Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

..κι αν σπεύδουμε
από χαμόγελο σε χαμόγελο
μέχρι την τελευταία ελπίδα;

περιμένοντας το σκοτάδι

και λοιπόν;
και λοιπόν, τι μου δίνεις εμένα,
εμένα που είχα χάσει τ΄όνομά μου,
το όνομα που ήταν για μένα γλυκιά ουσία
σε καιρούς μακρινούς, όταν εγώ δεν ήμουνα εγώ
παρά ένα κοριτσάκι που το είχε ξεγελάσει το αίμα του

τούτο το φαντασιακό υφάδι του σκοταδιού,
τούτη η μελωδία στα κόκκαλα,
τούτο το φύσημα από σιωπές ποικίλες,
αυτό το πήγαινε στον πάτο του αποκάτω,
αυτή η στοά σκοτεινή,
σκοτεινή,
αυτό το βύθισμα χωρίς βύθισμα.

η τελευταία αθωότητα
ένα φως μαβί,
επικείμενο χωρίς αποδέκτη

τούτη η φτωχή στιγμή υιοθετημένη από την τρυφερότητά μου
εκείνη η ιδρωμένη απ’ το τίποτα στιγμή,
ζαρωμένη στη σπηλιά του πεπρωμένου
δίχως χέρια να πει ποτέ
τόσο κενή παρατημένη απ’ τις σκιές
τόσο κενή απαρνημένη απ’ τα ρολόγια
ξεγυμνωμένη, ξεγυμνωμένη από αίματα φτερών
δίχως μάτια για να θυμάται τις αγωνίες του παρελθόντος,
δίχως χείλη να συλλέγουν το χυμό των θηριωδιών
..

ρίξε της τα σγουρά από τη φωτιά μαλλιά σου
πες της ότι οι ψίθυροι της θάλασσας
ραίνουν τις μοναδικές λέξεις
για τις οποίες αξίζει να ζεις.

Αλεχάντρα Πισαρνίκ

 

Ποιηματάριο Ερωτικό και Θλιβερό

Τι με νοιάζει η φρονιμάδα σου;
Ας είσαι όμορφη! ας είσαι λυπημένη!
Τα δάκρυα στο πρόσωπο προσθέτουν γοητεία,
Σαν το ποτάμι στο τοπίο ̇
Η καταιγίδα ξανανιώνει τα λουλούδια

Σ’ αγαπώ προπαντός όταν η χαρά
Αποσύρεται απ’ το χλομό σου μέτωπο.
Όταν η καρδιά σου στη φρίκη πνίγεται ̇
Όταν πάνω στο παρόν σου ξεδιπλώνεται
Με το φρικτό σύννεφο το παρελθόν.

Σ’ αγαπώ όταν απ’ το μεγάλο σου μάτι ρέει
Ένα ζεστό δάκρυ σαν αίμα ̇
Όταν, παρά το χέρι μου που σε λικνίζει,
Η αγωνία σου, πολύ βαριά διαπερνά
Σαν ρόγχο αποδημούντα.

Ανασαίνω, ηδονή θεία!
Ύμνο βαθύ, εξαίσιο!
Όλους τους λυγμούς του κόρφου σου,
Και πιστεύω ότι η καρδιά σου φωτίζεται
Απ’ τα μαργαριτάρια που χύνουν τα μάτια σου.

Γνωρίζω ότι η καρδιά σου, που βρίθει
Από παλιές αγάπες ξεριζωμένες,
Σπινθηροβολεί σαν ένα σιδηρουργείο,
Κι ότι στον κόρφο σου επωάζεις
Λίγο απ’ τον εγωισμό των αμαρτωλών ̇

Αλλά, εφόσον τα όνειρα σου, αγαπητή μου,
Δεν αντανακλούν την Κόλαση,
Και μ’ εφιάλτη δίχως αναστολές,
Αναλογιζόμενη φαρμάκια και ρομφαίες
Συνεπαρμένη από μπαρούτι και σίδερο,

