Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Ὑπό σκιά

Εἶναι κάποιοι/ μέ σκοτεινή τή μοῖρα/ στή ζωή τους.
Μιά σκιά/ τούς συνοδεύει,/ καί τή νύχτα,/ καί μέ συννεφιά,/ κι ὅταν
φῶς παντοῦ…/ Ὄχι ἀπό δῶ,/ οὔτε ἀπ’ τόν ἥλιο/ – ξένη.

Τέμνει λοξά τό δρόμο τους· / βαρύτατη,/ ὁλοσκότεινη, / ἀκαθόριστη/
ἐκτείνεται. Καί τούς ἀναγκάζει/ νά βαδίζουν πάντα/ μές στό χῶρο της…

Δέν εἶναι φῶς/ πού νά τή σβήση· / στό σύνορό της,/ τό ἀνένδοτο,/
σπάζουν τά φῶτα/ ὅλων των προβολέων…

Τό ξέρουν· / καί/ ὅπου οἱ ἄλλοι/ ἐλπίζουν,/ ἐκεῖνοι αἰσθάνονται/ γυρμένη
πάνω τους/ τή σταθερή σκιά…

Δέν κινοῦν πιά νά φύγουν/ – ξέρουν:/ θά κινηθῆ/ κι αὐτή μαζί τους…

Σιγά-σιγά/ τήν ἐκτιμοῦν…/ Ἄλλωστε βλέπουν/σκυμμένη πάνω τους/
νά βαραίνη, / κρίσιμη κι ἀποφασιστική,/ ὅταν τό Ναί καί τ’ Ὄχι/ κρεμιοῦνται/
σέ μιά τρίχα/ κι αὐτή τήν κόβει/ μονομιᾶς,/ πιστά πάλι ἀκολουθῶντας
τους/ στά ἐρέβη τά χαοτικά/ πού τούς εὐθύνει…

Σιγά-σιγά/ καί τήν ἀγαποῦν…/ Καί πιά δέν κατέχουν/ – κι οὔτε πού
τούς μέλει – / ποιός ποιόν/ ἀκολουθεῖ… Μόν’ συλλογίζουνται, / τί θά
γινόντουσαν/ ἄν τήν ἐχάνανε / πρί’ νά χαθοῦν!..

Ρένος Ἀποστολίδης, Ποιητικά γράμματα, 1949

https://www.youtube.com/watch?time_continue=127&v=QgmIol2jsJk

 

..Κομμάτια μας μόνο θ’ ἀγγίξουν
κάποτε κομμάτια κάποιων ἄλλων –
γιατί ἡ ἀλήθεια καθενός εἶναι αὐτό
καί μόνο – ἡ δική του ἀλήθεια.
Μποροῦμε νά μοιραστοῦμε μόνο
τό μέρος πού εἶναι ἀποδεκτό
ἀπό τή γνώση τοῦ ἄλλου,
κι ἔτσι μένει κανείς
κατά τό πλεῖστον μόνος.
Ὅπως καί εἶναι προφανῶς
καθορισμένο ἀπό τή φύση –
στήν καλύτερη περίπτωση
ἡ ἀντίληψή μας ν’ ἀναζητᾶ
τή μοναξιά τοῦ ἄλλου

Marilyn Monroe

 

..αλλά μας έμεινε η ροκιά.

ΛΝ

 

Νομίζω πως όσα έχω περάσει
μου δίναν κάθε δικαίωμα να τρελαθώ.
Θα ΄ταν λίγη ξεκούραση επι τέλους,
λίγη ανεύθυνη ελευθερία που ποτέ δε γνώρισα.
Κι αληθινά θα τρελαινόμουν, αν δεν αποτελούσε
κι αυτό μια κάποια παραχώρηση.

Τίτος Πατρίκιος

 

Από τα αγαπημένα μου    

 

"Τις στιγμές που χορεύουν τριγύρω οι μικρές φωτιές της μνήμης,
βάζω μια μουσική σου.
Φοράω τις σκέψεις σου σακίδιο στη πλάτη και ταξιδεύω.
Με σταματούν στο δρόμο για έλεγχο τα ψέματα σου
και εγώ τους χαμογελάω ένα ένα
και τους ζητάω να με συγχωρέσουν που δεν κάθισα να τους μιλήσω.
Τώρα όμως δε προλαβαίνω,είναι αργά για συζητήσεις .
Η διαδρομή μου φωνάζει να τρέξω
να προλάβω το χαλασμένο λεωφορείο
που με περιμένει στο επόμενο στενό
με τις αλήθειες που άφησες κάτω από το κάθισμα σου
στη γαλαρία του.
Πώς παραπάτησα τώρα,μου λες;
Μια γραμμή πριν επιβιβαστώ."

Β.Σ.

 

Τώρα όμως βράδιασε.
Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.

Τάσος Λειβαδίτης

 

"Είμαι στα δύο κομμένη
αλλά θα με νικήσω.
Θα ξεθάψω την περηφάνια μου.
Θα πάρω το ψαλίδι
και θα κόψω τη ζητιάνα.
Θα πάρω το λοστό
και θα ξεσφηνώσω
τα σπασμένα κομμάτια του Θεού από μέσα μου.

Σαν ένα παζλ θα τον συναρμολογήσω πάλι
με την υπομονή ενός σκακιστή."

Ανν Σέξτον

 

Μέσα στο ποίημα σε χάνω και δεν ξερω,
εσύ μου φεύγεις ή εγώ σου φεύγω;
Πως σκοτεινιαζω απ'το δικό σου φέγγος...
Και δε με θέλω πια και δε με ξέρω..

Βύρων Λεονταρης

 

Με άφηνες να γίνομαι
η τουαλέτα και το ποτήρι σου,
ένα κρεββατι, κάποιο χέρι,
και το τασάκι σου.
Ο σκύλος σου και μια μπλούζα σου.
Ο σάκος,τα λουλουδια
και ο υπηρέτης σου.

Με άφηνες
να ανοίγω και έμπαινες,
να μεγαλώνω και έπαιζες,
να σβήνω και ταξίδευες.

Με φώτιζες,
με ζούσες
με τα μάτια,
τις σκέψεις σου.

Σου κυλούσα
με το παρόν,
σου μεταμορφωνόμουν
με το μέλλον.

Έφυγες,
σκόνη στον αέρα
ορίζοντας στα μάτια
τώρα.

Στο φώναζα
ειμαι ρηχή,
μικρή,
αδύναμη,
θυμάσαι;

Πώς να γίνω τώρα ουρανός σου;

Όταν με άφηνες να γίνομαι όσα θες
ήξερες,
όσα Εσύ μπορείς να με κάνεις.

Πώς θα με συγχωρέσεις
που πάλι δε τα κατάφερα;

Β.Σ.

 

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,

κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα΄ θελε να ζει,

γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και

όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία

μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,

μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι’ αυτό ένα πάρτυ σ’ αυτό το δρόμο

είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,

είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,

δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,

ένας σκύλος που απορεί,

ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,

μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,

ένας κρυφός αναστεναγμός,

ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,

ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται…

Γι’ αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων

είναι στιγμή πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,

είναι ένα ξέφτισμα ζωής,

ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί

είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,

κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,

κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι

θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει…

για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.