Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


στις γιορτές ήταν πιο δύσκολο

και στις λιακάδες του Γενάρη
τις μέρες που ο ήλιος είναι έφηβος
θρασύς
και σου γελάει κατάμουτρα
τίποτα δεν μπορούσε
να σε κρύψει
από τίποτα
όπου κι αν γυρνούσα
ανάμεσα στους περαστικούς
πίσω απ'τα βιαστικά αυτοκίνητα
σε απόμερες γωνιές της πόλης
στις καφετέριες
εκεί που οι άνθρωποι
κάθονται σε συντροφιές
και αρνούνται
έστω για λίγο
και χλευάζουν
το αμετάκλητο του τέλους...
όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα
στα χαμόγελα των φοιτητών
που θορυβούσαν κατεβαίνοντας το δρόμο
στα δέντρα που είχαν σκιές μεγάλες
και είχαν δροσιά
και είχαν ζωή και ομορφιά
ανυπόφορη...
όπου κι αν πήγαινα
όπου κι αν καθόμουν να ξεκουραστώ
μου μιλούσες
μου γελούσες
τις χειμωνιάτικες ημέρες
ήταν πιο εύκολο
μπορούσα να προσποιηθώ πως έχεις μείνει πια
ολότελα κρυμμένη
στα καλοκαίρια
κι ευχόμουν ξέρεις
να μην έρθουν πάλι
όχι οι μεγάλες και ανελέητες νύχτες
μα οι φωτεινές εκείνες μέρες
που είναι σαν αγκαλιές
με τους λαμπρούς ορίζοντες
με τις ραντισμένες όλο ελπίδα καλημέρες
και τους έρωτες σαν δρόσινα στεφάνια
να προστατεύουν
όλες τις ευλογημένες ψευδαισθήσεις...

D.P.

 

 

έχει μια παράξενη ησυχία απόψε...
νομίζω πως για κάποιον άγνωστο λόγο
θέλησαν όλοι
έστω για λίγο
να μου επιτρέψουν να σε ορθώσω εδώ
στο μοναχικό μου δωμάτιο
να έχω τις διαστάσεις σου
να έχω την ανάσα των χεριών σου
την αύρα των χειλιών σου
καθώς μιλάς
εγώ να μένω σιωπηλός
καθώς γελάς
εγώ να κρατάω σαν φύλακας πολεμιστής
την ιερότητα
ακέραια...
όταν εισπνέεις
να κρατάω την ανάσα μου
κι όταν εκπνέεις
να σ'ακολουθώ
να συντονίζομαι μαζί σου
σε κείνο τον όμορφο
τον μαγικό
τον σπάνιο χορό
δυο υπάρξεων
που μέσα
σε τούτη την αληθινά
παράξενη ησυχία
είναι μαζί
έχουν μαζί
νιώθουν μαζί
γεννούν μαζί
ένα ολόκληρο σύμπαν
από μουσικές
και παύσεις
και ματιές
και δρόσινα φιλιά
και ακόμη
εκείνες τις ολόφωτες
παλλόμενες
σαν μέδουσες με πολύχρωμα πλοκάμια
στων αβύσσων τα ασύνορα βάθη
αδρές κι ευγενικές
γραμμές
αγάπης...
D.P.

 

 




Σεντόνι αθανασίας

Σε ένιωθα δίπλα μου να ανασαίνεις
Κι ένα σεντόνι
Από ιστούς αθανασίας
Απλώθηκε στο δωμάτιο
Στη ζωή μου
Σε όλο μου το είναι

Πως θα μπορούσα να ακινητήσω τη στιγμή
Σε τούτη την ευλογία;
Μονάχα να το αισθανθώ
Και να το απολαύσω
Δεν μου αρκεί
Δεν με πληρώνει…

Σε έσφιξα πιο δυνατά
Να συντονίσω το παλμό σου
Με τον δικό μου
Να γίνουμε για λίγο
Ένας στεναγμός
Να έχει η φθορά
Μια μάχη επιτέλους
χαμένη…

Το ξέρω
Θα βλέπω τούτο τον ιστό
Να αργοπεθαίνει
Δίπλα σου
Και να διαλύεται σε χιλιάδες
Ήλιους μεταξιού
Ώσπου να αποφασίσω
Ν’ ασπαστώ το Ημαρ της Ανάγκης
Και να το φιλοξενώ
Στο πιο αθέατο μόριό μου
Για να ξεγελιέμαι
Ότι τάχα
δεν υπάρχει…D.P.