Μην ανοίγοντας στον καθένα παρά με φόβο,
Αποκρυπτογραφώντας τη δυστυχία παντού,
Παθαίνοντας σπασμούς όταν η ώρα σημαίνει,
Δεν θα ‘χεις νιώσει την περίπτυξη
Της ακάθεκτης Αηδίας,

Δε θα μπορέσεις, βασίλισσα σκλάβα
που δε μ’ αγαπάς παρά με φόβο,
Μες στη φρίκη της νοσηρής νύχτας
Να μου πεις, ψυχή γεμάτη κραυγές:
«Ισότιμη σου είμαι, ω Βασιλιά μου!»

Σαρλ Μπωντλαίρ, Τα Άνθη του Κακού
(Μετάφραση: Δέσπω Καρούσου)

 

Me dueles

Με πονάς.
Απέραντα,
αφόρητα,
με πονάς.
Πάρε το κεφάλι μου.
Κόψε το λαιμό μου.
Τίποτε από μένα πια δεν μένει
ύστερα απ’ τον έρωτα αυτό.
Μέσα στους εφιάλτες της ψυχής μου,
άκουσέ με, ψάξε με.
Σε κάποιο μέρος,
η επιζήζασα φωνή μου ωρύεται,
αποζητά την έκπληξή σου,
τη φωτισμένη σου σιωπή.
Διαπερνώντας τείχη,
ατμόσφαιρες,
εποχές,
το πρόσωπό σου
(το πρόσωπό σου που έμοιαζε ορισμένο)
έρχεται από το θάνατο,
πριν ακόμη και απ’ την πρώτη ημέρα του κόσμου.
Τι καθαρότητα προσώπου
και τι τρυφεράδα αφηρημένου φωτός,
τι σχέδια από μέλι στα φύλλα του νερού!
Αγαπώ τα μάτια σου,
αγαπώ,
τα μάτια σου αγαπώ.
Είμαι των ματιών σου τέκνο,
στάλα είμαι των ματιών σου.
Σήκωσέ με.
Απ’ τα πόδια σου πάρε με,
σήκωσέ με απ’ το πάτωμα,
απ’ τον ίσκιο που πατάς,
απ’ τη γωνιά του δωματίου που ποτέ σου δεν την ονειρεύεσαι.
Σήκωσέ με,
αφού απ’ τα χέρια σου έπεσα
και θέλω να ζήσω,
να ζήσω,
να ζήσω.

Χάιμες Σαμπίνες

 

..Ας αφεθούμε λοιπόν
Σε συναισθήματα πιo ακαθόριστα
Σε περιδιάβαση στον ουρανό.

Σύννεφα στάσιμα με αυτοτέλεια
Δεν προμηνύουνε κάτι κακό
Μάλλον υπόσχονται και βεβαιώνουν
Μέρα που άρχισε με καυσαέρια
Πιέσεις συμφέροντα συμβιβασμούς
Ίσως τελειώσει
Με μιa προσήλωση στο πουθενά
Με το κεφάλι
Μαύρου θηρίου
Που για τη χάρη σου
Μεταμορφώθηκε
Σε κατοικίδιο
Και σου γελά.

Τάσος Δενέγρης

 

Γέρμα

Έτσι όπως περνά το υπεραστικό
λεωφορείο λέω να κατέβω
στο χωριό σου κι ας έχεις φύγει
πάμπολλα χρόνια πια.
Να μπω στο καφενείο του Συρίγου
και μέσ' από την τζαμαρία,
συνεπαρμένος, σιωπηλός
ν' αγναντέψω τη θάλασσά σου'
με βλέμμα εφηβικό σαν μετατόπιση
στα περασμένα, τότε που αγαπιόμασταν'
κι ύστερα πίνοντας
έναν καφέ μ' ένα τσιγάρο
κι άλλο τσιγάρο, τσιγάρο κι άλλο,
να φύγω την ώρα που θα σιγοβραδυάζει.

