Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

-_σε θέλω...
πάνω μου,
δίπλα μου,
πίσω μου,
στα πόδια σου...
να χαστουκίζεις κάθε στιγμή
με τα δικά σου θέλω.
Έλα...να με αγγίξεις.
Δεν το νιώθεις;
όλα κραυγάζουν
στο όνομα σου.
Τρέμει το μυαλό και το κορμί...στη σκέψη σου.
Σε θέλουν...όλα.
Δικά σου είναι..._-

 

Her cold lips pressed against mine
As we stood and felt warmth from the burning embers
Those lips that sent into me the joy of a long walk
Through the cold forest in Winter's favourite days
...And those nights, those legendary nights.
I have always been willing to bleed for you.
Every night that we shared those deepest feelings,
Shared dark secrets... I always have.
Here again I feel that my painful thoughts are wandering
Into starlit, dream-like visions.
I can recall the pain of deep thought
Pondering life and destiny
Sometimes obsessed with the death of close friends.
Cherished and loved,
Still remembered
Are the ashes of smouldering embers.
My soul, my heart, my eyes are ablaze
In Winter's favourite days.

 

Παλιά, λιωμένα απ’ τις πεζοπορίες παπούτσια μου
που με οδηγείτε πάντα στους γκρεμούς
σε λάθος δρόμους που βγάζουν στο σκοτάδι
σε σπίτια που ερήμωσαν μες τις φωτογραφίες τους.

Άσπλαχνα, μπερδεμένα μέσα στην πολυκοσμία, παπούτσια μου
φτιαγμένα μόνο για αποχωρισμούς
γι’ αυτούς που περιφέρονται δίχως ελπίδα
έξω απ’ τους χάρτες του καλοκαιριού.

Παπούτσια που δεν με πάνε πουθενά
παρά μονάχα σε πόλεις που απομακρύνονται
σε ανθρώπους που πεθαίνουν μόλις τους αγγίζεις
σε έρωτες που σβήνουν πριν να γεννηθούν.

Κι όμως σας είχα φορέσει κάποτε
σε ηλιόλουστες μέρες
σε διαδρομές κοντά στα κάστρα
της παράκτιας πόλης
κι άλλοτε πλάι στην κηλίδα της θάλασσας
κάτω απ’ τον ουρανό
κάποιας εφήμερης αγάπης

Παλιά λιωμένα απ’ τις πεζοπορίες παπούτσια μου
που ονειρευτήκατε ταξίδια.

Κατερίνα Καριζώνη

 

 


Συλλαβές αγάπης…

Το βραδινό φιλί σου
κρέμεται απ' το πρόσωπό μου
το αγγίζω απαλά
πονάω
στάζει έναν οργισμένο έρωτα
πάθος σταλάζει
απουσία
και νιώθω τις σταγόνες να δραπετεύουν στο πάτωμα
το βραδινό φιλί σου
γραπωμένες έχει ακόμα
μερικές λέξεις
μικρές ανάσες απ’το στόμα σου
κλεμμένες
ανάπηρες
απελπισμένες
αγκιστρωμένες στα χείλη μου
οι συλλαβές τρεμοσβήνουν στο πρωινό φως
αργοπεθαίνουν
παλεύω να τις κρατήσω ζωντανές
το βραδινό φιλί σου
δρόσισε τούτο το μοναχικό δωμάτιο
με συλλαβές αγάπης
καταλήξεις έρωτα
σύμφωνα ερεθισμένα
σερνικά
κι ερωτευμένα φωνήεντα
παιγνιδιάρικα
και θηλυκά
και μ’έναν τρόπο μαγικό
αληθινά στο λέω
μεταμορφώνονται ξανά
σε σώματα ονειρικά
όχι τεμαχισμένα πια
ολόκληρα
και φωτεινά
στο ταπεινό
δωμάτιό μου
δεν είναι υπέροχο;
εσύ κι εγώ ξανά…D.P.

 

Αν με ξεχάσεις

Θέλω να ξέρεις
κάτι.

Ξέρεις πως είναι αυτό:
αν κοιτάζω στο κρυστάλλινο φεγγάρι, στο κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
αν αγγίζω
κοντά στη φωτιά
την ανεπαίσθητη στάχτη
ή το ρυτιδιασμένο κορμί του ξύλου,
όλα με φέρνουν σε σένα,
σαν όλα αυτά που υπάρχουν
αρώματα, φώτα, μέταλλα,
να ήταν μικρά καραβάκια που πλέουν
προς εκείνα τα δικά σου νησιά που με περιμένουν.

Όμως,
αν λίγο λίγο σταματήσεις να μ’ αγαπάς
θα σταματήσω να σ’ αγαπώ λίγο λίγο.

Αν ξαφνικά
με ξεχάσεις
μη με ψάξεις,
θα σ’ έχω ήδη ξεχάσει.

Αν τον σκέφτεσαι μακρύ και τρελό,
τον άνεμο απ’ τις σημαίες
που περνά από τη ζωή μου
και αποφασίσεις
να μ’ αφήσεις στην ακτή
της καρδιάς όπου έχω ρίζες,
θυμήσου
ότι ετούτη εδώ τη μέρα,
ετούτη εδώ την ώρα
σηκώνω τα χέρια μου
και οι ρίζες μου βγαίνουν
σε αναζήτηση άλλης γης.