 

 
Στρώμα

Κυριακές στους τοίχους
γδέρναμε το φως
και γράφαμε για τη μοναξιά
χωρίς μελάνι, χωρίς μπογιά
μονάχα με ουρανό…
μια δρασκελιά χωρίζει
το δίκλινο του ζευγαρώματος
απ΄το μονόκλινο της απατηλής
αυτάρκειας
όμως για σένα
σκληρό θα έχω το στρώμα της μνήμης
πάντα
για να μην νιώσεις ποτέ επισκέπτης
κι έτσι
για να σ’εκδικούμαι
δεν θα σου επιτρέψω D.P.

 

Ωδή Στους Πάγκους Των Βιβλιοπωλείων

Οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων
είναι γεμάτοι με χάος ομορφιά και αμφιβολία
με οδηγούς επιβίωσης και οδηγούς μαγειρικής
Καταφθάνουν οι αναγνώστες
οι απόμαχοιοι συνταξιούχοιοι μισθωτοί
Μετράνε τα λεφτά τους
Παζαρεύουν διευκολύνσεις
Γυροφέρνουν τα εξώφυλλα και τα συνοφρυωμένα αυτιά
Χαίρονται σαν ματάκηδες τα σεξουαλικά γυρίσματα της γραμματοσειράς
Ξεφυλλίζουν με κάποια συστολή
Χαδιάρικα προσεχτικά
Ψάχνουν ένα σερσέγγι να τους κεντρίσει
Άλλοι σαν καθολικοί παπάδες θέλουν να ψωνίσουν ένα Έπος
Άλλοι θέλουν αποφθέγματα για το καφενείο
Κάποιες κυρίες που τις έχει φτύσει ο σύζυγος
ψάχνουν απεγνωσμένα εραστή
στα χοντρά μυθιστορήματα
Βγάζουν απ’ το πορτοφόλι το χαρτονόμισμα
όπως βγάζουν τα αγάλματα
απ’ την καλτσοδέτα το παρελθόν

Αγοράζουν λίγη τρυφερότητα
για να διαιωνίσουν το φονικό νοικοκυριό
Για να διαιωνίσουν τους εκδότες και τους συγγραφείς
Τις αποθήκες χάρτου
Βεβαίως το βιβλίο είναι ένας τρόπος να αμαρτήσεις χωρίς να κολλήσεις βλεννόρροια
Να πλησιάσεις αθόρυβα και να της σηκώσεις τη φούστα
Να χαζέψεις άσπρα καπούλια ν’ ανεβοκατεβαίνουν
Ακόμα και να θωπεύσεις
μια πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
χωρίς να μπλέξεις με το νόμο
Να μαστουρώσεις τζάμπα
Να κάνεις μια φοβερή αθάνατη παρτούζα
Να δοκιμάσεις αψέντι όπιο
Ν’ ανατινάξεις πρεσβείες
Οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων
υπήρξαν κάποτε γιορτινά τραπέζια
με ζυμωτό ψωμί ελιές και ξερά καυτερά κρεμμύδια
Κλίνες έρωτος και αποδημίας
Τράπεζες ιεράς μονής
όπου συνέφαγαν οι καλόγριες με το Μεσσία τους
Οι δον Κιχώτες με τη Δουλτσινέα τους
Πάγκοι βασανιστηρίων στα κολαστήρια της ασφάλειας

Τάβλες σε χασάπικα
και πατάρια σε σκοτεινά ζαχαροπλαστεία
Την εποχή της παρακμής οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων
γεμίζουν εφιάλτες αλλάζουν χρήση
Γεμίζουν γέρικη σοφία και περιτετμημένους σωτήρες
Γεμίζουν εγκώμια για το γούστο του κοινού
Σαβουάρ βιβρ για κουνέλια
Κυνικούς
Όμως οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων
γίνονται και οδοφράγματα
φράχτες σε κοτέτσια και φράχτες σε μαντριά
Γίνονται γέφυρες
για να φτάσουν τα ποιήματα στην άλλη όχθη
Γίνονται στέγες και σκεπές για τους Έρωτες
Γίνονται ασπίδες για τις παιδικές ψυχές
Γίνονται πάλι δέντρα και γίνονται πάλι κλαδιά
Γίνονται πάλι ξύλινα σπαθιά για να σφάξουν
Το φόβο το θάνατο την παγερή μοναξιά
Γίνονται μολύβια για να γράψουν αισχρά ραβασάκια
Γίνονται πεδία μάχης των λέξεων
Γίνονται ταμπλώγια να ζωγραφίσουν οι μερακλήδες τις καρδερίνες τους
Ω οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων
που σε θέλουν λίγο να σκύψεις πάνω τους
Λίγο να σε κάνουν δικό τους
..

