώσει,
τη γλώσσα της θα ξεριζώσει
σε κανέναν να μην μπορέσει να πει
για το παιδί με την νεκρική μορφή.

Με ματωμένα χέρια την κούνια του παίρνει
και με δάκρυα καυτά την ραίνει.
Μετά τα δάκρυα γίνονται καταρράκτες,
ανάμεσα στην μητέρα και το παιδί πελώριοι φράχτες.

Τα πέπλα και οι σκοτεινές κορδέλες
γίναν βαρκούλες χαμένες στους αγέρες.
Και του μικρού πρίγκιπα η σωτηρία
εξαρτάται απ’ της μοίρας την επιθυμία.

Εκείνη τους αγέρες σταματάει,
πνοή ζωής μέσα του φυσάει.
Κι έτσι ο πρίγκιπας πήρε το βάπτισμα του θανάτου
στην όχθη ενός βρώμικου βάλτου.

Η κούνια με μιας μεταμορφώθηκε
σε μουσικό κουτί,
μεγάλα μυστικά φορτώθηκε,
μαγεία μπορεί κανείς μέσα του να βρει.

Τα χρόνια περάσαν,
τ’ αστέρια γεράσαν.
Ο πρίγκιπας δεν γνώρισε άλλη ζωή
εκτός από εκείνη στο μαγικό κουτί.

Ώσπου μια νύχτα με φεγγάρι
η όμορφη κόρη λάθος δρόμο θα πάρει.
Μες στο δάσος θα χαθεί
και τελικά μπρος στον στοιχειωμένο βάλτο θα βρεθεί.

Παιδί του μυστικισμού, της φαντασίας
αν και μικρής ηλικίας,
απ’ την σκοτεινιά του βάλτου θα γοητευθεί
κι εκεί θ’ αποκοιμηθεί.

Τότε ο πρίγκιπας απ’ το κουτί του βγαίνει
και κοντά στην κόρη πηγαίνει.
Χαϊδεύει τα μαλλιά της –κόκκινα σαν το κρασί του θεού Διονύσου-
και αποφασίζει να την πάρει μαζί του.

Το αγνό πλάσμα στα χέρια του σηκώνει
και απ’ το λευκό φως της βουρκώνει.
Το κουτί ξανά ανοίγει
και τους δυο στο σκοτάδι πνίγει.

Η κόρη τα μάτια ανοίγει
κι απ’ την αγκαλιά του πρίγκιπα
με την νεκρική μορφή
πασχίζει να φύγει.

Γύρω της κοιτάζει
και τον πρίγκιπα ξορκίζει,
παρακαλάει όσο μπορεί
πιο σφιχτά να την κρατάει.

Εκείνος υπακούει σιωπηλά
και σιγά- σιγά μαγνητίζοντας
τη με μια ματιά
της ανοίγει τη δική του τη καρδιά.

Απ’ των πέπλων και των δακρύων
την βραδιά φτάνει σε τούτη
τη στιγμή τη ζωντανή που
την σήκωσε στα χέρια του τρυφερά.

Κι όταν η κατάβαση τελειώσει
η κοπέλα το φουστάνι της θα ισιώσει,
τα μάτια της στα δικά του θα καρφώσει
και με θάρρος θα φωνάξει:

«Μου ‘δειξες τη νύχτα, μ’ έφερες στη σκοτεινιά.
Άσε με τώρα να σου δείξω που έχει η αγάπη φωλιά.
Με φως και τραγούδια θα σε ταξιδέψω
και τα φιλιά μου ευλογημένο ένδυμα θα σου φορέσω.»

Ο πρίγκιπας το «ναι» φοβάται να το πει
πριν το πρόσωπο του την αφήσει να δει.
Αργά- αργά τη πλησιάζει,
στο πέρασμα του τους καθρέφτες ξεσκεπάζει.

Η κόρη περικυκλωμένη απ’ τη δική του μορφή
πλέον φως δεν μπορεί να δει.
Το μυαλό της αρνείται ν’ αφεθεί
στα δικά του χέρια για όλη τη ζωή.

Η ζωή της κρέμεται από μια κλωστή
όταν το βασίλειο του πρίγκιπα έρχεται να δει
αυτή τη καινούργια, άσπιλη, παρθενική μορφή
που δεν ξέρει «αμαρτία» τι πάει να πει.

Η κρασομαλλούσα τρομοκρατημένη
καταφύγιο προσπαθεί να βρει,
στην αγκαλιά του πρίγκιπα
θα κρυφτεί.

«Όλοι τους είναι σαν εμένα.
Τα όνειρα τους είναι ραντισμένα
με στάχτη κι αίμα.»
Θα της πει.