( Αθανάσιος Αβέλλιος )

 

να το φωνάζεις το σ αγαπώ..

Να το φωνάζεις το σ άγαπώ ρε μπαγάσα ..
Να το φωνάζεις γιατι οι άνθρωποι φεύγουν και δεν επιστρέφουν ..

Να το φωνάζεις με την πρώτη ευκαιρία , να το λές γιατι τίποτα δεν είναι δεδομένο .
Το μόνο δεδομένο ειναι ότι όλα φθείρονται , αλλάζουν και χάνονται .

Να είσαι μάγκας και να το λες χωρίς να φοβάσαι .

Να το φωνάζεις στην μάνα σου... αλλιώς θα φτάσει κάποια στιγμη που δεν θα προφτάσεις να της το ψιθυρίσεις ..

Να το λες στον πατέρα σου , πότε δεν θα χαθεί ο αντρισμός σου επειδή του το είπες και φάνηκες αδύναμος.. ξέρεις .. μαλακίες έεεεε...???

να το λες στους ανθρώπους σου.. ειναι δίπλα σου και έχουν την ανάγκη να ξέρουν πως νιώθεις για αυτους !!!
Να το φωνάζεις που να σε πάρει ο διάολος ... Γιατι κάποια στιμγή δεν θα προλάβεις να τους το πεις ...
Ο χρόνος ειναι αμείλικτος ρε μαλάκα ...
Οι δρόμοι χωρίζουν ...

Οι άνθρωποι χάνονται ...
οι σκέψεις όμως μένουνε ..

Να το φωνάζεις όχι σε κάθε ευκαιρία απλά .. άλλα γιατι σημαίνει πολλα για εσένα και τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου...

Να το φωνάζεις για να βλέπεις το χαμόγελο που θα σχηματιστεί ...
Αυτο είναι το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου και να το αποτυπώσεις ...

Στο τέλος της μέρας θα νιώσεις τόσο γεμάτος απο τα χαμόγελα που θα σου έχουν χαρίσει .

Να μην το χαρίζεις εύκολα το σ αγαπώ αν δεν το πιστεύεις ..
Αλλα αν το πιστεύεις να το φωνάζεις μέσα απο την ψυχη σου..

Να το λες το σ αγαπώ.. Γιατι στις σιωπές όσο και να φωνάζεις , όσο και να ουριάζεις το μόνο που θα σε κάνει να σηκωθείς και να πατήσεις στα πόδια σου θα είναι τα χαμόγελα που μάζεψες ..

Εκείνα τα χαμόγελα που στάθηκαν τοίχος απέναντι σε κάθε τι που θα σε πλήγωνε ..

Να το φωνάξεις ..

έστω και για τελευταία φορά να το φωνάξεις ...

Master-Yoda

 

Μια οικογένεια.

Όταν δύο εχθροί φτιάξουν το φαγητό τους στο ίδιο τσουκάλι

Το σερβίρουν στο ίδιο πιάτο και πιουν από το ίδιο ποτήρι

Τότε ίσως μπορεί φίλοι να γίνουν, αδέρφια και εραστές

Και αντί για πόλεις και χωριά, μία μεγάλη καλύβα

Για σπίτι τους θα φτιάξουν…


Μα πρέπει πρώτα να πεινάσουν

Μα πρέπει πρώτα να κατανοήσουν τη μοναξιά τους

Μα πρέπει πρώτα ο καθένας, το χέρι του να απλώσει

Στην καρδιά του άλλου και ακούσει με την παλάμη

Ότι ο χτύπος της καρδιάς του άλλου

Δεν διαφέρει από το δικό του


Δεν θέλω σε κανέναν να δώσω το χέρι

Για να με ακολουθήσει

Δεν θέλω σε κανέναν να δώσω ένα φιλί

Για να με αγαπήσει

Δεν θέλω σε κανέναν εμπρός να κάτσω

Και να του κλέψω το φως


Το χαμόγελο μου θα ανατείλει

Όταν ο κανένας δεν θα ’ναι ένας

Αλλά όλοι μας, αβίαστα.