Μα
αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις ότι είσαι προορισμένη για μένα
με αμείλικτη γλυκύτητα.
Αν κάθε μέρα σκαρφαλώνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου να ψάξει για μένα,
αχ αγάπη μου, αχ δική μου,
μέσα μου αυτή η φωτιά ολόκληρη επαναλαμβάνεται
μέσα μου τίποτα δεν εξαφανίζεται, τίποτα δε λησμονιέται
η αγάπη σου δίνει τροφή στην αγάπη μου, αγαπημένη,
και για όσο ζεις θα είναι στα χέρια σου
χωρίς να αφήνει τη δική μου.

... Πάμπλο Νερούδα ...

 

 

σου γραφω ενα γραμμα
ενα πρωτο
κ τελευταιο γραμμα
στο γραφω
κατω απο το φως του κεριου
οχι γιατι μου αρεσει το σκοταδι,
αλλά γιατι φοβαμαι το φως στο γραφω
κ τα γραμματα χορευουν
καποια κλαινε
άλλα γελανε ειρωνικα

στο γραφω κ θυμαμαι
τη κουβεντα που μου ειχες πει:
“μα γιατι στις φωτογραφιες μας,
βγαινεις παντα θολός;”
ισως γιατι σε ποθησα
ισως γιατι δε στο εδειξα
ισως γιατι τα βηματα μου
ηταν αηχα

σου γραφω αυτο το γραμμα,
μαλλον, δε θα το τελειωσω ποτέ.
αν ομως το τελειωσω
θα το κρατησω για μενα.
θα γελαω κ θα κλαιω
παρεα με τις λεξεις,
παρεα με εμενα.

του Κωνσταντίνου Παμφιλή

 

σε ενα κομματι χαρτι
μου ζωγραφισες μια λεξη

" @--;--'-- "

τυφλος εγω δε τη καταλαβα,
...μα τη θυμαμαι ακομη.

 

"είμαι ρηχή
χωρίς επίπεδα
δυσαρμονικό πτηνό
σε ξεραμένα κλαδιά
κεφάλι γεμάτο κενά
με μαύρες κλωστές
λευκά χνούδια για βλέφαρα
βαρύ σκελετό σκουριασμένου ποδηλάτου για σώμα
μηδενική αντίσταση
στη λαγνεία της φθοράς μου
επιλεκτική ακοή
αφελές βλέμμα
εδώ
τώρα
η σκέψη μου εκκρεμές σε διαρκή κίνηση
μέσα στον αποκρουστικό χώρο της πραγματικότητας
ερμηνεύει μαζοχιστικά τα σκουπίδια και τη δυσωδία γύρω της
ισχυρίζεται στατικά
ανευρα
πως έχει εντοπίσει τη διέξοδο
πως υπάρχει ο τόπος της
στο στέρνο σου ειναι
φωνάζει ότι το σκέφτηκε
φωναζει ότι οφείλει να το πίστεψει
Χαμογελώ
λίγο της έμεινε
μέχρι να υποταχθεί
μια πτώση και έλεος"
 

 

  Θά 'θελα να Σε σύρω μια νύχτα στα βάθη τα πλειό σκοτεινά των δασών νά 'μαστε μόνοι να μην είναι άστρα από πάνω μας και να Σε βάλω να μου πεις όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις.
Να Μην κοκκινίσεις καθόλου, να μη διστάσεις,
νά 'χεις πολύ ξερό το στόμα και τολμηρό το βλέμμα και άσεμνη τη στάση. Θα Σε σφίξω τότε με τον εναγκαλισμό των ζώων μέσα στη νύχτα των οργασμών. Και θα νοιώσω να σπαρταρά στα χέρια μου μέσα κάτι τι δικό μου, ένα δημιούργημα του πόνου μου-ένα κορμί που το διέπλασα εγώ και το διέφθειρα εγώ - όργανο σάρκινο της ανίας μου και της βαθειάς κι αγιάτρευτης διαφθοράς του νού μου.
Θα Σε σφίξω όλη γιατί θά 'σαι όλη δική μου και θα νοιώσω επί τέλους απάνω σου τον θρίαμβο τον μεγάλο που νοιώθουν οι μεγάλοι Κατακτηταί και οι μεγάλοι Καταστροφείς και οι Δημιουργοί!

~Νίκος Καζαντζάκης~

 

-_Στεκόμουν στη γωνία του δωματίου,με το πρόσωπο στραμμένο στο τοίχο.
Διστακτικά τα ερωτήματα και μου απηύθυνε
αυστηρές απαντήσεις.
Διαταγές...
Υπακούω χωρίς δισταγμό και δεύτερες σκέψεις.
Δεν σκέφτομαι,σκέφτεστε εσείς για'μένα,παραδομένη απλά υπακούω...
Υπακούω με ανατριχίλα στο σώμα,δαγκώνω τα χείλη μου.Τρέμουλο και ερεθισμός σε κάθε ανάσα,σε κάθε λέξη σας.Η χροιά σας και ο ήχος της να βαθαίνει να αγγίζει τα μέσα μου.
Να λυγίζουν τα πόδια σε ότι ξεστόμιζαν τα χείλη σας.Τα χέρια σας βίαιο χάδι στο άμαθο κορμί μου...κόκκινο...
Όλα στα κόκκινα μαζί σας!
Σημάδια πάθους και υποταγής,γονατίζω μπροστά σας Κύριε,Κύριε μου..._-

 

Συνήθειες

ζουσαν
με το φοβο του χειμωνα
το καλοκαιρι
ηταν ολη μερα εξω
οταν χειμωνιαζε
στις ηλιολουστες μερες
εβγαιναν παλι εξω
ετσι περνουσε ο καιρος
μονο που το καλοκαιρι ηρθε
κ εμεινε για παντα
κ αυτοι,
εξακολουθουσαν να φοβουνται το χειμωνα.