Εκείνη μια τελευταία φορά θα τον δει
και μετά για πάντα θα χαθεί.
Το φως μες στο σκοτάδι να ζήσει δεν μπορεί.
Το σκοτάδι μες στο φως πεθαίνει στη στιγμή.

Ο πρίγκιπας γονατίζει, θρηνεί γοερά
βλέποντας τα πάντα
–νιάτα, αθωότητα, ομορφιά-
νεκρά μέσα στη δική του αγκαλιά.

Μαρία Δανιήλ

 

Πτώσεις

Μ' αρέσουν οι πτώσεις.
Η ονομαστική που έχει δικαιοδοσία στην ουσία,
η δοτική που καταργήθηκε ίσως γιατί μου λείπει
μα περισσότερο η αιτιατική δίπλα στο θυμικό θέλω.
Η γενική είναι κτητική αλλά δεν έχω αντίρρηση,
ωραία και η κτήση, ωραίος και ο κτήτορας.
Καλότυχοι και οι δύο.
Κι όσο για τη γενική της αξίας;
Όπως λέμε, άνθρωπος της μεγάλης αναμονής,
αυτός που έμεινε δίχως κτήση
κι έπεσε στην κλητική.

Γιώργος Παναγιωτίδης, ''Υποθετικός λόγος κι άλλα ποιήματα''

 

The Lake
In youth’s spring, it was my lot
To haunt of the wide earth a spot
The which I could not love the less;
So lovely was the loneliness
Of a wild lake, with black rock bound.
And the tall pines that tower’d around.
But when the night had thrown her pall
Upon that spot — as upon all,
And the wind would pass me by
In its stilly melody,
My infant spirit would awake
To the terror of the lone lake.
Yet that terror was not fright —
But a tremulous delight,
And a feeling undefin’d,
Springing from a darken’d mind.
Death was in that poison’d wave
And in its gulf a fitting grave
For him who thence could solace bring
To his dark imagining;
Whose wild’ring thought could even make
An Eden of that dim lake.

Edgar Allan
1809-49

 

παίζοντας σκοινάκι με μια θηλιά

ας ζήσουμε υποταγμένοι / ένα κενό ο Θάνατος προσφέρει

αναπνοές και ασκήσεις / άτεχνες βαθμολογημένες πτήσεις

μούτες πρόζα και αλκοόλ / καρδιά σε δίεση σολ

υπερωκεάνιος Εμπειρίκος / του οργασμού ο Τύπος

ημέρες ξεκοιλιασμένες εκρήξεις / συμπαθείς κοιλιές συνειδήσεις


απάνθρωπα ανθρώπων συστήματα
/
ανθρώπινα απάνθρωπα αισθήματα

Β.Σ

 

Λαλήματα της σιωπής μου

Σα νεκροκέρια σε θανάτους μακρινούς
Τρέμουν τα’ αστέρια την νυχτιά τη μαύρη.
Αλαφιασμένος ξεφτερούγισεν ο νους
Και μες το σκότος τους νεκρούς γυρεύει να βρει.
Θανάτους άπειρους βλέπει απλωμένους
Πάνω στο χώμα φύλλα κίτρινα δέντρων-
Μα Δε τους νοιώθει και ζητάει στους πεθαμένους
Κάποιον ανύπαρχτο και ανεύρετο νεκρό…

Απόψ’ εφύσα μανιακό τα’ αγέρι του βοριά
Κι όσα ξερόφυλλα στη γη απάντησε πεσμένα,
Η ορμή του τα συνεπήρε , τα σήκωσε ψηλά
Και σ΄αλλα μέρη μακρινά τα πέταγε- ωιμένα!
Φύλλο ξερό, φύλλο φτωχό πεσμένο απ’’ το δεντρί,
Κι εγώ με φόβο κι ηδονή προσμένω τέτοιο αγέρι
Που μιαν ημέραν άγνωστη απ’ αυτήν εδώ τη γή
Θα με πετάξει μακριά, ποιος ξέρει σε ποια μέρη!

Έρμο το δεντράκι του άφησε
Ο νοικάρης του τα’ αηδόνι
(Έρμο το σπιτάκι μου άφησε
η νοικάρα μου η χαρά).

Ξέρα, γύμνια στα δεντρόκλαδα
Τα’ ακροκλώνια σκέπει χιόνια..
(Μαύρη νέκρα στο σπιτάκι μου
στις γωνιές του η συμφορά…)

Πάλι το πουλί ξανάρχεται
Το δεντρί πετάει βλαστάρια.
(Στη χαρά έχει το σπιτάκι μου
τις πορτούλες του ανοιχτές…)

Το πουλί πηδάει χαρούμενο
Στού δεντριού τα κλωνάρια.
(Η χαρά’ κόμη Δε φάνηκε.
Πότε θα φανεί; ποτές!…)

( Μήτσος Παπανικολάου )