Αντώνης Αντωνάκος

 

 


Χάθηκες…
Που ήσουν;
Έλειψες καιρό… πολύ καιρό…
Κι είχα αρχίσει να το συνηθίζω
Ήσουν μαζί μου βέβαια
Το ξέρεις
Ήσουν εντός μου…
Όμως γυρνούσα πάντα το κεφάλι στις γωνιές των δρόμων
Μην τύχει να σε δω
Το βήμα σου…
Εκείνο το αντάρτικο χαμόγελο
στα μάτια σου…
την ενοχή
πως πάλι άργησες, πάλι έπρεπε να περιμένω…
Δυο λεπτά ή τρία ή πέντε το πολύ…
Δεν μου είχε περάσει απ’το νου
πως θα έρχονταν οι εποχές που τα λεπτά θα ήταν ημέρες
μήνες και χρόνια…

Είχες χαθεί… που ήσουν;
Έλειψες καιρό…
Εχθές μονάχα έγινε ένα μικρό θαύμα
και σε αντίκρισα μες στο δωμάτιό μου!
Καθόσουν στην καρέκλα μου
Φορούσες ένα μπλουζάκι μου
Όπως τότε
Πάλευες, νομίζω
να χαμογελάσεις πάλι
Αλλά έμοιαζε με μορφασμό πόνου τούτο το χαμόγελο
Έψαξα για το βλέμμα σου
Μα εσύ κοιτούσες χαμηλά…
Ζύγωσα με την καρδιά μου ανάστατη
να νιώσω την αύρα σου, το άρωμά σου
μα μόλις σε πλησίασα αρκετά
στη στιγμή
χάθηκες πάλι…

Κι ωσότου η οδύνη από αυτό το νέο χωρισμό
να γίνει σύννεφο ή σκιά και να διαλυθεί στο άπειρο
άκουσα τη φωνή σου σιγανή
να έρχεται
σαν ψίθυρος
Λησμόνησέ με…

κι έγειρα στο κρεβάτι μου
μαζί με τη σιωπή μου
μαζί με την κραυγή μου
μαζί με το τίποτα
που είχες για μια στιγμή άφατης ηδύτητας
γεμίσει με το όλο…D.P.

 

 

ΆΡΠΑΓΕΣ

Άρπαγες
φονιάδες σιωπηλοί
σύμβολα που ακόμα καίνε
αιώνες που ματωμένοι σέρνονται
όπως τα πληγιασμένα πόδια
ορφανών παιδιών

Άρπαγες
ληστές εσταυρωμένοι
βασιλιάδες πατροκτόνοι
και μοιχοί αυτοκράτορες
λάβαρα που κυματίζουν έρημα
όπως οι γενναίες ψυχές
φυλακισμένων ασκητών

Άρπαγες
θνητοί θεοί
κι ανάξιοι ρασοφόροι
στου Γολγοθά το πανίερο αίμα
έσκυψαν να πιούν
οι Πρίγκιπες της Αδειοσύνης
και δίπλα στο Πανάγιο Τάφο
έχτισαν ένα ναό
αφιερωμένο στο Τίποτε…



...Ο χρόνος ψέμα
απ’το χρόνο δανείζεται
κι ο πόνος αίμα
απ’το πόνο ποτίζεται

φλογερά φιλιά
από άσαρκα χείλη
στο απόγειο της μάχης
στης ζωής σου το δείλι

Ο φόβος σπέρμα
απ’το φόβο δανείζεται
κι ο θάνατος σκοτάδι
απ’τη ψυχή σου στολίζεται…

Ο φθόνος βλέμμα
απ’τη Στύγα δανείζεται
κι ο τρόμος αίμα
απ’το τρόμο ποτίζεται

Άρπυιες νύχτες
συλλέγουν σάρκες
κραυγές αντάρτες
θανατοδείχτες

Όλα τελειώνουν
τούτες οι ώρες
σαν φίδια ζώνουν
άρρωστο αίμα
σεντόνια θάνατοι
το μαύρο σπέρμα

Άρπαγες ήλιοι
νοσηροί και πόρνοι
της ζωής σου έδυσε
το πρωτονεύμα
εκπορνεύτηκες
στον Χιλιονόματο δόθηκες
πρόστυχο γεύμα…

...Ένοχος ο ουρανός
και η σελήνη θριαμβεύει πάλι
πως επιτρέπεις Ασημένιε Χορευτή
να διακορεύουν τα παιδιά σου;
πως αντέχεις Μέλαινα Κυρά
που βλέπεις να ανασκολοπίζουν
τα ακριβά σου τέκνα;