Το δάκρυ μου δεν θα ‘ναι μόνο δικό μου

Ο πόνος σου δεν θα ‘ναι μόνο ο δικός σου

Τα ονόματα μας, δε θα μας χωρίζουν


Αλλά όλα μαζί ένα μόνο ποίημα

Όλες οι ανάσες μας μαζί, ένα αγέρι

Όλα τα παιδιά, παιδιά μας

Τότε θα γελάσω αβίαστα

Με όλη μου την καρδιά

 

«Ιδανικοί Αυτόχειρες»

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημία των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πώς θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.

Κώστας Καρυωτάκης

 

Την γωνία, την οπτική δηλαδή αυτής της εικόνας, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως την "μαμά" παρόμοιων φωτογραφιών, που πολλές και πολλοί, αναρτούν εδώ και όχι μόνον...
60 χρόνια μετά από αυτή την λήψη του Βill Brandt British (που κάποιος έγραψε γι' αυτήν πως είναι η απεικόνιση "του σύμπαντος σε ένταση"), η προσιτότητα της τεχνολογίας σήμερα, επιτρέπει την δημιουργία παρόμοιων εικόνων πάρα πολύ εύκολα, από το ίδιο το άτομο που φωτογραφίζει τον εαυτό του.

Πάντα δημιουργούν εντύπωση, όσο καλές ή κακές και αν είναι ως εικόνες, ελάχιστες πράγματι είναι πάρα πολύ καλές.

Ίσως κανείς δεν θα μπορέσει να εξηγήσει, αν υπάρχει εξήγηση, πώς μια τέτοια φωτογραφία κατάφερε να είναι αυτό που ισχυρίζομαι, δηλαδή ότι είναι η μαμά, όλων των εικόνων μετά από αυτήν, αφού είναι πλέον ή βέβαιον πως ελάχιστα άτομα γνωρίζουν την ύπαρξή της...
Η όποια εξήγηση μπορεί να αρθρωθεί, ακόμα και σήμερα, δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ως υπερβατική...
Μα αυτός όμως δεν είναι ο "ρόλος" της Τέχνης..?

 

Έγραψε ένας κριτικός για τον μεγάλο Ανδρέα του 20ου αιώνα:
"Η ποίηση του Εμπειρίκου ξεκινάει από την εικόνα, από τη μαγεία των πραγμάτων και έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει διαρκώς τον κόσμο σύμφωνα με τη φαντασία και τις επιθυμίες του ποιητή".

____
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στιλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι είναι λευκοί.
Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
____
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.
_____
Τα αποσπάσματα είναι από την Ενδοχώρα (1945). Το πρώτο στην ενότητα "Πλόκαμος της Αλταμίρας" και το δεύτερο στην ενότητα "Πουλιά του Προύθου".

 

Τον εθνικόμαχο ποιητή,
του ναζισμού τ’αηδόνι
Κατέβη ο Χάρος να τον πνίξει
με διπλό κορδόνι
Κι αυτός να ψάλλει αρχίνησε
φασιστικήν ωδή
Κι ο Χάρος τον εμπούκωσε
με τρανταχτή πορδή

Κώστας Βάρναλης

 

Regular Member
Την κοίταγε στα μάτια και έβλεπε όλο τον κόσμο στα πόδια του….
Να του ανήκει…. μα εκείνη είχε ακόμα "φαντάσματα τους χθες" στις άκρες των ματιών της…..

 

ΔΕΙΛΙΝΕΣ ΣΚΙΕΣ

Ο κήπος μοσχοβολά ανάσες.
Στην πόρτα μου σκύβουν κομμάτια σώματα.
Αγγίζουν το ρόπτρο μαλακά.
Ακουμπούν με δισταγμό στο σκαλοπάτι
τις ελάχιστες στιγμές.
Θα γεράσω σκεπτόμενη.

Βάλια Γκέντσου