Έχει δύσει τούτος ο κόσμος
και αρνείται να πενθήσει ο χρόνος
φύλαξε όμως τις παλιές μοναξιές σου
κράτησε την οργή, το θυμό σου,
ένα σύμπαν καινούργιο χτίζεται τώρα
και χρειάζεσαι θύελλες στο βλέμμα σου
για ν’αντέξεις το τρόμο
και χρειάζεσαι όλη την αγάπη σου
για ν’αντέξεις το άδειο

ένα σύμπαν ολοκαίνουργιο
ετοιμάζεται τώρα
διάλεξε με ποιον θα κατοικήσεις
στη φωλιά των νεκρών προσευχών
με τη φωτιά Προμηθέας σε αφιλόξενη κλίνη
με το χώμα σάβανο, γενέθλια γη
ή με το όνειρο αντάρτη
φωτοδότη αστέρα
και πολεμιστή…D.P.

 

 






Στη λίμνη…



Έλα
να σε συνοδέψω ως τη λίμνη
εμείς οι δυο
μονάχα
όπως ήμασταν πάντα
φίλε μου
εμείς
μόνο οι δυο μας…


Το σπίτι ζούσε
τρώγοντας τους ανθρώπους
αφήνοντας στοργικά
τη σκόνη να παχαίνει
στους διαδρόμους
χαμογελώντας πατρικά
στις πένθιμες κουρτίνες
στο σαλόνι

και φονεύοντας τους απογόνους
όλων των μοιραίων πλασμάτων
που έκλαψαν
έστω και για ένα λεπτό
σ’αυτές τις άθλιες σκάλες

φονεύοντας…


Έλα
θέλω τούτο το πρωινό
να είμαστε μαζί
οι δυο μας
πάμε στη λίμνη
εκεί που πρωτοείδαμε το παράξενο φως
που χάνεται όταν γέρνεις το βλέμμα
που γεννιέται ξανά
όταν κλείνεις τα μάτια

εσύ μου το δίδαξες
κι αυτό
και τόσα άλλα

έλα φίλε μου
συνόδεψέ με
στην αρχαία λίμνη…


Το σπίτι ζούσε
μακελεύοντας όλα τα όνειρα
κι άφηνε ν’ανασαίνουν μόνο
οι μικρές ρωγμές
που γίνονταν μεγάλες
κι άφηνε να αργοσαλεύουν μόνο
οι αιώνιες σκιές
που έντυναν τους τοίχους
τους γυμνούς
τους πρόστυχους

τους πρόστυχους!

τους τρελούς τοίχους

μιας σιωπής
που δεν την νίκησε
ποτέ κανείς…


Λοιπόν σήμερα
σου λέω
αγαπημένε φίλε
θα σου μιλήσω για το όνειρο της λίμνης
καθώς θα μας δέχεται
στα θηλυκά νερά της
και θα μας ξελογιάζει
και θα μας λέει ψέματα
πως αθάνατοι είμαστε
εγώ
θα σου αποκαλύψω φίλε μου
όσα θα έπρεπε από χίλια χρόνια τώρα
να σου έχω πει

αλλά φοβόμουν
και είχα το πυρακτωμένο σίδερο
του χρόνου να με καίει

και ντρέπομαι
τώρα που θα ντυθούμε
με τον αρχαίο υδάτινο μανδύα
να σε κοιτάξω άλλο στα μάτια

χωρίς αυτό
το τελευταίο που πρέπει
να ειπωθεί
δεν ξέρω
αν τα χείλη ανοίξουν
για μια ανάσα οξυγόνου ακόμα
ή
θέλω να ουρλιάξω στο μεταίχμιο
της στιγμής
πως σε αγάπησα
με όση δύναμη άντεξε η ανώλεθρη ψυχή μου
με όση ψυχή χωρούσε
η θνητή δύναμή μου…

και έτσι ακροβατώ
στην επιφάνεια της λίμνης
και μαζί βυθίζομαι

όλος όνειρο
αγάπη όλος

δικός σου

κομματιασμένος
και ακέραιος
φωτεινός
και νύχτιος

όλος…D.P.

 

Ο
ι μνήμες γεννούν το χρόνο.
Οι μνήμες γεννούν την ενόραση στο Γεγονός.
Οι μνήμες γεννούν και το θάνατό του…

Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;

Όλα τα ορίζει η ανθρώπινη συνθήκη…
Οι πρώτες ακριβές ανάσες, οι ιερές ψηλαφήσεις του φωτός… αλλά και του σκότους…
Τα πρώτα βλέμματα, οι πρώτες δειλές ματιές, οι πρώτες γενναίες εξορμήσεις στο παράλογο…
Το πρώτο δάκρυ, η κατάφαση στο ημίφως, η γενναία υπόσχεση για το αύριο…
Όλα στην οδύνη του χτες… όλα στην περιχώρηση του αύριο… όλα στην ακεραιοποίηση του εσωτερικού ανθρώπου… ολοκληρώνοντας, υπερβαίνοντας, προχωρώντας, αψηφώντας…
Όλα στην ανθρώπινη συνθήκη…
Σ’αυτό ή σε ένα άλλο στερέωμα…
Μαζί σου όμως… πάντοτε μαζί σου… όχι δίπλα σου, όχι κοντά σου… κι ούτε καν μαζί σου…
Μέσα σου… εσύ ένα με μένα… εγώ ένα με σένα…
Άλλη συνθήκη δεν γνωρίσαμε…

Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;

Παράδεισος ή κόλαση δεν είναι… δεν ήταν ποτέ ο τόπος… ήταν ο τρόπος… ο δικός μας τρόπος… τούτο δεν άλλαξε, τούτο δεν μερίζεται, δεν νοηματοδοτείται ξανά, δεν οριοθετείται εκ νέου…
Δεν τέθηκε ποτέ κανένα άλλο θέμα… Το μεγαλείο της Διύπαρξης είναι αυτό ακριβώς στην πυρηνική της θεώρηση... πως δεν θέτει ποτέ κανένα θέμα που αλλοιώνει, που κλονίζει, που διακυβεύει την ύπαρξή της, την υπόστασή της… η Διύπαρξη αυτό-ορίζεται ή αυτό-ακυρώνεται… Υπάρχει ή αφανίζεται… Μεταίχμιο εδώ δεν υπάρχει… ερώτημα ή ανάπαυση στο μερικό… καμιά ανάπαυση… καμιά διαφυγή…

Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;
Αν πήγαινες κάπου μόνος τότε θα τη ζούσα εγώ…D.P.

 

 


Βλέπεις;
Αυτό το μικρό παιδί
Το απισχνασμένο
Το λερό
Το μόνο;

Μην του γυρνάς την πλάτη
Όχι άλλο
Όχι πια…
Μην στρέφεις το βλέμμα
Και μην δειλιάζεις
Μπροστά στο σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι
Και στη μέγγενη που σου συνθλίβει το ρωμαλέο
Και πρησμένο καρδιακό σου μυ…

Βλέπεις λοιπόν;
Πως εκδικείται το Όλο
Την ηδονή του μερισμού;

Πως γιορτάζει το Αχώρητο
Όταν εσύ κλεισμένος ασφυκτιάς
Ανάμεσα
σε αναρίθμητα μικρά εγώ
Που φωνασκούν αδιάκοπα;

Σε κάθε βήμα
Η μεγαλειώδης μπέρτα του Ανεκδήλωτου
Γίνεται και μια ριπή ανέμου
Στα κόκκινα μάγουλά σου
Και αναπαριστά το μοναδικό της κάθε ακριβής στιγμής

Αρπάξου απ΄τον ποδόγυρο του απείρου!
Και όρμηξε στο φως!

Έρχεται ο τρισάθλιος μετανάστης
Να σου ζητήσει μια τυρόπιτα
Του ενός ευρώ
Έρχεται η πρόωρα γερασμένη
Κοπέλα
Με τα φωτεινά ακόμη μάτια
Να σου ζητήσει ένα τσιγάρο
Έρχεται ο αδελφός σου
Με την παλάμη ανοιχτή
Να διεκδικήσει απ’το πρωινό σου
Μια ακόμη μέρα
Στον εφιάλτη της ύπαρξης…

Σιώπησε τον εσωτερικό διάλογο
‘παρατάτε με όλοι σας’
Σήκωσε το βλέμμα απ΄το πεζοδρόμιο

Όσοι ακόμη ζουν
Και ανασαίνουν με θράσος
Δεν έγιναν ένα με το έδαφος…

Εκτός
Αν κάπου εκεί
Κρυμμένο ανάμεσα στις ρωγμές του δρόμου
Ψάχνεις να βρεις
Τον εαυτό σου…

Αυτόν που σου απλώνει το χέρι
Αυτόν να σηκώσεις…
D.P.

 

I said to my soul, be still and wait
without hope
For hope would be hope for the wrong thing; wait without love
For love would be love for the wrong thing; there is yet faith
But the faith and the love and the hope are all in the waiting
Wait without thought, for you are not ready for thought:
So the darkness shall be the light, and the
stillness the dancing.

T.S.Eliot

 

Λυπήσου με κάνε με unblock